Ik ben net terug van Sinterklaas uitzwaaien. Vrienden zwaai je uit en zoals ik al eerder schreef, Sinterklaas is mijn vriend. Niks Halloween, de Kerstman of ander buitenlands geweld! De Hollandse waarden moeten weer terug. We moeten terug naar onze roots..euh …sorry, wortels. Naar Stuif es In, ’t Schaap met de vijf poten en Oebele. Naar sigaretten en sigaren in een glaasje op tafel. Naar ‘en masse’ op vakantie naar Benidorm. Naar uurtjes doorbrengen in de berm met de picknick mand… Want we zijn de weg kwijt. Met kerst wint de kunstboom het van een echte (want het is altijd zo’n gedoe..) en zappen we van kerstfilm naar kerstfilm omdat er verder geen moer te doen is. En in plaats dat we met Pasen eieren beschilderen kopen we ze beschilderd en in plaats van naar de kerk of de familie gaan we naar het Meubelpaleis. Waar is de tijd gebleven? Waar blijft de tijd? Waarom hoor ik de laatste tijd steeds het woord ‘BID’? Het WK Bid..Ook hier blijkt weer niks Nederlands in de naam te zitten. Iedereen heeft het over Bid dit en Bid dat maar niemand vertelde wat het nu eigenlijk betekent.. Het blijkt gewoon ‘aanbieden’ of ‘bod’ te betekenen maar ja…dat is zoooooooo jaren Noah! Gelukkig kregen wij de organisatie niet, de Russen mogen het doen. Dat worden dus oranje bontmutsen, oranje wodka, oranje Matroesjka’s, oranje kaviaar en borsjt en zullen de toendra’s oranje kleuren. Je kunt er op wachten.

Ja, we zijn de weg kwijt. En kaartlezen kunnen we ook niet meer. Dat doen Ernie (van Bert), Bram of Kim Holland tegenwoordig voor je, middels de tomtom. Ik had nog niet zo’n ding. Tot vorige week. Toen ben ik gezwicht voor dit 11^e wereldwonder, na jarenlang protest ertegen. De aanleiding, of beter gezegd de druppel, was dat ik weer eens verkeerd reed tussen twee voetbalcomplexen in. De papieren uitdraai had ik wel maar tegelijk autorijden, borden lezen en op het papier kijken werd mij teveel. Ik kan geen twee dingen tegelijk, laat staan drie!! Vrouwen schijnen dat wel te kunnen. Nadat ik bij twee zaken de navigatoren (?) had bekeken (inclusief het moeten aanhoren van allerlei verkooppraatjes), hakte ik de knoop door: “Doe die goedkoopste maar! Ja, die met die 42 landen! Maar daar zit Nederland dan wel bij, hè.” Aan de ogen van de verkoper zag ik dat hij mij dom vond, super dom, maar dat interesseerde mij niet. Want ik was trots op mijzelf omdat ik het niet wist. Ik loop achter de trends aan. Vorige week, toen het zo lekker winterde, trok ik een trui uit de kast en deed die aan. Vervolgens kreeg ik de rest van de dag opmerkingen te verwerken over die trui: “Hé, nieuwe trui?” Maar dat was dus niet het geval. Sterker nog, die trui komt volgens mij uit de periode ’92-’93. Tussen de gaten zit de trui. Als ik mijn armen omhoog doe dan komen nog nét niet mijn okselharen tevoorschijn. Ja, het is geen toonbeeld meer van schoonheid maar ik koester het functioneren van dit samengestelde wolletje. Want hij doet waarvoor hij gemaakt is: het warm houden van het bovenlichaam. Want waar kun je tegenwoordig nog truien kopen die warm zijn? Waar je ook kijkt, truien worden enkel nog maar aangeboden in de meest dunne vorm. Dat zou je

geen trui meer mogen noemen, een veredeld T-shirt komt eerder in de buurt. Of er zit een capuchon aan die, wanneer je je jas aan doet, zo hinderlijk opgepropt in je nek zit. Nee, het wordt alsmaar duidelijker, we moeten terug naar onze wortels. Terug naar de tijd van breiende moeders en oma’s. Voor mijn part vaders. Een T-shirt koop ik er wel onder, eentje met lange mouwen. Tegen het kriebelen…                                      

