Na negen jaar ‘zal het wezen’ (zoals we dat op Terschelling uitdrukken): de kamer van mijn jongste zoon zal de komende dagen in het teken staan van een verbouwing. De uitvoerder van dit project is ondergetekende zelf, met advies van Sil natuurlijk want hij moet er ‘wonen’. Vorige week riep hij nog om een ‘Ajax’ kamer maar daar is hij van teruggekomen na het debacle van afgelopen zondagmiddag… Het wordt ook geen ‘Ben Saunders’ slaapkamer want er is geen tattoo-behang op de markt. Nog niet tenminste, of ik heb nu een producent wakker gemaakt.. Ja, het was het weekend van de ontknopingen. Eerst bij The Voice en de dag erna bij Popstars. Hele volksstammen hebben dit gevolgd dus we kunnen er zeker van zijn dat het een vervolg zal krijgen. Want als er iets scoort dan zal het uitgemolken worden ook! Hoe creëer je een hype. En dan als kers op de taart mag elke fan nog een euro storten omdat erbij de familie Saunders is ingebroken. En omdat er geen braakschade was moet de dader gezocht worden in de vriendenkring van de familie… Drama van de bovenste plank!

Nu staat de X Factor alweer te trappelen om te beginnen dus wees gerust, over enkele weken mag je weer je stem uitbrengen via een sms…Want een week niet ge’smst is een week niet geleefd! Toch? Laat de kassa maar rammelen met z’n allen. En dat allemaal dankzij Hennie Huisman.

Ik zal beginnen met het ontruimen van zijn kamer en dan ga ik met glasvezelbehang stoeien, het enige behang waar ik mee uit de voeten kan. Na het behangen ga ik de kamer opmeten en die tekening hang ik aan de muur, waarna ik ervoor ga zitten om te bedenken hoe het bed, de kast en de andere rotzooi ..euh.. spullen herplaatst zal worden. Maar het ergste is dat er een hoogslaper moet komen, met zo’n bureau eronder. Waarom is dat erg? Omdat ik nogal eens de neiging heb ‘even bij hem te liggen’ om de dag door te nemen en met zo’n hoogslaper is het zo’n gedoe…om in het bed te klimmen.. Dat ‘bijliggen’ klinkt heel vaderlijk en zou zo in een Bona reclame kunnen maar de werkelijkheid is dat ik meestal in slaap val. Het arme kind ligt dan naast een snurkende Pa met overgewicht en komt daardoor zelf niet in slaap.. Maar hij accepteert het, want gezellig vindt hij het wel.

Het was minder gezellig in de ere- divisie. Feyenoord-spelers zagen we huilend van het veld lopen na het verlies tegen de Graafschap en Ajax werd afgedroogd door FC Utrecht. Volgens trainer de Boer lag het aan het vroege tijdstip dat zijn mannen niet vooruit te branden waren. Tja, daar zit natuurlijk wel wat in. Voor de Rotterdammers lag het anders. Ze willen wel maar kunnen niet. Er is ook teveel gedoe rondom het veld, met als dieptepunt het wegsturen van Don Leo. Gelukkig hebben we ADO nog! Daar loopt het lekker, zien we gretigheid waar je de vingers bij aflikt en dan komt de goede sfeer rondom het veld vanzelf wel.

Tot vandaag had ik tien dagen vrij om de kamer van Sil op te knappen maar inmiddels is er al een dag af omdat ik in moet vallen vanwege ziekte. Ja, ik heb het niet goed getimed: vrij nemen midden in een griep epidemie

Dat is vragen om moeilijkheden want er zijn mensen die bij het lezen van het woord ‘griep’ al ziek worden. Daar kunnen die mensen niets aan doen, dat zit gewoon tussen de oren en voor dat je dat eruit hebt zijn ze al met pensioen. De kamer van Sil zal dus wel een lange staart krijgen en dan heb ik het nog niet eens over de tijd dat het duurt om een gemiddeld Ikea hoogslaper in elkaar te zetten…Daar had ik twee dagen voor ingepland!

