Lezersonderzoek “De Dorpsketting”

Begin dit jaar is er een groot lezersonderzoek gehouden over “De Dorpsketting” . Het bestuur wilde graag in deze veranderende tijden van Internet, Facebook, Twitter etc. bij de mensen zelf eens informeren hoe zij over de Dorpsketting denken. Mede met behulp van deze enquete wil zij ook verder de toekomst bepalen. Gaan we meer naar het internet of willen we juist een boekje. Dit alles geprobeerd af te zetten tegen de leeftijdssamenstelling van het dorp. En tegelijk van de situatie gebruikmakend een beeld van “Wat lezen de mensen wel, wat lezen de mensen niet. Ook besloot het bestuur om samen met de redactie de formulieren ingevuld persoonlijk weer op te halen, althans voornamelijk in en om de kern van het dorp.

Dit had wel effect want van de 947 uitgedeelde formulieren, zijn er 704 adressen actief benaderd en daarvan ontvingen we 436 formulieren ingevuld retour. Zowaar geen slecht resultaat. Inmiddels zijn alle gegevens verzameld en kunt u in bijgaande grafieken de resultaten lezen. Wat betreft de uitslag kunnen we de “lezers” geruststellen.

Op de vraag of het boekje behouden moet blijven antwoordde 98% “Ja”. Dat is duidelijk dus. Ondanks de steeds professioneler wordende website “www.stompwijk.nl”, viel het gebruik een beetje tegen. In werkelijkheid wordt er wel meer naar deze site gekeken, maar wellicht is het juist deze categorie mensen, die het formulier “niet” heeft ingeleverd.

Het voortbestaan echter is niet alleen afhankelijk van dit positieve antwoord. Elke week opnieuw moet er weer een flinke hoeveelheid werk verzet worden door de redactie en vrijwilligers. Ook moet het boekje leesbaar blijven en mag het geen advertentiekrantje worden. Vers bloed met nieuwe ideeën is niet alleen gewenst, het is nodig. Op de vraag of men eventueel ook als vrijwilliger in welke vorm dan ook een bijdrage zou willen leveren, antwoordde maar liefst 20 personen met ja, en 17 personen met misschien. Dat is niet mis. Het bestuur wil nu in het najaar speciaal voor belangstellenden een avond organiseren. Hou uw email dus in de gaten. Verder kunt u bijgaande grafieken bestuderen en als u nog vragen heeft of nog meer wil weten, stuur een emailtje aan redactie@dorpsketting.nl .

 Redactie en bestuur Dorpsketting Leo Oliehoek

Zie de volledige overzichten in nr. 2097, dus kijk snel in de boekenkast.

 Je kunt nu eenmaal niet naar alle monden koken.

– Borsato, Marco (1967)

– Nederlands zanger

Muizenissen

Khadaffi zou, als hij daar nog in de gelegenheid voor is, zichzelf de alarmcode ‘rood’ kunnen geven. Hasselt kreeg de code ‘oranje’ en Lowlands ‘geel’. De kinderen gebruiken groen nu ze weer naar school moeten want na ruim zes weken thuis zitten is het ook wel weer leuk. Dat gevoel ‘Leuk! Weer naar school!’ had ik vroeger ook alleen was dat gevoel altijd maar van korte duur. In de komende maand zal het bij de kinderen wel oranje worden…Dan komt de druk weer van leren, proefwerkweken en voor dag en dauw op de fiets naar school, weeralarm of niet…

Voor de fans van Nick & Simon geldt een code rood want deze twee grote Volendamse grootheden stoppen als duo. Ondanks de rode kleur toch een zwarte dag voor het land. Toch kon ik een lichte zucht van opluchting niet onderdrukken want deze twee heren hebben ertoe bijgedragen dat ik een splinternieuwe jas niet meer draag. Het was, naar mijn idee, een nogal modern ding, een soort van colbert met binnenjas. Toch kocht ik ‘m want je moet ook eens wat durven in het leven. Wat mij opviel was dat toen ik de jas aan had, ik ook anders ging lopen…swingender. Voorzichtig als ik ben deed ik de jas eerst aan op een kort stukje, even naar de dijk heen en weer met de hond. De reacties waarvan ik dacht dat ze zouden komen, kwamen niet. Toen besloot ik de jas aan te houden en ermee naar mijn werk te gaan. Dat werk ligt midden in de stad Den Haag en daar zijn ze wel wat gewend. Toen ik de werkvloer betrad was het eerste dat ik hoorde: “Hé! Nick en Simon!” en vrolijk keek de spreker mij aan. Toen ik na mijn werk thuis kwam heb ik de jas direct achter in de kast gehangen en sindsdien niet meer gedragen…

Wetenschappers gaven een code oranje af voor een muggenplaag. Sinds die waarschuwing, enkele weken geleden, heb ik nog geen mug gezien dus kunnen we de conclusie trekken dat hier van een mug een olifant gemaakt werd. Ik snap best dat die mannen en vrouwen in witte jassen met een nieuwtje willen komen maar zeg het pas als de plaag er is, voorspellen blijft een vaag gegeven. Het was ook code rood voor Marco Borsato en zijn fans. Ze hebben bij hem een poliepje moeten verwijderen en nu mag hij enkele dagen niet praten..en zingen. Via twitter kun je deze tragedie volgen, bijna vanaf het ontstaan van de poliep tot aan het wegsnijden. En mocht je niet twitteren dan zijn er, God zij dank, de foto’s nog want ook die werden wereldkundig gemaakt. Ik zat op dat moment nét te eten en terstond verloor ik mijn eetlust. Ben sindsdien al drie kilo afgevallen dus de conclusie is snel getrokken, elk nadeel heeft zijn voordeel.

