Ik wil graag het spo(r)tlicht zetten op Jokelien, die al jarenlang een groot aantal meiden in vorm houdt tijdens de aerobics lessen. Zelfs na zoveel jaren weet ze ons gemotiveerd te houden door de afwisselende lessen en zeker ook de afwisselende muziek. Daarnaast weet ze ons altijd te verrassen zoals laatst met een Klaas/Kerstviering in de sporthal waar een 5 sterren en 5 gangenmenu werd gereserveerd.
Een gezellige vrouwenclub waar lief en leed gedeeld wordt. Jokelien stond hier even bij stil omdat we de laatste jaren leden kwijt zijn geraakt aan de eeuwigheid. Ze had tevens aan ons gevraagd wat onze wensen voor 2020 zijn. Hier werden prachtige wensen geuit; minder macht en meer aandacht voor elkaar, een wens om meer vrijwilligers binnen de sport, om elke dag iets op te rapen om op die manier bij te dragen aan het milieu, gezondheid en liefde. Mooie hartverwarmende wensen waarmee we het prachtige jaar 2020 in kunnen gaan luiden.

Tevens een mooie gelegenheid om ook ons nieuwe lid van de club, Sadiya Hassen, in het licht te zetten. Sinds enige weken sport deze dappere dame met ons mee.

Hoogste tijd voor een klein geschiedenislesje over haar achtergrond met dank aan Wikipedia: De geschiedenis van Somalië spant zich van de prehistorische tot de moderne tijd. Het heeft een van de langste opgezette geschiedenis van de wereld. Werd Nederland nog bedekt door een dikke laag ijs, in Somalië werden rotstekeningen gevonden die dateren uit 9000 vChr. Eeuwen lang zijn de grenzen bevochten geweest door vele volkeren.
Ik beperk mij tot de laatste ontwikkelingen, juist omdat ik nieuwsgierig werd door het verhaal van Sadiya dat het land bezet is geweest door Engelsen en verrassend voor mij, door Italianen. Ik denk even aan het lied ‘Imagine’ van John Lennon: als er geen grenzen of bezittingen zouden zijn! Vele landen bemoeien zich met Somalië of gaan bondjes aan. Daarbij zijn de burgers het onderling ook niet eens. Vanaf de jaren 80 werd er in Somalië een burgeroorlog uitgevochten. En juist in die tijd werd op 8-8-1980 Sadiya geboren, een te mooie datum om niet te noemen, in de hoofdstad Mogadishu met een geschat aantal inwoners tussen de 2 en 3 miljoen.

Haar man Musfir was eerder via het noordelijk gelegen Jemen gevlucht en in Nederland komen wonen. Hij woonde toen op een kamer in Voorburg. Zijn vrouw en zonen bleven achter en hij heeft gewerkt aan gezinshereniging, zodat ook Sadiya met haar vier kinderen naar Nederland konden komen.
Ze hebben 5 maanden doorgebracht in het Asielzoekers Centrum in Breda en sinds 3 jaar woont het gezin in Stompwijk, haar jongste zoon is hier geboren. Sadiya vindt het hier erg leuk en rustig. Ze heeft hard aan haar Nederlands gewerkt en heeft 3 x per week Nederlandse lessen gehad in Zoetermeer en dat heeft goed uitgepakt. Aan de klanken van de letters was zij wel een beetje gewend, maar zij sprak zelf Arabisch. Dat is dus een flinke klus geweest. De taken zijn thuis verdeeld, zij zorgt voor het eten en huishoudelijke taken en Musfir weet overal waar er koopjes zijn. Als er iets aangeschaft moet worden kijken de jongens vader aan.

Kerst is niet echt een feestdag in haar moederland. Oud en Nieuw wordt vooral door de jeugd uitgebreid gevierd met muziek, dansen, zingen en theater.
Sadiya heeft erg moeten wennen aan de lange zomeravonden en aan de seizoenen. Somalië kent 2 seizoenen, in maart kan de temperatuur oplopen tot 45-50 graden en oktober varieert de temperatuur tussen de 20 en 25 graden.

Sadiya vindt aerobic leuk om te doen en komt hierdoor met anderen in contact. Contacten met anderen vindt ze leuk, maar die heeft ze nog niet zoveel. Het is aan ons om haar stille wens in vervulling te laten gaan.

