Afgelopen week ging de derde bioscoopfilm in première van Tim Oliehoek (31) en ik was erbij! Vooraf hebben we met familie en vrienden gezellig gegeten om daarna goed gemutst in casualkleding, maar wel hoog gehakt, naar Pathébioscoop op het Spui te gaan.

Een echte F16 was door de luchtmacht in stelling gebracht voor de ingang van de bioscoop. Een tiental witte scooters met de herkenbare grote pizza-bezorg-boxen achterop stonden eveneens in stelling. De meterslange loper had deze keer de kleuren van de Italiaanse vlag, groen, wit en rood. De pers stond in rijen opgesteld met de camera’s in de aanslag. Wij konden, een beetje te ongestoord, over de loper naar binnen. Het wachten was natuurlijk op de sterren van de avond. De hoofdrolspelers, de schrijver van het boek en natuurlijk regisseur Tim en vele anderen kregen alle aandacht van de media.

Bij de ingang ging ik direct met een grote roltrap naar boven, zodat we van grote hoogte een goed overzicht hadden. Achteraf denk ik dat ik mij bevond op de plaats waar de oude groetenwinkel uit de jaren ’60 stond van mijn ome Niek en tante Jo. In die winkel rook het naar vers gesneden groenten en buiten stonden kisten met groenten en glimmende appels uitgestald. Een café links en een juwelier rechts van hen. Met het magische geluid van de tram op de achtergrond. Alles is plat gegooid en een nieuw glimmend pand siert het Spui.

Er hangt een verwachtingsvolle sfeer, want iedereen is nieuwsgierig. Het zijn allemaal vrienden, familie en bekenden van mensen die op een of andere manier betrokken zijn bij het maken van deze film. Dat kan de schrijver zijn, de vriendinnen van de spelers of van de mensen van het geluid. Of mensen die ooit een rol gespeeld hebben in een film van Tim, zoals Jolanda de Winter en Alice Luiten die voor de gelegenheid stiekem, via vader Frans, als verrassing waren uitgenodigd.

Achter de schermen

Bij het maken van een film komt gigantisch veel werk bij kijken. Iedereen die wel eens gefigureerd heeft kan beamen dat alles van te voren per scène uitgedacht is. En niet alleen per scène maar ook die wordt weer in vele delen onderverdeeld met soms slechts enkele seconden als eindresultaat. De belichting alleen al is een gigantische klus. De draaidagen zijn in de zomer van 2010 gehouden. Hierna is er aan geknutseld, kleur bewerkt, gemonteerd, de muziek gecomponeerd en weet ik wat er allemaal bij komt kijken. Veel meer natuurlijk dan dat je überhaupt kunt voorstellen. Dat komt omdat alles er zo gesmeerd uitziet, alsof alles in één keer is opgenomen.

Op het scherm

Er zijn twee zalen beschikbaar die volledig bezet zijn. Ik zit op de derde rij, flink in mijn achteruit, maar wel lekker vooraan om na afloop foto’s te kunnen maken. De geur van popcorn verspreid zich door de zaal. De soundtrack is pakkend en de zaal wordt overdonderd met acties uit de film, die dus over 2 pizzakoeriers gaat. Hun vaders zijn broers en krijgen onderling ruzie met als gevolg dat de ene broer aan de overzijde van de ander, een eigen pizzeria begint. Dit betekent oorlog. Er zit vooral humor in, maar nog vééééél meer actie van scheurende scooters die Den Haag onveilig maken. Voeg hier een ontluikende romance aan toe, ruziënde en teleurgestelde ouders in de wensen van hun kind, familieruzie en problemen in het restaurantwezen. (Wat zijn ze lang bezig om die kakkerlak te filmen die immers niet van licht houdt!) Genoeg ingrediënten voor een ontspannende avond. ´Daar gaat het om, zegt Tim altijd, gewoon lekker onderuit, met cola en popcorn, actie en lachen. Kortom relaxen. Ik vind het een actiefilm met inhoud en emotie. Het heeft op mij een meer volwassen indruk achter gelaten.