                                                                  Arjen Veldhuizen

Een mooie gelegenheid om eens terug te blikken, we nemen een sprong naar de jaren 70. Een tijd waar auto’s meer binnen het bereik komen van een groter publiek. Gerard zat in die tijd op de LTS metaal en zocht een baantje om te combineren met school, waar hij zich wilde specialiseren.  Via zijn zus Nel,  kreeg hij van haar man Joop van Schie, de tip om eens bij Leo Luiten te gaan informeren, want die zocht een jongste medewerker. Leo’s bedrijf was destijds gevestigd in een loods achter zijn ouderlijk huis aan de Stompwijkseweg. Lees verder Gerard Bisschop 40 jaar in dienst van autobedrijf Luiten →

Afgelopen week heeft theatergroep ‘Buitengewoon’ een bewerking van Romeo en Julia op de planken gezet. Van te voren hebben ze het gezamenlijk over over het thema, een onmogelijke liefde, gehad en hier vorm aan gegeven. Bij binnenkomst in het Dorpshuis zat iedereen al op het toneel al in de startblokken. Prachtig gekleed in op elkaar afgestemde kleurschakeringen. De rol van Julia werd overgenomen door een ander, omdat ‘Julia’ zelf voor haar verjaardag een kaartje voor de theatervoorstelling Mary Poppins had gehad. Juist voor deze avond.

Gelukkig kan de theatergroep nog een beroep doen op een andere toneelgroep en binnen een week was de rol ingestudeerd door een vervangende Julia. Voor iedere speler was een rol naar kunnen weggelegd en het tafereel startte op een Italiaanse markt, waar koopwaar aan de man wordt gebracht.

Daar vindt de ontmoeting plaats tussen de twee personen van verschillende families, die elkaar niet liggen. Er was een orgel dat zorgde voor lieflijke achtergrondmuziek en soms werd een gettoblaster ingeschakeld waar of zachte achtergrond of harde muziek uitschalde. Krachtpatsers met gebalde spierballen en ogenschijnlijk lieve meisjes meldden zich voor het schijngevecht en in combinatie met de staccatomuziek van Queen was dit prachtig om te zien.

De bruid werd door haar lieflijke vriendinnen mooi gemaakt. Haar haren geborsteld, gezicht gepoederd en haar hoofd gesluierd. Er werd gezongen, bijna gehuild rond de twee geliefden die sterven in elkaars armen.  Tot slot werd het lied: ik hou van jou, nogmaals gezongen. Eerst triest om daarna met de hele zaal vrolijk zingend af te sluiten om niet in het verdriet te blijven hangen.

Tijdens het maken van de buiging, neemt een van de speelsters de sluier van Julia en gaat paraderend op in haar eigen rol.  Een ontwapenend toneelstuk dat ontroert. 