Sadiya vraagt dagelijks aan Allah dat iedereen goed de dag doorkomt, dat men goed voor elkaar is, er geen honger of oorlog meer is. Zij maakt zich zorgen over al-Shabaab, een islamitische terreurbeweging die nog steeds veel aanslagen pleegt en vaak negatief in het nieuws is, juist door de aanslagen. Het gevaar is nog steeds niet geweken. Het is een feit dat mensen nog steeds in oorlogsgebieden leven en miljoenen mensen op de vlucht, dat maakt dat wij extra dankbaar mogen zijn voor 75 jaar vrede.

Ik vind het een aangename kennismaking met deze kleurrijke en inspirerende vrouw.

Petra Oliehoek– van Es

‘Vrijwilligers moeten zich realiseren,
dat bestuurders óók vrijwilligers zijn’
Als er één Stompwijker gedurende zijn leven in de houdgreep raakte van de plaatselijke voetbalclub, dan is hij het wel. Er is geen functie te bedenken binnen de vereniging die hij de afgelopen decennia níet heeft bekleed (“Jawel, lijnen trekken”). Ook na zijn recente afscheid als voorzitter lukt het niet om Stompwijk ’92 helemaal los te laten: hij wil af en toe een wedstrijdje blijven fluiten.
Over Willem Luiten (63) en zíjn voetbalclub valt een boek te schrijven. Ruim een halve eeuw is hij actief geweest bij de club. Als speler, leider en trainer van de jeugd, medewerker (‘zondagdiensten’), trainer van de senioren, scheidsrechter én als bestuurder. Nam zestien jaar geleden het stokje over van voorzitter Peter Bregman. Maar het is nu mooi geweest, vindt hij. Het is tijd om te stoppen. Hij kijkt met plezier terug: “Ik heb bij deze club een verrekte mooie tijd gehad.”
Met veel plezier denkt hij terug aan jeugdelftallen, waarin hij zelf tegen een balletje trapte. De A-junioren zijn hem het best bijgebleven, met Jan Olsthoorn als leider. “Dat was een beste lichting en een team met veel talenten. Het was dan ook geen wonder dat we twee keer achtereen kampioen werden. In dat elftal stonden jongens als Wim de Groot, Fred van Rijn, Theo v.d. Bosch en gebroeders Nico en Piet van der Salm (zie foto). We konden toen niet meer promoveren, want we speelden al in de hoogste klasse. Het kon wél maar dan hadden over moeten stappen naar de zaterdag. En dat feest ging niet door.”

Op zijn zestiende
Niet zonder trots vertelt Willem, dat hij al op zijn zestiende zijn debuut maakte in Stompwijkse Boys 1 en dat hij jaren achtereen deel uit maakte van de hoofdmacht. “Uiteindelijk ben ik op mijn 34e gestopt. Onze toenmalige trainer ‘Haagse Henkie’ heeft me in het seizoen daarop nog wel teruggehaald, maar die comeback duurde vijf of zes wedstrijden.” De periode in de hoofdmacht van ‘de Boys’ was toen definitief voorbij.
Het bloed kroop echter waar het niet gaan kon. Willem besloot een cursus trainer/coach 3 te gaan volgen. Hij slaagde in 1993 en ging vervolgens aan de slag bij zijn eigen vereniging. Daarna was hij als jeugdtrainer drie jaar werkzaam bij vv Nootdorp. Alsof dat niet genoeg was, trainde hij in Stompwijk tegelijkertijd op dinsdagavonden de B-junioren. Daarna kreeg hij Stompwijkse Boys 1 weer onder zijn hoede. Een van de wedstrijden die hij nooit vergeet was de promotiewedstrijd op het terrein van GOL Sport in Leiden. Na eerdere degradatie keerde zijn club weer terug in de 4e klasse KNVB.

Passie en gedrevenheid
Gevraagd naar z’n favoriete trainers valt het eerst de naam van Mat Keereweer. “Hij was een van de topkeepers geweest in de regio. Speelde bij Roodenburg en had toen wellicht de overstap moeten maken naar het betaald voetbal. “Passie en gedrevenheid waren kenmerkend voor Mat. Hans van Rhijn, Eric van Maanen en Ted van Berkel waren ook trainers die hoog op mijn lijstje staan.” Laatstgenoemde werd ernstig ziek toen hij Stompwijk ’92 trainde, maar stond enige tijd later weer terug langs de lijn. De ziekte kwam echter terug en Van Berkel overleefde het niet. Willem: “Zelf heb ik veel contact met hem gehad. Zijn overlijden was zeer droevig en een dreun, niet alleen voor mij persoonlijk maar voor iedereen binnen de club.”
Toen Willem aan de slag ging als voorzitter telde Stompwijk ’92 maar liefst zeven seniorenteams op zondag plus twee zaterdagelftallen. Op het lijstje van de selectie stonden maar liefst 37 namen. Nu zijn dat nog vier reguliere elftallen en ’n dames- en veteranenteam. “De spoeling is dunner aan het worden, zoals bij alle voetbalclubs hier in de buurt. Natuurlijk wil Stompwijk ’92 zoveel mogelijk leden aan de club binden. Voorop blijft staan een gezonde vereniging, met veel sportplezier en voldoende vrijwilligers. Met dat laatste is het een tijdje moeilijk geweest, maar er zit weer een stijgende lijn in.”

