Op 17 mei lanceert de Ierse band Blue Monday, uit Zoeterwoude en omstreken, haar tweede CD. Aan de hand van twaalf prachtige nummers wordt de luisteraar meegenomen naar Ierland. Bij het samenstellen van de CD is speciaal gekozen voor mooie luistermuziek.
Een deel hiervan bestaat uit eigen nummers, gecomponeerd door Jan Kromhout.
Hoewel het door de COVID-19-maatregelen op dit moment niet mogelijk is om de CD live te presenteren tijdens een optreden, zal er de komende tijd natuurlijk wel de nodige aandacht besteed gaan worden aan het uitbrengen. En u kunt dit online bijwonen!
Nieuwsgierig geworden?
Neem dan een kijkje op blue-monday.nl, of op www.facebook.com/BlueMondayIrishMusic. Dan weet u meteen ook wanneer er weer live optredens gaan plaatsvinden.
Blue Monday bestaat uit Nelis van der Krogt (zang, gitaar, banjo), Kees Jansen (whistles, darbuka, zang), Jan Kromhout (mandoline, gitaar, zang) en Maaike de Waal (dwarsfluiten, viool, bodhran, zang).
De gemeente heeft in
augustus 2019 een contract afgesloten met KWS Infra b.v. voor het aanleggen van
de Veenpoldersweg en de bruggen over de Nieuwe Vaart en Stompwijksevaart. Vanaf
dat moment is gestart met de voorbereidingen. De planning was er op gericht om
eind maart 2020 met de werkzaamheden te beginnen.
Gedurende
de nadere uitwerking van het wegontwerp zijn technische vraagstukken naar voren
gekomen die de uitvoerbaarheid complexer maken dan voorzien. Met name voor de
brugontwerpen is dat het geval. Verder heeft de voorbelasting van de
Veenpoldersweg voor enkele wegdelen nog niet de vereiste stabiliteit van de
ondergrond opgeleverd en dienen aanvullende maatregelen te worden getroffen om
op die plaatsen de weg aan te kunnen leggen. Tot slot blijken de
vergunningstrajecten voor de realisatie van de bruggen bij het hoogheemraadschap
van Rijnland en de gemeente meer tijd te kosten dan voorzien.
Op
dit moment is de verwachting dat niet eerder dan in juli dit jaar met het werk
gestart gaat worden. Vóór die tijd zal meer bekend worden gemaakt over de
planning en de gefaseerde aanleg van de Veenpoldersweg. Het aanleggen van de
weg en de bruggen duurt vanaf de start ongeveer één jaar.
Mijn eerste kennismaking met Jan van Santen was in januari dit jaar. Dit was bij de herdenking dat 75 jaar geleden het concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz, hét internationale symbool van de Holocaust, werd bevrijd. Het lichtmonument werd in onze gemeente op diverse plaatsen gepresenteerd en het was hier dat Jan zijn verhaal deed over de verdwijning van zijn vader. Jan heette nog Jantje en was 5 jaar oud en de jongste van het gezin. Het gegeven heeft een enorme impact gehad op het gezin en op Jan zijn verdere leven. Bij het doen van zijn verhaal kon je een speld horen vallen. Het feit dat hij al 5 keer naar de begraafplaats in Duitsland is gereisd en zijn voetstappen achterliet ,daar waar zijn vader eveneens zijn laatste stappen had gezet, zorgde voor de nodige emotie.
Het is om die reden en natuurlijk dat het 75 jaar geleden is, dat ik Jan gevraagd heb om zijn verhaal in de Dorpsketting te doen, opdat wij nooit zullen vergeten.
Hij vertelde dat zijn moeder, Sophia Maria Straathof met 9 kinderen achterbleef en het als gelovige vrouw zag als: “De wil van God”. Nog twee van zijn broers werden niet lang na de bevrijding betrokken bij de situatie in Indonesië en werden uitgezonden om daar Nederland te vertegenwoordigen.
Dan word je dus tweemaal met een oorlog geconfronteerd, het is juist om die reden dat we moeten blijven gedenken.