Petra Oliehoek– van ES

   Deze keer ga ik mijn stukkie schrijven met een snelheid van 130 kilometer per uur. Dan kan ik alvast wennen aan de nieuwe maximum snelheid op de weg. Het kost mij wat wel extra energie en de uitstoot is ook iets hoger maar ach, na mij de zondvloed. En anderen rijden altijd veel harder. Anderen hebben het altijd gedaan, ik doe eigenlijk niks. En als ik reden heb om dubbel te parkeren dan heb ik echt een reden. Anderen niet. Ja, ik ben zo’n type die altijd naar anderen wijst. Ik schrijf hierover naar aanleiding van geklaag over de vele Stadswachten die als paddenstoelen uit de grond schieten, de zogenaamde BOA’s (Buitengewoon Opsporings Ambtenaar). Deze stadswachten hebben een controlerende taak. Zij spreken je aan op je gedrag. Als je bijvoorbeeld fietst op het trottoir dan krijg je van hen een vermaning. Of je auto dubbel parkeren, geheid dat je met ze in contact komt. Of ze melden rommel op straat, grof vuil, wat er ongeoorloofd ligt. De meeste lezers van de Wakkere Nederlanders vinden het maar niks dat die lui rondlopen. Terwijl die krant toch een groep landgenoten.. vertegenwoordigt die meer blauw op straat willen zien. Kennelijk voelt men zich nu op de hielen gezeten, hun eigen tekortkomingen worden nu weer aan de tand gevoeld. Het was immers een taak van de politie om je aan te spreken als je met je fiets op het trottoir rijdt. Of wanneer je je vierwiel aangedreven slurpbak dubbel parkeert omdat je ‘even’ een boodschapje moet doen..Maar daar heeft de politie al jaren geen tijd meer voor en daardoor raakten we gewend aan al die ‘vrijheden’. Heel menselijk. Maar wel klagen. Over die anderen. Ook heel menselijk. Vaak ligt de verhuftering van de maatschappij dichter bij jezelf dan je denkt. Als een blondje op TV zegt: “Ik ga niet schoonmaken, ik ben geen Marokkaan” liggen we met zijn allen in een deuk. Dat moeten we goed blijven doen, dan kunnen we uiteindelijk straks zelf al die kutklusjes weer gaan doen (Zwitserse toestanden)! Ja, ook ik verhufter. ’Vervelende klusjes’ zou veel netter gestaan hebben. Maar bij mij in huis lopen geen Stadswachten die mij corrigeren. Wel lopen er drie kinderen en die zijn bezig met opgroeien. Ik probeer ze bij te brengen zo min mogelijk hufterig te zijn voor hun omgeving. Dat is heel moeilijk want invloeden van buitenaf worden dagelijks op hen afgevuurd. Je moet dan iets wat krom is weer recht praten. En kinderen zijn kopieermachines. Als pap en mam lekker lopen te schelden op alles en iedereen dan zien zij dat als normaal gedrag. Zo zat ik van de week in de auto met mijn jongste zoon. Wij hadden haast. Voor ons reed een dame en die had geen haast. Terwijl ik mij flink zat op te vreten, begon zoonlief ineens te schelden: “Kom op! Opschieten! Zeker een vrouw achter het stuur..” met de daarbij behorende handgebaren. Ik schrok me rot. Waarom? Het klonk zo herkenbaar… Ik zei hem rustig te blijven en legde uit dat die mevrouw helemaal niets verkeerd deed. “Wij zijn gewoon te laat van huis gegaan.” Ja, hufterig gedrag is een sluipmoordenaar. Een ziekte die steeds grotere vormen aanneemt. Voor mijn soort zijn Stadswachten dus nodig. Want ook ik rij wel eens met mijn brommer over de stoep.  Of negeer een rood stoplicht ‘want er staat toch verder niemand.’ En als ze mij dan bekeuren, want dat mogen deze dames en heren, dan accepteer ik dat (en bijt ik mijn lippen stuk van nijd!).

                                                                             Arjen Veldhuizen

Vandaag weer een rondje kerk gedaan. Adriaan vertelde dat de verwarmingsketel wordt vervangen en ik stuit in het stookschuurtje op twee mannen die de verwarmingsketel aan het ontmantelen zijn. De jas wordt voor de foto even uitgetrokken en beide heren poseren voor de camera. De leeftijd van de huidige ketel wordt ingeschat op een jaar of zeventig. Aan de zijkant is al een aantal steigers verwijderd en de aan de achterzijde helemaal (zie foto blz. 2). Hoewel hier het seizoen hier nog niet naar is, lijkt de kerk uit haar winterslaap te ontwaken.

Aan de buitenzijde zien de muren er prachtig uit. De nieuwe lasrandjes van de glas-in-lood ramen glimmen in het zonnetje.
De vloer van de steiger in de kerk is geheel leeg en is klaar om opnieuw een etage te zaken. Er is veel schoonmaakwerk verricht door de vrijwilligers.

Op de begraafplaats zijn een mannetje of tien de strijd aangegaan tegen de vallende bladeren. Er wordt geveegd, geharkt en geraapt.

Lees deze Dorpsketting met een kritisch oog en bedenk: Wat zou Stompwijk zonder zijn vrijwilligers zijn. Helemaal niets! Mooie vraag voor twitter en dan een bladzijde vullen met de reacties in het kerstnummer!

