Muizenissen

Toen ik vrijdag aan de kinderen voorstelde om naar kikkerdril te zoeken, kreeg ik blikken toegeworpen waar ik niet vrolijk van kon worden. De één negeerde mij gewoon, de tweede begon besmuikt te lachen en de derde schudde meewarig met zijn hoofd alsof hij zeggen wilde dat papa toch wel erg zielig aan het worden is. Pa is zóóóóó jaren tachtig…Ze hebben wel wat anders te doen dan een beetje in een slootje te staan graaien. Zo werd Sven die avond gebeld om mee te gaan naar ADO- Twente, zijn maatje had een gratis kaartje voor hem. De jongste had het nog beter geregeld. Hij ging met twee meiden ‘uit’, naar een party in een Leidschenveens buurtcentrum. De meisjes droegen allebei slippers met zilver kleurige bandjes, speciaal gekocht voor deze gelegenheid, en Sil mocht de dames begeleiden als een ware chaperon. Hij was mij al een paar dagen aan het voorbereiden geweest en het wachten was nog enkel op mijn toestemmend knikje: “Is goed, maar voor donker thuis zijn!” Om negen uur die avond stond hij alweer voor de deur, mét de meiden en een moeder. Wild drukte hij op de deurbel, schreeuwde via de brievenbus naar binnen dat ik de deur moest openen want ja, er moest natuurlijk flink uitgesloofd worden! De moeder hoorde bij het meisje waar Sil al enige maanden extreme belangstelling voor heeft, dus dit was een mooie gelegenheid om met haar kennis te maken. Sil ging tijdens dat gesprek gewoon door met uitsloven en toen viel ineens de deur dicht. Stokstijf bleef hij staan: “Pap, heb jij de sleutel?” vroeg hij waarop ik ontkennend moest antwoorden, “en er is verder niemand thuis…. Maar de schuifpui is open dus klim maar even over de schuur heen..want de poort is dicht.” Weg stoof Sil, met in zijn kielzog de twee meiden want die vonden dit natuurlijk heel spannend. Ik praatte ondertussen rustig door met de moeder, zonder blikken of blozen, zodat zij kon zien dat ik wel een hele relaxte vader was. En dat ben ik ook. Ja, bescheidenheid siert de mens, ik weet het. En dat Sil zich zo uitslooft, heeft hij dus echt niet van een vreemde!

Feyenoord sloofde zich zondag ook uit. En hoe! Ik heb de tweede helft gevolgd via Langs de Lijn en heb staan dansen in de woonkamer. Dat doe ik niet vaak hoor, als Feyenoord wint, maar deze keer maakte ik graag de uitzondering. Het zijn nu mijn vrienden en ik hoop oprecht dat ze Europees voetbal halen. Het was natuurlijk een kwestie van eigen schuld, dikke bult. PSV heeft vorig jaar immers de Rotterdammers tot op de fundering beledigd door er in Eindhoven tien in te rammen en dat waren de mannen van Us Mario nog niet vergeten. Ik wist dat dit hun Waterloo zou worden, dat voelde ik aan mijn water. Oké, die rode kaart viel te betwisten, maar toen PSV scoorde tegen FC Utrecht (0-1) na een overtreding op een verdediger of toen Koevermans zich liet vallen tegen Excelsior en daarna een penalty mee kreeg waardoor Eindhoven met drie punten naar huis ging, hoorde je Rutten ook niet stamelen dat de Scheidsrechter het niet goed gezien had. En dan heb ik het nog niet eens over Toivonen die voor het maken van de gelijkmaker tegen Heerenveen een verdediger onderuit trapte waardoor deze het nakijken had. Gerechtigheid! En het laat maar weer zien dat de bal rond is. Het worden spannende weken voor mij. Want naast het feit dat Ajax kampioen gaat worden is er een grote kans dat ook zonen Youri (Stompwijk B1) en Sven (RKAVV C5) het kampioenschap binnen zullen halen. En ze doen allebei ook nog mee aan de KNVB beker!

En toegegeven, dat is toch iets spannender dan kikkerdril uit de sloot halen!

                                                                             Arjen Veldhuizen

Dag Marja, welkom Wilma  !!

