In de Dorpsketting van deze week ontvangt u voor het eerst in de geschiedenis van de Dorpsketting een lezersenquête. Tegenwoordig worden mensen steeds vaker geïnformeerd via email of wordt er even een website gecheckt. Ook de Dorpsketting heeft geïnvesteerd in de moderne communicatiemiddelen met een vernieuwde website en is nu makkelijk te lezen op www.stompwijk.nl. Daarnaast is het mogelijk om via Twitter korte berichten te plaatsen op deze site.

Voor sommige lezers zullen deze ontwikkelingen een reden zijn om de papieren versie niet meer te lezen maar voor anderen juist niet. Wij zijn daarom erg benieuwd naar uw mening. Leest u de Dorpsketting iedere week trouw en kijkt u er naar uit op dinsdagmiddag of zet u liever de computer aan om op de hoogte te blijven van alles wat er gebeurt in en rondom ons dorp? Wij horen het graag van u en vragen een paar minuten van uw tijd om de enquête  in te vullen. Volgende week dinsdagavond 6 april halen de redactie en bestuursleden van de Dorpsketting de formulieren bij u thuis op tussen 18.00 en 20.00 uur. Mochten wij u niet thuis treffen dan vragen wij u om het formulier in de brievenbus van het redactieadres  te doen (Dr v Noortstraat 88). Wij danken u hartelijk voor uw medewerking.

Redactie en bestuur van de Dorpsketting.

 “Pubertijd of puberteit?”

Op dinsdag 8 maart organiseerde Rotary Zoeterwoude e.o voor de vierde maal het Groot Zoeterwouds Dictee. Ruim 100 leerlingen van groep 8 van de vijf Zoeterwoudse basisscholen en de Maerten van den Veldeschool zetten hun tanden in het pittige dictee, dat is geschreven door Corina van Bohemen, de winnende juf van vorig jaar. Het dictee met als jaarthema “groei” werd voorgelezen door Gerard van der Hoeven. ”Is het nou pubertijd of puberteit?”

Om mee te kunnen doen hebben de kinderen zich laten sponsoren door familie, vrienden en buren. Daarmee werd ruim € 3100 opgehaald! De opbrengst van het sponsorgeld wordt besteed aan een goed doel, dat de kinderen in onderling overleg per school bepalen.

Jarno Caspers (Westwoud) de winnende leerling met slechts 2 fouten, won een uitstapje voor vier personen naar de Efteling. Melany van der Akker (Maerten van den Veldeschool) haalde het meeste sponsorgeld binnen en won een stoere Rabobankfiets.  De winnende leerkrachten Richard Schoonens (Maerten van den Veldeschool) en Irene Hulsbos (Corbulo) mogen volgend jaar het dictee schrijven.

Rotary Zoeterwoude e.o werd in 2005 opgericht en zet zich graag in om met ludieke acties geld in te zamelen voor goede doelen. Het jaarlijks terugkerend Groot Zoeterwouds Dictee is één van die acties.

Emoties kleuren het leven. Ze komen en gaan zonder dat je er controle over hebt. Het pakt je ineens bij je lurven (waar die ook mogen zitten) en gaan er met je vandoor.  Er tegenin gaan maakt het vaak alleen maar erger. Ik heb er ook wel eens last van.  Dan reageer ik opgefokt op een medeweggebruiker, erger me hardop aan de benzineprijzen, krijg het schaamrood op de kaken als iemand klaagt over de Nieuwe Nederlanders, begin te springen van blijdschap als een van mijn zonen gescoord heeft of krijg tranen in mijn ogen bij het horen van een mooi liedje. Bij dat laatste hoop ik maar dat niemand het ziet want ja, je bent immers een man. Ik ben, gelukkig, zo’n man. Heb ook enorme waardering voor emoties, mits echte. Emoties overvallen je… of je zoekt het op. Daarom reed ik onlangs naar Roelofarendsveen want het 1^e van Stompwijk moest voetballen tegen Alkmania. De nummer één tegen de nummer twee. Het voetbal was niet om aan te zien, teveel druk wellicht, maar het leverde een spannende strijd op die de emoties hoog liet oplopen. Daarnaast was er dan nog de bejaarde scheidsrechter die de wedstrijd absoluut niet onder controle had en de wedstrijd uit het ritme blies. De eindstand kende geen winnaars: 4-4, maar de zondagmiddag was weer goed besteed.