In de spot

Na afloop van de film blijft iedereen braaf zitten en komt het publiek in actie als de titelrol in beeld komt. Op dat moment hoor je wie er voor wie in de zaal zit, want komt er een naam in beeld dan volgt er telkens vanuit een andere hoek in de zaal een gigantisch applaus. Na de film komen de spelers het toneel op, de wethouder van cultuur houdt een promotiepraatje over Den Haag, een stad die zich in de filmwereld aardig in de spotlights weet te werken. Nog wat praters, soms met een briefje ondersteund. Dan komt Tim aan het woord en het lijkt erop alsof hij het allemaal uit zijn mouw schudt. Hij heeft voor een ieder een persoonlijk woordje en rept zich hierna met de crew naar de volgende zaal, waar ook op hun komst wordt gewacht, voor dezelfde ceremonie.

We verlaten de zaal en staan direct oog in oog met Lange Frans, die een deel van de titelsong ‘Stiekem’ voor zijn rekening heeft genomen, in samenwerking met de rappende broertjes Fouradi. Ik fotografeer Lange Frans met kleine Frans. Later treedt de groep nog gezamenlijk op. Het liedje blijft behoorlijk hangen, terwijl ik daar normaal met rap geen last van heb.

We spreken Sabri Saad El Hamus, één van de vaders van de pizzakoeriers en bekend van Levenslied, een Nederlandse dramaserie, die nu wekelijks te zien is. Hij is net terug uit Egypte omdat hij de revolutie persoonlijk wilde meemaken. Hij loopt trots met een petje op van de kleuren van de Egyptische vlag die gelijk is aan die van Nederland, maar het kenmerkende logo ontbreekt. Studeerde van oorsprong economie om alsnog in Nederland zich te richten op toneel. Hij heeft een aardige reputatie en de samenwerking met Tim kenmerkt zich door emoties, zegt hij.

Bij elke fractie van een scène hoort een emotie die Tim op papier heeft staan. Bij het maken van de opname fluistert Tim die in mijn oor, zoals pijn, intens verdriet, teleurstelling en Sabri moet die emotie zien te vertalen. Dat lukt hem uitstekend, want in de film heeft hij last van zijn rug en als ik hier naar informeer schiet de pijn direct in zijn rug en toont dit in zijn manier van lopen.

Tafels met drankjes staan in de houding, heerlijk ruikende pizza’s worden geserveerd en er wordt volop nagepraat. De aanwezigen zijn allemaal enthousiast. Ik zie Hakim uit Sesamstraat weer volop in de rastakrullen. Ik had van tevoren gelezen over zijn gewijzigde look, van krullenbol naar gemillimeterd haar, om hem als één van de twee broers te herkennen. Vlakbij scharen jonge meiden zich lachend om twee jongemannen uit Goede Tijden Slechte Tijden, om zich te laten fotograferen.

We mengen ons tussen de gasten en natuurlijk moeten we weer als een van de laatsten via de achteruitgang het pand verlaten. We moeten ons nog haasten, voor zover dit mogelijk is. Het lopen op de hakken wordt steeds pijnlijker. Jolanda de Winter schaatst nog liever de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, dan een avond op nieuwe hakken. Haar voeten doen nu veel zeerder, dan na afloop van die schaatstocht van pakweg 10 uur. We redden het net om voor sluitingstijd in de garage bij onze auto te zijn en houden voor de gezelligheid nog een after party thuis. Een onvergetelijke avond.

Het wachten is de volgende dag op de recensies, die voor ons niet van belang zijn, maar wel voor de makers! Het zal je maar gebeuren dat het werk waar je maanden in geïnvesteerd hebt onder de loep wordt genomen en breed wordt uitgemeten, dat is spannend ja. Ik moet er trouwens niet aan denken dat mijn werk openbaar bekritiseerd word! Ik geef het je te doen om artistiek leiding te geven aan het maken van een film. Je bent er van het begin tot het eind bij betrokken. Het vinden van een draaiboek en geldschieters die willen investeren, casten van spelers, zoeken van locaties, het vormgeven aan de wijze van filmen, of bijkomende zaken zoals het autovrij maken van het Hubertusviaduct gedurende drie nachten en het veilig werken met stuntteams. Het moet wel allemaal gebeuren.

Natuurlijk ben ik bevooroordeeld. Ik stel voor dat iedereen zelf gaat kijken en zijn mening vormt. Vergeet de popcorn niet …… Ik wens u een smakelijke voorstelling.                  

