Stichting Oranjefeesten Stompwijk organiseert op 2de Kerstdag (dinsdag 26 december) de jaarlijkse klaverjasmiddag in De Bles in Stompwijk. U kunt zich als kaartkoppel inschrijven voor € 10,- per koppel. Dus vraag vriend, vriendin, buurman of vrouw, vader, moeder, collega, etc om uw maat te zijn. U speelt gedurende 3 rondes tegen andere kaartkoppels. Bij binnenkomst kunt U ook lootjes kopen voor de loterij. Na de eerste ronde worden daarvan de prijzen verloot. De zaal is open om 13.00 uur en het kaart evenement zal om 13.30 uur beginnen.
De opbrengst van deze gezellige kaartmiddag en loterij komt ten gunste van de activiteiten op Koningsdag en Bevrijdingsdag. U herinnert zich vast nog wel de aubade op het kerkplein, kinderspelcircus voor de kleintjes op het sportterrein, etc. Tot ziens op 2de Kerstdag.
Als u nog goede voornemens hebt voor 2018, wij zijn nog op zoek naar nieuwe bestuursleden.
Bestuur Stichting Oranjefeesten Stompwijk
………..hebben wij gezongen tijdens de Kerstreis in Swetterhage. Veel respect voor de vrijwilligers die deze avond zo bijzonder hebben gemaakt. Na afloop ontvingen wij onderstaand gedichtje: een mooie kerstgedachte, die wij graag met u willen delen. Tevens wensen wij u een vredig Kerstfeest en een gezond en gelukkig 2018.
Het hoogtepunt was dat wij in september vorig jaar te horen kregen dat wij opa en oma werden. Helemaal gaaf natuurlijk. Met ons werden nog 14 inwoners van Stompwijk opa en oma. Een ware baby boom. De een na de ander ging bevallen en als een na laatste beviel Cynthia van onze kleinzoon Jax. Een ander hoogtepunt was dat Koos en ik al 20 jaar samen zijn en wij dit gevierd hebben afgelopen 12 augustus in De Bles.
Elke vrijdagavond wordt er in het Dorpshuis geklaverjast door beginners en gevorderden.
Op vrijdag 29 december is het oudejaarsklaverjassen met oliebollen en appelflappen. En ook in het nieuwe jaar klaverjassen we elke vrijdagavond.
Na de winterstop moet Marijn het doen zonder de steun van onze kaasboer. Elke zaterdag staat hij op de markt op de hoek van het Oosteinde en de Rozenboomlaan in Voorburg, samen met zijn jongere broer en één of twee schuchtere knechtjes. De kaasboer die Koen heet en uit Stompwijk afkomstig is, is een open en vriendelijke man. De eerste keer dat Marijn in zijn voetbaloutfit naast me stond, vroeg hij hoe de wedstrijd was gegaan. Gelukkig was er gewonnen. “En heb je nog gescoord?” Dat had Marijn niet, maar de royale aandacht van de kaasboer maakte veel goed. Dat bleef zo. Elke week stond Marijn na de wedstrijd klaar om mee naar de markt te gaan en Koen te vertellen wat de uitslag was en zijn persoonlijke aandeel in de wedstrijd kort samen te vatten. In de auto terug naar huis vroeg hij soms of het gek was als hij een schot of een schijnbeweging demonstreerde. Ik zei onveranderlijk dat de kaasboer dat zou waarderen, maar als we eenmaal naast elkaar voor zijn kraam stonden en aan de beurt waren, vond Marijn het net teveel gevraagd en stonden er altijd wel een paar klanten hinderlijk mee te kijken. Dus volstond hij met het noemen van de uitslag. Hij hoopte dat Koen het daarbij zou laten. De kaasboer verstond zijn vak en vroeg bereidwillig of Marijn gescoord had en iets later en iets wijzer geworden, soms een assist had gegeven. Vond ik dat Marijn te bescheiden was, vulde ik hem aan. De enkele keer dat ik geen kaas nodig had en Marijn na de wedstrijd vroeg hoe laat we naar de markt zouden gaan, gaf ik me gewonnen. De kaas kwam toch wel op en het was fijn om naar Marijn te kijken als hij het met de kaasboer over de wedstrijd had. In de ‘E’ werd het anders. Toen wilde hij alleen nog mee als de wedstrijd gewonnen was. Redelijke vermaningen hadden geen effect en dus ging ik met Anne, zijn twee jaar jongere zus, naar Koen om een pond kaas te kopen en te vertellen op welke maner de wedstrijd verloren was gegaan. “Maar wil hij dat zelf dan niet komen vertellen?” Ik haalde mijn schouders op. “Jongens worden groot’, misschien zei ik zoiets. Maar als er gewonnen was en zeker als Marijn een doelpunt had gemaakt, kon hij niet wachten om de gulle complimenten van de kaasboer in ontvangst te nemen. Nu gaat hij al een tijd niet meer mee. Na de wedstrijd, gewonnen of verloren, valt hij languit neer voor de Playstation en speelt hij net zo lang gewelddadige spelletjes tot ik zeg dat het mooi is geweest. Trouw vraagt Koen elke week hoe Marijn het heeft gedaan. Met een dankbare glimlach vertel ik wat er gebeurd is.