Muizenissen

Als regelmatige luisteraar (en liefhebber van radio in het algemeen) van Radio 2 kreeg ik van de week de schrik van mijn leven. Dat is nogal zwaar aangezet, maar ik schrok wel. Doordeweeks beging ik ‘s morgens met De Heer ontwaakt, een programma van drie uur waarin Sander de Heer mij vertelt over de actualiteiten en tussendoor lekkere muziek draait. Hierna switch ik over naar 3FM want de Tros komt dan met een soort Arbeidsvitaminen maar schijn bedriegt, het Volendam-gehalte is hoger dan Tros Muziekplein, Op Losse Groeven en het songfestival bij elkaar! Tussen 12 en 2 wil ik nog wel eens terugschakelen naar Radio 2 want daar zit Frits Spits. Fritsie..!! De man van de eeuwige jeugd. Ooit door mijn generatie begeerd met zijn Avondspits. Dan lag je een uur lang gekluisterd aan de radio en passeerden, naast vaak goeie muziek, de rubrieken De Poplimmerick en Kruip in de huid van…En Frits lulde dat met enorm enthousiasme aan elkaar. Dat doet hij nu ook nog maar van mij mag het wel een onsje minder, hij komt soms over als een bejaarde met adhd. Na deze adrenalinestoot krijg je de Roodshow met Jan-Willem Roodbeen. Wat muziek betreft het hoogtepunt van de dag en prettig gepresenteerd, zelfs de quiz is leuk: ‘Cd van Jou, Cd van Mij’. Vanaf vier uur (tot zeven) neemt Knooppunt Kranenbarg het over met nieuws en muziek en ze begeleiden mij tijdens het koken waardoor aardappelen schillen een stuk minder saai wordt. Helaas neemt na zes uur de TV het over maar Radio 2 blijft dan natuurlijk doordraaien. Toch pak ik daar later wel weer een graantje van mee, want om acht uur begint Het theater van het sentiment, een programma wat al jaren heerst in de avond en je terug brengt in het verleden door de Kroondag, bijvoorbeeld 5 juli 1965. Het blijft niet alleen terugreizen middels de muziek, ook mensen die die dag in het nieuws waren worden gebeld. Kortom, Radio 2 is zoals radio bedoeld is, een aanrader zonder dat je in een sentimentele dip blijft zitten (‘Vroeger was alles beter..’) en het houdt je geest in beweging.

Vorige week kwam Radio 2 in het nieuws doordat de politiek, met name de Partij voor de Vrijheid(!), zich ermee begon te bemoeien. Zij dienden een motie in omdat ze vinden dat Radio 2 te weinig Nederlandstalige muziek de ether in slingert. Want Henk en Ingrid willen Radio 2 als Nationale radiozender en die moet, uiteraard, wel Nederlandstalige liedjes bevatten. Dus niet alleen muziek van De Dijk, Blöf of Ali B. maar ook van Bauer, Smit, Hazes jr. en Nick & Simon, of, erger, lokale sterren als Marco de Hollander, Patty Brard, René le Blanc of de Dikdakkers… De motie kreeg steun van het CDA, VVD en de SP en werd aangenomen. Helaas voor hen zet de motie geen zoden aan de dijk want Den Haag bepaalt niet wat Hilversum draait. God zij dank!

Het hoort, kennelijk, allemaal bij de ‘vernederlandsing’ van ons land. Wanhopig wordt er gezocht naar ‘het gevoel van vroeger’ want toen was alles immers goed. Het CDA, of beter gezegd Maxime Verhagen, kwam vorige week ook al met een nieuwe koers van het CDA omdat er kiezers bij hen wegliepen. Hij hoorde van het onbehagen van zijn achterban. 

Niets nieuws onder de zon zou ik zeggen. Klagen zit in onze genen. Maxime keek eens goed om zich heen, welke partij trekt veel kiezers, en nam, weliswaar anders benoemd, hun koers over. Meeliften op andermans succes, hoe extreem dan ook, is altijd goedkoper dan zelf iets verzinnen. Dat zoiets ten koste gaat waar je voor staat nemen we maar op de koop toe.