                                                                           Arjen Veldhuizen

Het vervelende van goede voornemens is dat ze vaak niet nagekomen worden. Meestal vanwege geen zin of gewoon vergeten of door omstandigheden waar je niks aan doen kan. Ik kon er dus niks aan doen….Zo zou ik dus weer gaan hardlopen maar ik kwam niet verder dan alleen de gedachte want na een bezoek aan de dokter bleek ik een longontsteking te hebben. Dat was een flinke streep door de rekening! Voor het eerst in mijn leven voelde ik me op mijn plaats teruggezet. Werd mijn grote bek effe flink de mond gesnoerd. Nét 47 jaar en dan dit soort klachten. Ben ook steeds moe, kan een gat in de dag slapen en dan rustig enkele uren erna opnieuw een tochtje naar droomland maken. De laatste keer dat ik bijna de hele dag sliep was toen ik nog de functie ‘baby’ had. Het verschil met toen? Ben nu wél zindelijk..

Nee, ik heb niet direct een lidmaatschap van MAX aangevraagd, zo erg is het nou ook weer niet, maar toch….Zo’n terechtwijzing door je lichaam zet je wel aan het denken.

Terechtwijzingen horen je ook aan het denken te zetten. Zo las ik in de krant dat de Horeca door de consument terecht gewezen is: het is te duur. Tja, na de invoering van de euro is het natuurlijk misgegaan. Dat weten we allemaal. We zuipen niet meer op de terrasjes, nee, we nippen. Massaal ontbijten we bij de Ikea (voor het vooroorlogse bedrag van één euro),staan er rustig een half uurtje voor in de rij of we doen ons tegoed aan Zweedse ballen, patat en roomsaus voor iets meer dan een knaak! Voor het gebak rijden we door naar de Hema alwaar je vanaf vijfenzeventig cent al aan een tompouce kan zitten. Natuurlijk is dat niet de tompouce die de Warme Bakker verkoopt, maar ach, waar het terecht komt is het toch donker! In Amsterdam zijn tien Ajaxsupporters terechtgewezen. Deze harde kern moet zich voortaan melden tijdens wedstrijden op het politiebureau. Ik vraag mij af hoe dat gaat..Slaan ze daar dan alles kort en klein, provoceren ze het personeel of gaan ze heel lief met zijn allen naar de wedstrijd kijken? Hooligans heb ik nooit begrepen maar na ruim acht jaar op de (amateur)velden te hebben gestaan weet ik wel dat hooliganisme vanuit het niets kan ontstaan, van het een op het andere moment, van een vonkje tot euh..een Moerdijkbrand…

Sinds een paar dagen voel ik me weer de oude, vergeet ik met de dag hoe verschrikkelijk zielig ik eigenlijk wel niet was. Zielig, omdat het een hele klus is om de dag door te komen als je ziek bent. Want na een uurtje internetten zette ik de TV maar weer aan. Na een uur had ik drie journaals gezien, pikte tussendoor nog even ‘Nederland in beweging’ mee, checkte mijn geheugen bij MAX’ geheugentrainer, nam een bakkie thee bij Koffie MAX, lunchte met de herhaling van Lingo en bracht de middag door met National Geographic Wild. Dat laatste gaat over dieren, zowel boven- als onder water en daar moet je op geabonneerd zijn. En dat ben ik! Ooit aangeschaft zodat mijn kinderen er naar gingen kijken. Dat deden ze niet, Nicklelodeon met haar adhd gekrijs was leuker. Maar sinds ik kijk, kijkt er zo nu en dan een van die gasten met mij mee en zowaar lijk ik een greintje van interesse te zien op de gezichten.

Komt dat door de prachtige, schitterende beelden die mijn supersonische TV voortbrengt of heeft het meer te maken met het feit dat het in de dierenwereld er best wel heftig toegaat? Want wat zien we over het algemeen? Juist, parende slangen, struise struisvogels, vretende leeuwen, hitsige apen of mannen in kaki outfit die zeggen dat ze aan het overleven zijn in hun eentje (met geluidsman en met cameraman!) of dat ze op zoek zijn naar een of ander giftig of super gevaarlijk beest. Die ze dan ook weer in de handen nemen natuurlijk anders is het niet smeuïg genoeg…Tot ze terecht gewezen worden door de natuur zelf, R.I.P. Steve Irwin.