Petra Oliehoek– van Es

Fanfare veiling

Zaterdag werd de tweejaarlijkse veiling gehouden door Fanfare Juliana. Naast de potgrondactie wordt er op deze manier getracht hun kas aan te vullen om nieuwe instrumenten aan te kunnen schaffen of te vervangen. Er komt hier ontzettend veel werk bij kijken. Van tevoren is er hard gewerkt aan het verzamelen van veilingspullen. Er moeten heel veel zolders opgeruimd zijn. Stompwijkse bedrijven zijn aangesproken en ze kwamen ruim over de brug. Rond de klok van half negen ging de veilingmeester van start.  Dat kun je wel aan Hans Lelieveld overlaten, hij praat alles aan elkaar vast. Zijn blik staart de zaal in om opstekende handen te onderscheiden van iemand die net jeuk aan zijn hoofd heeft. Zijn hamer wijst en met 5 euro tegelijk probeert hij zoveel mogelijk waar voor zijn geld te krijgen. Eieren, jampakketten, honing uit Stompwijk, worst, kip en gesponsorde en eigen gemaakte appeltaarten van goudrenetten vliegen als broodjes over de toonbank.

De bandenwagen die jaarlijks door de Fanfare zelf één dag gebruikt wordt, was eveneens in de aanbieding op voorwaarde dat ze deze eenmaal per jaar mogen lenen. Een kerstboomstandaard met als extraatje dat de voorzitter de boom zelf komt opzetten. Ja, wie wil dat nou niet?

Op een overnachting in Hotelboerderij Akkerlust werd gul geboden, echtparen boden onwetend van elkaar, tegen elkaar op en als lachende derde, ging hun zoon ermee van door. Het muziekinstrument van Jan van den Bos, die als erelid zijn eigen instrument mocht houden gaat ook onder de veiling. Het ligt maar op zolder, had Jan gezegd. Het is mooi opgemaakt met bloemen. Vooral fanfareleden zijn hier happig op en dat is leuk want zo blijft het in de familie.

Tussentijds neemt pastoor Van der Plas de hamer over van Hans, om beschikbare dingen voor de kerk te veilen. Pastoor gaat met 10 euro tegelijk, grote stappen gauw thuis. Onder andere een picknickmand, spinnewiel, lantaarns, kandelaar en gourmetstel gaan onder de hamer, maar het klapstuk is toch wel een door Will van den Brink gemaakt schilderij met schapen en een herder. Leo heeft er lang over nagedacht en Will heeft zoveel geschilderd, dat het beschikbaar stellen goed aanvoelt. Het schilderij brengt  € 120,- op en dat is achteraf gezien, het hoogste bod van de avond. Alles bij elkaar toch € 520,- in de collecteschaal.

Bij kleine te veilen stukken worden eieren of bloemen toegevoegd. Bart van der Sande heeft sanseveria’s gekweekt en bijna elk tafeltje steken de bladeren hun vingers op. Hoe later op de avond hoe schoner het volk, twee jongens komen binnen en steken ongezien hun hand op bij het aanbod van een blad bier. Ze hebben tevens een viparrangement in de aanbieding gedaan voor het komende Summerland programma. Kijk, zo helpt de ene vereniging de ander.

Taarten worden direct aangesneden en we smikkelen heerlijk van de slagroomtaart of de worst. Een heerlijk gemoedelijke avond, waar veel gelachen en geboden is en het meest belangrijk een flink bedrag om nieuwe instrumenten aan te schaffen. Notaris mevr. De lahaije en Robert Bennis hielden de opbrengsten bij en konden de avond afronden met ene totaalbedrag van € 4.570,-.

Tatatatatata!

Bent u niet geweest dan kunt u altijd nog uw sponsorbijdrage kwijt bij het kerstconcert op 11 december 2010 in het Blesse Paard.