                                                                             Arjen Veldhuizen

Muizenissen

Voorspel zou je het kunnen noemen. Of warming-uppen. Of een voorafje. Whatever. Het duurde wel even maar dan heb je ook wat. Een kleine twee maanden lang heb ik bijna elke dag aan de waterkant gestaan. Als ik het in uren moest uitdrukken…en daar zou salaris tegenover staan…dan zou ik daar nu een mooi reisje naar de zon van kunnen boeken. Maar nee, de uitbetaling kwam niet in keiharde munten maar, eigenlijk veel beter, in natura. Want het ging maar om één ding:  op jacht naar de karper!

Zaterdagavond besloot ik het maar weer eens te proberen. Het had de hele dag geregend waardoor er veel water in de sloot lag..en vers zuurstof, waardoor alles wat daar in de donkere diepten leeft lekker enthousiast wordt. En met enthousiast bedoel ik dus dat de vis gewoon lekker bijt, zoals vissen horen te doen waardoor ze de visser kunnen bekoren. Mijn jongste zoon Sil wilde ook en ach, waarom niet, hij kan dan mooi mijn koffie halen of een biertje. Want kinderen willen alles maar hebben te weinig geduld voor het vangen van een vis. Daarentegen zijn vaders veel geduldiger. Die kunnen rustig uren en uren turen naar de dobber (of doperwt zoals laatst een achterneefje van de jongens de dobber noemde..!) en vertellen dan graag aan elke voorbijganger, gewenst of ongewenst, hoe de vangst is of hoe in betere tijden, de ene vis nog groter was dan de andere. Meestal zijn die voorbijgangers mannen en die zijn oprecht geïnteresseerd. De dames vinden het wel grappig maar willen vaak niets horen van de details: “Ja, en dan die snoek. Was op zich ’n mooi beest maar hij had een parasiet op zijn staart en dat zag er niet zo florissant uit..het etterde en was rood.” In al die weken kwam er elke avond een man voorbij die aan de overkant woont van de sloot, met zijn hond. En elke avond vroeg hij weer hoe de vangst was, ondanks dat hij al tig keer te horen had gekregen dat het niet wilde, dat het klote ging of dat er geen beweging in zat. Hij stak daarna dan zijn duim omhoog en wenste mij, of ons als ik met de buurman stond, toch veel succes. Toch waren niet alle voorbijgangers zo. Mijn overbuurman begon namelijk enorm te twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid. Daar kwam ik achter toen hij naar mij toen kwam, een arm om mij heen sloeg en vervolgens op een rustige toon tegen mij begon te praten: ”Vriend. Sta je nu weer te vissen? Heb je dan niks beters te doen? Een kennis van mij is psychiater en die wil vast wel een keertje met je praten…” Tja, wat moet je met zoiets…Juist, gewoon laten lullen! Het zal wel door zijn leeftijd komen, hij is dik tien jaar jonger dan ik dus we spreken van een andere generatie. Prima, leven en laten leven.

Sil wierp in en tot mijn verbazing raakte het draad eens een keer niet in de knoop. Zoals ik verwacht had was er veel leven. De dobbers dansten op het wateroppervlak en daardoor gunden we ons niet rustig te gaan zitten op de barkrukken, enkele weken geleden speciaal aangeschaft voor het vissen. Niet veel later zag ik de dobber van Sil gevaarlijk dicht bij mijn dobber komen en omdat ik geen lijnen door elkaar wilde hebben, vroeg ik Sil om zijn lijn binnen te halen en verderop te gaan liggen. Sil deed wat ik vroeg maar op het moment dat hij trok voelde hij tegenstand…en een enorme waterkolk volgde! Hij had beet! Een karper! Een centimeter of dertig en superdik. Enkele minuten later hadden we ‘m binnen en trots als een pauw rende Sil door de straat om iedereen te waarschuwen. Zijn eerste karper was een feit. Dat ik, anderhalf uur later, ook een karper van ruim zestig centimeter eruit haalde deed het ineens niet meer ter zake….