Arjen Veldhuizen 

 Supermarkt in Stompwijk overvallen

De Coop-supermarkt in Stompwijk in de gemeente Leidschendam-Voorburg is maandagochtend rond 8.30 uur overvallen. Drie mannen kwamen de zaak aan het Hoefblad binnen en bedreigden de medewerkers met een vuurwapen. De overvallers zijn er met geld vandoor gegaan. De politie heeft de omgeving afgezet en is bezig met onderzoek. Er zijn nog geen verdachten aangehouden. (tvwest)

Vandaag, maandag 10 januari 2011 om half negen, de winkel was nog maar net open of het personeel werd verrast door drie overvallers. Verscholen achter bivakmutsen en sjaals werd het personeel met een wapen gedwongen om de kluis open te maken. Jos zelf werd geraakt met een vleesmes, gelukkig met de botte kant. De daders zijn gevlucht en van de kant van de politie werd grof geschut ingezet, wegen afgezet en een helikopter draaide vanmorgen al vroeg boven het dorp. Toen ik vanmiddag in de super kwam, had Ton Veenhof de honneurs waargenomen bij de slagerij. Margriet, de vrouw van Jos, nam het snijden van het vleeswaren over. De direct betrokkenen waren nog bij het politiebureau, nog diep onder de indruk van wat er die ochtend was gebeurd. Alle klanten hadden het er wel over. Ellie Bennis, achter de kassa, was rond het tijdstip niet aanwezig, maar bevestigde dat er een heel aparte sfeer hing. Alsmaar gaat er in haar hoofd om wat er had kunnen gebeuren. Het zijn niet alleen je collega’s die betrokkene zijn, maar ook je vrienden en dat gaat niet in je kouwe kleren zitten.

 Petra Oliehoek– van Es

 Toen ik wakker werd op Nieuwjaarsdag, zo tegen het middaguur, keek ik naar buiten en zag dat de sneeuw voor de zon verdwenen was. Op een paar heuveltjes na. Resten van noeste sneeuwnijverheid om de stoepjes schoon te houden. Dit laatste behoort tot ons burgerplicht maar niet veel mensen weten dat. Of willen het niet weten. Voorzichtig kwam ik overeind zodat ik tijdig kon peilen hoe mijn fysieke gestel erbij stond die dag. Want als je, een uur of acht ervoor, vier á vijf verschillende Champagnes gedronken hebt, is de kans aanwezig dat het hoofd wat in de war is. Ziehier de welvaart. Stond je vroeger gewoon met een potje bier in de hand je buren het beste te wensen voor het nieuwe jaar, tegenwoordig sta je met een fles champagne (die van mij was 6,95, een aanbieding!) en een champagneglas in de hand en wanneer je fles leeg is er altijd wel weer een volle fles in de buurt. Ik heb dus Brut, Sec, Rosé of wat er allemaal wel niet te koop is, door elkaar gedronken. Naast het tuttelig worden van dit bocht, ga je er ook raar van praten. Eerst had ik het niet door want even daarvoor was er vuurwerk afgegaan die mijn trommelvliezen deed splijten. Toen daarna mijn gehoor weer terugkwam hoorde ik het dus toch goed: de mannen, die stoere kerels om mij heen, echte jagers, ooit super gehaaide vrouwenverslinderaars hadden het over….Uggs!!! Dat die zo lekker warm waren… Ik stak mijn hand op ten teken dat ze moesten luisteren: “Mannen (ahum), nu kappen met lullen, giet die glazen achterover en opsodemieteren, naar bed!” “En voorgaand gesprek heeft nooit plaatsgevonden!” Geschrokken liepen ze een voor een naar huis, het schaamrood op de kaken. Ooit zullen ze mij dankbaar zijn….

