Gisteren de 15e, een maand geleden, kon ik na mijn operatie op 5 mei en de daaropvolgende herstel periode in het ziekenhuis weer huiswaarts keren.
Ik was zeer onder de indruk van de grote hoeveelheid beterschaps-kaarten, met zoveel lieve woorden, die ik in het ziekenhuis en aan mijn huisadres kreeg toegestuurd.
Ik had de indruk, dat een groot gedeelte, met liefde zelf waren gemaakt. Het heeft me goed gedaan, zoveel blijken van waardering en medeleven te hebben mogen ervaren van jullie in een voor mij hectische en moeilijke tijd. Daarom aan een ieder van jullie, heel, heel hartelijk dank, ook aan mijn nicht Ria, voor de kosteloze distributie naar mijn brievenbus in Benthuizen.
Ondanks dat ik in een herstel periode zit, en wacht op een plekje voor revalidatie, gaan de werkzaamheden gewoon door. Maar ik hoop jullie binnenkort weer eens te mogen ontmoeten in Stompwijk.
Vandaag is het precies vijfentwintig jaar geleden dat onze pastoor Walter Broeders tot priester van het bisdom Rotterdam werd gewijd. Zijn eerste ‘standplaats’ was in ‘s-Gravenzande, Monster en Hoek van Holland. Daarna volgde een benoeming in Roelofarendsveen, waar hij betrokken was bij de clustervorming van kerken in het Groene Hart tot de federatie van HH. Clara en Franciscus. Sinds 2015 is hij rector van de priester- en diakenopleiding Vronesteyn en pastoor in de HH. Petrus en Paulusparochie (Leiden en omstreken).
Binnen het pastoraal team is Walter Broeders eerst aanspreekbare voor de Regio Oost. Nu in verband met de coronacrisis de geplande activiteiten rond zijn priesterjubileum moeten worden uitgesteld, ontstond binnen de parochiekernen van De Goede Herder, Sint Jan en H. Laurentius het idee om een digitaal jubileumboek samen te stellen. Parochianen werden uitgenodigd om een bijdrage te verzorgen, en aan die uitnodiging is breed gehoor gegeven.
Binnen twee weken werden ruim honderdtwintig bijdragen ontvangen. De ene helft verstuurd via email, de andere helft in papieren vorm afgegeven bij de secretariaten en daarna ingescand. Het betrof korte briefjes, uitgebreide epistels, felicitatiekaarten, borduur- en knutselwerkjes, gedichten en tekeningen, zelfs twee audio-bijdragen (via een link naar YouTube).
Het digitale album kreeg als titel mee Beste pastoor … en is woensdag 10 juni aangeboden aan de jubilaris.
Tijdens de vieringen in de kerken van Oost is er natuurlijk ook aandacht besteed aan het jubileum van de pastoor. Bij De Goede Herder is een map overhandigd met de fysieke brieven en kaarten en bij de Laurentius waren er bloemen, een fles wijn en een boekenbon voor de jubilaris. En bij gebrek aan het geven van handen of het zingen van Lang zal hij leven werd er enthousiast geapplaudisseerd.
Woordje van de pastoor
Ik heb er lang naar uitgekeken, naar mijn priesterjubileum. Het zou gevierd worden! Ik wilde heel graag mijn parochianen Rome laten zien en daarbij een parochiesymposium organiseren met als thema: het gelaat van Christus in deze tijd. De inleiders waren al uitgezocht. De viering in de Petruskerk zou een verbinding geven aan alle gemeenschappen: Samen God danken bij 25 jaar priesterschap. Een diaconaal project zou dat alles onderstrepen. Maar ja, het virus gooide alles in de war!