                                                                                        Arjen Veldhuizen

Pas op voor eksters. Dat zijn die zwart-witte ‘kraaien’ die je vaak op straat ziet zitten en pas op het allerlaatste moment, vlak voordat je Michelin-banden ze raken, opvliegen. Meestal zijn ze dan zo druk (gulzig) bezig met iets van straat te vreten, een platgereden egel of een half opgegeten broodje wat door het autoraam naar buiten gegooid was,  waardoor ze het voorbij razende verkeer hinderlijk negeren. Naast de eend en de kat zijn ook de ekster en de kauw oorzaak dat er mensen stickers op de auto plakken met de tekst: ik rem voor dieren! Dat is fijn om te weten als je er achter rijdt…Zodra je dan met je neus in de airbag hangt komt de bestuurder van de auto natuurlijk heel arrogant zijn/haar auto uit om je eens flink met de neus op de sticker te drukken. Bah. Moet ik dan een sticker op mijn vóórbumper plakken, met de tekst: ‘Ik rem niet voor auto’s die remmen voor dieren!’? Nee, dat lijkt mij niet verstandig. Voor dat je het weet krijg je dan dreigbrieven van dierenliefhebbers en daar zit ik nou ook niet bepaald op te wachten. Nu is gebleken, na een wetenschappelijk onderzoek, dat eksters ons …uitschelden! Ik heb dat echt niet verzonnen, het stond in menig krant en de Telegraaf kwam er niet als eerste mee dus er moet iets van waarheid in zitten. Eksters schelden dus. Niet naar iedereen, wel naar mensen die ze ‘kennen’. Zodra er iemand voorbij loopt die ze niet ‘kennen’ houden ze hun snavel en zetten ze hun (vreet)werkzaamheden gewoon voort. Het was mij eigenlijk nog nooit opgevallen terwijl ik toch menig ekstertje in mijn leven voorbij heb zien huppen of vliegen. Maar ik bekeek ze toen nog met de kennis van vóór het bericht in de krant. Nu is dat anders. Laatst had ik zo’n schreeuwerd in de straat. Hij (of zij) vloog van dakrand naar lantaarnpaal en weer retour, ondertussen luid kwetterend (scheldend dus) alsof de wereld verging. Na een klein uurtje was mijn geduld op (ik stond iets verderop te vissen) en ging ik op onderzoek uit. Mijn speurwerk leverde na een minuut of tien wat op want er was een jong van hem/ haar in de bosjes terecht gekomen. De Gemeentelijke bosjes die een paar keer per jaar door mensen met oranje overalls gesnoeid worden. Het onfortuinlijke beest was waarschijnlijk na een oefenvlucht neergestort…Daar hoor je dus de PvdD nooit over… Dat er geen veilige zones zijn voor vlieg- lerende eksters of andersoortige vliegbeesten. Vooral het loopgedierte onder ons is wel van alles geregeld. Zodra er een snelweg is gebouwd krijgen ze al een tunnel zodat ze veilig over kunnen steken en de padden worden door fanatieke paddenliefhebbers met liefde opgepakt en overgezet naar den overkant. 

Het jong zat ineengedoken en hield zijn snavel. Logisch, want op enkele centimeters er vandaan zat een dikke kat zichzelf te verlekkeren. Tot ie mij zag! “Ga naar je eigen tuin!” snauwde ik de kat toe, waarop deze zó schrok dat hij direct de nabijgelegen boom in klom. Ik kwam nu toch wel in een tweestrijd: of gewoon lekker doorgaan met  vissen en het eksterjong laten voor wat het was (een eksterjong in nood) of toch maar dat beetje dierenliefde in mij aanspreken. Het werd dat laatste. Voorzichtig pakte ik het jong op waarna moeke ekster, daar ging ik maar van uit want moeders zijn altijd wat bezorgder, helemaal uit haar dak ging. Dak? Ja, dat was de oplossing. Ik zette haar terug op het dak en dan gaat ze eerst maar droog oefenen. Vijf minuten later hield het schelden weer op en keerde de rust weer terug en kon ik weer verder gaan met vissen.

                                    Arjen Veldhuizen

Weekblad De Dorpsketting

Afgelopen donderdag is Jos Ramekers tijdens de jaarvergadering van de Dorpsketting met algemene stemmen tot voorzitter gekozen.

Welkom Jos! We wensen je veel succes en inspiratie toe bij dit actuele weekblad.

Red.