Petra Oliehoek- van Es

Mijn broer is 50 geworden. Mijn zus is 51, die was daar vorig jaar al mee begonnen. Bij 40 kun je redelijkerwijs zeggen dat je op de helft bent maar bij 50 is de kans behoorlijk groot dat je óver de helft bent. Waarschijnlijk is dat de reden dat mijn broer het groots aanpakte. Hij ging samen met een bevriende fotograaf op pad om een foto te maken, voor de uitnodiging. De locatie, hoe kon het ook anders (nooit je afkomst verloochenen), werd Terschelling. Ter hoogte van Paal 10, het gedeelte van het strand waar hij in die 50 jaar menig uurtje doorgebracht had. Eerst als kind, samen met zijn zus, broertje en ouders. Uren vertoevend op het strand, kleumend van de kou beschutting zoekend achter het oranje windscherm of van schaamte omdat de zwembroek, van wol.., verruild werd voor de onderbroek. Later, als begin twintiger, ging hij met vrienden van het eiland en bevriende toeristen naar het strand, niet in een wollen zwembroek maar in een Speedo, om de roes van het nachtleven van zich af te spoelen, een potje te voetballen of om lekker te hangen rond een groepje meiden. Dat leven als God in Frankrijk op het Terschellinger strand duurde tot het leven wat serieuzer werd: werken aan het vaste land, verantwoordelijk bezig zijn, een toekomst opbouwen zoals dat zo mooi heet. In die toekomst zat een carrière, een trouwpartij en vervolgens drie kinderen: twee meiden (tweeling) en een zoon. Toch bleef het strand trekken en de jeugdherinneringen daaraan. Dus zodra er een reden was om terug te gaan naar het eiland was een strandbezoek eigenlijk standaard. Ook zijn kinderen kregen het strandvirus te pakken want ook zij werden opgevoed met kleumen in de badlakens en kilo’s zand in de doucheputjes. En de cirkel was weer rond. Ik snap dan ook wel dat hij op het strand een foto liet maken. Ik bekijk de foto op de uitnodiging nog eens goed. Hij staat, quasi nonchalant met de handen in zijn zakken, voor zich uit te staren naar de zee. Het voorhoofd gefronst want dit soort uitzichten doet je nu eenmaal nadenken, er is immers geen afleiding. Je ziet hem denken: 50 jaar verder en wat heb ik nu bereikt? Zou hij, als de kans er was, het over willen doen? Of hebben we hier te maken met een gezapige Abraham die het allemaal wel best vindt. De inhammen op zijn hoofd vallen mij op, ze zijn zich al flink aan het uitbreiden. Herkenbaar voor mij. Net zoals de grijze haren die steeds meer de overhand nemen. Mijn broer is ijdel maar niet ijdel genoeg om de boel een verfbeurtje te geven. Op de achterkant van de uitnodiging een foto met daarop zijn naam geschreven in het zand, met het getal ‘50’ eronder. Daarboven de horizon,een streep zee en prachtige wolken in een blauwe lucht, tekenend voor een tot nog toe, mooi leven.

Afgelopen weekend vierde hij zijn verjaardag en maar liefst 150 mensen waren uitgenodigd. Al deze mensen hadden iets voor hem betekend in de afgelopen 50 jaar, de een wat meer dan de ander. Familie, vrienden en collega’s.  Hoe berg je die? Al het meubilair werd naar buiten gesleept zodat alle ruimte benut kon worden. In de tuin werden twee tenten geplaatst en eentje bij de buren. Voor dat laatste moest er wel een schutting verwijderd worden maar dat was geen probleem… 

Ik ben over drie jaar aan de beurt, maar zet die gedachte gauw van me af, ben daar absoluut nog niet aan toe. Bij de gedachte alleen al breekt het zweet mij uit… en waar haal ik 150 mensen vandaan! Zelfs op Hyves heb ik nog niet zoveel ‘vrienden’! De kans is groter dat ik het vier in het gebruikelijke kringetje in de kamer, met lekkere hete ballen met pindasaus en een biertje. Ik houd het liever overzichtelijk zodat ik de regie kan blijven voeren. En zo blijf ik altijd in de schaduw van mijn grote broer. Maar ja, ik ben natuurlijk ook nog een jonge god vergeleken bij hem!