Mijn hoofd was dus in de war na dat nachtje champagne. Na een bak koffie kreeg ik de boel weer een beetje in het gareel en ineens was dat gevoel er, een gevoel van..van…Ja! Een nieuw jaar! Ik mag weer beginnen aan een super vers jaar! Weg met die feestdagen! Spelbreker in mijn euforie was dan weer de kerstboom. Het liefst had ik ‘m zo naar buiten gekeild maar dat ging mij aan het hart. Ten eerste vanwege de prijs, 35 euro, en ten tweede omdat ik de boom pas vlak voor kerst in huis had doordat ik veel te laat op pad was gegaan. Pas na uren zoeken, de straatventers zaten thuis hun geld al te tellen, kwam ik uiteindelijk bij een tuincentrum en die had er nog zes staan.. Ik kreeg de boom wel mee met korting..Dat dan weer wel. Ik had het voorjaar in mijn hoofd! De tuin was weer groen en ik zag zelfs alweer vogels, voorzichtig uit hun schuilplek gekropen na het vuurwerkgeweld van de afgelopen dag en nacht.

De Kersttoespraak van de Koningin zei het al, er is geen eenheid meer in dit land. Terwijl velen keken naar ‘All you need is love’..(gaaaaaap, vanaf volgend jaar te zien bij MAX, net als haar voorganger Wie van de Drie), genoot ik van de finale van 3 FM Serious Request. Mooier kan je een jaar niet afsluiten lijkt mij, er werd ruim 7 miljoen euro opgehaald. En 65 miljoen werd er uitgegeven aan vuurwerk, maar dit even terzijde..Miljoenen kinderen zijn wees omdat hun ouders aan aids overleden zijn en velen hebben zich dat aangetrokken om flink in de buidel te tasten. Dat zijn mensen die het hart op de goede plaats hebben en niet alleen maar bezig zijn met eigen welzijn.  Dagelijks stond mijn radio op 3 FM geprogrammeerd of volgde ik het via de TV, genietend van de muziek maar ook van de spontane acties van allerlei individuen of groepen en ja, van de DJ’s natuurlijk. Een van de hoogtepunten vond ik het moment dat Giel Beelen, goed voor twee ton salaris per jaar, het veiling-hoekje stond te …. stofzuigen. Ook mijn kinderen waren onder de indruk van het gehele spektakel en toen ik voorstelde om een week zakgeld af te staan aan dit doel kwamen er drie paar handen omhoog. Direct ondernam ik actie, voordat ze van gedachten zouden veranderen…

Fris als een hoentje doorploegde ik een stapel papieren die al enige tijd mijn bureau ontsierden. Was dit het begin van een voorjaarsschoonmaak! Daarna dook ik de schuur in. In de frituur zat nog de oliebollenolie en die moest weer terug in de flessen. Ja, ik heb ze weer zelf gebakken dit jaar, maar volgend jaar doe ik het niet meer. Want toen ik de olie teruggoot kwam ik erachter dat één liter weg was, als sneeuw voor de zon verdwenen, foetsie…Dat betekende dus dat die liter in de oliebollen zat. En een deel ervan zit nu in mijn lijf… Voor de jaarlijkse Meerhorstloop in Stompwijk was het te laat maar ik realiseerde mij dat slechts kordaat optreden echt de enige optie is. Lik op stuk, zeg maar. Hardlopen en dan net niet tot ik erbij neerval. Zonder het Balansbandje van Wesly want die werkt niet zegt de …producent! Het is nu drie dagen later en ik heb nog geen millimeter gelopen, laat staan hard. De kilo’s zitten nog steeds op dezelfde plaats. De overgebleven oliebollen heb ik inmiddels klein gesneden en daarmee ga ik de vogeltjes vetmesten. Terwijl ik aan een droge cracker zit zie ik de zak met vogelvoer op de deurmat liggen….Het water loopt me uit de mond!

Een gezond en plezierig 2011!!!!