Vallen en opstaan
De geschiedenis van Stompwijk ’92 laat zich het best samenvatten als eentje van vallen en opstaan, van twee stappen naar voren en één terug. Willem: “Zeker in het begin is het bepaald niet makkelijk geweest. Iedereen had vooral toch zijn eigen winkeltje. Op zich was dat niet zo vreemd, want drie verenigingen, die tientallen jaren hun eigen boontjes dopten, moesten nu nauw gaan samenwerken. Stap voor stap lukte dat beter, maar in de loop der jaren heeft dat niet alleen veel energie gekost, maar ook botsingen opgeleverd.
Het gedoe rond het handbalveld en de kantine in Zoeterwoude was daar een voorbeeld van. Gelukkig kruipt HVS nu weer uit het dal, het gaat weer de goede kant op.”

“Samenwerken houdt wat mij betreft in, dat je argumenten voor en tegen met elkaar wisselt en vervolgens, alles afwegende, met elkaar een besluit neemt. Dat doe je gezamenlijk en dan moet je er ook gezamenlijk achter staan. Zo moet je wel eens een beslissing uitdragen en verdedigen, waar je persoonlijk niet helemaal eens mee bent. Laat ik het zo formuleren: het is een lang en gezamenlijk leerproces is geweest. Daarom is het des te mooier dat er nu, na 27 jaar, één bestuur is gevormd met een zodanige constructie dat een ieder voor z’n eigen belangen kan opkomen. Maar het bestuur beslist. En zo hoort het ook.”

Promotie naar 2e klasse KNVB
De mooiste sportieve momenten als voorzitter beleefde Willem met het eerste elftal, dat na een zege op UDO promoveerde van de 4e naar de 3e klasse. “Dat was een spectaculaire wedstrijd met alles, wat een kampioenschapswedstrijd zo mooi maakt. Ron de Roode was trainer en het sportcomplex van RCL was de plek waar het gebeurde. Met heel veel inzet trok dat elftal toen aan het langste eind. De promotie naar de 2e klasse ging via een tweeluik: eerst winst tegen Wilhelmus in Voorburg en daarna in Den Haag tegen HVV. Als liefhebber zal ik die promoties nooit vergeten. Dat het vorig jaar op het allerlaatste moment mis ging is kenmerkend voor sport in het algemeen en dus ook voor voetbalverenigingen.”
Dat vallen en opstaan ziet hij ook terug in het potentieel aan vrijwilligers. “Elke vereniging heeft ze nodig, zonder hen red je het niet meer. Stompwijk ’92 heeft wat dat betreft moeilijke jaren achter de rug. We hebben enige tijd heel krap gezeten en dan denk je wel eens ‘hoe houden we de tent nog draaiende?’. De nieuwe bestuurdersploeg is er voortvarend mee aan de slag gegaan. Ze zijn er met de vertegenwoordigers van ‘de oude verenigingen’ goed mee bezig. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.”
Met het afscheid van voorzitter Wim lijkt voorlopig een einde te komen aan de bestuurlijke activiteiten van de familie Luiten. Willem’s vader Aad is maar liefst 28 jaar lang voorzitter geweest van de plaatselijke voetbaltrots. Zijn zonen Frans – rond de eeuwwisseling – en Wim traden in zijn voetsporen . Broer Henk was als bestuurder een van de sterkhouders van de jeugdafdeling. En broer Jan gaf lange tijd leiding aan de Omnivereniging. Tot slot heeft ook zwager Jos in de jaren negentig als voorzitter van de afdeling voetbal zijn sporen in Stompwijk verdiend.
Gaat hij het missen, al die vergaderingen en de vaste donderdagavonden in de kantine? Willem: “Ja en nee. Op enig moment is het voorbij en nemen anderen het over. Prima. Maar die donderdagen kon ik in het clubhuis iedereen spreken, die ik nodig had. Als het nodig was wisten leden, vrijwilligers, en trainers mij óók te vinden. Je doet het als bestuurder niet zo gauw goed. Ik heb zelf ook fouten gemaakt. Ook naar vrijwilligers die hun best deden. Aan de andere kant: vrijwilligers en leden moeten zich óók realiseren, dat bestuurders óók vrijwilligers zijn.

