Mijn vader, Joop Schrader, zoon van Dorus Schrader en Mien Schrader-Van Santen, de jongste van negen. 

Stijldanser, verzamelaar, oranje supporter, Stompwijker en een Schrader in hart en nieren. 

Werd verliefd op een lief meisje uit Amsterdam, danste met haar, trouwde met haar en kreeg samen met haar twee zonen.

Zijn hele leven heeft zich afgespeeld onder één dak, de rechterhelft van het ouderlijk huis werd zijn kasteel in Stompwijk (zoals mijn broer het graag omschrijft) het huis waar hij voor altijd wilde blijven. 

Behalve dan met vakanties, want dan kon het niet ver genoeg zijn om iets van de wereld te zien. 

Hij wilde zo veel mogelijk cultuur en natuur opsnuiven als hij kon en deed zijn best om ook ons hierin onder te dompelen.

Mijn vader was altijd erg begaan met Stompwijk en zijn bewoners. Zo was hij actief in het schoolbestuur, altijd te vinden bij de voetbal en erg betrokken bij de Soos om maar enkele dingen te noemen. 

Ook schoot hij velen te hulp wanneer het zaken van belastingtechnische, juridische of financiële aard betrof. Hij verdiende daar dan ook wel een extra zakcentje aan, maar de hoogte van de vergoeding liet hij veelal over aan diegene die hij hielp.

Mijn vader was ook een echte boekhouder. 

Zijn eerste baan bij Nutricia betaalde voor zijn avondstudie waar hij zijn talent voor het boekhouden ontwikkelde. En met een diploma onder zijn arm ging hij aan de slag bij het vastgoed bedrijf ‘Onderling Belang B.V.’ in Rijswijk, waar zijn waardevolle juridische talent boven kwam drijven.

Zijn werk nam hij zeer serieus en hij week nimmer af van zijn verantwoordelijkheden. 

Dit leidde soms tot ongenoegen bij mijn moeder als hij voor de zoveelste keer bleef overwerken of zijn werk weer eens mee naar huis nam.

Toch zorgde hij er altijd voor dat hij tijdens zijn middagpauze samen met zijn gezin thuis aan tafel mee kon eten. Hiervoor snelde hij dus dagelijks met zijn auto heen en weer over de Dr. Van Noortstraat en de Stompwijkseweg om daarna op tijd weer terug te zijn in Rijswijk. 

Achteraf gezien zijn wij het er eigenlijk wel over eens, dat hij voor een groot deel verantwoordelijk was voor de slechte staat van deze hobbelwegen.

Ja, Stompwijk was ideaal voor hem: familie en vrienden dichtbij, de buurtjes, zijn herinneringen aldaar.

Ëén van mijn vroegste herinneringen aan mijn vader is van toen ik ongeveer 4 of 5 jaar oud was. Ik hing voornamelijk nog aan mijn moeders rokken en mijn vader was die indrukwekkende man in pak met de donkere stem en de zware wenkbrauwen boven zijn strenge ogen. In huis stonden toen al overal interessante dingen waar mijn broer en ik niet aan mochten zitten, wat natuurlijk de verleiding nog groter maakte om dat dan juist wel te doen als mijn ouders niet in de buurt waren. Het gevolg was dat ik één van mijn vaders objecten (een beeldje of zo, natuurlijk van onschatbare waarde), op de grond kapot liet vallen terwijl mijn moeder achterin het huis bezig was. 

Ik schrok hiervan en tot overmaat van ramp zag ik mijn vader op dat moment thuis komen. 

De man die altijd dreigde op ons speelgoed te gaan staan als we dat niet op tijd opruimden, dezelfde man die je ook sommeerde om je spruiten op te eten.

Paniek sloeg toe en ik verstopte de stukken snel achter de staande klok (wat volgens mijn moeder mijn standaard verstopplekje was). Ik rende de trap op naar mijn kamer en verstopte me ver onder mijn eigen bed.

Het duurde niet lang of mijn vader en moeder hadden uitgevogeld wat er gebeurd was en mij hadden gevonden. “Wat doe je daar onder je bed? Kom daar eens onder vandaan..” zei mijn vader. Bevend van angst kroop ik te voorschijn, wachtend op de toorn en straf van mijn vader. 