Maar toch een mooi en zinvol feest vandaag (10 juni) in de huiskapel van Vronesteyn met de huisgenoten en een goede vriend!! En weet, gedurende de dag kwamen er zeer vele (!) bloemstukken uit alle delen van de parochie, vele mooie kaarten met persoonlijke teksten, een echt jubileumboek van vele goede wensen, vele appjes, e-mails en ga zo maar door. Mijn huis is een ware bloemenwinkel!!
Dank, lieve mensen. Ik beschouw het als een blijk van waardering. Blijf gezond en met vriendelijke groet — Pastoor Walter Broeders
Communie uitdelen tijdens de viering
Afgelopen zondag was het Sacramentsdag en in een aantal kerken werd weer communie uitgedeeld. Pastoor Broeders onderstreepte in zijn preek ook nog eens hoe waardevol de communie is. Toch heeft de beheercommissie en pastoraatgroep van de Laurentius dit nog even afgehouden. Heel eerlijk gezegd krijgen wij er een beetje buikpijn van. De reden is niet een vrees dat de pastoor besmet zou zijn en het coronavirus door kan geven (bij het uitdelen van de communie wordt een hoestscherm en een pincet gebruikt). De onzekerheid heeft twee redenen: 1. voordat de communie ontvangen wordt dient u uw handen te ontsmetten. De desinfecterende gel die wij nu tot onze beschikking hebben vraagt echter enige tijd om te vervliegen. Bij het heel snel ontvangen van de communie loopt u het risico ontsmettingsmiddelen naar binnen te krijgen. Als dat gebeurd is het middel erger dan de kwaal. Wij zullen dus op zoek moeten naar andere ontsmettingsmiddelen.
2. de paden in onze kerk zijn eigenlijk te smal en de banken zijn niet te verplaatsen. Daardoor ontstaat er een gebrek aan de vereiste afstand als mensen vanuit de kerk naar voren moeten komen.
Natuurlijk willen we degene die dit erg graag willen de communie niet onthouden, maar het vraagt wat extra aanpassingen. Daarom gaan we vanaf de viering van 28 juni een deel van de kerk reserveren voor mensen die wel communie willen ontvangen en de rest van de kerk voor degene die dit niet hoeven. Degene die zich opgeven voor de viering van 28 juni wordt daarom gevraagd aan te geven of zijn wel of niet ter communie willen gaan. Door de deling in de kerk kan het dan dus voorkomen dat u niet meer op uw vertrouwde plaatsje kunt zitten, maar dat u een andere plaats krijgt.
Riet groeide op in Sassenheim samen met nog 2 zussen: Jo en Lotta Na haar schoolperiode ging ze werken bij Hygia een naaiatelier aldaar. Toen ze wat ouder werd, ging ze dansen bij Evert Castelein en daar ontmoette ze Joop Olijhoek. Ze trouwden met elkaar en kregen 5 kinderen: Marian, Jos, Annemiek, Marco en Peter.
Joop en Riet waren altijd samen op pad. Verjaardagen, hondenrennen, kermis en zeker voetbal kijken of als er weer eens iets opgehaald moest worden ergens (want pa had geen rijbewijs). Thuis ging het altijd over voetbal en al was het alleen maar om te sarren moeder was voor PSV en oh wat had ze een lol als PSV van Ajax won of als ze kampioen werden.
Zo gingen de jaren voort al viel het niet altijd mee. Ze konden soms niet met elkaar maar zeker niet zonder elkaar! Terwijl ik altijd maar denk dat Olijhoeken zo makkelijk zijn. Maar goed, in 2004 overleed vaders en moeder stond er alleen voor. Ze kon moeilijk haar draai vinden, maar met buurtjes ging dat wel goed. Ze ging kaarten en bingoën, overal naar toe in haar autootje die ze 2 jaar geleden pas weg deed omdat ze niet meer durfde.