En daar was dan ineens een programma op de TV van de Tros.  Normaal gesproken weet ik dan niet hoe snel ik weg moet zappen maar dat ging niet want de batterijen waren op. Was dat toeval of iets van Hogerhand? Maar goed, ik bleef dus hangen en zag Ali B. (nee, die afkorting van zijn achternaam heeft niets te maken met criminele activiteiten, wel met artiestennamen..)die met een rapmaatje op bezoek ging bij Henny Vrienten. Deze musicus kende ik wel want in mijn jeugd speelde zijn band, Doe Maar, een belangrijke rol in mijn leven. Zij maakten muziek van een andere orde en dat sprak mij als zestienjarige erg aan. Naast het dragen van de bekende buttons kocht ik ook al hun platen en kon ik bijna elk liedje wel meezingen. En nee, ik ging niet naar hun concerten, dat was iets teveel van het goede. Ali B. en vriend Winne zag ik bij Henny (63 jaar…!) binnen stappen en ook ik besefte dat hier iets bijzonders ging gebeuren: muziek van toen versus muziek van nu zou met elkaar in aanraking komen. En alle drie hadden ze ook nog eens een andere achtergrond..Mijn nieuwsgierigheid won het van de afkeer voor de Tros. Gelukkig maar want het werd een unieke belevenis. Het liedje ’32 jaar’ kreeg een heel nieuw, rap, jasje en Henny bewerkte een rapnummer van Winne. Prachtig! Kippenvel! Heb later nog enkele afleveringen terug zitten kijken op het internet, onder andere die met Stef Bos. Terwijl ze ook nog in zee zijn gegaan met Dennie Cristian, die nep Hollander die ooit een liedje zong over een marsupilami. Een wat? Ik wil het niet uitleggen, die emotie kan ik niet aan. Toch schijnt ook deze aflevering heel goed te zijn geweest en zal ik mijn emoties aan de kant moeten zetten om te gaan kijken. De rapper’s mogen een vervolg maken op deze serie. Ik begin al te fantaseren bij wie ze dan langs moeten gaan alleen moeten ze dan wel naar een andere dimensie. Want op mijn lijstje staan Bram Vermeulen, Herman Brood en  Ramses Shaffy. En als ze dan weer terug zijn op aarde mogen ze een bezoek brengen aan Karin Bloemen, Liesbeth List en Huub van der Lubbe van de Dijk. Nou, oké, om het Tros gevoel er een beetje in te houden voeg ik Koos Alberts ook nog toe en voor het Volendam gehalte Piet Veerman. Ik raak nu alweer heftig geëmotioneerd. En dat allemaal dankzij een Nieuwe Nederlander!

  Serene rust. Dat is de beste typering voor de rust die over mijn huishouden is neergedaald. Na een explosie van emoties vorige week maandag werd het ineens stil, super stil, en bemerkte ik wat een impact zo’n ding heeft. Had…! De Play Station van de jongens heeft het namelijk begeven. Toen dat gebeurde was het huis te klein, moest ik alle zeilen bijzetten om de jongens weer te resetten maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, de paniek was te groot..Misschien ook wel logisch, het was immers midden in de vakantie, het apparaat was nog maar tweeënhalf jaar oud en het allerbelangrijkste, de mannen hadden ‘m zelf gekocht van hun spaarcenten. Na wat zoeken op internet kwam ik erachter dat het een YLOD probleem was, Yellow Light Of Death. Vrij vertaald: het gele licht van de dood. Dat klonk heftig maar al gauw overwon de redelijkheid in mij en werd ik weer rustig. Het was immers maar een apparaat, een plastic doos met wat elektronica er in. Ik probeerde dat aan ze uit te leggen maar ik geloof niet dat ze het helemaal met mij eens waren: “Ja, maar wel een plastic doos met wat elektronica van vierhonderd euro!” En Sven voegde daar nog aan toe dat zijn net nieuwe spel, gekocht van zijn verjaardagsgeld, er nog in zat: “En die krijg ik er nu niet meer uiiiiiiiiiit!” kermde hij. Ik besloot het boekje ‘Opvoeden doe je zo’ er maar eens bij te halen, het hoofdstuk ‘Ai, ai, de Play Station is kapot!’. Helaas, dat onderwerp stond er nou net niet in.. De Play Station is opgestuurd en over enkele weken verwacht ik ‘m weer retour. Met het spel dat er nog in zat beloofde de Helpdesk van Sony….(ik zie me straks al zitten bij Kassa of Radar..) Na de explosie van emoties kwam dan de rust. Dat is nu al een week zo en eerlijk gezegd, dat bevalt mij prima. De ruzies onderling zijn te verwaarlozen en er is weer tijd voor andere zaken, bijvoorbeeld lekker buiten dingen doen. Het lijkt ook of ze dat echt waarderen, heb al een aantal keer het woord ‘lente’ horen vallen en dat betekent dat de mannen daar toch nog oog voor hebben. Ik was al eerder met de lente bezig. De kieviten zijn weer te horen in de polder en de dagen lengen met de dag. En de boeren van de serie ‘Boer zoekt vrouw/man’ zijn ook weer aan het werk waardoor ik weer een uurtje over heb op de zondagavond. Ja, ik keek ook. Eerst niet hoor, maar op een gegeven moment keek heel Nederland en kan je er niet meer onder uit. Wat dat betreft is er géén tweedeling in ons land, gelet op de verkiezingsuitslag van vorige week….Van die uitslag werd ik erg chagrijnig. Krijg er, als ik er te lang mee bezig ben, acuut een winterdepressie van. Waar komt toch dat onbehagen vandaan? Lullig hoor, als dan het einde van je leven daar is, Petrus je staat op te wachten bij de Poort, je erachter komt dat je je halve leven aan het klagen bent geweest over mensen die ‘anders’ zijn..Daar krijg je dan eeuwig(!) spijt van! Dan liever één keer ontzettend uit je dak over een defecte Play Station! In de aardappelwereld zijn ze wel gewend aan aardappels die er anders zijn. Wij kennen maar liefst hondervijftig soorten! Dat bleek toen ik van de week  weer naar de boer ging aan het Wilsveen. De Frieslanders waren op en ik liet mij adviseren door de, overigens niet zoekende gezien de onderbroeken aan de waslijn, boerin. Het werd een voor mij, nieuw soort aardappel, Miranda’s.  “Miranda?” reageerde ik vol verbazing.  “Nooit van gehoord. Ja, ik ken wel een Miranda maar dat is absoluut geen aardappel!”