In plaats daarvan tilde hij me op en probeerde hij me gerust te stellen en te troosten.

Toen besefte ik dat hij me altijd zou bijstaan en beschermen, verzorgen en liefhebben, wat voor pad ik ook zou bewandelen in het leven. 

Ik was juist zelf zijn meest waardevolle schat, samen met mijn moeder en mijn broer. En deze wetenschap, dat gevoel, is altijd intact gebleven, tot en met zijn laatste ademtocht.

Lieve pap, je had nog zoveel plannen, zoveel onvervulde dromen, je had zo’n wilskracht, maar je was tegelijkertijd ook zo koppig. 

Je was zo behulpzaam, maar ook zo dominant. 

Zo vrolijk, zo boos, zo sterk, zo ziek…..zo liefdevol.

Papa, ik hield van je, wij houden nog steeds van je, waar je nu ook bent. 

Weet dat we nu niet alleen zijn, we hebben elkaar. 

We dragen je altijd mee in onze gedachten en harten.

Paul

Klazina Maria Theresia van Rijn—van Rijn

Ma is geboren in 1930, als 2e in een gezin van uiteindelijk 7 kinderen. Hoewel het gezin het niet breed had heeft ma een fijne kindertijd gehad. Als ze 10 jaar oud is breekt de oorlog uit en dat heeft natuurlijk een grote impact op iedereen en ook op haar. Vooral het incident in februari 1945 toen een neergestort vliegtuig in de Geerpolder werd beschoten en waarbij een vriendin van haar om het leven kwam, maakte een onvergetelijk indruk op haar. Ze sprak daar, ook nu nog, vaak over.

Na de oorlogsjaren gaat ze aan het werk bij de familie van Haaster. Haar moeder had geregeld dat ze daar aan de slag kon. Bij de arbeidsvoorwaarden was bedongen, zo vertelde Ma, dat ze elke week een stuk kaas mee kreeg. Ma vertelde dat wat ze daar verdiende, zelf mocht houden, terwijl haar broers, thuis kostgeld moesten betalen. Ze sprak altijd heel liefdevol over haar tijd bij de fam. Van Haaster.

Ook toen , was er elke jaar een kermis in het dorp, en zo ontmoette ze als 17 jarige de liefde van haar leven; Jan van Rijn. Toch zou het nog een poos duren voor er getrouwd werd, want Pa werd als dienstplichtig militair voor 3 jaar uitgezonden naar voormalig Nederlands Indië. Het enige contact dat ze toen nog hadden was door de velen brieven die zij elkaar schreven. Maar in 1954 was het toch zover en traden Pa en Ma in het huwelijk. Ze gingen in een tot woning verbouwde schuur, naast de voormalige molen, wonen. Pa werkte bij zijn vader op de boerderij en ma zorgde voor de kinderen. Zo ging dat toen.

In 8 jaar tijd werden er 5 kinderen geboren. En 5 kinderen opvoeden, het huishouden en alle bijkomende werkzaamheden in toch, zeker naar huidige maatstaven, primitieve omstandigheden, is best wel veel werk, zeg maar. Ma was altijd heel zorgzaam en zag altijd het goede in de mensen. Ze hield een aantal katholieke gebruiken in ere, zoals een kruisje op je voorhoofd voor het slapen gaan. Wij hadden allemaal een wijwater bakje aan de muur op onze slaapkamer en bij onweer zegende ze je slaapkamer met het wijwater.

Ze werd niet snel boos op je, totdat je het echt te bont maakte. Ik kan me nog vaag herinneren dat ze met een pantoffel in haar hand achter me aanrende. Toen pa zijn vader overleed verhuisde het gezin naar de molen. En toen met boeren gestopt werd omdat het land verkocht moest worden voor de aanleg van recreatiegebied Vlietland, brak er een andere tijd voor hen aan.