Na bijna 20 jaar is Marja van den Berg gestopt met haar vrijwilligerstaak bij de niet– en vouwploeg van de Dorpsketting. Elke dinsdagmorgen was zij als eerste aanwezig om de vergaarmachine te starten. Sinds de nieuwe printer is dit werkje niet meer nodig. Totdat we 6 jaar geleden verhuisd zijn naar de pastorie werd het insteken altijd bij Marja thuis gedaan. Om extra tijd vrij te maken voor de zorg aan haar ouders, vond Marja het tijd om het stokje over te dragen.

Marja zou Marja niet zijn,want ze had zelfs al voor een vervangster gezorgd, hartstikke goed!

Wilma van Es—Olsthoorn is sinds een paar weken aan het clubje toegevoegd. Over een paar weken zullen we haar interviewen hoe zij het vindt op de dinsdagmorgen met Loes en Ria.

Red.

Vorige week zaterdag werd er een open dag georganiseerd bij de Familie Verboon en zoon in de Weipoort in Zoeterwoude. Het is namelijk een waar feestje als de koeien na maanden lang op stal te hebben gestaan weer naar buiten mogen. Heel vroeger stonden ze vastgebonden op stal, nu kunnen de meeste nog vrij rondlopen. Maar een feest blijft het.

Ik had mezelf aangemeld bij het Koe-alert bij de Stichting Wijk en Wouden, dan word je op de hoogte gehouden van de vrijlating van de koeien in de directe omgeving.   In verband met mijn ziekenhuisopname, heb ik er zelf dit jaar niets aan gehad.

De uitnodiging om dit festijn mee te beleven is via de Dorpsketting geplaatst. Ook landelijk is hier aandacht aan besteed in samenwerking met de Campina open boerderij dag. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Heel veel mensen hebben een bezoek gebracht aan de prachtige boerderij van de familie Verboon. Een erehaag van bezoekers begeleidde de koeien naar het malse gras in het weiland. Vrolijk dansten de koeien in het rond. Deze foto is gemaakt door Jack Luiten, waarmee hij mee kan dingen naar de mooiste foto!

Verder was de hele boerderij voorbereid op bezoekers middels de diverse kraampjes, maar of ze voorbereid waren op 1200 bezoekers is de vraag!

Petra

Vorige week moest ik naar het Oosten des lands, Coevorden, in verband met familie omstandigheden. Ik liftte met mijn broer en schoonzus mee en ondanks de trieste reden van het bezoek vlogen de tweeënhalf uur van de reis om. De uren erna ook, en voor ik het wist zaten we alweer in de auto richting het mooie Amsterdam. Het was al na zessen dus de inwendige mens begon al te protesteren: ‘Eten!’ Dat komt natuurlijk doordat we gewend zijn drie keer per dag te consumeren, dat zit er in gebakken. Op een gegeven moment stopte broer bij een AC restaurant, ’t Harde. Het viel eigenlijk direct al op: er stonden nagenoeg geen auto’s geparkeerd! En dat is best vreemd zo langs de snelweg. Eigenwijs als wij Veldmuizen normaal gesproken zijn, won de trek het van de geest en stapten we toch naar binnen. Het leek wel of we terugvielen in de tijd, jaren ’80, begin ’90 vermoed ik. Nadat we drie dozen perssinaasappels gepasseerd waren kwamen we bij de buffetten. En dat was het dan ook eigenlijk, buffetten voor etenswaren maar dan zonder etenswaren…. Heel apart. Aan de rechterkant stond een tafeltje met daarop twee soeppannen en na het deksel verwijderd te hebben zag ik tomaten- en in de andere champignonsoep. Maar ik moest er diep in kijken want er was slechts nog een bodem.’Zeker een bus langs geweest.’ Dacht ik nog. Ik speurde met mijn schoonzus de bordjes boven de buffetten af maar nergens stond wat we wilden zien, bijvoorbeeld een broodje fricandeau, broodje hamburger of boerenomelet. Er stond wel saté met patat en appelmoes, hamburger met patat en appelmoes of kipschnitzel met patat en appelmoes…En daar vroegen ze ‘maar’ 15 euro voor! Uiteindelijk koos ik voor de tomatensoep (met ballen), nam er een bruin broodje bij en voor de smaak nog een flesje bier. Zeven euro mocht ik even daarna afrekenen, inclusief tien procent korting doordat schoonzus een ANWB pasje had. Zij nam ook dit ‘menu’ maar dan zonder bier. Broer nam niets, had het al helemaal gehad en koos voor hongerlijden. Ik herkende zijn gedrag wel, had normaal gesproken hetzelfde gedaan maar nogmaals, de trek won het van de geest. Toen ik hem een slok van mijn bier gunde nam hij dat gretig aan, dat dan weer wel. Maar de ellende hield niet op en de soep werd niet zo heet gegeten als zij opgediend werd. Dat klopte als een bus, de soep was lauw. Toen brak ik ook en nam de ergernis het over van de roep om vulling van mijn maag. Al klagend liepen we naar de auto na hooguit tien minuten binnen geweest te zijn en ik wist waar ik maandag over zou gaan schrijven, puur om zoveel mogelijk mensen te waarschuwen: Ga er niet naar toe! Ook al ben je in staat om je toe te leggen op kannibalisme, blijf er weg! Ja, ik weet het, dat klinkt behoorlijk dreigend maar geloof me, het is echt beter om daar weg te blijven….Ga desnoods naar de Mac! Zo, dat lucht op zeg! Ik ben niet zo’n klager maar soms moet het even. Van opkroppen word je alleen maar bozig en dat is slecht voor je gezondheid. Als  straks niemand meer naar dit restaurant gaat heeft het management reden tot klagen, ik hoop dat ze het niet er op aan laten komen.

