Volgens mij is het alweer negen jaar geleden dat ik voetbalvader werd. Zoon Youri ging op voetbal en vervolgens was de trend gezet: zijn twee jongere broers gingen ook op voetbal. Vanaf die tijd was ik wekelijks te vinden op de (RKAVV) sportvelden en leerde ik ook de regiosportvelden kennen want de KNVB stuurde mij alle kanten op. Was dat een straf? Nee, integendeel, zo kom je nog eens ergens en het ontmoeten van andere voetbalouders maakte een hoop goed. Natuurlijk ergerde ik mij in het begin wel eens. Dan zag ik mijn jongens met alles bezig zijn in het veld behalve het voetbal….Pirouettes draaien, naar de wedstrijd kijken op het nabij gelegen veld, klavertjes vier zoeken of kijken hoe snel het gras groeide. Dat ergeren leerde ik op een gegeven moment dan weer af want ja, ze hadden wel plezier en daarvoor doe je ze ook op sport. Maar dan worden ze ouder en ouder en dan zie je ineens dat ze het spelletje gaan begrijpen en krijg je zelf, na de wedstrijd, analyses van ze te horen waar ze bij Studio Voetbal en Voetbal Insite nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik leerde daarvan ook dat mijn grijze massa niet meer zo optimaal is want ze wisten zonder enige hapering de wedstrijd na te vertellen, van minuut tot minuut en van actie naar actie. Op den duur zaten ze alle drie op voetbal en waren mijn zaterdagen geteld…Van september tot en met mei, soms nog een staartje in juni. Ook het uitslapen op zaterdagen kon ik op mijn buik schrijven want vaak ging de wekker al voordat het buiten enigszins licht werd. De voetbalschoenen werden op vrijdagavond al uit de schuur gehaald zodat de vorst er niet meer in zat.. En ik kon direct bekijken hoe de staat van de schoen was: onder de modder en gras, vol met rubber deeltjes van het kunstgrasveld. Of de veters waren zodanig geknoopt dat een meester in het al oude ambacht ‘splitsen & knopen’ gillend zou weglopen…Eigenlijk zouden alle vaders van voetballende zonen (en dochters!) hiervoor beloond moeten worden! Nee, nou sla ik door. Want de beloningen zit ‘m in dat ene mooie doelpunt, die prachtige schijnbeweging of … eens in de zoveel jaar, een kampioenschap! Dat laatste gebeurde mij weer eens, afgelopen zaterdag. Terwijl ik nog zat bij te komen van het behaalde landskampioenschap van Ajax stond ik zaterdag weer langs de lijn. De B1 van Stompwijk’92 kon kampioen worden als ze zouden winnen van RKDEO B3. De nummer twee tegen de nummer vier. Het werd een 9-4 overwinning, een doelpuntenwolkbreuk waarvan enkele de titel juweeltjes meekregen, maar een echte leuke wedstrijd werd het niet. Het kampioenschap was een feit. Uit pure vreugde werden de drie Leiders/Trainers, Tim, Trevor en John de (modder!) sloot in gekukeld door de overwegend 16 jarigen en uit pure baldadigheid sprongen ze er vervolgens zelf ook maar in. Dat was na de champagne en de bloemen. De laatste keer dat Youri met een team kampioen werd, met RKAVV D5, kregen ze cola en een patatje mét. 

Nu werden al gauw de pitchers gevuld en bleef het lang onrustig in de kleedkamer. Eenmaal uit de kleedkamer, bij sommige zag ik nog steeds modder in de moeilijke ‘hoekjes’, stond er op het warming-up veldje taart en bier klaar, alleen het ‘Bloed, zweet en tranen’ ontbrak nog.  Ik ging mijzelf nu verplaatsen, het was immers zaterdag: op RKAVV was zoon Sven bezig met een toernooitje en eenmaal daar aangekomen kon ik nog twee wedstrijden zien. Zij werden 1^e dus ik glom, naast de rode kop van de zon, van trots. Maandagavond moet hij met zijn team de kampioenswedstrijd spelen en daardoor kan ik wederom afsluiten met de laatste woorden van vorige week: Wat kan voetbal toch leuk zijn!

Arjen Veldhuizen

Spreuk van de week

Ik ben mijn stem verloren, dus moet ik met mijn hart zingen.

