en dan is het ineens zo ver: Sil is begonnen aan zijn carrière op de Basisschool! We sluiten weer een hoofdstuk af en beginnen aan een nieuw hoofdstuk want na tien jaar zijn we ‘uit’ de kinderen tijdens schoo ltijden. Toen vanmorgen om kwart over zeven de wekker ging sprongen wij enthousiaster dan ooit ons bed uit en maakten de jongens wakker: alle drie! “Sil mag vandaag naar school!” Sil zelf was ook lekker enthousiast en zijn broers gedroegen zich als broers door hem moederlijk te steunen bij deze grote dag: vanaf vandaag hoort Sil er ook echt bij! Bij het ontbijt bleef het enthousiasme de boventoon voeren en mijn vrouw en ik begonnen ons af te vragen wanneer de ommekeer zich zou aanmelden want ja, laten we eerlijk zijn, Sil heeft totaal geen ervaring met scholen dus wie zegt ons dat hij het écht leuk gaat vinden? Het enige wat hij weet is het feit dat zijn broers met plezier naar school gaan en hij weet dat er veel speelgoed te vinden is…
Mijn vrouw kijkt mij bedenkelijk aan wanneer ik de videocamera en het fototoestel tevoorschijn haal. “Is dat niet wat overdreven?” vraagt ze terwijl ik de accu test. Ik bemerk dat haar enthousiasme wat aan het temperen is omdat ze nu eenmaal een moeder is en omdat ze weet dat ze nu voortaan alleen nog maar met mij de dag moet zien door te komen (ik ben nogal eens vrij op doordeweekse dagen). Om kwart over acht waren alle haren gekamd, tanden gepoetst en de pakjes drinken uitgedeeld en Sil deed heel demonstratief de televisie uit. Even later waren we bij school en Sil mengde zich direct tussen de spelende leerlingen: of het de gewoonste zaak van de wereld was! Ondertussen werden wij door mede ouders min of meer gefeliciteerd met dit heuglijke feit en daardoor kreeg ik het steeds meer naar de zin want het bevestigde alleen maar dat veel ouders het toch wel prettig vinden dat de kinderen naar school kunnen zodat ze wat meer tijd voor zich zelf krijgen….Het normaal gesproken irritante geluid van de schoolbel klonk me daarom des te meer als muziek in de oren en bijna liep ik in polonaise de school in, bijna want mijn vrouw kon me nog tegenhouden.. Nu kwam het spannend ste moment: de kennismaking met de Juf. Klapt hij dicht of ….? Ik hield mijn adem in….en slaakte een diepe zucht toen ik zag dat hij keurig een handje gaf, vervolgens zijn pakje drinken onder begeleiding van Sven op het aanrechtje zette en daarna rustig op een van de stoelen in de kring ging zitten. Geen vuiltje aan de lucht! Natuurlijk moeten we maar afwachten of dit proces zich zo positief zo blijft voortzetten maar mocht hij niet meer willen dan lees ik hem wel voor uit de Leerplichtwet (en verzuim te vermelden dat hij pas vanaf 5 jaar écht leerplichtig is..).
Op dit moment zijn we al ruim twee uur ‘vrij’ en geniet ik van het luisteren naar de radio in plaats van de kinder programma’s op de teevee, heb ik zélf het korstje opgegeten van het verse brood wat ik vanmorgen gehaald heb, kan ik zonder tussenkomst van een jaloerse kleuter mijn vrouw achterna rennen en kan ik ongestoord Muize nissen schrijven. Wat een heerlijk nieuw hoofdstuk!
Arjen Veldhuizen