                                                                                        Arjen Veldhuizen

Ons Dorpsketting-boegbeeld en Gaanders-VIP van dit seizoen Petra Oliehoek is geveld door een bacterie. Ze zal voorlopig in het ziekenhuis moeten verblijven. Een kaartje naar Anthoniushove Leidschendam, Burg. Banninglaan 1 2262 BA Kamer 2.15, zal haar goed doen. Een kaartje in de brievenbus van Dotterbloem 1 kan natuurlijk ook, dan komt hij ook zéker aan. Ook een berichtje via oliehoekies@gmail.com komt bij haar terecht.

Redactie DK

Afgelopen week ging de derde bioscoopfilm in première van Tim Oliehoek (31) en ik was erbij! Vooraf hebben we met familie en vrienden gezellig gegeten om daarna goed gemutst in casualkleding, maar wel hoog gehakt, naar Pathébioscoop op het Spui te gaan.

Een echte F16 was door de luchtmacht in stelling gebracht voor de ingang van de bioscoop. Een tiental witte scooters met de herkenbare grote pizza-bezorg-boxen achterop stonden eveneens in stelling. De meterslange loper had deze keer de kleuren van de Italiaanse vlag, groen, wit en rood. De pers stond in rijen opgesteld met de camera’s in de aanslag. Wij konden, een beetje te ongestoord, over de loper naar binnen. Het wachten was natuurlijk op de sterren van de avond. De hoofdrolspelers, de schrijver van het boek en natuurlijk regisseur Tim en vele anderen kregen alle aandacht van de media.

Bij de ingang ging ik direct met een grote roltrap naar boven, zodat we van grote hoogte een goed overzicht hadden. Achteraf denk ik dat ik mij bevond op de plaats waar de oude groetenwinkel uit de jaren ’60 stond van mijn ome Niek en tante Jo. In die winkel rook het naar vers gesneden groenten en buiten stonden kisten met groenten en glimmende appels uitgestald. Een café links en een juwelier rechts van hen. Met het magische geluid van de tram op de achtergrond. Alles is plat gegooid en een nieuw glimmend pand siert het Spui.

Er hangt een verwachtingsvolle sfeer, want iedereen is nieuwsgierig. Het zijn allemaal vrienden, familie en bekenden van mensen die op een of andere manier betrokken zijn bij het maken van deze film. Dat kan de schrijver zijn, de vriendinnen van de spelers of van de mensen van het geluid. Of mensen die ooit een rol gespeeld hebben in een film van Tim, zoals Jolanda de Winter en Alice Luiten die voor de gelegenheid stiekem, via vader Frans, als verrassing waren uitgenodigd.

Achter de schermen

Bij het maken van een film komt gigantisch veel werk bij kijken. Iedereen die wel eens gefigureerd heeft kan beamen dat alles van te voren per scène uitgedacht is. En niet alleen per scène maar ook die wordt weer in vele delen onderverdeeld met soms slechts enkele seconden als eindresultaat. De belichting alleen al is een gigantische klus. De draaidagen zijn in de zomer van 2010 gehouden. Hierna is er aan geknutseld, kleur bewerkt, gemonteerd, de muziek gecomponeerd en weet ik wat er allemaal bij komt kijken. Veel meer natuurlijk dan dat je überhaupt kunt voorstellen. Dat komt omdat alles er zo gesmeerd uitziet, alsof alles in één keer is opgenomen.