Enkele kilometers verderop zagen we een van de redenen van de slechte klandizie. Want daar zag ik bij een afslag een pizzeria, een wokrestaurant en een wegrestaurant…Mijn maag begon direct weer te jammeren!

                                                                             Arjen Veldhuizen

MuizenissenMet mijn verjaardag kreeg ik het boek ‘Wij zijn ons brein: van baarmoeder tot alzheimer’ van Dick Swaab, hersenonderzoeker van beroep. In eerste instantie gilde ik het niet uit van de pret maar beloofde de geefster dat ik het boek zeker zal lezen…En legde het boek vervolgens, onderop de stapel ongelezen boeken: Meisjes en Buurtgeluiden van Martin Bril, Sonny Boy van Annejet van der Zijl,  de Millennium trilogie van Larsson, Gimmick van Zwagerman en het Boekenweekgeschenk van Kader Abdolah. Het was toen enkele maanden voor de datum 9 april, een datum die voortaan in de geschiedenisboeken genoemd zal worden als de dag van de slachting in Alphen aan de Rijn…Wat bezielde Tristan? Had hij teveel Play Station spellen gespeeld en waren de levels niet meer voldoende om aan zijn gerief te komen? Was hij vroeger gepest en besloot hij op een kwade dag om zich voor te bereiden op een vergelding? Werd hij altijd als laatste gekozen voor het partijtje voetbal op het plein? Of raakte hij geïnspireerd door alle actie films die er in de loop der jaren in de bioscoop of op de televisie verschenen? Vorige week las ik in de krant, dat het wetenschappelijk aangetoond is dat de hersenen van politiek links- en rechts stemmende mensen wel degelijk van elkaar verschillen. Links denkende mensen zien de wereld wat vrolijker. Ook willen ze alles bepraten, niets mag onbesproken blijven. Dat komt allemaal doordat ze een actiever gevoelscentrum hebben, las ik. Rechts noemt die linkse gedachtegang dan weer ‘wereldvreemd’ zijn. Het is maar hoe je het bekijkt. Zelfs in de beroepen zie je het terug. De links denkende mens is vaak terug te vinden in de zorg, bij de Overheid en in creatieve beroepen. Rechts zoekt het in de industrie of het bedrijfsleven. Rechtse stemmers hebben een actievere, ik citeer, amygdala. Dat is geen soa maar ook een deel van de hersenen die de reacties regelt over angst, seks en agressie..In mijn jeugdjaren ging ik regelmatig op stap met twee vrienden en die twee vrienden maakten nog wel eens ruzie met anderen. En wat deed ik? Ik bleef praten en probeerde de boel te sussen. Volgens bovenstaande theorie ben ik dus flink links! Aan rechterzijde is men ook angstiger. Men leest altijd de nare berichten in de kranten of ze kijken naar TV programma’s waar criminele activiteiten een hoofdrol spelen. Je zou kunnen zeggen dat ze bevestiging zoeken van hun angsten. Ter ontspanning kijken ze dan wel weer graag naar het vrouwelijk schoon, het liefst zoals Onze Lieve Heer ze ooit op de wereld zette, namelijk als de dames naakt zijn. Kijkt men aan linkerzijde dan niet? Jawel hoor, maar dan moet het wel op een vrouwvriendelijke manier, dus niet voetballende meiden, slechts gekleed in lingerie, die penalty’s schieten in de pauze van een wedstrijd van het Nederlands elftal. Het brein zit dus vol interessante gegevens maar is onmogelijk voor honderd procent te doorgronden. Ik ga even terug naar Alphen. Een bord met tekst tussen de bloemen viel mij op: Waarom? Warum? Die vraag riep bij mij al vragen op: Waarom staat het in het Duits? Of is dat plat Alphens? Vandaag kwam ik erachter hoe het zit. Dit bord (of kopie) heeft ook bij andere, gruwelijke gebeurtenissen gestaan en schijnt afkomstig te zijn van een Duitse jongen (op zoek naar aandacht, wellicht). Hij is waarschijnlijk na het wereldkundig maken van deze ramp, in zijn auto gesprongen en naar Alphen gereden. Nu blijkt dus dat dit bord ook in Apeldoorn stond na het Suzuki Swift incident en in Winnenden, Duitsland, nadat een scholier een slachting had aangebracht. Het doet denken aan het spandoek dat jaren te zien was bij sportwedstrijden: John 3:16. Ook dat dook overal op.

