Al ruim een maand in Zuid-Amerika, tijd om een iets van mij te laten horen. Momenteel ben ik op mijn tijdelijke eindbestemming Sucre in Bolivia. Hier werk ik als vrijwilliger in een Boliviaans weeshuis met kinderen van 0-6 jaar oud. Maar laat ik bij het begin beginnen. Na een lange reis van twee dagen .. met gecancelde vlucht ben ik uiteindelijk op 3 oktober ´s avonds laat met 38 kg bagage (30 kg voor de kinderen en 8 kg voor mij) in Argentinië aangekomen.
Argentinië, het land van onze Maxima en van mathe (kruidenthee), asado´s (soort bbq), dulce de leche (lekker zoet). Maar het is nu ook het land wat getekend wordt door de economische crisis. De bevolking voelt zich belazerd en beroofd door hun eigen politieke leiders. Net voordat de Argentijnse peso vorig jaar van de een op de andere dag devalueerde, hebben veel politici hun geld in dollars op geheime buitenlandse rekeningen gezet en dus alleen maar voor hun eigen hachje gezorgd. Vorig jaar was 1 Argentijnse peso nog evenveel waard als 1 US dollar, nu moet je daarentegen 3,75 peso neerleggen om 1 dollar te kopen. En dit heeft veel gevolgen gehad voor het Argentijse leven.
Allereerst bestaat de middenklasse van de bevolking bijna niet meer, deze klasse behoort nu tot de arme klasse. Dit betekend dat vandaag de dag heel veel mensen in Argentinië onder de armoedegrens moeten leven. Daarnaast is de inflatie enorm geweest in het afgelopen jaar. Er zijn cijfers bekend van 40%. Dit komt ondermeer doordat er zoveel producten geïmporteerd moeten worden. Argentinië produceert vooral halffabrikaten en moet de producten later toch vanuit het buitenland importeren.
Wat betreft werk is de situatie ook verre van rooskleurig. Meer dan 50% van de beroepsbevolking is werkeloos! Ik heb meiden van mijn leeftijd ontmoet die al een jaar geleden zijn afgestudeerd en nog geen werk hebben kunnen vinden.
Tot slot vloeit er veel geld af naar rijke landen doordat een tiental jaar geleden Argentinië de staatsbedrijven heeft geprivatiseerd door ze aan buitenlandse bedrijven te verkopen!
Er moet dus veel veranderen om dit land weer enigszins op de rails te krijgen. Maar hoe.. dat is de vraag, met deze corrupte politieke leiders zal het niet gebeuren .. daar geloven de Argentijnen niet in. Al met al geen rooskleurige situatie. Maar dit betekent wel dat we met onze harde Euro nu in Argentinië voor 2 euro’s kunnen eten en voor een uur internetten betaal je 25 Eurocent .. niet te
geloven zo goedkoop. En geloof mij het is een supermooi land om op vakantie te gaan!!
In Buenos Aires heb ik een vriendin Valeria opgezocht, erg leuk om te zien waar zij woonde. Buenos Aires is een drukke stad en zou bijna wel Europa kunnen zijn … erg westers. Maar als je er een paar dagen bent dan merk je dat je toch echt in Zuid-Amerika bent, er is echt veel armoede. Ruim een week heb ik bij haar en haar familie in Rosario doorgebracht. Met onwijs lekker weer .. 32 graden Celsius. Dus zonnen, uitgaan tot vroeg in de morgen .. ja dat heb je als het uitgaansleven pas om 2 uur ´s nachts op gang komt.
Zondag de 13e ben ik met mijn reis naar Bolivia begonnen .. maar met 2 tussenstops. Na 16 uur bussen kwam ik in Salta aan, een vriendelijk stadje in de bergen van Noord Argentinië. Een mooi indrukwekkende natuur, dat was wel fijn na het drukke Buenos Aires en Rosario. Vanuit Salta een dagje naar Cafayate, de Quebrada de Cafayate. Een soort enorm grote vallei, met daarin prachtige bergen. Je ziet echt de lagen in de bergen doordat deze allemaal verschillende kleuren hebben. De meeste hebben een soort rode gloed.
In Salta een vrouw ontmoet die een stichting heeft voor de kinderen met HIV, erg indrukwekkend. Ze vertelde dat er soms geen geld was om de kinderen eten te geven en zonder eten kunnen ze al helemaal geen medicijnen krijgen. Ja hier kan men ook nog wel wat steun gebruiken. Doordat Argentinië altijd één van de rijkste landen was in Zuid-Amerika zijn er zover ik heb gezien niet veel ontwikkelingsorganisaties uit het rijke westen actief.
Met nog een tussenstop in het bergdorpje Humahuaca, op maar liefst 3000 meter!!! Even wennen aan de hoogte, jeetje voelde me gewoon duizelig en slap. Dus uiteindelijk maar het lokale middeltje van een oude man aangenomen… namelijk COCA thee. Ik dacht in eerste instantie waar begin ik aan…thee van cocabladeren. Waarschijnlijk is het woord coca toch erg afschrikwekkend, maar de bladeren zijn nog geen drugs en het helpt ook nog op deze hoogte!
Daarna non-stop doorgegaan naar de grens, La Quiaca/Villazón en vanuit daar het echte avontuur in. In een oude gammele bus 13 uur hobbelen op en ONgeasfalteerde weg. Ja dat is Bolivia!! Doet me weer denken aan de busreizen in Laos!
Maandagavond 21 oktober na een 19-urige reis aangekomen in Sucre, een mooie stad met veel faciliteiten voor de reizigers. Na een dagje uitrusten ben ik woensdag begonnen aan mijn project in het weeshuis. Ruim 40 kinderen van 0-6
jaar wonen in dit huis wat wordt geleid door een Argentijnse nonnenorde, San Antonio de Padua. De kindertjes zijn echt schatjes … maar ik moet zeggen het is toch wel wennen. Ik werk momenteel van maandag tot en met vrijdag. De volgende keer zal ik meer schrijven over mijn avonturen in het weeshuis Hogar Sucre, Tata Juan de Dios.
Bedankt voor jullie steun! Geweldig! Saludos desde Bolivia, Linda de Jong