Op het scherm

Er zijn twee zalen beschikbaar die volledig bezet zijn. Ik zit op de derde rij, flink in mijn achteruit, maar wel lekker vooraan om na afloop foto’s te kunnen maken. De geur van popcorn verspreid zich door de zaal. De soundtrack is pakkend en de zaal wordt overdonderd met acties uit de film, die dus over 2 pizzakoeriers gaat. Hun vaders zijn broers en krijgen onderling ruzie met als gevolg dat de ene broer aan de overzijde van de ander, een eigen pizzeria begint. Dit betekent oorlog. Er zit vooral humor in, maar nog vééééél meer actie van scheurende scooters die Den Haag onveilig maken. Voeg hier een ontluikende romance aan toe, ruziënde en teleurgestelde ouders in de wensen van hun kind, familieruzie en problemen in het restaurantwezen. (Wat zijn ze lang bezig om die kakkerlak te filmen die immers niet van licht houdt!) Genoeg ingrediënten voor een ontspannende avond. ´Daar gaat het om, zegt Tim altijd, gewoon lekker onderuit, met cola en popcorn, actie en lachen. Kortom relaxen. Ik vind het een actiefilm met inhoud en emotie. Het heeft op mij een meer volwassen indruk achter gelaten.

In de spot

Na afloop van de film blijft iedereen braaf zitten en komt het publiek in actie als de titelrol in beeld komt. Op dat moment hoor je wie er voor wie in de zaal zit, want komt er een naam in beeld dan volgt er telkens vanuit een andere hoek in de zaal een gigantisch applaus. Na de film komen de spelers het toneel op, de wethouder van cultuur houdt een promotiepraatje over Den Haag, een stad die zich in de filmwereld aardig in de spotlights weet te werken. Nog wat praters, soms met een briefje ondersteund. Dan komt Tim aan het woord en het lijkt erop alsof hij het allemaal uit zijn mouw schudt. Hij heeft voor een ieder een persoonlijk woordje en rept zich hierna met de crew naar de volgende zaal, waar ook op hun komst wordt gewacht, voor dezelfde ceremonie.

We verlaten de zaal en staan direct oog in oog met Lange Frans, die een deel van de titelsong ‘Stiekem’ voor zijn rekening heeft genomen, in samenwerking met de rappende broertjes Fouradi. Ik fotografeer Lange Frans met kleine Frans. Later treedt de groep nog gezamenlijk op. Het liedje blijft behoorlijk hangen, terwijl ik daar normaal met rap geen last van heb.

We spreken Sabri Saad El Hamus, één van de vaders van de pizzakoeriers en bekend van Levenslied, een Nederlandse dramaserie, die nu wekelijks te zien is. Hij is net terug uit Egypte omdat hij de revolutie persoonlijk wilde meemaken. Hij loopt trots met een petje op van de kleuren van de Egyptische vlag die gelijk is aan die van Nederland, maar het kenmerkende logo ontbreekt. Studeerde van oorsprong economie om alsnog in Nederland zich te richten op toneel. Hij heeft een aardige reputatie en de samenwerking met Tim kenmerkt zich door emoties, zegt hij.

Bij elke fractie van een scène hoort een emotie die Tim op papier heeft staan. Bij het maken van de opname fluistert Tim die in mijn oor, zoals pijn, intens verdriet, teleurstelling en Sabri moet die emotie zien te vertalen. Dat lukt hem uitstekend, want in de film heeft hij last van zijn rug en als ik hier naar informeer schiet de pijn direct in zijn rug en toont dit in zijn manier van lopen.

Tafels met drankjes staan in de houding, heerlijk ruikende pizza’s worden geserveerd en er wordt volop nagepraat. De aanwezigen zijn allemaal enthousiast. Ik zie Hakim uit Sesamstraat weer volop in de rastakrullen. Ik had van tevoren gelezen over zijn gewijzigde look, van krullenbol naar gemillimeterd haar, om hem als één van de twee broers te herkennen. Vlakbij scharen jonge meiden zich lachend om twee jongemannen uit Goede Tijden Slechte Tijden, om zich te laten fotograferen.

We mengen ons tussen de gasten en natuurlijk moeten we weer als een van de laatsten via de achteruitgang het pand verlaten. We moeten ons nog haasten, voor zover dit mogelijk is. Het lopen op de hakken wordt steeds pijnlijker. Jolanda de Winter schaatst nog liever de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, dan een avond op nieuwe hakken. Haar voeten doen nu veel zeerder, dan na afloop van die schaatstocht van pakweg 10 uur. We redden het net om voor sluitingstijd in de garage bij onze auto te zijn en houden voor de gezelligheid nog een after party thuis. Een onvergetelijke avond.