2 Jaar geleden werd ze ziek en al had ze soms meer last dan ze liet merken, klagen deed ze echt nooit en de mensen van thuiszorg kwamen dan ook graag langs waarvoor nog heel veel dank van ons. En dat geldt ook voor alle andere mensen die haar af en toe een hart onder de riem staken. Ze vond ieder bezoek altijd leuk. Totdat het allemaal niet meer ging en ze pas zei: “Laat mij maar slapen, ik heb iedereen gezien en alles is wel gezegd. Vrijdag 29 mei is ze rustig ingeslapen. Ze vond het wel mooi zo….
5 weken geleden nog zei ma dat ze flink kleiner was geworden de laatste jaren. Dus Marco pakte even een rolmaat want ma wou gemeten worden. Met looprek naar de deur, latje op hoogte en ze bleek van 161cm vroeger nog maar 146cm lang te zijn. En dat terwijl we als kinderen altijd meer opkeken naar ma dan naar pa. Zeker als zij je boos aankeek. En als er één is die weet dat je iemand van 146 niet moet onderschatten dan ben ik dan wel, maar dat terzijde.
Welke muziek vind je mooi vroegen we eens en ma zei: “Only you” van The Platters.” Want hoewel ze goed was in schrijven en rekenen, Engels ging haar minder goed af. En ze dacht dat ze op de radio zongen: “Olyhooooek i.p.v. Only you of had ze toch gelijk…
In deze tijd van Black Lives matter, denk ik aan mijn vader.
Mijn vader kreeg op werk een nieuwe collega uit Suriname. Geen collega wilde deze “roetmop” inwerken. Mijn vader wel en al snel werd hij “oompie” genoemd door deze collega en mijn ouders nodigden hem uit op zondag.
Wij keken als kinderen onze ogen uit. Dat hadden wij nog nooit gezien. We mochten van hem voorzichtig aan z’n gezicht voelen. Heel spannend vonden wij dat en hij schoot in de lach, wij schrokken, want plotseling kwam daar zo’n stralende witte tandenrij. Ik ben nog altijd trots op mijn vader!
Apollonia is bij vrienden en familie vooral bekend als ‘Plony’. Ze werd geboren op 9 maart 1933 in Veur, nu bekend als Leidschendam, dat in Zuid-Holland ligt. Ze was de dochter van Arie en Jaantje van Wissen en was het jongste kind met drie zussen – Jo, Lena, Wies en twee broers – Leo en Kees.
Aad en Plony
Plony bracht haar jeugd fietsend en spelend met vrienden door. Haar man Aad kan zich herinneren dat hij Plony voor het eerst op de fiets zag toen ze 5 jaar oud was.
Plony was 7 jaar oud, toen op 10 mei 1940 de Duitsers Nederland binnenvielen. Er zijn verhalen over het verbergen van fietsen, aardappelen en melk voor de nazi’s. Het was een moeilijke en gevaarlijke tijd en had zeker een aanzienlijk effect op Plony’s leven.
Na de oorlog werd Plony in huis genomen bij haar oudste zus Jo en echtgenoot Piet Janson, ze was toen 14 jaar oud. Plony werd beschouwd als een oudere zus voor de kinderen van Jo en Piet en woonde 16 jaar met hen samen. Daar hielp ze mee met het huishouden en in het familiebedrijf in Stompwijk. Er was een kleine boodschappenwinkel evenals een bezorgservice. Een van Plony’s taken was het rondbrengen van melk. Ze werd bekend en geliefd bij de mensen in het dorp.
Plony en Aad trouwden op 12 juni 1963 in Stompwijk (Zuid-Holland) en verhuisden naar Stein (Limburg) om een nieuw leven te beginnen. Het kersverse bruidspaar kreeg in 1965 hun eerste zoon, Anthony William van Es. Ze genoten van hun tijd daar en maakten prachtige vrienden.