Muizenissen

Terwijl ik mij te goed doe aan een komkommer (was ’n aanbieding!) prakkiseer ik over hetgeen ik deze keer ga schrijven. Want de komkommertijd ligt op de loer, was zelfs enkele weken te vroeg en daardoor raakten veel mensen van slag. Van slag is nog zachtjes uitgedrukt: paniek was het! De EHEC vloog ons om de oren en massaal smulden we ervan. Ineens was iedereen bewust bezig met dagelijks voedsel terwijl het normaal velen een biet zal wezen. Want vóór de komkommer-crash werd er gewoon doorge..vreten, van cup a soupjes tot en met de kant- en klaarmaaltijden en maalde er niemand om (behalve de kaken dan)..Voor alles waar je voorheen een uurtje in de keuken moest staan, zijn poedertjes teruggekomen: beetje water erbij en klaar is kees. Laat ik het anders zeggen. Waarom kun je tegenwoordig in kledingzaken naast de gangbare maten S, M, L en XL ook nog eens XXL of XXXL krijgen? Maten waar je jaren geleden naar moest zoeken als ware het een naald in de hooiberg. Maten die je toen, na flink wat zoekwerk, uiteindelijk wel kon scoren doordat een ijverige naaister in een achterafkamertje op drie hoog hier wel brood in zag. Dat brengt mij op brood van de bakker of brood van de supermarkt, knoeien ze hier ook al mee? Want bij de warme bakker haal ik zes tarwebroden voor elf-vijfennegentig en bij de supermarkt hoef ik maar een kleine zeven euro te betalen. Waar doe je goed aan. De portemonnee weet het wel, maar mijn gezondheid kiest dan weer voor de duurdere versie. Niet dat het helpt hoor, ik zit ook aan maatje XXL. Maar dat komt weer doordat ik kinderen heb. Want kinderen zijn onlosmakelijk verbonden met zoetigheden en die zoetigheden liggen hier in de keukenkast, in een blauwe tupperwaretrommel waarvan het deksel zo moeilijk sluit…Die zoetigheden bestaan voornamelijk uit zure visjes, banaantjes, pepermunt en Engelse drop. Chocola is er bijna nooit in te vinden want daar krijg ik hoofdpijn van..euh..dat is niet goed voor het kroost. 

Gelukkig moeten we bezuinigen! Dat is altijd goed voor de lijn, elk nadeel heeft zijn voordeel. Onze regering, CDA, VVD en gedoogmakker PVV snijden er flink op los. De mensen die dagelijks zorg nodig hebben zijn het haasje en als je psychische problemen hebt mag je dertig euro eigen bijdrage betalen. Dat laatste baart mij wel zorgen. Want totnogtoe zijn het een handjevol mensen geweest die een podium zochten om iets verschrikkelijks uit te voeren. Bijvoorbeeld Karsten T, Mohamed B., Volkert van der G. of, heel recent, Tristan van der V. Mensen die daadwerkelijk geestelijke zorg nodig hadden. En er zijn er meer, veel meer… Die zitten nu in hun huis zichzelf te frustreren en niemand be(kom)kommert zich over hen, familie en vrienden hebben er de handen al vanaf gehaald. Ach ja, daar komen ze dan weer achter na het zoveelste parlementair onderzoek…Maar eerst moet de broekriem strakker. Maatjes XXXL moeten worden teruggebracht naar Medium. Nu is de aanhang van de Grote Gedoger hier helemaal niet blij mee. Volgens mij zijn zijn volgelingen nergens blij mee. Die lopen de hele dag te mopperen dat het leven zo verschrikkelijk is en vergeten te genieten. Ik zeg Remco Campert na: het leven is vurrukkulluk!

Arjen Veldhuizen

Spreuk van de week:

Overleven is een werk van lange asem.

– Bremt, Stefaan van den (1941)

Van de redactie

Volgende week maken we Dorpsketting op maandag, dus 2e Pinksterdag, omdat velen van ons andere activiteiten op dinsdag hebben. Om het nu toch iets makkelijker voor ons te maken zou het prettig zijn als we zoveel mogelijk kopij al op zaterdag binnen hebben, zodat we eerder aan de slag kunnen en hierdoor meer van onze vrije Pinksterdag kunnen genieten.

Verder hebben we weer een kampioen te melden deze week bij de handbal en heeft scheidsrechter Ria v.d. Kieft de zilveren fluit overhandigd gekregen vanwege 25 jaar trouwe dienst.

En zelf houden we deze week een openbare jaarvergadering. U bent harte welkom.