Het wachten is de volgende dag op de recensies, die voor ons niet van belang zijn, maar wel voor de makers! Het zal je maar gebeuren dat het werk waar je maanden in geïnvesteerd hebt onder de loep wordt genomen en breed wordt uitgemeten, dat is spannend ja. Ik moet er trouwens niet aan denken dat mijn werk openbaar bekritiseerd word! Ik geef het je te doen om artistiek leiding te geven aan het maken van een film. Je bent er van het begin tot het eind bij betrokken. Het vinden van een draaiboek en geldschieters die willen investeren, casten van spelers, zoeken van locaties, het vormgeven aan de wijze van filmen, of bijkomende zaken zoals het autovrij maken van het Hubertusviaduct gedurende drie nachten en het veilig werken met stuntteams. Het moet wel allemaal gebeuren.

Natuurlijk ben ik bevooroordeeld. Ik stel voor dat iedereen zelf gaat kijken en zijn mening vormt. Vergeet de popcorn niet …… Ik wens u een smakelijke voorstelling.                  

Petra Oliehoek– van Es

 Vroeger ging je naar de platenzaak om een elpee of singel te kopen, tegenwoordig krijg je een CD bij een kilo gehakt en een fles stroop! Het ging om die CD van Trijntje Oosterhuis waarvan er 750.000 bij een krant meegeleverd werden. Volgens de krant was dat een groot succes, ze hadden alles verkocht! Ik kijk nog eens om mij heen en zie stapels Cd’s liggen bij de caissières… Niets is dus weer wat het lijkt. Overigens, de CD is niet onaardig hoor. Trijntje is een slimme meid. Ik denk namelijk dat ik niet uit mijzelf iets van Trijntje gekocht zou hebben. Dat wist zij en daarom heeft ze natuurlijk die actie bedacht. En nogmaals, het valt mij niet tegen. Wat volgens mijn jongste zoon Sil wel tegen viel was mijn commentaar op zijn geklaag: “Kom op, je stelt je aan..” De laatste paar weken begon hij steeds te zeuren over zijn voetbalschoenen, dat ze krap zaten. Ik checkte wel zijn tenen (lange nagels..nee..) en gaf uiteindelijk de schuld aan zijn sokken, die zijn wat te groot en rollen soms driedubbel op in zijn schoenen. En die schoenen heeft hij nog niet zo lang, dus… Tijdens trainingen en wedstrijden gaf hij verder geen kick waardoor ik er niet meer aan dacht. Tot hij vorige week tegen SVLY moest. Toen viel het mij op dat zijn inzet gereduceerd was tot vijfenzeventig procent. En hij keek steeds zo moeilijk… Dat zette mij aan het denken en toen we thuis waren ging ik maar eens kijken welke maat het was. Maat 35, Nikes. Maat 35? Ik pakte zijn gewone schoenen erbij en…zag ik het nou goed? Maat 38! Ik trok ter plekke wit weg. Hij kon toch niet binnen een jaar drie maten gegroeid zijn? Na een nachtje piekeren in bed ging ik de volgende dag toch maar eens in de schuur kijken. Daar liggen namelijk alle voetbalschoenen, om precies te zijn van negen jaar drie zonen op voetbal. Maar niets gaf mij de oplossing van mijn probleem, wel lag er nog een plastic zak op de grond, achter de doos met hout voor de allesbrander. Maar dan moest ik wel bukken. Bukken is niet (meer) mijn sterkste kant sinds ik geopereerd ben aan mijn rug én een one-pack buik ontwikkeld heb. Die laatste kan behoorlijk in de weg zitten. Meestal is er wel een kind in de buurt die ik dan vriendelijk vraag het op te pakken..Nu niet, en ja, de nieuwsgierigheid won het van mijn gepieker over Sil’ s probleem. Er zat wat in de tas en het volgende moment kon ik wel door de grond zakken: het waren Puma voetbalschoenen, maat 38..de schoenen van Sil! Allerlei visioenen raasden vervolgens door mijn hoofd want dit was toch minstens een gevalletje kindermishandeling. Dit moest ik voorzichtig brengen want hij had mij al niet erg hoog meer staan na het beschrijven van zijn liefdesleven. Hier restte enkel nog diep door het stof te gaan, heel diep… “Sil, euh..ikke..moet je wat zeggen..”. Ik schraapte mijn keel want er was een of ander piepbeest in gekropen. Sil moest daar wel om lachen dus hij was goed van zin. Dat gaf de burger moed. “Papa is enorm stom geweest…. enneuh..ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet zeggen…”. Sil werd nu ongedurig. Hij wilde naar buiten, had net acht uur school achter de rug en de zon scheen. Op een preek van Pa zat hij echt niet te wachten. Toen gooide ik het  er maar uit: “Dit zijn niet je voetbalschoenen maar deze!” en hield de Puma’s voor zijn neus. “O ja, en ik heb je lievelingssnoepjes gekocht!” voegde ik er snel en slijmerig aan toe. Sil’s gezicht klaarde direct op, de kromme tenenblik zag je van zijn gezicht afvallen: “Zie je wel! Dat zei ik toch al steeds, dat ze niet goed waren!” “Maar ik ga nu naar buiten hoor.” En weg was hij. O nee, hij kwam weer terug en keek mij dreigend aan, doch wel met een blik van overwinning: “Mag ik nu dan die snoepjes?!”