Er kwam een kleine camping een jachthaventje en natuurlijk de bootverhuur met een terras. Het terras was ma haar domein. Uitsmijters, koffie met gebak, broodje bal en natuurlijk de eigen gemaakte soep. Het was hard werken in de zomer maar klagen deed ze nooit. Tot 1997 woonden ze op de molen, toen was het tijd om te stoppen en naar het dorp te verhuizen.

Haar droom was een huisje vlak bij de kerk. Dat is aardig gelukt, ze vonden een mooie hoekwoning aan het Hoefblad in Stompwijk. Daar heeft ze samen met pa nog een gelukkige tijd gehad. Totdat pa in 2017 overleed. Dat was een enorme klap voor haar en een deel van haar overleed toen eigenlijk ook.

Aan het begin kon ze zich nog aardig redden alleen. Maar ze ging lichamelijk en geestelijk toch steeds verder achteruit. Toen het zelfstandig wonen niet meer ging, is ze in november 2019, verhuisd naar een appartementje in verzorging tehuis Emmaus. Daar woonde ze eerst nog, met hulp, enigszins zelfstandig. Toen dat ook niet meer lukte verhuisde ze naar een woongroep in Emmaus. Daar kreeg ze 24/7 verzorging.

En zoals moeders vaak zei: Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Ze ging steeds moeilijker lopen en raakte ook steeds meer verward. Ze had het niet meer naar haar zin. Als iemand vroeg hoe het met haar ging, begon haar antwoord altijd met; Het leven is niet meer leuk.

Ze zag dan ook niet op tegen de dood. Ze vroeg zich vaak hoelang ze nog te leven had en hoopte dat het niet nog jaren zou duren. We kunnen dan ook alleen maar dankbaar zijn dat mamma zo rustig en zonder lichamelijk lijden is komen te overlijden. De herinneringen blijven….

Voorgelezen door Nico van Rijn, tijdens de uitvaart op 21 maart 2023

Foto vliegtuig van de website Jolly Duck

Foto molen, danken wij aan de beeldbank van Oud Stompwijk

Woensdag 25 januari is Anthon van der Haar, oud voorzitter en erelid van IJsclub ‘Nut en Vermaak’ op 70 jarige leeftijd overleden.

Anthon heeft de voorzittershamer van 1997 tot en met 2001 in handen gehad, maar was al actief vanaf het moment dat de IJsclub zich rond 1980 met langebaanschaatsen op de Haagse Uithof en in Leiden ging bezighouden. Hij was een verdienstelijke en toegankelijke kracht die overal klaar voor stond.

Anthon was zelf geen goed schaatser, het liefste was hij te vinden op natuurijs. Hij woonde immers aan de Nieuwe Vaart, juist daar waar de activiteiten plaatsvonden. Hij was één van de organisatoren van het eerste uur en stond altijd paraat. Hij stelde materiaal en vergaderruimte ter beschikking als dat nodig was, van voor bijvoorbeeld kortebaanwedstrijden, carnaval, koek en zopie, begeleiding tijdens de Elfstedentochten etc. ect.

Tijdens zijn voorzitterschap heeft hij via het waterschap en de gemeente, het voor elkaar gekregen dat er kluunbruggen in de toertochtroute tot onze beschikking kwamen. Helaas werd er door de slechte winters nooit gebruik van gemaakt, maar de kluunbrug die onder de A4 geplaatst is, wordt tot op heden nog steeds gebruikt door de IJsclub tijdens de wandeltocht ‘Rondom Stompwijk’.

Tijdens mijn laatste bezoek aan hem, hebben we herinneringen opgehaald over de gezellige IJsclubvergaderingen die we beleefden. Wat een plezier hadden we!

Anthon was tot aan zijn dood altijd geïnteresseerd in het wel en wee van de IJsclub. Het was voor hem een hele mooie tijd van zijn leven.

Uit naam van de IJsclub wens ik, Astrid en familie heel veel sterkte toe in de verwerking van het verlies van Anthon.

Frans Oliehoek

Jan kwam in het bestuur op 18-5-1981. Hij is gelijktijdig gestopt met Jan van Santen die in de vergadering aangaf dat hij niet meer de motivatie had om door te gaan. Hierna meldde Jan van Nierop dat ook hij wilde stoppen, want hij had geen zin om met nieuwe mensen in de baancommissie te starten, hij is totaal 21 jaar bestuurslid geweest.