Petra Oliehoek– van Es

 Vroeger ging je naar de platenzaak om een elpee of singel te kopen, tegenwoordig krijg je een CD bij een kilo gehakt en een fles stroop! Het ging om die CD van Trijntje Oosterhuis waarvan er 750.000 bij een krant meegeleverd werden. Volgens de krant was dat een groot succes, ze hadden alles verkocht! Ik kijk nog eens om mij heen en zie stapels Cd’s liggen bij de caissières… Niets is dus weer wat het lijkt. Overigens, de CD is niet onaardig hoor. Trijntje is een slimme meid. Ik denk namelijk dat ik niet uit mijzelf iets van Trijntje gekocht zou hebben. Dat wist zij en daarom heeft ze natuurlijk die actie bedacht. En nogmaals, het valt mij niet tegen. Wat volgens mijn jongste zoon Sil wel tegen viel was mijn commentaar op zijn geklaag: “Kom op, je stelt je aan..” De laatste paar weken begon hij steeds te zeuren over zijn voetbalschoenen, dat ze krap zaten. Ik checkte wel zijn tenen (lange nagels..nee..) en gaf uiteindelijk de schuld aan zijn sokken, die zijn wat te groot en rollen soms driedubbel op in zijn schoenen. En die schoenen heeft hij nog niet zo lang, dus… Tijdens trainingen en wedstrijden gaf hij verder geen kick waardoor ik er niet meer aan dacht. Tot hij vorige week tegen SVLY moest. Toen viel het mij op dat zijn inzet gereduceerd was tot vijfenzeventig procent. En hij keek steeds zo moeilijk… Dat zette mij aan het denken en toen we thuis waren ging ik maar eens kijken welke maat het was. Maat 35, Nikes. Maat 35? Ik pakte zijn gewone schoenen erbij en…zag ik het nou goed? Maat 38! Ik trok ter plekke wit weg. Hij kon toch niet binnen een jaar drie maten gegroeid zijn? Na een nachtje piekeren in bed ging ik de volgende dag toch maar eens in de schuur kijken. Daar liggen namelijk alle voetbalschoenen, om precies te zijn van negen jaar drie zonen op voetbal. Maar niets gaf mij de oplossing van mijn probleem, wel lag er nog een plastic zak op de grond, achter de doos met hout voor de allesbrander. Maar dan moest ik wel bukken. Bukken is niet (meer) mijn sterkste kant sinds ik geopereerd ben aan mijn rug én een one-pack buik ontwikkeld heb. Die laatste kan behoorlijk in de weg zitten. Meestal is er wel een kind in de buurt die ik dan vriendelijk vraag het op te pakken..Nu niet, en ja, de nieuwsgierigheid won het van mijn gepieker over Sil’ s probleem. Er zat wat in de tas en het volgende moment kon ik wel door de grond zakken: het waren Puma voetbalschoenen, maat 38..de schoenen van Sil! Allerlei visioenen raasden vervolgens door mijn hoofd want dit was toch minstens een gevalletje kindermishandeling. Dit moest ik voorzichtig brengen want hij had mij al niet erg hoog meer staan na het beschrijven van zijn liefdesleven. Hier restte enkel nog diep door het stof te gaan, heel diep… “Sil, euh..ikke..moet je wat zeggen..”. Ik schraapte mijn keel want er was een of ander piepbeest in gekropen. Sil moest daar wel om lachen dus hij was goed van zin. Dat gaf de burger moed. “Papa is enorm stom geweest…. enneuh..ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet zeggen…”. Sil werd nu ongedurig. Hij wilde naar buiten, had net acht uur school achter de rug en de zon scheen. Op een preek van Pa zat hij echt niet te wachten. Toen gooide ik het  er maar uit: “Dit zijn niet je voetbalschoenen maar deze!” en hield de Puma’s voor zijn neus. “O ja, en ik heb je lievelingssnoepjes gekocht!” voegde ik er snel en slijmerig aan toe. Sil’s gezicht klaarde direct op, de kromme tenenblik zag je van zijn gezicht afvallen: “Zie je wel! Dat zei ik toch al steeds, dat ze niet goed waren!” “Maar ik ga nu naar buiten hoor.” En weg was hij. O nee, hij kwam weer terug en keek mij dreigend aan, doch wel met een blik van overwinning: “Mag ik nu dan die snoepjes?!”

                                            Arjen Veldhuizen