Als een trotse pauw paradeer ik rond ons huis. Ik heb daar ook een alle reden toe want ik heb gepresteerd boven mijn kunnen. Nu is het voor mij makkelijk scoren want ik kan eigenlijk niet zoveel, maar toch is het bijzonder. Verschillende familieleden en vrienden hebben mij al de bekende pluim gegeven, maar het allerbelangrijkste vind ik toch wel de pluim van mijn vrouw. Ze verwent mij de laatste dagen al met extra bakkies koffie, een overheerlijk koud biertje of een aai over mijn bol. Wat is er dan zo bijzonder? Ik heb zelf, helemaal zélf, de tegels gelegd in onze tuin! En ze lopen keurig af naar de poort zodat bij een eventuele watersnood het water keurig afgevoerd wordt richting de poort en niet richting de schuifpui. Sinds de boel dicht is loop ik elke dag, meerdere malen, even door de tuin en geniet ik van mijn krachtinspanningen. Net zoals mijn buurman want die heeft hét ook voor het eerst gedaan. Dan zeggen we steeds tegen elkaar hoe goed we het gedaan hebben en we hebben het al over een eigen bedrijfje opzetten in tegelen…..
Een week geleden dachten vele buurtgenoten nog dat we een zwembad gingen maken omdat de tuinen van ons behoorlijk diep uitgegraven waren, maar toen er een vrachtwagen verscheen (met een Stompwijker als chauffeur!) vol met zand kreeg men in de gaten dat ze met professionals te maken hadden. En toen we ook nog eens met een trilmachine de boel lekker aantrilden vielen de monden helemaal open!
Een goed begin is het halve werk dus ik had de hele week vrij genomen zodat ik op mijn gemakkie kon beginnen met het straatwerk. Naast het feit dat ik niet wist of ik het wel kon zat ik me nog wel even zorgen te maken hoe mijn zwakke ruggetje het zou houden, maar wonderwel bleef die werken. Dat zagen de kinderen ook en die sloegen ’s avonds direct hun slag door boven op mijn rug te klimmen voor een ritje door de kamer. Voorheen had ik ze dat afgeleerd maar nu kon ik er natuurlijk niet meer onderuit. Maar deze krachtproef onderging ik ook weer fout (pijn!)loos en daardoor nam mijn zelfvertrouwen in het slagen van mijn opdracht een flinke voorsprong. En ik had nog een troef achter de hand: mocht ik vrijdag niet tevreden zijn dan kon ik een beroep doen op mijn broer want die had in het verleden al menig tuintje gedicht en was zogezegd een expert. Hij was nog wel even langs geweest toen ik halverwege was om wat tips te geven maar hij gaf toen al aan dat ik op de goede weg was.
Ik heb hem niet meer hoeven bellen. Afgelopen zondag heb ik de laatste hand gelegd aan mijn meesterwerk en sindsdien ontvang ik gretig de felicitaties van alle bewonderaars. Over een jaartje of tien moet ik het hoogstwaarschijnlijk weer opengooien om het zaakje weer op te hogen.
Wat mij betreft: Was het alvast maar zover!
Arjen Veldhuizen