Bij mij is de nieuwsgierigheid gewekt en de komende weken lees ik het boek ‘Wij zijn ons brein.’                                               

Arjen Veldhuizen

Knut is dood. Wie? Knut, die Duitse ijsbeer. Knut is nu een engel. Ja, dat is nog eens nieuws, hè! Door alle shit uit de Ajax-hoek is de dood van Knut een beetje in de vergeethoek terechtgekomen, daarom schrijf ik er nog maar eens over. Want Knut verdiende, in mijn ogen, veel meer aandacht. Knut mankeerde het een en ander en men vermoedde dat het wel eens kon komen doordat zijn ouders nogal..euh..nauw aan elkaar verbonden waren. Zij namen het woordje ‘Gemütlichkeit’ iets te letterlijk geloof ik. Na zijn geboorte wilde Moe IJsbeer niets met hem te maken hebben en de wereld sprak er schande over. Net als toen die mevrouw van middelbare leeftijd uit Harlingen vertelde dat ze zwanger was, toen viel de hele wereld over haar heen. En toen een meisje van 12 jaar ineens een kind op de wereld zette, was ook de wereld te klein en werd er van alle kanten over bericht. Terwijl dat meisje er niets aan kon doen, daar zat weer een foute vader achter. Bij de dame uit Harlingen lag het iets anders, zij zette een Italiaanse gynaecoloog aan het werk en die deelde haar mede, na wat gegoochel met eitjes van haar en zaadcellen uit het magazijn, dat ze daadwerkelijk zwanger was. Inmiddels is ze bevallen en geniet ze met volle teugen van het moederschap. Maar moeder IJsbeer wilde niks te maken hebben met Knut. Veel mensen vinden dat afschuwelijk terwijl dit soort dingen heel gewoon zijn in de natuur. De natuur is prachtig en mooi maar kan soms ook heel erg hard zijn. Knut, bedankt dat je er was, het waren vier fantastische jaren! Zo, nu rest ons de leegte. En na die leegte komt er weer een ‘zielig’ dier en kunnen we ons daar weer over druk maken! Gelukkig zijn er toch nog vrije geesten die het gat opvullen. Want sinds kort kunnen we onze huisdieren in laten schrijven als donor! Nee, niet als donor voor de mens maar als donor voor soortgenoten, met name de kat, hond, konijn, rat of cavia. Nou loopt er bij mij een hond en die heb ik het voorgelegd, of zij donor wil worden. Wat denk je wat ze antwoordde? Het volgende: “Nou baas, daar moet ik nog even over nadenken..ik heb eigenlijk geen zin in gefriemel aan mijn lijf. Net zoals ik tegen proefdieren ben!” “Maar hondje van me, dit idee komt juist van de mensen die tegen proeven op dieren zijn!” antwoordde ik. Nadat ik dat gezegd had kroop ze snel onder de bank…