Plony, Aad en Tony emigreerden in 1967 naar Sydney, Australië. In 1968 kregen ze hun tweede zoon Dennis. In 1978 emigreerde ook hun neef Cees Janson naar Australië, om de families Janson en Van Es opnieuw te verbinden. Plony hield Cees graag goed in de gaten, door Cees voortdurend indringend te vragen; heb je een vriendin, is ze Nederlands, is ze katholiek enz.. enz.. Gelukkig voldeed Jennifer aan de meeste van deze eisen. Plony was oma voor Cees’ kinderen – Anneka, Russell en Martin. Ze hield er ontzettend van om familie en vrienden over te hebben, vooral wanneer ze Nederlands waren. Ze waren van harte welkom om te verblijven in het ouderlijk huis, Plony was een uitstekende gids van Sydney.
Plony in de keuken met gehakt.
Het jonge gezin kreeg in 1982 Australisch Burgerschap. In 1993 werd hun eerste kleinkind Timothy geboren. In de loop der jaren breidde nog vijf kleinkinderen de gelukkige familie uit; Sarah, Max, Kate, Alex en Elijah. Plony heeft ook een prachtige achterkleinzoon, Matthew.
Plony organiseerde vele kerstfeesten; ze was een zorgzame oma die zeer betrokken was bij het leven van haar kleinkinderen. Van grootouderdag tot zwemles en oppas, ze was er altijd. Plony heeft met haar zorgzame en liefdevolle ziel door de jaren heen door de jaren heen voor veel mensen gezorgd.
Plony werkte meer dan tien jaar samen met Dutch nationals in correctionele centra, als erkenning voor haar dienst aan de Nederlandse gemeenschap heeft Plony in het jaar 2000 de Anton Kool Award van de Federatie van Nederlandse Verenigingen uitgereikt gekregen. De Rotary Club van Burwood presenteerde Plony ook een Award voor haar werk in 2005, ze was er zo trots op te worden erkend voor haar vrijwilligerswerk.
Een paar van Plony’s hobby’s zijn breien, vriendschappen onderhouden, kaart spelen, het voeren van kookaburras en terugreizen naar haar vaderland. Jarenlang maakte ze deel uit van het Nederlandse koor in Australië en reisde ze graag naar evenementen. Ze was ook masterchef van Nederlandse eten; van kroketten, huzarensalade en erwtensoep tot bami en vermicelli met gehaktballen. Ze was een harde werker en onderhield een mooi huis in zowel Wentworthville als Telopea. Ze hield van het spel rummikub en haar huis is gevuld met zo veel herinneringen; van tuinboeken, familiealbums, romans, teddyberen, windmolens, koeien en allerlei melk toebehoren.
We willen ‘Calvary Mary Potter – Dementie eenheid’ bedanken voor de zorg in de afgelopen acht jaar. Oma genoot ervan om haar nagels helderrood gelakt te krijgen, het spelen van ballon spelletjes, knutselactiviteiten en het winnen van een spelletje bingo. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie afscheid van Plony en voor de goede wensen en steun die we hebben ontvangen. Ook een speciale dank aan Karen voor het helpen met de voorbereidingen.
Plony, ook bekend als Mama, Oma en Tante, zal worden gemist door haar familie en vrienden in zowel Nederland als Australië. Ze was een leuke vrouw met een geweldig gevoel voor humor die mensen gelukkig maakte.
Tijdens de Nationale Buitenspeeldag op woensdag tien juni hebben de zes buurtcoaches en JOGG-regisseur van Goed Bezig! Miriam Blom de kinderen in Leidschendam-Voorburg gestimuleerd om buiten te spelen op demooie speelplekken die de gemeente rijk is. Aan de oproep is massaal gehoor gegeven, want op de speelplekken was een gezellige drukte! JOGG-regisseur Miriam Blom: “Het was super om zoveel kinderen te zien buiten spelen. Buiten spelen is een mooie manier van gratis bewegen. En in de gemeente zijn meer dan voldoende plekken om dit te doen. Zo blijven de kinderen vanzelf vitaal”.