Hij was een rustig persoon, had niet zoveel te melden in de vergaderingen. Samen met Jan van Santen zorgde hij ervoor dat de baan er ieder jaar weer perfect bij lag. Dit was best een flinke klus, bijtijds hooien en dan de baan op tijd perfect klaar zien te krijgen voor de kortebaan.

Jan was altijd beschikbaar als er iets moest gebeuren en het maakte hem niet uit wat dat dan was.

Het mooiste vond  Jan de nazit tijdens de vergaderingen, sigaretje en een koud biertje erbij en dan kwamen de verhalen los. Jan was een meester in het vertellen en de tranen van het lachen liepen over onze wangen als hij weer eens een sterk verhaal vertelde. Hetzelfde verhaal werd steeds op een andere manier verteld zodat het iedere keer weer spannend was welke wending het zou nemen. We zouden er zomaar een boek over kunnen schrijven.

Als vee-rijder beleefde hij veel en een paar anekdotes wil ik even aanhalen:

Jan moest een koe ophalen op een boerderij. De boer was nog niet aanwezig en hij moest wachten. Hij slenterde een beetje over het erf en was al een paar keer langs het keukenraam gelopen waar een pan met gehaktballen stond af te koelen voor het raam. Het waren 3 grote gehaktballen. En de boer had geen kinderen, dat wist hij. Dus voor de boer 1 bal en 1 voor zijn vrouw, de derde is voor Jan vond hij en hij peuzelde hem lekker op. In zijn nopjes vertelde hij een dag later tegen de knecht van de desbetreffende boerderij wat hij gedaan had. De knecht werd woedend en vertelde hem dat de boer en zijn vrouw een ontzettende ruzie hadden gehad en dat het eind van het liedje was dat de knecht geen gehaktbal kreeg die dag.

Ook het verhaal van een boer en zijn enorme chagrijnige vrouw is mij bijgebleven. Zij was een pietje precies in haar huis, alles was super schoon. Jan moest daar vaak naartoe en altijd moest hij zijn schoenen in de schuur uitdoen en hij mocht niet in het huis komen. Op een dag was hij het zo zat dat hij een rookworst had meegenomen en hij liet de rookworst duidelijk aan de hond zien die wel in het huis mocht komen. Vervolgens liep hij met de worst langs het raam en de opgetogen hond was zo enthousiast dat alle planten uit het raamkozijn vlogen.

Jan zat altijd graag in het café de Gouden Leeuw van Joop van Geijlswijk. Op een zaterdag in 1985 vluchtte Conny Oliehoek, terwijl zij met haar pony onderweg was naar de ponyclub, de werft op van het café. Jan zag dat en kwam naar buiten, hij pakte de pony bij het hoofdstel, nam haar mee naar binnen en liet haar een rondje om het biljart lopen en zei tevreden tegen haar. Zo Vlijt nu ben je tenminste ook een keertje in de kroeg geweest.

Als het verhaal klaar was en iedereen een beetje bijgekomen van het lachen zei Jan steevast; “Geinig hè”.

Ook tijdens het opbouwen en afbreken kwamen de verhalen, we spraken over de paarden, het feest, de tribune en natuurlijk de plank over de sloot, waar

Jan trouwens zelf een keer in gevallen is waarbij hij zijn bril verloor. Die ga ik morgen wel zoeken zei hij en toen hij de andere dag kwam lag zijn bril zover van de plank dat hij ervan overtuigd was dat de plank ’s nachts verplaatst was.

Verdere details van deze gesprekken zal ik jullie besparen, maar het was altijd een feestje om bij Jan in de buurt te zijn op zulke momenten.

Nadat Jan gestopt was bij het bestuur, kwam hij tijdens de ponyrennen en de kortebaan lekker genieten in de VIP tent. 

Jij liep vele rondjes door de polder samen met Adrie, lekker genieten. De laatste jaren werden jouw rondjes steeds kleiner, totdat het echt niet meer ging.