                                            Arjen Veldhuizen

Daar lag ik dan, bijna voor honderd procent horizontaal en recht boven mij een wit licht. Was ik dood? Keek ik in de bekende tunnel en was het enkel wachten op een flashback van mijn leven? Of zat ik in een clip van Marco Borsato? Dan verschijnt er ineens een hand in zo’n latexhandschoen… met een injectienaald erin! Daarboven een paar ogen (duidelijk van een vrouw), een neus en een mondkapje..De Tandarts! Onlangs waren mijn tanden en kiezen op de foto gezet en toen bleek dat ik drie gaatjes had in kiezen waar al jaren geleden amalgaam in gestopt was. Dat moest natuurlijk gerepareerd worden en de oude vullingen zouden dan meteen vervangen worden door, moderne, witte vullingen. “Dat wordt een afspraak van een uur.”verzuchtte de tandarts aan haar assistente. Mijn portemonnee kreeg direct hartkloppingen maar het idee dat ik mijn ziektekostenverzekeraar binnenkort een flinke poot mocht uittrekken maakte een hoop goed. Ik besloot haar in de ogen te blijven kijken, alles beter dan die naald of die handschoen. Het waren mooie ogen. Dat wel. Maar de naald kwam toch… Wel onder verzachtende omstandigheden, ze zei mij dat ze het heel voorzichtig zou doen. De lieverd! Mijn vingers lagen in elkaar verstrengeld op mijn buik, onnodig verkrampt want er viel niets van pijn te voelen, maar ja, wat wil je. Als kind was naar de tandarts gaan een martelgang. Je had maar te gaan zitten en vervolgens werd je gemaand ‘je bek te openen’. Als alles dan achter de rug was kreeg je wel een banaan. Zo ging dat toen. Nu gaat dat heel anders. “Zo, dat is een grote vulling.” zei de tandarts, waarna er nog een paar ogen, Stompwijkse (!), tevoorschijn kwamen. De tandarts-assistente. Spontaan brak bij mij de lente door, werd ik bedwelmd door haar verschijning ook al waren het slechts een paar ogen en een stem…Ze schudde haar hoofd want ach, ach, ja, wat een grote vulling! En ik lag daar als slachtoffer, kon me niet bewegen, had enkele vingers en wat tandarts gereedschap in mijn mond en de verdoving begon ook nog eens te werken…Dat is trouwens wel gek. Zodra de tandarts van alles in mijn mond heeft gestopt, gaat ze ineens vragen stellen. En vragen dienen beantwoord te worden, toch? Dat probeer ik dan ook wel, je bent immers fatsoenlijk opgevoed, maar meer dan wat gemompel en geknipper met de ogen komt er niet uit. En met mijn hoofd knikbewegingen maken raad ik niemand aan…Voordat je het weet schiet de boor uit of zit dat cappuccino pijpje achter in strot! Ze begon met het verwijderen van de oude vullingen. Natuurlijk verkrampte ik weer maar had daar totaal geen reden toe: ik voelde niets! Alleen het geluid van de boor, een Makita vermoed ik, overheerste. De dames bleven zich maar verbazen over de grootte van de vullingen waardoor ik mijzelf af begon te vragen wáárom ik toch van die grote vullingen had..Kwam dat door mijn grote bek, door mijn meningen die ik nog wel eens verkondigen wil? Ondertussen werd mij gevraagd waar ik ook alweer werk, of het pijn doet, of ik nog wakker kon blijven (ik had de nacht ervoor nachtdienst) en of ze mij geen pijn deed. In mijn hoofd repeteerde ik de antwoorden. Ik nam mij voor, zodra mijn mond even met rust gelaten zou worden, dan zo snel als ik kon de vragen te  beantwoorden. Want ja, ook de tijd van een tandarts is kostbaar. Toen de vullingen alle drie eruit waren dacht ik mijn moment te hebben maar ze begon direct met vullen. Onderweg begon zij zich af te vragen of er wel genoeg vulling was…O jee, moeten ze zo ook nog even naar de Gamma? Nee, er was genoeg en toen kwam het sein dat het klaar was, ik was weer een knappe vent met mijn witte vullingen!