Speeltuin Stompwijk
De buurtcoaches waren aanwezig op de verschillende locaties om de kinderen te stimuleren met spelen. Zij hadden extra speelmateriaal, stoepkrijt en bellenblaas bij zich. Voor alle kinderen was een doosje Goed bezig! stoepkrijt beschikbaar en daar werd direct dankbaar gebruik van gemaakt. In de Prinsenhof was de Smoothiefiets aanwezig. Veel kinderen hebben hun eigen smoothie kunnen mixen. Combinatiefunctionaris Henk van Dorp was op bezoek in Stompwijk: ”Buiten spelen is altijd goed. Ook al regent het. Je doet dit om fit te blijven en je verbetert je weerbaarheid”.
Wethouder Stemerdink is ook bij drie plekken op bezoek geweest en heeft met de kinderen gesproken. De jongeren op de skatebaan hebben haar uitgebreid verteld hoe gaaf ze de skatebaan vinden en wat er verbeterd kan worden. Wethouder Nadine Stemerdink: “Het vernieuwen van een speelplek in onze gemeente doen we altijd met grote inbreng van de kinderen. Want wie weten beter hoe die eruit moet zien dan de gebruikers zelf? Het is belangrijk dat zij lekker kunnen buitenspelen, bewegen en plezier maken. Daarom mogen zij meedenken en een eigen ontwerp voor een gezellige en actieve nieuwe speelplek maken. Dat kan op verschillende manieren: online, met plak- en knipvellen, op locatie of bij een wijkvereniging. Superleuk om te zien dat hun ideeën en wensen op die manier in de nieuwe speelplek terugkomen.”
Grootschalige ingrepen in de Meeslouwerpolder bij Stompwijk zijn voorlopig niet nodig. De kassen tussen de Kniplaan en de Tuinbouwweg zijn verhuurd of in eigendom van bedrijven in de tuinbouwsector. Er zijn nog wel enkele kleine initiatieven zoals om het gebied te verbeteren zoals de sloop van een oude kippenloods aan de Meerburgerlaan 2.
Dat hebben B&W de gemeenteraad laten weten. Er wordt wel doorgewerkt aan een nieuw bestemmingsplan voor de polder. Dat zou nog dit jaar klaar moeten zijn. Eerder concludeerde de gemeente dat er iets met de Meeslouwerpolder moest gebeuren. De veelal kleinschalige glastuinbouw in de polder had weinig toekomstperspectief. De gemeente streefde naar een combinatie van grotere tuinders, andere lokale bedrijvigheid en wonen om economische waarde aan het gebied toe te voegen.
We zijn alweer twee weken open en hebben wat pech gehad met tegenvallende weersomstandigheden. Op zonnige momenten worden onze terrassen goed gevonden, maar helaas hebben we pas een paar mooie dagen van het terras kunnen genieten.
Verder wordt er gelukkig nog steeds veel eten afgehaald en komen er gelukkig ook veel mensen bij ons eten. Waarvoor dank. We houden ons in het restaurant en op het terras aan de coronaregels en dat leidt nog wel eens tot discussie. Mensen komen met elkaar in één auto aan en mogen dan vervolgens niet bij elkaar aan tafel of mensen kiezen er liever voor om thuis met elkaar te gaan eten als ze horen dat het bij ons niet kan. Wij vinden het allemaal enorm vervelend om niet soepeler om te kunnen gaan met de regels. We weten dat er veel horecaplekken zijn waar ze de regels veel soepeler hanteren en dat maakt de discussie dan ook extra moeilijk.
Eerlijk gezegd hadden we gehoopt (en er eigenlijk ook op gerekend) dat nu, twee weken na het heropenen van de horeca en het uitblijven van impact op de zorg, de regels zouden versoepelen en we wat meer mensen aan één tafel zouden mogen toestaan. Zeker op het terras.