Arjen Veldhuizen

Iedereen vergist zich wel eens. Dat mag ook best. Maar soms zijn het vergissingen die je ab-so-luuc t niet wilt maken. Wanneer je daar dan mee geconfronteerd wordt rest je nog diep door het stof te gaan, om er nog iets van te kunnen maken. Zo had ik het vorige week over de prestaties van Epke Zonderland. Prima. Turnen leidt nou eenmaal niet tot massaal volksvermaak dus een beetje extra aandacht mag best. Maar als je er dan over schrijft..doe het dan wel goed! Ik schreef namelijk dat hij zilver won op de brug…De definitie van de brug die gebruikt wordt bij het turnen, is: gymnastiektoestel met twee ronde horizontale balken. En Epke hing er maar aan één! De rekstok…Vanaf mijn schrijfplek duizend maal excuses voor de turnliefhebbers. Deze fout is net zo erg als ik bijvoorbeeld zou schrijven dat Thom van Beek uitkomt voor de Nederlandse kampioenschappen 1500 meter…shorttrack! Bij deze Thom, ik ga kijken, succes! Mits mijn tv weer normaal gaat doen. Sinds de WK voetbal siert deze teevee onze woonkamer. Siert? Ja, dat mag je eigenlijk wel zeggen: ze zien er wel mooi uit tegenwoordig. Je hoeft ze niet meer weg te stoppen achter deurtjes in een kast en mocht je geen zin hebben om naar de programma’s te kijken dan kun je zo’n ding zó instellen dat je eigen foto’s erop te zien zijn. Maar ik dwaal af. De teevee doet raar sinds ik de laatste update erop gezet heb. Dat klinkt heel modern en dat is het ook wel. De fabrikant, Philips in dit geval, verkoopt haar teevee’s en levert vervolgens nog updates als je dat wenst. Dat kan twee dingen betekenen. Een: de fabrikant is constant bezig met het verbeteren van de kwaliteit of twee: de teevee is eigenlijk nog niet af maar de klant kan al wel kopen en kijken. Net zoals een halfbakken brood dat je thuis dan nog eens in de oven moet stoppen om het tot een volwaardig product te krijgen. Nee, ik heb dat niet bedacht. Dat hebben die Eindhovenaren zelf bedacht. In de laatste update zaten dus fouten en enkele dagen erna belde ik met de helpdesk van Philips. Dat ging redelijk vlot dus Youp hoefde ik niet te bellen. Men wist mij te vertellen dat de nieuwe update binnen een week klaar moest zijn. Afijn, twee weken later was er nog steeds geen bericht en besloot ik maar weer eens te bellen. Helpdesk medewerker Frans, met Brabants accent, ik had een ‘echte’ te pakken, stond mij vriendelijk te woord. Opnieuw moest ik uitleggen wat precies de storing behelsde. Daar werd ik enigszins pissig van want het was immers een bekende storing. “Beste Frans, het beeld doet raar, het geluid loopt wel goed maar niet meer synchroon met de beelden. Sterker nog, ik zag PSV met 10-0 winnen van Feyenoord!” Het was even stil aan de andere kant van de lijn..”Beste meneer Veldhuizen, ik kan U nu gerust zeggen dat uw beeld prima is want PSV heeft écht gewonnen van Feyenoord met 10-0!” Ik proefde een lichte euforie uit zijn woorden maar ik liet mij niet uit het veld slaan: “Oké, maar dan klopt het nog niet want ik zag die PSVérs zelfs nog juichen na de 5-0 en dat betuigt van weinig respect voor een club als Feyenoord.” Heerlijk, ik kon lekker mijn gram kwijt bij een supporter, toegejuicht door mijn oudste zoon die op het punt stond naar school te gaan en het helemaal met mij eens was. Terwijl ik dacht dat Brabantse Frans geen kant meer op kon,  kwam hij toch weer met een antwoord: “Maar meneer, dat wij elk doelpunt uitgebreid vierden heeft te maken met ons minderwaardigheidscomplex…Elk doelpunt vonden wij plezant (!) omdat daarmee dat complex iets afnam!” Nu begon hij mij te irriteren. Dat eeuwig terugvallen in de slachtofferrol door die Zuiderlingen. Ik sprak hem aan op zijn onbehoorlijk gedrag: “Na al die kampioenschappen nóg steeds een minderwaardigheidscomplex?” “Het wordt hoog tijd dat heel Brabant eens een update krijgt!”