Eindelijk kon ik mijn antwoorden kwijt! Maar toen ik wilde gaan praten struikelde ik over mijn tong en lippen..Ik keek in de spiegel en zag mijn mond helemaal scheef staan..De verdoving! De rest van de middag kon ik niet drinken, roken en praatte ik als iemand die niet meer als BOB betiteld kon worden.

Arjan Veldhuizen

Honderd dagen en nog iets is het kabinet Rutte nu jong en ‘minister’(!) Geert Wilders gedoogd nog steeds. Dat had ik niet verwacht, maar dat komt natuurlijk doordat we een vlotte, energieke minister–president hebben. Eentje die een stuk duidelijker is dan Jan-Peter in het afgelopen decennium. Zelfs de Powned verslaggevers krijgen maar geen vat op hem. Daarbij moet wel gezegd worden dat Geert een flink toontje lager is gaan zingen en van de PVV’ers in den lande mogen alleen nog de woordvoerders wat zeggen. Tot nog toe is het hoogtepunt in deze kabinetsperiode dat we straks 130 kilometer per uur op de Afsluitdijk mogen rijden! Dat gaat ruim 60 seconden schelen! Deze nieuwe snelheidslimiet zou voor mij betekenen dat de rem er op moet want zodra ik op De Dijk zit, trap ik het gaspedaal zo diep als mogelijk in, laat het bij het monument even los waarna de race zich weer voortzet. Dat komt door een jeugdtrauma. Eens per jaar ging ik met mijn ouders in de Fiat 238 op vakantie en dan was het passeren van de Afsluitdijk een onderdeel van de reis. Voor mijn gevoel duurde dat uren. En dan ga je rare dingen doen, bijvoorbeeld onderweg het portier opendoen…Het liep goed af, grote broer of zus (ja, mijn geheugen is niet meer wat het was) pakte mij direct beet en trok het portier snel dicht. Daarna kreeg ik natuurlijk een hele tirade over mij heen en mijn weerwoord, waarom zit er geen kinderslot op die deur, hielp ook niet want dat was toen nog niet uitgevonden. Stel dat ik toch met mijn neus op het Afsluitdijkasfalt terechtgekomen was, dan was het nog de vraag met welke snelheid..Want vóór 1973 mocht iedereen nog zo hard als hij kon. Dat kon ook makkelijk natuurlijk, er was immers amper verkeer en ja, hoe hard kon het gemiddelde autootje toen..130? 140 met wind mee? Tegenwoordig kun je al 100 rijden in de 3^e versnelling…Ná 1973 mocht je overal niet harder dan 100 km per uur en pas in 1988 werd de snelheid opgevoerd naar 120 km per uur. De komende jaren zal de snelheid op snelwegen een onderwerp van discussie blijven. Persoonlijk ben ik voor flexibele snelheden. Tijdens de nachtelijke uren zou je gewoon wat harder moeten kunnen want de combinatie van 100 over een bijna lege A4, de uitstekende vering van de gemiddelde auto en een minimaal geluidsoverlast in de auto’s zijn toch vaak de reden om de ogen te sluiten tijdens het rijden. Met alle gevolgen van dien. Het Egyptische volk is met hele andere zaken bezig. Al veertien dagen staan de Egyptenaren op het Tahrir-plein te demonstreren tegen hun leider. In navolging van de Tunesiërs, een prachtige revolutie die zich als een olievlek uitbreidt. Een mooi voorbeeld van hoe de wereld steeds kleiner wordt door uitvindingen zoals televisie, GSM’s en het internet. Men ziet en hoort dat het ook allemaal anders kan, dat onderdrukking uit is en vrijheid in. Elke dictatuur zal uiteindelijk sneuvelen omdat het volk niet achterlijk is. Zij is nieuwsgierig en absoluut niet achterlijk. Dat leert de geschiedenis ons al jaren. Als ik kijk naar onze geschiedenis zie ik veel overeenkomsten. Ooit was de kerk heer en meester en had je te luisteren naar wat zij ons voorhielden. 

Bijvoorbeeld dat vader’s wil wet was. Moeder’s taak was het huishouden en het grootbrengen van de kinderen. Het liefst zoveel mogelijk kinderen! Tegenspraak werd niet geduld. Inmiddels ligt die tijd achter ons en worden de herinneringen eraan steeds vager, wordt het nog wel eens lacherig aangehaald op verjaardagsfeestjes. Discussie, dat is de kern van een hedendaags (gezins)leven. Zo schreef ik vorige week, in alle vrijheid, over de verliefdheid van mijn jongste zoon. Dat leverde later die week, toen hij erachter kwam, een stevige discussie met hem op. Hij was terecht boos op mij. Gelukkig heb ik mij eruit kunnen lullen en respecteert hij mijn filosofie hierachter: Later lach je erom!