Arjen Veldhuizen

 Ja, ja de Kerst staat voor de deur

Je ruikt het al: de spar- en dennengeur

De kerst, o ja, waar we al van dromen

En de kerststal, waar het kindje in gaat komen

De stille nacht, de sterrenpracht

Maar van kerst tot kerst kan veel gebeuren

Het kan feest en vreugde zijn

Of een verlies, dat doet veel pijn

Dat doet je veel verdriet, je bent diep geraakt

Dan hoop je dat de kerstsfeer je weer gelukkig maakt

Als het kindje dan ligt in de voerbank van de schapen

Dan hoor je het zingen van de engelen en de herdersknapen

Ja dan is het kerstmis en bijna weer Nieuwjaar

Dan doe je de beste wensen met elkaar

Groot of klein, rijk of arm, vriend of vijand

Ja iedereen, ja allemaal of zelfs onbekend

En heel fijne mooie Kerst

En een goed en gezond Nieuwjaar

Janus Verhagen

Mijn laatste stukkie van het jaar vergt nogal wat van mij. Niet om het schrijven ervan, nee, het gaat meer om de inhoud. Want als ik mezelf teruglees zie ik een hoop zaken die ik nog had moeten doen. Zo was er, euh..is er, nog steeds een schuur die nodig opgeruimd moet worden. En dan bedoel ik ook opgeruimd. Het zal al zes keer gedaan moeten zijn in 2010 maar het waren, achteraf gezien, louter vage beloftes. Want dan overheerst bij mij toch het ‘waarom zal ik het opruimen’. Want twee dagen later is het weer een bende. Die bende wordt niet alleen gecreëerd door de kinderen (altijd weer die kinderen..zucht) maar ook door mij. Want zodra ik ook maar iets van een klusje gedaan heb ligt alles alweer overhoop, dan hangen de steeksleutels niet meer keurig aan de muur, is de gereedschapskist een wirwar van gereedschap (terwijl ervoor alles nog keurig gesorteerd lag) en struikel ik weer over de fietspomp, onderdelen van fiets- of scooter of resten van hout en verfmaterialen. Herkenbaar? Gelukkig. Ook liggen er spullen die al maanden liggen te wachten om naar de kringloopwinkel De Stal (wordt momenteel onderverhuurd…) gebracht te worden. Ik krijg het maar niet voor elkaar. En dan wordt ook nog eens de oorlog verklaard aan Iran! Dan zullen de reservetroepen opgeroepen moeten worden want zoveel soldaten hebben we niet meer. Heb ik eigenlijk mijn plunjebaal nog wel in huis? Die ligt vast ook in de schuur. Ik zag de inhoud ervan de afgelopen jaren regelmatig voorbij komen met eronder of er in, een van mijn kinderen…

Fijne feestdagen en een prachtig Nieuw Jaar met meer evenwicht!

Aanstaande donderdag gaan de motoren voor het kerstnummer starten. Zorgt u dat uw kerstwens op tijd aanwezig is, dat scheelt ons een hoop werk.

We hebben nog geen reactie binnen wat de afgelopen 40 jaar het meeste indruk op u gemaakt heeft in de Dorpsketting. Dat kan natuurlijk van alles zijn, zoals uw terug gevonden sleutels of kip.

Ook ‘toen en nu’ is een bijzonder onderwerp waar je een eind weg meekomt. U bent de Dorpsketting zelf, dus denk mee, leef mee en schrijf mee.

We bedanken alvast Salon Silva voor de support van de inwendige mens, hier kunnen we minimaal een week tegen aan.