Jan is afgelopen week 85 jaar geworden en staat vol in het leven, samen met zijn Greet.
Ik – Jan van Santen – was net 5 jaar oud, toen op 10 mei 1940 de 2e wereldoorlog uitbrak. Die dag staat nog rotsvast in mijn geheugen gegrift. Met enorm lawaai kwamen de Duitse gevechtsvliegtuigen (tweemotorig groene jagers) op pakweg 60-70 meter hoogte over de Vliet en aan de aanliggende boerderijen vliegen. In de cockpit zag ik de piloot met zijn leren vliegeniers cap. In die tijd waren wij nog verstoken van elektriciteit en andere nuts voorzieningen, dus ook geen radio.
Buurvrouw Deunhouwer van Oostvlietweg 36 kwam huilend zeggen dat er oorlog uitgebroken was, dat had zij vernomen. Mijn ouders waren ongerust, het was al enige jaren crisis (jaren dertig)
De vliegtuigen gingen in grote getalen. De Vliet was op hun vliegkaart waarschijnlijk de ‘tom-tom’ van nu. Het doel van die “groene kisten” was het platschieten van vliegveld Ypenburg. Gewapend verzet vanaf de grond van Nederlandse militairen was een hopeloze zaak en kostte veel levens van burgers en militairen. Zo werden in Nederland veel strategische punten ingenomen en kwam langzamerhand ons land onder Duits bewind.
Mijn lagere schooltijd
De lagere school – Gerardus Majella – was door de Duitsers gevorderd. De eerste klas beleefde ik bij Leen Waayer in de achterkamer. Leen woonde tegenover Rietdekker de Bruin. Klasgenoten uit die tijd waren onder meer Cor Knijnenburg, Piet Oliehoek, Jan Rotteveel, Joop de Hey, Gerard Granneman, Huib van der Helm, Gerard Welp etc. ect.
De juf was juffrouw Wezenbeek. Ook de tweede klas was bij juffrouw Wezenbeek. Op diverse adressen werd les gegeven, van Waayer naar de meisjesschool (voormalig Dorpshuis), en het Blesse Paard etc.
In 1943 werden in september de eerste raketten als oorlogstuig afgeschoten vanaf landgoed Duivenvoorde. Op een zaterdag zo rond 17.30 gingen er gelijktijdig twee de lucht in richting Engeland, het geluid was oorverdovend en angstaanjagend.
In de periode dat Sjaantje Boer (12) werd doorgeschoten vanuit een vliegtuig, zaten wij weer op de Gerardus Majella-school. Sjaantje was nabij een auto, die werd beschoten. Ze overleed voor de boerderij van Hein van Leeuwen. Vanwege het lawaai moesten we door de ramen naar buiten springen en dekking zoeken.
-1944 noem ik het rampjaar
Doordat er twee verplaatsbare raketinstallaties in het bosgebied Duivenvoorde, de Horsten en Haagse bos geplaatst werden, moest er tussen Oostvlietweg 37 en Oostvlietweg 38 een verdedigingslinie aangelegd worden. Een tiental boeren uit de omgeving van Stompwijk/Leidschendam werd gevorderd met paard en driewielerkar en gedirigeerd naar Oostvlietweg 37. Het grasland werd afgezooid en de plaggen moesten gestapeld worden tot bovengrondse loopgraven tot ca. 1.80 meter tegen de stapeling werd een talud gestort en weer afgedekt met graszoden. Zo ontstond een bovengronds gangenstelsel. Enkele boeren die gevorderd werden waren (weet ik nog), onder andere Niek Juffermans, Arend Roeling, Theo Lexmond en Arie van Santen.
