In het verkeer gaat alles op z’n dooie akkertje. Als je om 1 uur een afspraak hebt en het is misschien maar 10 minuten rijden, moet je ongeveer 2 uur van tevoren van huis weggaan. De stratenmakers sluiten de wegen nog wel eens af, ze maken er gewoon éénrichtingsverkeer van of je staat gewoon constant in de file. Hoewel de mensen in de stad gehaast leven is daar in het verkeer weinig van te zien. Wil jij iemand voorbij rijden dan moet je eerst toeteren, van richting aangeven hebben ze hier nog nooit gehoord. Wat me wel is opgevallen, is dat hoewel het verkeer één grote chaos is, er heel veel van elkaar getolereerd wordt. Weinig opvliegende mensen, alles is geoorloofd. Alleen al in Manilla (de hoofdstad) wonen ongeveer 14 miljoen mensen. Er wonen 80 miljoen mensen op de Filippijnen (7100 eilanden waarvan maar 1/4 wordt bewoond) en over 2 jaar verwacht men dat ze de 100 miljoen gaan passeren. Ik ben benieuwd, want over 2 jaar willen we weer terug. Filippino s staan wijd en zijd bekend om hun vriendelijkheid en gastvrijheid. Nou ik heb het geweten, ik had het idee dat we de hele dag alleen maar aan het eten waren. Ik zei nog tegen Jos, hoe zullen wij deze reis noemen.
Zoals ik dus al zei, dit is geen gewone vakantie. Mijn nicht had voor ons een programma samengesteld dat natuurlijk altijd omgegooid kon worden. Want wij moesten toch een beetje rekening houden met onze kleine reizigster van 5 jaar. Naarmate de 2 weken naderden, begon ze toch haar vriendinnen te missen vooral Stephanie en Anouska werden opeens heel vaak genoemd. Joysi heeft nog nooit zoveel van haar vakantie genoten, want ze had opeens heel veel nichtjes en neefjes erbij gekregen en dat niet alleen, we gingen iedere dag zwemmen. Toen wij thuis waren kon ze gelijk naar badje 4 verhuizen. Ach, je hoeft er maar een paar kilometer voor te vliegen om je kind naar badje 4 te krijgen! Dus Truus zwemt tegenwoordig zonder kurk!
Ze hadden voor ons een familiereünie gehouden…..ik wist niet dat ik zoveel families had!!! (dit is nog niet eens 1 / 3) Ik heb gefilmd hoe ze heetten, want als je thuis bent ben je alles al weer vergeten. Dat is altijd leuk om te weten als je straks weer terug bent. Dan weet je nog wie het ook al weer waren. Jos werd hartelijk ontvangen, wow!!…een blanke in de familie. Nou dat was wat! Dan had je een soort status bereikt. (wist ik achteraf pas) Jos kon eigenlijk niets meer fout doen. Ze waren erg nieuwsgierig naar wat hij voor werk deed, hoeveel zussen en broers hij had. Ook vonden ze dat zijn moeder erg jong was met zoveel kinderen. Van Joysi konden ze niet meer afblijven want zij lijkt toch wel het meest op Barbie. Joysi heeft Barbieharen werd constant gezegd. Ze genoot ervan dat ze zoveel
aandacht kreeg. Het was zelfs zo erg dat zij met “inburgerings” fase bezig was bij haar nichtjes en neefjes. Ze stond bij het hek en alle ogen waren op haar gericht. Ze deed het hek dicht en dan weer open en elke keer hoorde ik ze zeggen: “Dit is dicht en dit is open”…….open!!……dicht!!…..enz. Ze stonden haar aan te kijken zo van, waar heeft zij het nou weer over. Ik lag in een deuk! Ze had dus genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Ze waren alleen maar met elkaar aan het rennen en lachen. Onze familie is dol op fotograferen. Ik was dus niet de enige die met een fototoestel liep. Er was er zelfs eentje bij, die bij een fotozaak werkt. Er werden dus heel veel foto’s gemaakt. Bij Joysi kon er op het end geen lachje meer af. Dat was achteraf ook aan de foto’s te zien…..hahahaha.
Eten: Ze eten 3x warm ‘s ochtends, ‘s middags en ’s avonds. Ze hebben ook brood hoor! Oh, niet te vergeten, ik heb ook nog een mierende meegemaakt. Dat is een soort warme maaltijd tussen 2 en 4 uur ’s middags!!! Ik had het gevoel dat wij de hele dag aan het eten waren (ik ben ook 1 kilo aangekomen) maar ik was niet van plan om mezelf zo vol te proppen want soms had ik een schaamtegevoel. Wat een armoe is het hier. Gewoon stromend water is hier niet, dat werd 2x per dag aangevuld (’s ochtends en ’s avonds)..Als je naar de wc gaat heb je een grote emmer nodig om je hele zakie door te spoelen. Ons hotel (4 sterren) was wel van alle gemakken voorzien. Dat was net of je thuis was, warm en koud water…. maar je kan het niet drinken. Volgens mij is Nederland het enige land waar je zomaar uit de kraan mag gaan drinken.
Dit is een ontwikkelingsland en elke keer weer als wij op de weg waren of langs de huizen reden, zagen wij “huizen” (daar zou ik mijn hond nog niet in willen stoppen) die bijna op instorten stonden. Kun je nagaan, toen wij op reis gingen brachten wij onze hond Jordy weg. Mijn hond heeft het hier nog beter, want die brachten wij naar een hondenpension. Overal zag je de was en elektriciteit hangen. De meterkastjes hangen buiten (stel dat ze niet thuis zijn dan kunnen ze het toch nog meten)…. Ik vind Manilla geen mooie stad. De lucht is vies. Er hing een smog waar je “U” tegen zegt. De mensen die in de stad wonen, worden ook niet zo oud als de mensen op het platteland. Overal zag ik bedelaars, kinderen die bedelden om geld, kinderen die je aankijken alsof ze wilden zeggen: “Neem me alsjeblieft mee”. Opeens werd het me even te veel. Toen ik weer in de auto stapte stroomden mijn tranen over mijn wangen, ik kon niet meer stoppen. (Ik had net in de kerk 2 kaarsjes voor mijn moeder laten branden). Het kan niet waar zijn dat ik dit meemaak. Dit zijn beelden van de tv. En nu opeens sta ik daar middenin.
Wordt vervolgd