                                            Arjen Veldhuizen

 Gezellig, de Sint is weer in het land. Of laat ik iets duidelijker zijn, Sinterklaas is weer in het land. Wil Sinterklaas niet verwarren met die Sint van de film van Dick Maas. Ik ken Sinterklaas persoonlijk. En hij mij: “Ach, meneer Veldhuizen, wat fijn dat ik u weer zie!” Wederzijds mogen wij elkaar en toen ik hem zaterdag weer binnen zag komen, pinkte ik een traantje weg, werd er emotioneel van. Want wie komt er tegenwoordig nog zo trouw op bezoek! En wie is er tegenwoordig nog zo welkom in ons land? Een PvdA wethouder uit Den Haag maakt zich zorgen om de vele Polen die zich in Den Haag en omgeving vestigen. Chinezen, Turken, Marokkanen en Surinamers gingen hen voor. Ook de PvdA komt met scherpere quote’s, in de hoop daar zieltjes mee te winnen. Limburg reageerde hier direct op: Stuur ze maar naar ons, wij kunnen ze heel goed gebruiken! Naast de reden dat de Polen daar veel werk verrichten willen ze ook dat ze zich daar voorgoed vestigen zodat er geen bevolking af- maar toename is. Want Limburg loopt leeg, de jongeren kiezen het hazenpad. Ik weet wel hoe dat komt maar dat ga ik niet nog eens herhalen want dan polariseer ik een bevolkingsgroep. En anderen scheppen daar, helaas, al genoeg voldoening bij. De Polen verblijven nu hoofdzakelijk in stacaravans op campings. Tegen het luttele huurbedrag van 1000 euri’s. Ja, dat zijn toch bedragen die heel uitnodigend werken! Dan voel je je pas welkom…Ach, het zal wel aan mij liggen. Sinterklaas is gelukkig wel welkom en deze periode blijf ik dan ook bijzonder vinden. Eén van de vele hoogtepunten in ons leven durf ik gerust wel te zeggen. Eén, want er zijn natuurlijk veel meer zaken die je zomaar ineens even optillen. Van die zaken waardoor je, zonder het zelf te willen, zomaar naast je schoenen gaat lopen. Zaken waarvan je rillingen over je rug krijgt, die je doen gloeien van trots en je bescheidenheid opzij zet. Zo stond ik enkele weken zoals gebruikelijk op het voetbalveld. Mijn oudste zoon moest daar voetballen tegen een B team van vv VUC. De 1e helft was duidelijk voor VUC maar in de 2e helft namen de Stompwijkse Boys de dienst over. Al gauw was het 4-5 voor Stompwijk. Daar was dan ineens die perfecte pass op mijn zoon, over de linkerkant van het veld richting de achterlijn. Hij nam de bal de bal mee en liep richting het strafschopgebied… Ik herinnerde me ineens weer die beelden van Giovanni van Bronckhorst tegen Uruguay, WK 2010. Dat afstandschot… Youri haalde ineens uit, ook met zijn linker voet! De bal vloog als een streep richting doel…De keeper zwabberde nog wel wat met zijn handen maar wist dat het helemaal niets uithalen zou. Dat had hij dan wel weer goed gezien. Want de bal verdween precies in de rechter kruising van het doel! Van blijdschap begon ik om mijn eigen as te draaien, te schreeuwen naar de coaches: “Ik zei het toch, ik zei het toch! Als hij die linkerpoot van hem echt gebruikt is het gelijk een scut raket!” Rinus Michels had zeer waarschijnlijk zijn handen voor het gezicht geslagen en als er een commentator was geweest had hij vast ‘Oh! Wat een goal!’ geroepen. Minuten erna kwam ik weer terug op aarde. Bedacht mij dat Youri zo’n goal voor het laatst gemaakt had in de E4. Dan de harde werkelijkheid. 

Opnieuw had Youri de bal en daar waren dan ineens die twee benen…vol op zijn enkels. De afrekening. Dat is, helaas, ook voetbal. Van frustratie gaan sommige spelers raar doen. Kijk maar naar Ooijer tegen AZ. Youri heeft al twee weken niet kunnen spelen. Tot de sporttherapeute van s.v. Stompwijk mij werd aangeraden, Tiny Lansbergen. Zij legde een prachtig blauw teepje om de voet en direct voelde hij al verbetering. Daarom ga ik met Sinterklaas om de tafel zitten. Dat hij bij wijze van uitzondering ook haar schoen eens vult. Voor mijn part vult hij die schoen met allemaal bedankjes van dankbare voetballers. Laat ik beginnen: Tiny! Bedankt voor je goede zorgen!