Vader Laurentius van Santen moest lijdzaam toezien hoe zijn goed onderhouden gras toegetakeld werd. Tegelijkertijd werd de halve Starrevaartpolder vol gezet met boomstammen van ca. 20 cm doorsnede om te voorkomen dat parachutisten er zouden landen. De boomstammen stonden ca. 30 meter uit elkaar. Een gedeelte van villa Veenvliet op nr. 36 werd gevorderd en ingericht als commandopost. De opkamer van ons huis werd gevorderd als slaapplaats voor militairen. Tevens was de Geradus Majella-school weer vol manschappen. De verwachte aanval vanuit Engeland bleef uit. Op het afgezooide land mochten Stompwijkers en enkele Leidschendammers een volkstuin opzetten. Enkele weet ik nog, nl. de gebroeders Van Veen (visboeren), aannemer Jan Granneman, Piet van Rijn de timmerman en Gerrit Olyhoek etc.
Mijn ouders die hun slaapkamer (bedstee) hadden tegen de opkamerwand, bemerkten dat de zogenaamde slaapkamer een andere bestemming had gekregen. In de avond en nacht werden er ‘dames’ afgeleverd om de soldaten te plezieren. Dat deze capriolen niet in de filosofie van mijn ouders pasten moge duidelijk zijn. Vader maakte ernstig bezwaren tegen deze gang van zaken bij de oppercommandant van de Wehrmacht.
Enkele dagen erna werd vader opgehaald door de Duitsers. In zijn boerenkleren en op klompen werd hij meegenomen naar Leiden, na drie dagen kwam hij thuis om zich om te kleden om vervolgens mee te gaan naar Scheveningen. Na een week kwam hij weer thuis en was ‘vrij’ dacht hij waarschijnlijk.
Op 23 augustus 1944 + 11.00 uur komt een NSB politieagent en een Duitse militair hem weer ophalen, hij moet weer mee naar Scheveningen. Bij het afscheid hoor ik mijn moeder zeggen: “Lou heb jij je rozenkrans bij je?” Zijn antwoord: “Ach mens ik ben zo weer terug”.
Hij waren zijn laatste woorden die ik nooit meer los kon laten! Waarheen? Waarvoor? Vol vertwijfeling gaan de dagen en maanden door, zonder man, zonder vader.
3 maart 1945 wordt het Haagse Bezuidenhout gebombardeerd, ook om nooit te vergeten. De H. Hartkerk gaat ook plat. In de middag komen drie in het zwart geklede mannen met wat schamele bezittingen in een kussensloop. Het blijken Pater de Groot, broeder Bavo en broeder Basilius. Er is ruimte genoeg omdat de drie boers ondergedoken waren. De Pater ging na een week weer weg. Waarheen?
De broeders bleven tot na de oorlog. Ze kregen van moeder een stukje grond aangeboden om daar tabak op te verbouwen voor sigaretten en sigaren. Het is hongerwinter en de deur wordt platgelopen door uitgehongerde mensen met kinderen. Vrouwen vechten om de pan te mogen uitlikken. Moeder helpt en iedereen krijgt wat te eten.
Op 5 mei worden we bevrijd. Er was overal feest en de vlaggen gingen uit, behalve op Oostvlietweg 37, want pa was er niet. Wij vieren feest als pa weer thuis is, zei moeder steeds. De hoop was ijdel. Pa kwam niet thuis, hij was vermist.
In de zomer van 1945 komt pastoor Sistermans op school voor godsdienstles. Ik zit dan in de 5e klas. De pastoor vraagt mij of ik moeder naar hem toe wil laten komen. De pastoor had namelijk een bericht uit de Volkskrant gelezen: “Waar zijn de doden van Putten gebleven?“ Dat was inmiddels bekend . Circa 160 mannen waren omgekomen in het kamp Ladelund. En dit bericht maakt de zaak aan het rollen. Mijn moeder heeft toen een brief geschreven naar de Duitse dominee Johannis Meyer in Ladelund. De brief van mijn moeder werd in het Duits vertaald door meester Boogmans, hoofd van de jongensschool. Na twee weken kwam een brief van dominee Meyer dat hij zelf man en vader begraven had. Er werden dagelijks 10 tot 15 mensen begraven in een massagraf. Op het dorpskerkhof in Ladelund ( 5 km van de Deense grens) zijn 7 massagraven met in totaal ca. 350 mannen waar onder meer 100 uit Putten (Gelderland). Dominee Meyer had opdracht gekregen van de kampleiding om lichamen te bergen op zijn kerkhof. De dominee gaf toestemming, mits hij voor- en achternaam, woonplaats, land van herkomst, geboortedatum, overlijdensdatum en beroep van de slachtoffers kreeg.