Red. Petra

Muizenissen

Ben bang dat dit een dieronvriendelijk stukkie gaat worden maar kan daar niets aan doen. Een man moet doen wat hij hoort te doen, dat is mijn argument in deze. Wat is namelijk het geval? Enige weken geleden regende het na een lange tijd van droogte. Op die bewuste dag keek ik door het beregende keukenraam naar buiten, naar de sloot naast het huis, onder het genot van een mok koffie. Het was eigenlijk meer staren dan kijken… Want het was nog vroeg, de slaap zat nog in mijn ooghoeken en aan de zijkant van mijn gezicht zag je de contouren nog van het kussen…. De regen kletterde op het water en de woestijngrond in de voortuin absorbeerde gretig het water..He! Was dat een regenworm die vanuit een scheur in de grond met wijd open bek dronk van God’s water? Gaat dit stukje over regenwormen? Nee, ook ik heb mijn grenzen wat dieren betreft (en ja, ik weet het, ook regenwormen hebben een belangrijke functie in de voedselketen maar om daar nou 600 woorden aan te besteden vind ik iets teveel van het goede). Mijn blik richtte zich weer op de sloot. Deze sloot, tien jaar geleden kunstmatig aangelegd, begint inmiddels al een aardig paradijsje te lijken. Riet, waterlelies en vele kikkers zorgen ervoor dat deze wijk iets minder vinex wordt en ook de vogels hebben deze wijk gevonden..Opeens trok iets mijn aandacht! Uit het water verrees iets, iets bruins..Een karper! Ik slaakte een kreet van enthousiasme want vorig jaar leek het wel of alle vis verdwenen was uit deze sloot, wellicht weggejaagd door allochtone rivierkreeftjes die het water onaantrekkelijk maakten voor menig vissoort. Uit pure vreugde sms’te ik direct naar mijn buurman waarmee ik vele uurtjes naast de waterkant gezeten heb: ‘Ze zijn terug! Ze zijn terug!’ Toen realiseerde ik mij dat er iets niet klopte aan deze vis…Want had ik het nou goed gezien? Stak hij zijn middelvin op naar mij? Daagde hij mij uit om weer de hengel te pakken om vervolgens weer uren en uren aan de waterkant te gaan staan om hem te pakken te krijgen? Ja! Zo vatte ik het wel op. De viskoorts nam weer bezit van mij en sinds die dag sta ik weer dagelijks mijn kostbare tijd te verdoen. Verdoen? Ja, want tot de dag van vandaag is het mij nog steeds niet gelukt hem te vangen. Het is zelfs zo frustrerend dat het beest regelmatig verschijnt in mijn dromen, bulderend van het lachen en opnieuw die omhooggestoken middelvin… Hij wil duidelijk oorlog en dat kan hij krijgen ook! Ik ben alles wat er op internet te vinden is over karpers gaan lezen, heb mijn oude zeehengel ingeruild bij een vissportwinkel voor een karperhengel, heb er gevlochten draad opgezet waarmee ik zelfs olifanten uit het water zou kunnen trekken en slijp elke avond mijn haakjes. Ja, het is een gruwelijk verhaal maar zoals ik al zei, een man moet doen wat hij hoort te doen. Ik ben nu al een week of vijf bezig en totnogtoe is het mij nog niet gelukt. Mijn dobber is wel een paar keer ervan door gegaan maar steeds sloeg ik te laat aan. Wel haalde mijn buurman een zeelt naar boven en die hebben we een boodschap mee gegeven toen we ‘m terug gaven aan de sloot: ‘Wij geven niet op, watch your back!’

Toch zit er ook wel wat goeds in mij, hoor. Want vorige week kwam zoon Sil ineens thuis met een witte duif in zijn handen. Hij had hem gevonden en een toevallig passerende buurtbewoner had gezegd dat de duif uitgeput was en verzorging diende te krijgen. We hebben hem (of haar, had geen zin om dat eerst even uit te zoeken) in een doos gezet met een bakje water waarvan direct gedronken werd. Door mijn hoofd schoot een alarmnummer, dat PVV dingetje 114, en die belde ik met de wetenschap een ‘animal-cop’ aan de lijn te krijgen. Dat gebeurde niet, wel kreeg ik de dierenambulance aan de lijn en tien minuten erna werd de onfortuinlijke duif opgehaald. Zie je wel, zo slecht ben ik nog niet!

Arjen Veldhuizen

Als er geen brug is wil je altijd naar de overkant.

– Gourio, Jean-Marie

 ‘In de kerk is altijd werk!’