We hebben ondertussen alweer twee weekjes lente achter de rug en elke keer ben ik daar weer van onder de indruk. Dan ben ik onder de indruk van al die trekvogels die steeds maar weer terugkeren naar ons land en daar aan een gezinsleven gaan werken. Zonder inmenging van politici die het niet zo hebben op buitenlanders. Of de planten om ons heen, vaak enkel bruine, grauwe takken waar dan ineens weer groene puntjes aan verschijnen die, na een aantal voorjaarsbuitjes, ontluiken in volle pracht. Naast al dat nieuwe groen en genestel is er nog een categorie waaraan je kunt zien dat het lente is, namelijk aan de dames onder ons. Zodra zij de lente in hun hoofd krijgen is de (ijs)beer los. Dan beginnen ze ineens met schoonmaken, worden kastjes  binnenste buiten gekeerd en de winterkleding moet de kast in. Als dat dan allemaal klaar is komt het mooiste. Want dan beginnen ze weer met het dragen van rokjes en weet wijlen Martin Bril weer dat De Dag Daar is: Rokjesdag! Kan er niets aan doen maar het mag van mij het hele jaar lente zijn.                                                                                     

Arjen Veldhuizen

De zomertijd is begonnen en heeft genadeloos toegeslagen in menig biologische klok door een vol uur van het weekend af te pikken. Het is elk jaar weer hetzelfde gelazer. Na een weekje is iedereen wel weer gewend en kan het langer genieten van het licht pas echt beginnen. Maar zover is het nog niet. Het is voor mij nog maar maandag, the day after, en ene J. Bieber heeft zijn concert in Nederland, Ahoy Rotterdam, afgewerkt waarna vele meisjes heel onrustig geslapen hebben door gevoelens waar ze nog niet echt mee overweg konden. Die Bieber is namelijk een jeugdige zanger, zo vertelt mij het Journaal (!), geliefd bij het vrouwelijk geslacht en gehaat bij het mannelijke. Zijn volgers noemen zich Beliebers en hebben net de K2 of K3 periode achter de rug. Op de beelden zie ik een jongen die tijdens het lopen steeds met zijn hoofd schudt… Dat komt door zijn haar, een echt Bieber-kapsel, en dat schudden hoort erbij want dat is zijn ‘image’. Waarom hebben de jongens niets met dit pop-idool vraag ik mij af, Michael Jackson was wel geliefd door beide geslachten en die deed wel iets meer dan schudden met zijn haar..We kennen toch allemaal nog wel het ‘kruisgrijpen’ of het ‘Moonwalken’?  Als ik hier in huis de naam Bieber laat vallen krijg ik een golf van commentaar over mij heen van mijn drie zonen. Agressief worden ze als ik voorstel om ook zo’n kapsel te laten aanmeten want dat vinden de meiden, als ik zie hoe ze beginnen te gillen wanneer Bieber weer eens met zijn hoofd schud, helemaal te gek. Ach ja, ik kom uit een andere tijd, hoor al de hele dag op de radio muziek uit de jaren ’60. Dan zit je, qua muzieksmaak, volgens mij geramd. Toen gilden de meisjes ook al en hadden de jongens vetkuiven. Ik niet hoor, was nog maar een kleuter. Met een coupe korter dan kort. Mijn muzieksmaak werd door de jaren ’70 en ’80 bepaald. Maar toch zijn er dan weer uitzonderingen op de regel. Neem Johan Flemmix. Johan is een gekke man en is iets ouder dan ik. Zijn huis heeft hij laten verbouwen tot een look a like van Paleis Soestdijk. Johan kwam vandaag weer in het nieuws omdat hij stopt met zingen. Voornamelijk met het zingen van Carnavalsnummers. Hij had er wel twaalf gemaakt maar niemand wilde er naar luisteren…En geen één Carnavalszaaltje wilde hem over de vloer. Triest hoor. Het zoveelste mislukte plannetje. Ook het oprichten van een politieke partij en het zingen van een liedje voor Rita Verdonk, ‘Niet links, niet rechts’ gaf hem niet het succes waar hij zo op hoopte. Nee, Johan heeft niet het juiste Biebergehalte. Wie heeft het dan wel? Daar komen we tegenwoordig achter door op alle zenders op zoek te zijn naar talenten. Idols, X-faxtor, The Voice, de Beste zanger van Nederland of Op zoek naar Zorro, Evita, Joseph of Mary Poppins, om er maar een paar te noemen. Een onuitputtelijke brei van mensen die met hun kop op TV willen en hopen op een carrière, op een uitverkocht Ahoy met gillende meisjes bijvoorbeeld.