In de loop der jaren zijn wij vijf keer kamperend de graven wezen bezoeken. In mei dit jaar was het de bedoeling er weer heen te gaan, echter corona schopt alles in de war. In Ladelund is er op het kerkhof een prachtige aula gebouwd met blijvende tentoonstelling en gedachtenis ruimte. Zes jaar geleden waren wij er voor het laatst en werden ontvangen door twee mensen uit het onderwijs die ons koffie aanboden en vroegen of wij familie op het kerkhof hadden.
Toen wij vertelden over mijn vader, ging de man naar het archief en kwam terug met een grote doos. Hij deed zijn museum handschoenen aan en haalde tot grote verbazing de originele brief van mijn moeder in het Duits geschreven.
Ik herkende direct haar handschrift. Dat was toch wel een heel bijzonder moment, een brief van 70 jaar geleden. Inmiddels heb ik documenten verzameld met gegevens waar mijn vader korte dan wel lange tijd moet zijn geweest. Oranje hotel Scheveningen, Kamp Vucht, Kamp Amersfoort. Hier werd hij samengevoegd met 360 mannen uit Putten en in veewagens naar Kamp Neugamme gebracht en daar werden allen weer gesplitst. Zo kwam vader uiteindelijk in Kamp Ladelund terecht, waar hij onder onmenselijke omstandigheden op 15 november 1944 is overleden.
Jarenlang heb ik gezocht naar alle mogelijke informatie over mijn vader. Over hoe en waarom. Ook heb ik geprobeerd zijn pad te lopen. Stap na stap bij de voormalige ingang van het kamp midden in de polder, daar waar alle ellende van het kamp voor de buitenwereld werd verborgen gehouden. Het feit dat ik nooit mijn en ons leven heb kunnen delen met mijn vader heeft mij persoonlijk veel verdriet gedaan.
Bevrijding van oorlogsgeweld is voor mij Ge- en herdenken, dus geen feest.
Ik blaas hier de taptoe voor mijn opa en alle andere dappere strijders die hebben gestreden voor onze vrijheid.
Mijn opa stierf nadat hij gevlucht was uit een kamp en van Duitsland naar Nederland was terug gelopen. Hij had dagen liggen slapen en toen kwam de bevrijding. Hij werd wakker van al die juichende mensen op straat. De bevrijding.
Hij zei: “Dan ga ik brood kopen”. Hij werd geraakt door een bomscherf en kwam nooit meer thuis. Mijn vader was 5 jaar en zag de man aan de deur met de bebloede kleding in zijn hand van zijn vader.
Vorige week tijdens Koningsdag hebben verschillende muzikanten het Wilhelmus gespeeld. Ook tijdens Dodenherdenking en op Bevrijdingsdag zullen een aantal muzikanten van zich laten horen met het taptoesignaal en het Wilhelmus.
Als u ze hoort, moedig ze aan want het is niet niets, zo in je eentje.
Esther Hartman stuurde nog een foto vanuit De Krom.
Leo Oudshoorn is niet meer. Hij is zaterdag jl. begraven in Stompwijk nadat hij in een stille tocht en
begeleid door z’n familie van zijn woonhuis naar de H. Laurentiuskerk werd gebracht. Afscheid van een man, die – je zou het niet
zeggen – hield van voetbal. Hij was fan van de Feijenoord en geabonneerd op Voetbal International. Niet zo vreemd dus dat hij ook regelmatig bij Stompwijk ’92 was te vinden.
Leo had z’n vaste plekje aan de bar. Ik kan de plek uittekenen, met een koel glas schuimend bier voor z’n neus. Ondeugend gezicht, glimmende ogen. Meestal wat kort door de bocht. Leo wist wat hij wilde en vooral ook, wat hij niét wilde. Kon nukkig zijn. Maar als je hem had, dan had je ’m helemaal.