Voor mij is het echt onbegrijpelijk en frustrerend dat deze stap niet gezet wordt door het kabinet, maar helaas telt mijn mening niet in deze discussie. Het maakt ons werk soms wel iets minder leuk op dit moment. Het zit niet in onze gastvrije bedrijfscultuur om geen oplossing te kunnen vinden voor behoeftes en wensen van onze gasten, maar in dit geval kan dat niet en zullen we blijven verzoeken om verder uit elkaar te gaan zitten en accepteren we dus niet teveel gasten aan dezelfde tafel. Hoe vreselijk we het ook vinden om dat te moeten doen. Het is helaas de wetgeving en daar zullen we ons aan houden. Wij vragen uw begrip en uw medewerking. Neem het ons niet kwalijk, wij zouden het zelf ook graag anders zien. Ik zou graag kunnen schrijven dat het allemaal voor uw en onze veiligheid is, maar door de inconsistente keuzes van het kabinet een de schijnbare willekeur aan versoepeling geloof ik daar persoonlijk niet meer in.
Bezorgen
Het terras in coronatijden
De reden dat we zijn gestopt met het bezorgen van maaltijden en u alleen maaltijden kunt afhalen bij De Bles is dat we niet iedere dag personeel beschikbaar hebben om eten weg te brengen op de drukke momenten. De collega’s met rijbewijs staan immers weer volop in de bediening en keuken. Het soms wel en soms niet kunnen aanbieden van bezorging leek ons inconsequent en daardoor verwarrend en daarom hebben we beslist daar nu mee te stoppen. Bent u vanwege gezondheidsredenen echt niet in staat om eten af te halen, bel dan even ruim van tevoren om te overleggen of we toch een uitzondering kunnen maken. We willen altijd zorgen voor de ouderen en zieken in het dorp en vinden dan vast een oplossing.
De wereld draait doorrrrrr!!! Niet alleen de naam van een televisie programma maar mijn inziens momenteel ook de situatie waar we in de wereld mee te maken hebben. Het corona virus natuurlijk, ruzie tussen landen, wel of niet de grenzen open, discriminatie, moord, demonstraties over de hele wereld en standbeelden worden overal kapot gemaakt of beklad. Moet dat nu zo? Laten we toch met zijn allen proberen een beetje vredig te leven. Natuurlijk, ik weet wel, het kan niet altijd maar de laatste tijd loopt het toch de spuigaten uit. Ja we zijn beperkt in sommige dingen, maar als je eens verder kijkt dan hebben we het zo slecht nog niet. Alles kon altijd maar, nu moet even de rem erop en meteen barst de bom!!
Het wordt zomer, de zon schijnt, er zijn zoveel kleine dingen om van te genieten, als je ze maar wilt zien.
Zondag is het Vaderdag. Ik hoop dat de vaders onder onze leden een leuke dag zullen hebben, ondanks de beperkingen. Het is gelukkig allemaal wel wat soepeler dan toen het Moederdag was. Toen waren de regels nog strenger. Ik ben benieuwd of er nog vaders/opa’s zijn die zelfgemaakte cadeautjes krijgen, zoals een gekleide asbak van hun (klein) kinderen.
Dat was zo spannend vroeger, weken van te voren waren we er op school al mee bezig, volgens mij heeft elke vader ooit wel eens zo’n zelf gekleide asbak gekregen. Tegenwoordig is het eigenlijk meer een commercieel feest, maar ja de tijden veranderen en dat dus ook. In elk geval een hele fijne dag en gewoon van genieten.