Jan bedankt voor wat jij voor de club hebt betekend. Jij was een geweldige man met mooie verhalen!

Namens bestuur Nooit Gedacht, Theo v.d. Bosch, voorzitter

Gisteren werd er in de kerk aandacht gegeven aan  St. Antonius. Zolang ik weet is dat de heilige voor de vermiste voorwerpen. We moesten thuis al bidden (met het volgende gebedje) Heilige Antonius, beste vrind, maak dat ik mijn (……..).vind. Op ….. noemde je dan hetgeen je kwijt was. Gingen we dan naar de  kerk, kregen van  onze ouders een geldstuk mee, om in de speciale bus (achter in de kerk )te stoppen. En meestal kwam het dan wel weer terecht.

Gisteren werd er een mooie plant neer gezet, bij St. Antonius vóór in de kerk. En aan gezien ik van de week 2 x iets kwijt was, stopte ik na de dienst de beloofde penning in de bus.  Met alsnog het gewenste resultaat.

Een paar jaar geleden van het zelfde laken pak. Ik vroeg aan Rinus die er toevallig bij stond, toen ik wat in de bus gooide, zit er nog wel eens wat in bus, “Ja hoor, soms wel” was zijn antwoord. Dus parochianen het is altijd de moeite om het te proberen. Doe er je voordeel mee.

Groetjes, Ria van Dijk

Geboren 3 juli 1933 – overleden 17 augustus 2022

Onze vader is geboren aan de Dr. Van Noortstraat 178. Het huis waar ook wij opgroeiden. Hij was het vierde kind van Oma Mien en Opa Dorus. Er kwamen nog 5 kinderen bij. Toen vader Kees nog geen 7 jaar was brak de oorlog uit. Een onbezorgde jeugd had hij daarom niet. Van onze tante Riet begrepen we dat hij, wanneer hij zijn zusje een flesje gaf, hij er stiekem ook zelf van dronk omdat hij honger had. Totdat oma er achter kwam…

Het grote gezin woonde in het kleine dijkhuis (Dr. van Noortstraat 178) met veel ruimte en schuren er omheen, waar het bedrijf van opa gevestigd was. Vader Kees hield konijnen en was graag buiten. Ook viste hij stiekem in oorlogstijd om zodoende het gezin te voeden. De basisschool kon door de omstandigheden niet afgemaakt worden. Oom Henk zat al in de aardappelhandel van opa en vader Kees zou op zeer jonge leeftijd het slagersvak in gaan. Dit vanuit de gedachte ‘Twee handen en maar één mond’; de eindjes moesten aan elkaar geknoopt worden!

We hebben veel verhalen over deze tijd gehoord. Als jong mager ventje moest hij op de fiets veel te zware bestellingen wegbrengen en woonde in bij de baas. Dit beviel niet zo heel goed. Toen opa Dorus ziek werd, is ook vader Kees de aardappelhandel ingegaan. Studeren aan het conservatorium, waarover hij nogal eens droomde, is er nooit van gekomen. Hij klaagde echter nooit maar maakte er het beste van en bouwde een trouwe klantenkring op in Stompwijk, Leidschendam, Voorschoten en Zoeterwoude. ‘Kees de Pieper’ werd een graag gezien man die door weer en wind trouw zijn klanten de piepers bezorgde. Het assortiment werd uitgebreid met fruit, uien en peulvruchten. Hij had lol in het verkopen langs de deur. Later kwamen daar ook nog markten bij.

In de jaren vijftig ontmoette hij onze moeder Riny en was op slag verliefd. In 1959 trouwden ze voor de wet en in juni 1960 voor de kerk. Zo ging dat in die tijd. Het gezin van opa en oma met nog enkele jongere kinderen verhuisde naar nummer 176 en Riny en Kees betrokken het ouderlijk huis omdat het bedrijf hier gevestigd was.

In 1961 werd Ted geboren en in 1964 en 1968 volgden respectievelijk Jacqueline en Helene.