Arjen Veldhuizen 

Verlangen is een werkwoord waar iedereen wel iets mee heeft. Je kunt verlangen naar eten, een nieuwe fiets, verjaardag, de liefde,  of naar een bepaald evenement. Zo zijn er mensen die al in augustus verlangen naar de kerstdagen en daar dan zo mee bezig zijn dat ze vlak voor kerst zuchtend zeggen dat ze blij zullen zijn als de kerstdagen weer voorbij zijn… Dat kun je ‘ongeduldig‘ verlangen noemen. Ik verlang altijd naar het voorjaar. Zodra het jaar gewisseld is begin ik daar al mee. Een intens verlangen naar brullende kikkers, rokjesdagen, groene bomen, terrasjes….Daar kan ik knap ongeduldig in zijn. Het voorjaar is dit jaar erg vroeg, ondanks het feit dat de temperatuur nog steeds om het vriespunt ligt. Want sinds een aantal dagen loopt hier een jochie van tien jaar rond en die heeft het voorjaar in zijn hoofd. Voornamelijk met één onderdeel er van: de liefde! Sil is verliefd op een meisje van zijn school. Hij is niet de enige, enkele vriendjes van hem zijn óók verliefd. Probleem is wel dat het om het zelfde meisje gaat…Ze woont enkele straten verderop en de mannen paraderen zoveel als mogelijk door haar straat. Elke vrije minuut. Het begint ‘s morgens al om half acht. Dan komt hij beneden, werkt snel een broodje naar binnen, giet een glas melk achterover, rent weer naar boven om zich te wassen, poetst zijn tanden en modelleert zijn haar met een klodder gel. Dit alles in recordtijd. Ik had het eerst nog niet in de gaten, tot hij om kwart voor acht al zijn jas aantrok. “Hallo vriend, wat ga je doen?” Hij keek mij aan met een blik van ‘ben ik nou zo slim of ben jij nou zo dom?’ en antwoordde met een diepe zucht: “Ik ga kijken of ze er is…”  Na schooltijd, zo tegen half vier, komt hij weer thuis, gooit zijn tas in een hoek en voordat ik wat kan vragen is hij alweer weg. Hij zit in vreselijke tijdnood. Dat komt ook doordat er natuurlijk meerdere kapers op de kust zijn: “Pap, ik kan nooit even alleen zijn met haar..” Daarom verzint hij allerlei manieren om maar zoveel mogelijk in haar straat te zijn. Hij heeft zelfs onze hond in de strijd geworpen..Al een paar keer betrapte ik hem toen hij de hond mee naar buiten nam: “De hond is al uitgelaten, hoor..” maar daar heeft hij geen boodschap aan. Meisjes vinden het een leuk hondje en daar gaat het om! Hij denkt nu als een roofdier, sluipend draait hij rond zijn doel, wachtend op het juiste moment van toeslaan. Op het zelfde moment gaat de deurbel. Het was Jesper, een klasgenoot van Sil en hij kwam Sil halen. Terwijl schoenen gestrikt werden ging de deurbel opnieuw, nóg een vriendje, Mike. Ik keek even naar buiten of er soms nog meer kwamen maar dat was niet het geval. Vervolgens stapten de Romeo’s op de fiets en gingen ze naar school…nou ja, via de straat van ‘Julia’ natuurlijk. De volgende dag kwam Sil tussen de middag thuis om te eten en Mark en Mike schoven ook aan. Het werd een rondje geroosterd brood met kaas.. en drie melk graag! Een kwartier later gaf Sil het sein voor vertrek aan. Mark stond direct op: “Dan ga ik mijn schoenen alvast aandoen want dat gaat niet zo makkelijk..het zijn nieuwe….Heeft u een schoenlepel?” Nee, die had ik niet. Of misschien wel maar ik wist zo even niet waar die dan lag. Mike begon direct met de bordjes en glazen naar de keuken te brengen en Sil pakte drie  pepermuntjes voor onderweg, wellicht ook voor een frisse adem natuurlijk. De drie bronstige musketiers vlogen de deur uit en ik besloot mij op te stellen bij het keukenraam. Want van daaruit kon ik de ‘eerste brug’ zien. Het meisje woont namelijk daar tegenover. En ja hoor, daar zag ik Sil op de fiets de brug passeren en vlak erna kwam Mike met de fiets voorbij. Dan enkele tellen erna..Mark! Maar wat liep hij raar…en wat had hij in zijn handen? Toen zag ik dat hij zijn schoenen in zijn handen had en op zijn sokken zijn makkers achterna liep… Shakespeare zei het ooit al, het pad van ware liefde was nooit effen!

Arjen Veldhuizen