Arjen Veldhuizen 

We visualiseren steeds meer met zijn allen. We doen dat omdat we daar ook de middelen voor hebben, denk daarbij aan de gsm..Welk vechtpartijtje of vliegtuigcrash is daar niet mee vastgelegd? Ik sleep mijn digitaal fototoestel ook overal mee heen. Maak zelfs foto’s van het eten dat ik voor mij krijg als ik weer eens onder de indruk ben van wat mijn ogen te zien krijgen. In mijn enthousiasme stuur ik die foto’s dan later weer door via de mail. Of ik maak foto’s van onderdelen, print ze vervolgens uit en overhandig ze dan aan de deskundigen. Dat scheelt een hoop uit te leggen aan de gemiddelde kassa. ‘Obama belt met Rutte’ luidde de kop van het AD. En nog een handvol media. Ik kon mij er geen voorstelling bij maken maar gelukkig, er stonden twee foto’s bij: één van Rutte met een telefoon aan zijn oor en één van Obama met een telefoon aan het oor. Nu kon ik er wel een voorstelling van maken want ik ben nu eenmaal niet al te snugger. Althans, dat denkt de redactie van het AD. Ook die krant laat ik voortaan maar links liggen, net zoals ik de Telegraaf al verafschuwde. Die laatste heeft nu Hyves gekocht en even overwoog ik om mijn account van Hyves maar op te zeggen. Ik heb geen zin in schreeuwende pop ups met informatie over Volendammers, Tros coryfeeën of berichtgevingen over hoe onveilig Nederland wel niet is. De kranten moeten ons meer voor vol aan gaan zien. Dan krijgen ze misschien ook hun lezers weer terug. De debilisering is ook door de reclamejongens ontdekt..Er zijn reclames op de teevee die vreselijk irritant zijn. Alleen zitten die tussen de leuke (‘Zo meneertje…U denkt, ik zal die snelle bak eens flink op zijn staart trappen..’) geplakt zodat wij, de debielen, niet wegzappen. Op de radio zitten ze ook, die irri’s die je tot waanzin kunnen drijven. Het kan aan de stem liggen, de toon of de boodschap. En die reclamejongens hebben nu ontdekt dat als je een reclame maar vaak genoeg herhaalt, je onthouden wordt. Want de ‘debielen’ van luisteraars pikken dat wel. Nou, ik niet! Ik ben dus geen lid van carglass en ga ook niet in zee met ene Tom de Ridder die al maanden achtereen de radio bevuilt met zijn brandstofpasje van het MKB. Deze eikel, excusez le mot, hoor je bijna in alle reclameblokjes rondom het nieuws. Daar krijg je echt en terecht een kort lontje van! En zijn bedenkers maar lachen. Mijn twee jongste zonen, Sven en Sil, maken ook gebruik van visuele hulpmiddelen. Sven kwam vanmorgen naar mij toe met de mededeling dat hij een drumcomputer wil en voordat ik kon vragen wat hij precies bedoelde, zat hij al achter de pc en liet mij een foto ervan zien op marktplaats. In mijn visie is een drumcomputer een drumstel met van die pads, ideaal om thuis op te oefenen zonder dat je buren het bezuren moeten. Nee, Sven bedoelde toch wat anders, namelijk een echt drumstel! Ik zag de bui al hangen…Toen kwam Sil ook nog naar mij toe om te vertellen dat hij van zijn verjaardagsgeld een gitaar wilde kopen. Een elektrische. Ik kreeg een déjà vu, want enkele jaren geleden was het oudste zoon Youri die zo’n ding wilde aanschaffen. Ik sloot mijn ogen en begon visueel na te denken. Ik zag een gitaar staan, in een hoek van de slaapkamer, onder het stof en vals geworden door er niet op te spelen…Sven raadde ik aan om er nog wat nachtjes over te slapen en Sil mocht van mij op de gitaar van Youri spelen…Om te kijken of het wat is. 

Toen ik vandaag thuis kwam trok Sil mij direct mee naar de computer, klikte her en der over het scherm en er verscheen….Een drumstel! Ik ga geloof ik maar eens met de buren praten want ik krijg ineens visioenen van boze buurtjes aan de deur….

                                                                             Arjen Veldhuizen