Het lukte hem om bepaalde verantwoordelijkheden bij ons te leggen zonder dat hij zei dat iets ‘moest’. Gingen we over een grens dan werd dat door hem in de druivenkas of in de schuur goed duidelijk gemaakt.

Vader Kees maakte lange dagen maar op zondag en in de avonden was er aandacht voor het gezin. We organiseerden badmintontoernooien in de tuin, gingen naar het bos, voeren met de boot of deden spelletjes. Hij was een echte kindervriend en een super goede zorgzame vader en echtgenoot voor onze moeder.

Als jongetje werd onze vader gescout voor een knapenkoor, waarmee hij ook op tournee is geweest. Tot aan de corona periode bleef hij trouw bij het koor in de H. St. Laurentiuskerk. Dit moet in totaal zo’n 75 jaar zijn geweest. Bij 50 en 60 jaar volgde hiervoor zelfs een lintje vanuit het Vaticaan. Hij deed dit met veel plezier en onderbrak zijn werkzaamheden waar mogelijk om bij bruiloften en begrafenissen te zingen.

 Wij, de kinderen, hebben een heel fijne jeugd beleefd met onze ouders. Spelen in de aardappelkelders, hooitas en de tuin. Voetballen en badmintonnen in de tuin, surfen, varen en vissen. We hebben ook mooie herinneringen aan onze kampeervakanties (ook al was het steevast slecht weer), het meehelpen in de zaak en vooral aan de humor en wijsheid van onze vader.

Toen de werkzaamheden stopten, kreeg vader Kees veel tijd. Er werd een huis gebouwd in de achtertuin (v. Merodestraat) en zijn tuin was zijn trots. Geen grassprietje stond scheef en hij genoot ervan hier nu eindelijk tijd voor te hebben. Ook voor het vissen, klaverjassen/bridgen kwam meer tijd. Zijn allergrootste hobby was echter zijn nieuwe rol als opa. Jarenlang kwamen onze kinderen een vaste dag in de week bij opa en oma. Hij genoot er zichtbaar van en speelde wat af met ze. Ook zij gingen mee vissen een leerden over de natuur. De fantastische verhaaltjes die hij vroeger al aan ons vertelde, werden doorverteld. Deze verhalen verzon hij zelf en de typetjes (Paulus, Eucalypta, Oeroeboeroe en vele andere) wist hij met stemmetjes en handgebaren zo mooi te brengen, dat zelfs wij nog aan zijn lippen hingen.

Ook gingen onze ouders tot twee keer toe op bezoek in Afrika, waar Ted lang woonde. Hieraan zijn ook veel mooie herinneringen.

Wij zijn dankbaar voor alles dat hij voor ons allen heeft betekend en de lange tijd die we hem in ons midden mochten hebben. We zijn trots op het fijne en gelukkige huwelijk van onze ouders, dat in juni alweer 62 jaren telde. We hebben ondanks corona een mooie dag beleefd bij het 60 jarige huwelijksfeest in 2020.

In april hebben we, toen onze moeder 85 werd en Kees al ziek was, nog een gezellig samenzijn georganiseerd in het Dorpspunt met familie en vrienden. Dit was fijn.

De laatste 6 maanden waren, in verband met zijn ziekte, zwaar en pijnlijk. Na nog van alles geprobeerd te hebben, ging het niet meer.

Lieve pa, je hebt nu je rust.

We willen iedereen via deze weg bedanken voor de steun in de vorm van een kaartje of bezoek aan de condoleance/uitvaart. Onze vader heeft ons gevraagd een ieder de groeten te doen. Bij deze..

Je bent niet meer waar je was, maar overal waar wij zijn. We gaan je missen pap,

Ted, Jacqueline, Helene

Aan de binnenkant van de rouwkaart stonden deze prachtige woorden van Lenie zelf, opdat we niet vergeten. De woorden heeft ze zelf samengesteld uit gedichten waar zij door geïnspireerd was:

Ik wens jullie,

de tijd om van de kleine dingen te genieten

Rust om stil te staan bij de mooie momenten

Sterkte om de tegenslagen te overwinnen

Vriendschap om je hart te verwarmen

Humor om wat somber is te kleuren

Een glimlach om elke dag mee te beginnen

Veel liefde en geluk in de toekomst.