Voorgaand statement is afkomstig van mijn vader (Herman) en dat was niet moeilijk te onthouden; hij zei dat zó vaak dat het nu gegraveerd staat in mijn hersenen! Tot afgelopen zondag heb ik al die jaren nooit begrepen waarom hij het zei: ik verveelde me altijd te pletter in de kerk. Zat meer op mijn horloge te kijken (en dan ging de tijd nóg trager..) dan de eucharistie te vieren. Daar was ik niet de enige in, mijn broer gaapte zich er ook altijd door heen en andere leeftijdgenoten keken ook niet op hun vrolijkst. Mijn zus, de oudste thuis, hield zich altijd wel goed. Of ze liet niks merken. Tuurlijk, er waren ook wel eens momenten dat het er wel leuk was. Meestal was dat ná de dienst, als iedereen nog even bleef hangen. Dan zocht je leeftijdgenoten op en childe je er lekker op los. Of je ging naar huis waar dan een gedekte tafel stond vanwege de zoveelste kerst- of paasviering. Maar het ‘werk’ kwam ik maar niet tegen…

Zondag ging ik met mijn broer naar ons geboortenest, Terschelling. We waren daar op uitnodiging van de kerk omdat zij vijftig jaar op haar fundering stond. Dat is relatief jong te noemen maar toch voor de katholieke gemeenschap (volgens officiële papieren 400 gedoopte maar 40 actieve ‘gelovers’)  van het eiland reden om eens flink uit te pakken. Dat ‘uitpakken’ begon met een kerkdienst. Wij, broer, zwager, nicht en neef en vriendin en ondergetekende meldden ons één minuut voor aanvang, dat waren wij nog gewend van vroeger! En gingen achterin zitten, dat waren wij ook gewend van vroeger (er waren vroeger wel pastoors die ons dan naar voren riepen..onder de noemer dat ze dan niet zo hoefden te schreeuwen). Even daarna zag ik diverse pastoors, een Bisschop en drie misdienaars. Ik herkende ze, op de Bisschop na, allemaal want ze hadden allemaal in de afgelopen jaren dienst gedaan op Terschelling. De dienst duurde ongeveer anderhalf uur en nog steeds zag ik het werk niet. Toen werd ineens mijn vader (en moeder) naar voren geroepen en kreeg hij een bisschoppelijke onderscheiding, de Bonifatius-penning, voor vijftig jaren vrijwilligerswerk in deze kerk. Hé! Ze hebben het over werk! Hij zette onder andere de kerkbanken weer in de beits, onderhield de tuin, verving kapotte lampen, onderhield contacten met gastpastoors (in de zomermaanden), verfde het tuinhek, repareerde zaken waar nodig, verzorgde de collecte, telde de aanwezigen voor de statistieken, regelde dat kapotte glas in loodraampjes vervangen werden door deskundigen, verving kapotte dakpannen na de zoveelste storm, fungeerde als penningmeester en secretaris en, last but not least, zorgde dat wij, zijn kinderen, elke week in de banken zaten. In mijn herinnering heeft hij zelfs een keer de pastoor vervangen omdat die ziek van het altaar afliep… Beroepsmatig werk zat er ook bij want hij heeft ooit, als timmerman, de kerk gebouwd. Je kunt dus rustig zeggen dat zijn hele ziel en zaligheid er in zat.

Zondag werd hij in het zonnetje gezet en ik durf hier rustig te beweren dat het bloedheet werd. Het feest verplaatste zich naar buiten, beschut door tenten en Onze Lieve Heer was hem kennelijk ook dankbaar want we hielden het droog.

Voor mij werd het een déjà vu want ik kwam weer mensen tegen die ik al dertig jaar niet meer gezien had. En opnieuw werd hij gelauwerd, door pastoors maar ook door mede parochianen en met de minuut begon mijn trots te groeien, ook voor mijn moeder want zij gaf hem die vrijheid. Mijn Pa! Zevenenzeventig lentes jong en nu het middelpunt van belangstelling. Nu begreep ik wat hij mij altijd voorgehouden heeft: leef niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. En ik begreep ineens de stelling dat er in de kerk altijd werk is. Ja, mijn vader is me er eentje. Een (her)manus van alles! Hoop nog lang van hem te mogen genieten.

Arjen Veldhuizen