Het ontgaat mij grotendeels maar je pikt altijd wel een graantje mee van deze evenementen. Alle media berichten erover, het liefst door het ziekelijk  herhalen ervan. Voor en na elk reclameblok schreeuwen ze je nog even toe dat die ene, geweldig spannende serie enkele dagen later weer op TV is. Of er verschijnt tijdens een film ineens enkele figuurtjes boven of onder in beeld die je ook weer wijzen op een programma, bijvoorbeeld over koks of over een stel werkloze hangjongeren die een geheim met zich mee dragen en zich op hebben laten sluiten in een huis, ja, vol met camera’s. Ik verafschuw het. Krijg er de biebers van!

                                            Arjen Veldhuizen

 In de Dorpsketting van deze week ontvangt u voor het eerst in de geschiedenis van de Dorpsketting een lezersenquête. Tegenwoordig worden mensen steeds vaker geïnformeerd via email of wordt er even een website gecheckt. Ook de Dorpsketting heeft geïnvesteerd in de moderne communicatiemiddelen met een vernieuwde website en is nu makkelijk te lezen op www.stompwijk.nl. Daarnaast is het mogelijk om via Twitter korte berichten te plaatsen op deze site.

Voor sommige lezers zullen deze ontwikkelingen een reden zijn om de papieren versie niet meer te lezen maar voor anderen juist niet. Wij zijn daarom erg benieuwd naar uw mening. Leest u de Dorpsketting iedere week trouw en kijkt u er naar uit op dinsdagmiddag of zet u liever de computer aan om op de hoogte te blijven van alles wat er gebeurt in en rondom ons dorp? Wij horen het graag van u en vragen een paar minuten van uw tijd om de enquête  in te vullen. Volgende week dinsdagavond 6 april halen de redactie en bestuursleden van de Dorpsketting de formulieren bij u thuis op tussen 18.00 en 20.00 uur. Mochten wij u niet thuis treffen dan vragen wij u om het formulier in de brievenbus van het redactieadres  te doen (Dr v Noortstraat 88). Wij danken u hartelijk voor uw medewerking.

Redactie en bestuur van de Dorpsketting.

 “Pubertijd of puberteit?”

Op dinsdag 8 maart organiseerde Rotary Zoeterwoude e.o voor de vierde maal het Groot Zoeterwouds Dictee. Ruim 100 leerlingen van groep 8 van de vijf Zoeterwoudse basisscholen en de Maerten van den Veldeschool zetten hun tanden in het pittige dictee, dat is geschreven door Corina van Bohemen, de winnende juf van vorig jaar. Het dictee met als jaarthema “groei” werd voorgelezen door Gerard van der Hoeven. ”Is het nou pubertijd of puberteit?”

Om mee te kunnen doen hebben de kinderen zich laten sponsoren door familie, vrienden en buren. Daarmee werd ruim € 3100 opgehaald! De opbrengst van het sponsorgeld wordt besteed aan een goed doel, dat de kinderen in onderling overleg per school bepalen.

Jarno Caspers (Westwoud) de winnende leerling met slechts 2 fouten, won een uitstapje voor vier personen naar de Efteling. Melany van der Akker (Maerten van den Veldeschool) haalde het meeste sponsorgeld binnen en won een stoere Rabobankfiets.  De winnende leerkrachten Richard Schoonens (Maerten van den Veldeschool) en Irene Hulsbos (Corbulo) mogen volgend jaar het dictee schrijven.