Red. Petra

 Om het maar eens populair te zeggen: ik ben nog niet Kerst-ready.  En volgens mij ben ik de laatste want waar ik ook kijk zie ik kerstbomen in de woonkamers of lampjes voor de ramen. Onze straat is ondertussen één grote lichtbak, bang in het donker hoef je hier niet meer te zijn. Daardoor kwam waarschijnlijk ook het volgende persbericht naar buiten: Vrouwen voelen zich op straat veiliger! Bij mijn huis dus niet want dat is gewoon een donker gat, zo’n nis waar je niet alleen zou willen lopen en waar menig onguur type zijn vingers bij af zou likken. Ik lig er niet wakker van maar mijn buren wel. Die kijken mij aan met een blik van ‘Waar blijf je nou met je lampjes!’ Zij zijn al dagen bezig met het verlichten van de straat. En als ze het niet hebben dan halen ze het wel bij de bouwmarkt. Ja, Kerst moet licht brengen, maar om nou direct heel de Vinexwijk in lichterlaaie te zetten, nee, dat gaat mij te ver. Ja, ik woon in een Vinexwijk. Dat is best wel speciaal want men schrijft er zelfs boeken over. In zo’n boek staat dan bijvoorbeeld dat Vinex bewoners regelmatig buiten de rand pissen met de buurman of buurvrouw en dat echtscheidingen vaker voorkomen dan zeg maar een reclameblokje bij de commerciële tv-zenders. Maar goed, naast voorgaande bezigheden dien je dus ook lampjes op te hangen. Het waarom daarvan weet ik niet, kan het hooguit vermoeden: Dat is gezellig! Maar toen ik gisteravond de hond ging uitlaten, met zonnebril op want het lijkt hier wel klaarlichte dag, zag ik dat al die buurtjes de overgordijnen stijf dichtgetrokken hadden…Dus ze hangen hun tuin vol met lampjes omdat dat zo leuk en gezellig staat en blinderen vervolgens alle ramen waaruit je zo mooi naar buiten kunt kijken! Ja, ik ben een ouwe zeur, ik weet het. Mijn kinderen begonnen ook al: “Wanneer haal je de kerstboom?” Maar ik heb daar helemaal geen zin in. Het maakt zo’n rommel in de auto. Sinds een week of drie heb ik weer een auto en ik ben daar vreselijk zuinig op. Dat had ik nooit van mijzelf gedacht, dat ik zo kon zijn, maar ik ben zo blij met deze auto dat ik anders ben gaan denken. Het is een Space Wagon, zo’n wagen waarin je kunt verdwalen, vergelijkbaar met  zo’n benzineslurpende Asobak of PC Hooft-tractor die op voorhand twee parkeerstroken in beslag neemt. Ik ben nu wat milder, noem de auto liefkozend ‘de Pausmobiel’ omdat er van die mooie grote ramen inzitten. En, nog belangrijker, het lijkt wel of hij zweeft boven het wegdek! Ook zitten er allerlei leuke ‘gadgets’ in de auto. Zo worden de spiegels elektrisch verwarmd, kan het stuur op verschillende hoogtes afgesteld worden, is er een bakje voor kleingeld zodat je nooit misgrijpt bij betaald parkeren of het winkelwagentje, zijn er twee bekerhouders voor ‘het bakkie koffie onderweg’ en kunnen de deuren elektrisch tegelijk(!) vergrendeld of geopend worden. Ha, ja, dat laatste lijkt voor de meeste autobezitters de gewoonste zaak van de wereld maar mijn vorige auto had dat niet, dat was telkens rekken en strekken wanneer er meerdere passagiers mee moesten rijden. Maar met zo’n auto ben ik nog steeds niet klaar voor de kerst. Ik zou hem in de tuin kunnen zetten, met knipperende lichten, maar onze straat is autovrij. 

Toch zal ik de buren en mijn kroost tegemoet komen, hoor. Er ligt vast nog wel ergens een rits lampjes in mijn schuur en die gooi ik een dezer dagen wel even naar buiten. Op de buxus of in de conifeer. En ik bel even naar Schiphol. Want zij krijgen er immers nu een landingsbaan bij, de zevende!