Lenie de Jong

Zij was het die mij leerde lopen

Die stap voor stap stil naast mij ging

En elke keer als ik zou vallen

Mij in haar beide armen ving

Zij was het die mij leerde eten

Toen ik nog amper slikken kon

Zij liet mij reeds haar liefde weten

Nog voor mijn levensweg begon

Zij was het die met enkele woorden

Mij moed en zelfvertrouwen bood

En mij ook zelfs nog als een kind zag

Toen ik volwassen werd en groot

Vandaag wil ik haar nog eens zeggen

Met bloemen uit mijn hart omrankt

Voor alles wat U hebt gegeven

Voor alles wat ik ben Bedankt.

Gelezen door zusje Nellie  (namens Bob)

Bron niet bekend, uit het uitvaartboekje.

Nu ik er niet meer ben, laat me los, laat me gaan,

ik heb zoveel dingen gezien en gedaan.

Je moet je niet met teveel tranen aan mij binden,

maar dankbaar zijn, voor de vele goede jaren samen.

Ik heb je mijn liefde gegeven en je zult nooit weten,

hoeveel je mij aan geluk hebt geschonken.

Ik dank je voor de liefde, die je hebt getoond,

maar nu moet ik alleen verder reizen.

Rouw om mij, als het echt niet anders kan,

maar laat je troosten door vertrouwen.

Het is niet voor altijd dat wij scheiden moeten,

dus koester de herinneringen in je hart.

Ik ben niet ver weg en het leven gaat door

en als je me nodig heb, roep en ik ben er.

Hoewel je me niet kan zien, noch voelen, ik ben vlakbij

en als je luistert met je hart, zul je het horen.

Al mijn liefde rond om je, zacht en zuiver,

en wanneer je hier heen komt, hellemaal alleen

zal ik je begroeten met een glimlach

en een ‘welkom thuis’

Gelezen door broer Sjaak  (schrijver Robert Bryndza)

Ingetogen, weggevlogen,

deze weg was al bekend,

alle angsten meegewogen

Telt de rust, waar je nu bent.

Dag lieve Leentje ♥♥

van zusje Ankie (uit eigen werk)

Op 13 april zijn bij de afscheidsviering van Lenie de Jong prachtige gedichten voorgedragen, die de familie graag met u wil delen.

Lieve Lenie,

Hier staan wij dan, voor de vijfde keer als familie bij elkaar, om afscheid te moeten nemen van een geliefd persoon uit onze familie. Eerst gold het voor onze ouders, toen voor Thijs, toen voor Piet en nu geldt het voor jou Lenie, ons jongste zusje. Nog veel te vroeg, om afscheid te moeten nemen van het leven.

Wat hield jij van het leven, je genoot er met volle teugen van en wilde niets missen. Je wilde overal bij zijn, alles wilde jij vieren en keek daar naar uit. En achteraf nog heerlijk herinneringen er over ophalen. Dat was jij ten voeten uit. Ik wil graag een gedicht voor dragen, dit gedicht komt uit het boekje “Zusjes ” dat ik van Lenie gekregen heb op mijn verjaardag.

Het geeft de verbondenheid weer, die wij voor elkaar voelen.

Banden,

Vader Moeder,

Zuster Broeder,

Ieder met allen verbonden

Elk met elkaar

Banden zo solide,

Als massief staal,

Banden zo onzichtbaar

Toch heel voelbaar

Maak verre reizen

En je beseft dan,

Oersterke banden

Die niemand breken kan.

Vader Moeder,

Zuster Broeder,

Ieder met allen verbonden

Elk met elkaar.

Lieve Lenie, die verbondenheid blijft, ook nu jij niet meer lijfelijk aanwezig bij ons bent. Je laat vele herinneringen en verhalen achter. Wees niet bang, je zal niet vergeten worden. Want jij was altijd Groots aanwezig in onze familie.

Rust zacht, Lieverd.

Gelezen door zusje Hennie

(Banden uit een Helen Exley cadeauboek. Schrijver Tony Bradman)