Als buurjongen, een stuk ouder dan ondergetekende, zagen we ’m vaak bij ons thuis. Leo groeide op naast de smederij waar hij regelmatig te vinden was, wetende dat moeder Martha een zwak voor hem had. Niets menselijk was Leo vreemd, beetje kattenkwaad uithalen en jonge meisjes op stang jagen. En altijd dat ondeugende gezicht.
Hij werkte jarenlang in Swetterhage en ging later ook naar de dagopvang in Emmaus in Zoeterwoude. Leo was altijd in voor een potje dammen, dat was vroeger al zo en dat is nooit veranderd. Dat kunstje verstond hij goed, er zijn heel weinig mensen die van hem hebben gewonnen.
Leo dacht een paar zetten vooruit. Zei niks, maar je hoorde ’m knorrend denken. En zoals al gezegd, bijna altijd trok hij aan het langste eind. Leo was en kon meer dan wel eens van hem werd gedacht. Hij was spitsvondig, kon met één rake opmerking de spijker op de kop slaan.
Ook tegen een ziekte, die hij níet kon verslaan, heeft hij pittige tegenstand geboden. Zijn broers hebben ’m op zijn laatste rustplaats afgezet.
Moeder Martha zal waarschijnlijk zoiets gezegd hebben als ‘Leo komt met z’n vogeltjes naar de hemel.’ Rust zacht, Leo.
Afgelopen zaterdag hebben de Coronasisters opgetreden. Drie dochters (Yvonne, Marion en Carla) van Greet Groenwegen- Overdevest hebben zaterdag de buurt onveilig gemaakt. Niet letterlijk natuurlijk, want de afstand werd met een centimeter afgemeten. Dit was een gelegenheidsoptreden, hun achternaam deden ze eer aan door in het groen gekleed te gaan. Rond 2 uur werd er bij de bewoners aangebeld om naar het balkon te komen en later met een megafoon toegesproken.
Er werd een vrolijk repertoire gezongen en direct op situaties ingespeeld. Vooral de vrolijkheid spatte er van af. Een versierde kruiwagen zorgde voor het vervoer van attributen. Er werd een rondgang gemaakt, start bij de Zwanebloem, een serenade voor hun moeder op de Pinksterbloem, waar en passant ook Jan Vreeswijk in het zonnetje werd gezet en hij spontaan een dansje deed. Ook Gijs stond luidkeels mee te zingen vanaf zijn balkon. Zangspieren, rugspieren en lachspieren zijn in werking gezet. Een mooi aangepast lied van: voor, naar achter, van links naar rechts om mee te bewegen. En natuurlijk het lied van Ria Valk, dan moet je mijn zuster zien. Een heuse canon, verdeeld over twee helften van de straat met ‘De Uil zat in de olmen’. Hier en daar werd een bloem uitgedeeld.
Er was ruimte voor een bezoek aan de Waterviolier, waar breed lachend hun optreden door de bewoners in ontvangst werden genomen. En deze keer ook een bezoek aan de Van Santhorststraat, waar natuurlijk ook het optreden op prijs werd gesteld. Carla woont daar, dus extra leuk. Ieder voor zich kan natuurlijk iets organiseren op spontaan actie ondernemen, dat staat vrij.
Er is ook een en ander in voorbereiding met ‘de Lovebells’, 4 enthousiaste conservatorium geschoolde muzikanten. Ik heb met hen afgesproken om te inventariseren of er liefhebbers zijn om een optreden te sponsoren.
Wil je de buurman, jarige buurvrouw, je moeder, opa of een verlaat moederdagcadeau een muzikaal optreden aanbieden, sponsor hen dan voor € 25,- per liedje om een serenade aan huis aan te bieden.
Een mooie gelegenheid om iemand te laten weten dat er aan hen gedacht wordt. Het zou mooi zijn om dan de gehele Doctor van Noortstraat onder handen te nemen. Je kan natuurlijk ook de krachten bundelen. Laat maar weten, je reactie kan naar redactie@dorpsketting.nl ook voor andere ideeën. Mailbox staat altijd open.