Rotary Zoeterwoude e.o werd in 2005 opgericht en zet zich graag in om met ludieke acties geld in te zamelen voor goede doelen. Het jaarlijks terugkerend Groot Zoeterwouds Dictee is één van die acties.

Emoties kleuren het leven. Ze komen en gaan zonder dat je er controle over hebt. Het pakt je ineens bij je lurven (waar die ook mogen zitten) en gaan er met je vandoor.  Er tegenin gaan maakt het vaak alleen maar erger. Ik heb er ook wel eens last van.  Dan reageer ik opgefokt op een medeweggebruiker, erger me hardop aan de benzineprijzen, krijg het schaamrood op de kaken als iemand klaagt over de Nieuwe Nederlanders, begin te springen van blijdschap als een van mijn zonen gescoord heeft of krijg tranen in mijn ogen bij het horen van een mooi liedje. Bij dat laatste hoop ik maar dat niemand het ziet want ja, je bent immers een man. Ik ben, gelukkig, zo’n man. Heb ook enorme waardering voor emoties, mits echte. Emoties overvallen je… of je zoekt het op. Daarom reed ik onlangs naar Roelofarendsveen want het 1^e van Stompwijk moest voetballen tegen Alkmania. De nummer één tegen de nummer twee. Het voetbal was niet om aan te zien, teveel druk wellicht, maar het leverde een spannende strijd op die de emoties hoog liet oplopen. Daarnaast was er dan nog de bejaarde scheidsrechter die de wedstrijd absoluut niet onder controle had en de wedstrijd uit het ritme blies. De eindstand kende geen winnaars: 4-4, maar de zondagmiddag was weer goed besteed.

En daar was dan ineens een programma op de TV van de Tros.  Normaal gesproken weet ik dan niet hoe snel ik weg moet zappen maar dat ging niet want de batterijen waren op. Was dat toeval of iets van Hogerhand? Maar goed, ik bleef dus hangen en zag Ali B. (nee, die afkorting van zijn achternaam heeft niets te maken met criminele activiteiten, wel met artiestennamen..)die met een rapmaatje op bezoek ging bij Henny Vrienten. Deze musicus kende ik wel want in mijn jeugd speelde zijn band, Doe Maar, een belangrijke rol in mijn leven. Zij maakten muziek van een andere orde en dat sprak mij als zestienjarige erg aan. Naast het dragen van de bekende buttons kocht ik ook al hun platen en kon ik bijna elk liedje wel meezingen. En nee, ik ging niet naar hun concerten, dat was iets teveel van het goede. Ali B. en vriend Winne zag ik bij Henny (63 jaar…!) binnen stappen en ook ik besefte dat hier iets bijzonders ging gebeuren: muziek van toen versus muziek van nu zou met elkaar in aanraking komen. En alle drie hadden ze ook nog eens een andere achtergrond..Mijn nieuwsgierigheid won het van de afkeer voor de Tros. Gelukkig maar want het werd een unieke belevenis. Het liedje ’32 jaar’ kreeg een heel nieuw, rap, jasje en Henny bewerkte een rapnummer van Winne. Prachtig! Kippenvel! Heb later nog enkele afleveringen terug zitten kijken op het internet, onder andere die met Stef Bos. Terwijl ze ook nog in zee zijn gegaan met Dennie Cristian, die nep Hollander die ooit een liedje zong over een marsupilami. Een wat? Ik wil het niet uitleggen, die emotie kan ik niet aan. Toch schijnt ook deze aflevering heel goed te zijn geweest en zal ik mijn emoties aan de kant moeten zetten om te gaan kijken. De rapper’s mogen een vervolg maken op deze serie. Ik begin al te fantaseren bij wie ze dan langs moeten gaan alleen moeten ze dan wel naar een andere dimensie. Want op mijn lijstje staan Bram Vermeulen, Herman Brood en  Ramses Shaffy. En als ze dan weer terug zijn op aarde mogen ze een bezoek brengen aan Karin Bloemen, Liesbeth List en Huub van der Lubbe van de Dijk. Nou, oké, om het Tros gevoel er een beetje in te houden voeg ik Koos Alberts ook nog toe en voor het Volendam gehalte Piet Veerman. Ik raak nu alweer heftig geëmotioneerd. En dat allemaal dankzij een Nieuwe Nederlander!