En dan gaan we toch heel voorzichtig richting zomervakantie. Er is een aantal landen vrijgegeven waar je naar toe mag en ook vakantie in eigen land wordt volop gepromoot. Zelf heb ik een midweekje geboekt met mijn moeder en twee zussen eind september op de Veluwe. Ik hoop dan toch dat het virus wel zover teruggedrongen is dat we gewoon kunnen gaan. Je kan daar heerlijk wandelen en als dat niet gaat dan pakken we gewoon de auto want daar mag je ook door de bossen mee. Lekker eten en drinken, zelf koken doen we niet aan en tafeltje dekje komt daar niet, dus we gaan gewoon lekker elke avond uit eten. Spelletjes mee ( mijn moeder mag trouwens alleen mee als ze haar Skibbo kaarten thuis laat, wat een … spel is dat. En en passant maakt ze dan ook nog even haar eigen regeltjes als ze dreigt te verliezen haha dus u begrijpt wel….boycotten die handel). Dat is vakantie, de voorpret is begonnen.
En tot slot nog iets om over na te denken: “Wacht niet op de juiste persoon om in je leven tegen te komen, maar maak van jezelf de juiste persoon om in iemands leven te komen “
Een hartelijke groet namens het bestuur van de Ouderen Soos Stompwijk,
Het woord ‘diamant’ stamt uit de Griekse tijd en betekent onverslaanbaar. Kees en Riny Schrader waren op 14 juni 60 jaar getrouwd, een diamanten huwelijk, en blijken dus een onverslaanbaar koppel. Kees en Riny wonen nu alweer meer dan 5 jaar heel fijn in Voorburg, maar hebben het grootste deel van hun leven in Stompwijk gewoond. Kees is er in 1933 geboren en Riny woonde er sinds hun huwelijk in 1960.
Zondag jongstleden was precies de huwelijksdag. De Bles was al een tijd geleden gereserveerd, maar helaas gooide corona roet in het eten. Daarom werd de dag op een andere manier ingevuld. Na koffie en taart in de tuin samen met kinderen, kleinkinderen en aanhang, kwam als verrassing Piet Turkenburg, vergezeld door Linda Overdevest, met zijn prachtige aangespannen rijtuig voorrijden voor een tochtje met het bruidspaar, langs diverse plekken in Stompwijk en Zoeterwoude waar zij vele herinneringen hebben.
De eerste stop was bij Dr. van Noortstraat 178, het ouderlijk huis van Kees, waar het jonge stel na hun huwelijk ging wonen. Let wel, ze gingen er pas wonen na het kerkelijk huwelijk in juni 1960, terwijl ze op 30 december 1959 al volgens de wet getrouwd waren.
Daarna ging de route door de Meer en Geer naar de St. Jan’s kerk in de Zuidbuurt, waar het huwelijk precies 60 jaar geleden werd voltrokken. Daar werd het Ave Maria ten gehore gebracht, het lied dat Kees 60 jaar geleden zelf had gezongen. Dit liet de aanwezige familieleden en vrienden niet onberoerd.
Vervolgens werd koers gezet naar de Weipoort; de plek waar Riny is geboren. Hier had de familie Ammerlaan een meelbedrijf en een kruidenierswinkel. De volgende stop was iets verder in de Weipoort bij de boerderij waar Riny als jong meisje als dienstmeisje lange zware werkdagen had gemaakt met poetsen, kaas maken etc. Op dit punt werd gekeerd en werd de terugweg via Zoeterwoude dorp ingezet.
Een stop bij Tiny, de weduwe van Henk Schrader met wie Kees zo lang z’n aardappelbedrijf heeft gerund, mocht natuurlijk niet ontbreken.
Bij terugkomst had het paar 6 herinneringsdocumenten en 6 x 10 rode rozen verzameld, die door de kleinkinderen bij de diverse stops waren overhandigd.
‘In een woord schitterend’ was de conclusie van Kees en Riny. Daar viel niets op af te dingen, dus werden er maar gauw een paar flessen met de nodige knallen ontkurkt. Aansluitend werd er nog lekker Italiaans gegeten met kinderen en kleinkinderen. Zo lang samen, zoveel mooie herinneringen, dat is het waard om gevierd te worden, ook in Corona-tijd. We wensen Kees en Riny nog vele gelukkige jaren samen.