– Bono (1960)

Muizenissen

Waar zou ik het deze keer eens over hebben? Zijn er actualiteiten die er toe doen? Bijvoorbeeld over de drie J’s, dat ze het nét niet gehaald hebben? Of dat de eindexamens begonnen zijn? Of over kamermeisjes die lastig gevallen worden door belangrijke IMF topmannen? Of over de herstart van het Play Station Netwerk? Of over die enorme karper die ik vanmorgen uit het water zag springen, een vreugdedansje waarschijnlijk omdat het eindelijk weer eens goed regende? Nee, er is natuurlijk veel belangrijker nieuws, uit de sporthoek. Heb er alweer zeven jaar op moeten wachten dus ik moet het kwijt!  Ik denk dat veel voetbalfans van bijvoorbeeld Feyenoord, ADO en PSV nu afhaken maar dat zou ik onsportief vinden. Want Ajax was zondag gewoon de betere ploeg (vorige week was Twente de betere!) en daarom ga ik het hebben over het 30^ste Landskampioenschap van Ajax. De derde ster is binnen en nu heeft Ajax er dus drie, PSV twee en Feyenoord en HVV (!) er één. Afgelopen zondag lag ik dus om half drie voor de autoradio terwijl twee vrienden van mij druk aan het klussen waren aan een auto. Op zulke momenten komen mijn twee linkerhanden goed van pas: want dan hoef je ook niet te helpen en werd ik niet gestoord tijdens het luisteren naar de wedstrijd van het jaar. Zaterdag moest ik al een kleine teleurstelling verwerken want twee zonen konden kampioen worden maar beiden moeten daar nog een weekje op wachten. Dat had te maken met een gelijk spel (4-4) van Sven en Youri moest gewoon winnen (11-0 werd het) maar was afhankelijk van de nummer twee in de ranglijst, die moesten eigenlijk verliezen maar wonnen met 1-0. Dat was voor Youri al de tweede teleurstelling die week want Stompwijk B1 werd dinsdag uitgeschakeld in de halve finale van de KNVB beker door penalty’s, na een 1-1 stand. Gelukkig maakte het aantrekkelijke spel van beide kanten een hoop goed.

Aantrekkelijk was ook de strijd om het Landskampioenschap. Dat kan toch niemand ontkennen. Velen hadden ingezet op FC Twente en eerlijk gezegd gaf ik die ook het voordeel. Na de bekerfinale had ik het idee dat zij fysiek veel sterker waren en ook meer een eenheid. Niets was minder waar, Ajax liet vanaf het begin zien dat zij wilden winnen en dan heb je als tegenstander weinig meer te vertellen. Toen het eerste doelpunt viel sprong ik wel even uit de auto van vreugde maar wist dat het nog niet gedaan was. Want Twente kwam vorige week ook terug en hoe! De 2-0 vierde ik door twee keer om de auto te rennen en net toen ik het derde rondje wilde gaan maken, schoot Theo Jansen alweer de aansluitingstreffer. Dat was direct weer op de plaats rust! Een depressie verscheen boven mijn hoofd maar die werd weggeblazen door de uitzinnige verslaggever op de radio want Ajax bleef druk zetten en Twente was te angstig. Toen uiteindelijk de 3-1 viel vloog ik mijn maatjes op de nek, overigens zonder erotische gevoelens, en wist ik dat dit niet meer fout kon gaan. Mijn cluppie ging kampioen worden en de komende maanden kan ik daar van gaan genieten, bijvoorbeeld op de werkvloer. Want zoals ik al eerder schreef, ik woon in een regio met veel Feyenoord- en ADOaanhangers en die hebben het niet zo op de Amsterdamse Godenzonen. Dit laatste woord, Godenzonen, schrijf ik express op om er direct mee af te kunnen rekenen. Want het slaat nergens op, het zijn gewoon voetballers en die staan zoals algemeen bekend is, gewoon met twee benen op de grond, op het gras wel te verstaan. Daar is niets spiritueels aan. Ajax was trouwens niet de enige kampioen, ook de Leidschendamse Vereniging RKAVV behaalde het kampioenschap door een nipte zege op Wilhelmus, 2-3. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Wat kan voetbal toch leuk zijn!

Arjen Veldhuizen