                                                                             Arjen Veldhuizen

Ik ben net terug van Sinterklaas uitzwaaien. Vrienden zwaai je uit en zoals ik al eerder schreef, Sinterklaas is mijn vriend. Niks Halloween, de Kerstman of ander buitenlands geweld! De Hollandse waarden moeten weer terug. We moeten terug naar onze roots..euh …sorry, wortels. Naar Stuif es In, ’t Schaap met de vijf poten en Oebele. Naar sigaretten en sigaren in een glaasje op tafel. Naar ‘en masse’ op vakantie naar Benidorm. Naar uurtjes doorbrengen in de berm met de picknick mand… Want we zijn de weg kwijt. Met kerst wint de kunstboom het van een echte (want het is altijd zo’n gedoe..) en zappen we van kerstfilm naar kerstfilm omdat er verder geen moer te doen is. En in plaats dat we met Pasen eieren beschilderen kopen we ze beschilderd en in plaats van naar de kerk of de familie gaan we naar het Meubelpaleis. Waar is de tijd gebleven? Waar blijft de tijd? Waarom hoor ik de laatste tijd steeds het woord ‘BID’? Het WK Bid..Ook hier blijkt weer niks Nederlands in de naam te zitten. Iedereen heeft het over Bid dit en Bid dat maar niemand vertelde wat het nu eigenlijk betekent.. Het blijkt gewoon ‘aanbieden’ of ‘bod’ te betekenen maar ja…dat is zoooooooo jaren Noah! Gelukkig kregen wij de organisatie niet, de Russen mogen het doen. Dat worden dus oranje bontmutsen, oranje wodka, oranje Matroesjka’s, oranje kaviaar en borsjt en zullen de toendra’s oranje kleuren. Je kunt er op wachten.

Ja, we zijn de weg kwijt. En kaartlezen kunnen we ook niet meer. Dat doen Ernie (van Bert), Bram of Kim Holland tegenwoordig voor je, middels de tomtom. Ik had nog niet zo’n ding. Tot vorige week. Toen ben ik gezwicht voor dit 11^e wereldwonder, na jarenlang protest ertegen. De aanleiding, of beter gezegd de druppel, was dat ik weer eens verkeerd reed tussen twee voetbalcomplexen in. De papieren uitdraai had ik wel maar tegelijk autorijden, borden lezen en op het papier kijken werd mij teveel. Ik kan geen twee dingen tegelijk, laat staan drie!! Vrouwen schijnen dat wel te kunnen. Nadat ik bij twee zaken de navigatoren (?) had bekeken (inclusief het moeten aanhoren van allerlei verkooppraatjes), hakte ik de knoop door: “Doe die goedkoopste maar! Ja, die met die 42 landen! Maar daar zit Nederland dan wel bij, hè.” Aan de ogen van de verkoper zag ik dat hij mij dom vond, super dom, maar dat interesseerde mij niet. Want ik was trots op mijzelf omdat ik het niet wist. Ik loop achter de trends aan. Vorige week, toen het zo lekker winterde, trok ik een trui uit de kast en deed die aan. Vervolgens kreeg ik de rest van de dag opmerkingen te verwerken over die trui: “Hé, nieuwe trui?” Maar dat was dus niet het geval. Sterker nog, die trui komt volgens mij uit de periode ’92-’93. Tussen de gaten zit de trui. Als ik mijn armen omhoog doe dan komen nog nét niet mijn okselharen tevoorschijn. Ja, het is geen toonbeeld meer van schoonheid maar ik koester het functioneren van dit samengestelde wolletje. Want hij doet waarvoor hij gemaakt is: het warm houden van het bovenlichaam. Want waar kun je tegenwoordig nog truien kopen die warm zijn? Waar je ook kijkt, truien worden enkel nog maar aangeboden in de meest dunne vorm. Dat zou je

geen trui meer mogen noemen, een veredeld T-shirt komt eerder in de buurt. Of er zit een capuchon aan die, wanneer je je jas aan doet, zo hinderlijk opgepropt in je nek zit. Nee, het wordt alsmaar duidelijker, we moeten terug naar onze wortels. Terug naar de tijd van breiende moeders en oma’s. Voor mijn part vaders. Een T-shirt koop ik er wel onder, eentje met lange mouwen. Tegen het kriebelen…                                      

                                                                  Arjen Veldhuizen