Wat heb ik genoten van de Dorpsketting van Koningsdag.
Een vrolijk boekje, vol met vrolijke foto’s van allerlei initiatieven, van nominaties, van gratis ijsjes, van samen het Wilhelmus zingen en de mogelijkheid om een brief te schrijven aan de koning. Een lintje voor de redactie!
Als deze ketting op uw mat valt is het 5 mei en dan vieren wij……de avond ervoor hebben we herdacht….. ook dit jaar zullen beide anders zijn dan andere jaren. Toch hoop ik dat we met elkaar een manier kunnen vinden om te herdenken en te vieren.
Ik heb het al eens eerder geschreven, ondanks dit vervelende virus (en dat is nog netjes uitgedrukt) worden overal de handen ineen geslagen en leuke dingen bedacht om vooral de ouderen en kinderen te vermaken. Wat kan ik daar van genieten.
Het maakt voor mij het gemis van de dinsdagmiddag soos een heeeeeeeel klein beetje goed, ik was echt verdrietig toen bleek dat ook wij als Ouderen Soos Stompwijk onze activiteiten moesten staken. Misschien een heel klein beetje egoïstisch want er zijn natuurlijk veel ergere dingen als gevolg van het virus, maar toch voelde het zo voor mij. Alsof we jullie in de steek lieten ook al konden wij daar helemaal niets aan doen. Het was ook een beetje vreemd gevoel, want zo lang ben ik nog niet bij jullie als secretaris maar dat ik dit zo ervaar wil heel wat zeggen.
Wij hopen dan ook dat wij jullie allemaal gezond en wel weer terug zien als we weer mogen opstarten… en ik mag alvast verklappen dat deze eerste soosmiddag u helemaal gratis wordt aangeboden door het bestuur. Dus de koffie en thee worden niet afgestreept, er is iets extra lekkers bij de koffie en ook de borrels hoeven jullie niet betalen. We hebben dan tenslotte iets te vieren!! Dus haal de slingers maar alvast uit de mottenballen en blaas de ballonnen maar alvast op want reken maar dat we er dan een feestje van gaan maken!
Tot slot wil ik jullie dit nog meegeven……
Ik heb vannacht in mijn dromen ’n engel gezien
Zij vertelde mij ’n verhaal
En aan ’t eind vroeg ze of ik kon helpen misschien
’t Was bestemd voor ons allemaal
Laat de wereld niet ten onder gaan
Laat ons lief zijn voor elkaar
Samen zullen wij veel sterker staan…..
Namens het bestuur van de Ouderen Soos Stompwijk,
Agnes, secretaris
P.S.: uw bevindingen over en met het coronavirus kan nog steeds worden ingezonden: tvvstompwijk@live.nl
Dit verhaal heeft mijn vrouw Marjolijn en mij erg aangegrepen. Waarschijnlijk ook omdat onze jongste dochter de zelfde leeftijd heeft. Daarom dachten we, we moeten iets doen……
Op zondag 24 mei organiseren we de virtual runforjayme. Deze dag wordt Jayme 1jaar. Of hij zijn 2e verjaardag ook kan vieren is nog maar de vraag, hij heeft namelijk de ernstige spierziekte SMA1. Hij heeft het peperdure medicijn Zolgensma nodig, dat kost €1,9 miljoen. Daarom organiseren wij runforjayme. Doen jullie allemaal mee? Je mag wandelen, hardlopen, fietsen, steppen, skaten etc. lekker bewegen, want dat zou Jayme ook graag willen.
Je kan je inschrijven op runforjayme@gmail.com kosten bedragen €10,- voor iedereen vanaf 13 jaar en €5,- voor kinderen t/m 12 jaar. Het inschrijfgeld gaat volledig naar team Jayme! Wat krijg je? Een persoonlijk startnummer, een persoonlijk certificaat van deelname en 24 mei zal er ’s avonds een loterij plaatsvinden onder alle deelnemers met 10 mooie prijzen die we nog even geheim houden.
We hopen een mooi bedrag te kunnen overhandigen op Jayme’s verjaardag.
