Vorige week overleed ons bestuurslid Gerard Suijten.
Gerard was niet alleen van meet af aan bestuurslid, hij was ook een van de initiatiefnemers bij het oprichten van Stichting Oud Stompwijk. De geschiedenis van Stompwijk lag hem na aan het hart en hij zette zich dan ook met volle 100% in om de verhalen uit, gebeurtenissen in, en getuigenissen over Stompwijk vast te leggen. Hij had een bijzondere belangstelling voor vooral oude foto’s. En vele van die foto’s had hij ook in zijn bezit, stamden nog uit de tijd van zijn vader die startte met het aanleggen van de verzameling. Nog meer foto’s van anderen bezat hij in de vorm van zelf gemaakte digitale scans en opnamen. Als tijdens bestuursvergaderingen het gesprek weer eens afdwaalde naar een persoon of onderwerp uit het recente verleden, toverde Gerard ter plekke altijd een foto van die man of vrouw of van dat inmiddels afgebroken huis op het scherm van zijn tablet. Meestal zelfs een hele serie. Hij was nog bezig met rubriceren van die gigantische hoeveelheid foto’s tot het echt niet meer ging. Nog tot enkele dagen voor zijn dood druppelden wijzingen en aanvullingen binnen. Zijn foto-nalatenschap is inmiddels in veiligheid gebracht. Zichtbaar opgelucht was hij toen dat aan hem werd verteld.
Behalve een gedreven verzamelaar en bestuurder was Gerard ook een geliefd mens. Hoewel Gerard tijdens bijeenkomsten altijd een diplomatieke houding aanhield, niemand voor het hoofd wilde stoten, tot voorzichtigheid maande, was dat bij andere ontmoetingen heel anders. Buiten vergaderingen en bijeenkomsten om bleek Gerard ook een man te zijn die zijn zorgen uitsprak over de persoonlijke tegenslagen van medebestuursleden en vrijwilligers.
Gerard was ook een open mens, in die zin, dat hij buiten die officiële bijeenkomsten eerlijk en oprecht sprak over de gezondheid van Annie, zijn vrouw, zijn eigen gezondheidsproblemen, maar altijd in een één op één. Bij dat soort gesprekjes was het niet alleen maar kommer en kwel, meestal niet zelfs. Trots kon hij praten over zijn werk als rijinstructeur, over Annie, zijn kinderen en kleinkinderen, zijn ontmoetingen met anderen. Maar ook sprak hij geregeld zijn teleurstelling uit over zijn onvermogen bij te blijven in het digitale tijdperk. Nou viel dat best mee, want scannen en fotograferen deed hij zelf, hij verbeterde scans, hij begreep goed dat er een cloud was waar al zijn kostbare werk kon worden bewaard, hij appte mee en hield een digitale agenda bij. Kortom hij deed gewoon mee.
Wij missen Gerard nu al als betrokken bestuurslid, als motor bij Oud Stompwijk, maar bovenal als mens.
StOS