Muizenissen

Knut is dood. Wie? Knut, die Duitse ijsbeer. Knut is nu een engel. Ja, dat is nog eens nieuws, hè! Door alle shit uit de Ajax-hoek is de dood van Knut een beetje in de vergeethoek terechtgekomen, daarom schrijf ik er nog maar eens over. Want Knut verdiende, in mijn ogen, veel meer aandacht. Knut mankeerde het een en ander en men vermoedde dat het wel eens kon komen doordat zijn ouders nogal..euh..nauw aan elkaar verbonden waren. Zij namen het woordje ‘Gemütlichkeit’ iets te letterlijk geloof ik. Na zijn geboorte wilde Moe IJsbeer niets met hem te maken hebben en de wereld sprak er schande over. Net als toen die mevrouw van middelbare leeftijd uit Harlingen vertelde dat ze zwanger was, toen viel de hele wereld over haar heen. En toen een meisje van 12 jaar ineens een kind op de wereld zette, was ook de wereld te klein en werd er van alle kanten over bericht. Terwijl dat meisje er niets aan kon doen, daar zat weer een foute vader achter. Bij de dame uit Harlingen lag het iets anders, zij zette een Italiaanse gynaecoloog aan het werk en die deelde haar mede, na wat gegoochel met eitjes van haar en zaadcellen uit het magazijn, dat ze daadwerkelijk zwanger was. Inmiddels is ze bevallen en geniet ze met volle teugen van het moederschap. Maar moeder IJsbeer wilde niks te maken hebben met Knut. Veel mensen vinden dat afschuwelijk terwijl dit soort dingen heel gewoon zijn in de natuur. De natuur is prachtig en mooi maar kan soms ook heel erg hard zijn. Knut, bedankt dat je er was, het waren vier fantastische jaren! Zo, nu rest ons de leegte. En na die leegte komt er weer een ‘zielig’ dier en kunnen we ons daar weer over druk maken! Gelukkig zijn er toch nog vrije geesten die het gat opvullen. Want sinds kort kunnen we onze huisdieren in laten schrijven als donor! Nee, niet als donor voor de mens maar als donor voor soortgenoten, met name de kat, hond, konijn, rat of cavia. Nou loopt er bij mij een hond en die heb ik het voorgelegd, of zij donor wil worden. Wat denk je wat ze antwoordde? Het volgende: “Nou baas, daar moet ik nog even over nadenken..ik heb eigenlijk geen zin in gefriemel aan mijn lijf. Net zoals ik tegen proefdieren ben!” “Maar hondje van me, dit idee komt juist van de mensen die tegen proeven op dieren zijn!” antwoordde ik. Nadat ik dat gezegd had kroop ze snel onder de bank…

We hebben ondertussen alweer twee weekjes lente achter de rug en elke keer ben ik daar weer van onder de indruk. Dan ben ik onder de indruk van al die trekvogels die steeds maar weer terugkeren naar ons land en daar aan een gezinsleven gaan werken. Zonder inmenging van politici die het niet zo hebben op buitenlanders. Of de planten om ons heen, vaak enkel bruine, grauwe takken waar dan ineens weer groene puntjes aan verschijnen die, na een aantal voorjaarsbuitjes, ontluiken in volle pracht. Naast al dat nieuwe groen en genestel is er nog een categorie waaraan je kunt zien dat het lente is, namelijk aan de dames onder ons. Zodra zij de lente in hun hoofd krijgen is de (ijs)beer los. Dan beginnen ze ineens met schoonmaken, worden kastjes  binnenste buiten gekeerd en de winterkleding moet de kast in. Als dat dan allemaal klaar is komt het mooiste. Want dan beginnen ze weer met het dragen van rokjes en weet wijlen Martin Bril weer dat De Dag Daar is: Rokjesdag! Kan er niets aan doen maar het mag van mij het hele jaar lente zijn.                                                                                     

Arjen Veldhuizen