Redactie

Ik werd getipt door Jokelien van Rijn, die mij attendeerde op de jarenlange inzet van Jeroen Janson binnen Stompwijk’92. Hij mag wel eens een keer in het kerstzonnetje gezet worden.
Ik spreek met Jeroen af op een zondag voordat het eerste thuis speelt. Dan is Jeroen altijd ruim van tevoren present om als begeleider van het eerste de voorbereidingen te treffen. Helaas is Marvin op 21 jarige leeftijd plotseling overleden en dat hakt er bij de vereniging goed in. Vandaag wordt er met rouwband gespeeld. Verder koffie zetten, broodjes in orde maken. De shirtjes en trainingspakken moeten gewassen aanwezig zijn, watertas, de vlaggetje langs de lijn, en de pupil van de week moet opgevangen worden. Nick Ammerlaan schrijft een A4tje voor de poortpraat, deze worden in een soort sponsorboekjes gevouwen. Zijn handen gaan gewoon door tijdens het interview.
Jeroen is blij verrast door de nominatie en hij heeft geen voorbereidingstijd gekregen. Hij is vanaf zijn jeugd verbonden aan de club, eerst als klein mannetje zelf gespeeld totdat een blessure hem op 21 jarige leeftijd dwong om te stoppen. Hij is toen 5 jaar leider en grensrechter geweest. Toen Kees Droog kwam te overlijden heeft Jeroen de taken voor het 1ste op zich genomen. Het is een goed geolied team, hij werkt al jaren samen met Johan v.d. Meer en Rob van Benten en samen klaren ze deze klus. Sandra Geurtsen is de gastvrouw en ontvangt het team, scheidsrechter en tegenpartij. Verder is Jeroen grensrechter tijdens de wedstrijden. In verband met zijn weekenddiensten wisselt hij dit af met Marco Olijhoek en héél af en toe is hij een weekend vrij en daar geniet hij dan ook van. Ik denk stiekem: “Ja, ja, dat zal wel met de winterstop zijn” .

Verder heeft Jeroen zich bijna 15 jaar bezig gehouden met het organiseren van de weekendkampen, altijd een feestje om dit te doen met een trouw team van 10-11 vrijwilligers. En hij organiseert de onder de 23 bekerwedstrijden, dit om de jeugd eerder bij de selectie te betrekken. En met succes er spelen er vandaag wel 5 mee in het eerste.

Jeroen praat er makkelijk over, maar het zijn veel taken naast een full time baan en over exact 16 dagen is hij klaar met zijn studie als internist en intensivist, dan heb je de toch de meeste zieke patiënten van het LUMC op de intensive-careafdeling onder je hoede. Wat maakt het zo leuk, dat hij dit al jaren volhoudt. Het is vooral de samenwerking met de staf, met Johan, Rob en Joanny die sinds een jaar of 2 de verzorging van de spelers op zich heeft genomen. Weekendkamp 2011
Marcel Zuidgeest als burgemeester
Cathy Goeman als Maxima en
Jeroen als Willem Alexander

Het begeleiden van de jongste spelers zorgt voor de nodige uitdagingen en dat vindt hij ook zo leuk.

De combinatie sport en werk zorgen ervoor dat hij per jaar kijkt of hij dit blijft doen. De club is een héél groot goed voor ons dorp, hij is er dan extreem trots op dat ze dit met elkaar doen met alle vrijwilligers. En dat hij hierin zijn rol kan spelen. En dat ze allemaal volharden met een dergelijke klein team op zoveel fronten.

De vereniging en met name het 1e, wordt met dergelijke vrijwilligers echt in de watten gelegd en met heel veel care intensief verzorgd door Jeroen.

De wedstrijd wordt die middag na een indrukwekkende minuut stilte aan Marvin opgedragen en verloren, de emoties waren tastbaar. Aan de voorbereiding van Jeroen heeft het niet gelegen.

Petra Oliehoek– van Es