Eva Jinek, dat blondje van het NOS journaal die haar ‘boobies’ ooit even voor heel Nederland schikte, geeft zich zelf de code groen want ze gaat overstappen naar de omroep WNL. Dat is die omroep die de Wakkere Nederlanders vertegenwoordigen. Daar zal zij, in een ochtendshow, mini interviewtjes houden met voornamelijk oudere, wijze mannen met roos op de schouders, de files in het land voorlezen, de laatste nieuwtjes vertellen over poliepjes in de kelen van onze eigen Hollandse sterren en vertellen wat er in de ochtendkranten staat. Ja, een hele vooruitgang voor haar. Voor mij is het wat minder want ze was een aangename verschijning op de beeldbuis, maar ik zal nu ze er niet meer is, wel meer van het nieuws absorberen…

Voor de Belgische varkens geldt al jaren code rood, felrood, want zij worden nog steeds onverdoofd gecastreerd. Er is nu een oproep gedaan naar alle mannen om op 9 september géén onderbroek te dragen. Ik geef mij zelf nu code groen en doe mee. Maar draag dan wel een broek met knopen..zonder rits!

Arjan Veldhuizen

Zodra je als mens op de wereld rondloopt zul je getoetst worden. Eerst door je familie en vrienden, die hangen immers over je wieg heen en halen je eens flink door de mangel en later bij het consultatiebureau want daar kijken ze of je genoeg groeit en de juiste dingen doet bij de juiste leeftijd. Dat heb je niet in de hand en je verweren heeft geen zin. Later zul je getoetst worden voor andere zaken die je wel in de hand hebt: door school, door je vrienden (of je wel je afspraken nakomt bijvoorbeeld of hoe populair ben je), door je werkgever of door een rij- examinator. Voorbeelden zat, maar eentje pik ik eruit omdat ik vind dat het maar eens gezegd moet worden, namelijk het ‘natte vinger werk’ van de rij- examinator!

Dit parkeerwachterbaantje staat wat mij betreft boven aan de lijst voor parlementaire onderzoeken! Té vaak hoor je om je heen mensen die gezakt zijn en de redenen zijn te vaak onverklaarbaar: je anticipeert niet genoeg op het andere verkeer, je twijfelde bij dat oranje stoplicht, je keek niet genoeg in de spiegels, je rijdt te dicht op de streep.. Zo kan ik nog wel even doorgaan. En waar hebben we het over? Over één moment, enkele seconden, een fractie van je leven. Gemiddeld heb je veertig rijlessen nodig om uiteindelijk met een examinator de weg op te gaan. Dat is dus veertig keer vijfenveertig euro, een uurtje of zelfs maar vijftig minuten les. Na die achttienhonderd euro mag je dan op voor je examen, je rij-instructeur ging immers akkoord en weet dat je het kunt. Ruim veertig uur lessen zou toch genoeg moeten zijn? Vol vertrouwen, lichtelijk nerveus natuurlijk, stap je in en maak je kennis met de examinator. Je doet je ding, parkeert subliem achteruit in, je nekspieren protesteren van al het getuur in de spiegels, je handen staan de rest van de dag nog steeds in standje ‘kwart voor twee’ en de concentratie is niet voor honderd maar voor tweehonderd procent aanwezig. Na het examen stap je uit, nog zelfverzekerder dan je al was en kijk je de examinator recht in zijn/haar ogen: ‘Kom maar op met die uitslag!’ “Sorry, u bent gezakt!” en vervolgens komen de hierboven genoemde redenen en voel je alles wat je aan zelfvertrouwen in je had, per minuut uit je stromen totdat er uiteindelijk een zielig hoopje mens over blijft..

En de examinator maakt ondertussen, zuchtend van ellende omdat hij eigenlijk zijn werk haat, kennis met het volgende slachtoffer. Volgens het CBR ligt het slagingspercentage zo rond de zevenenveertig procent. Belachelijk laag naar mijn mening. Waar ligt de fout? Bij de rij-instructeur of bij de examinator? Oké, de rij-instructeur zou natuurlijk veertig lessen je rondjes kunnen laten rijden en verder lekker met je ouwehoeren maar dan kan hij na enkele maanden wel op zoek gaan naar een andere baan. Nee, de fout ligt bij die examinator! Dit figuur moet wel een hekel hebben aan alles om hem heen. Slechte jeugd, klein piemeltje, nog nooit een meisje gekust (behalve door zijn moeder), als laatste genoemd bij het kiezen van een voetbalpartijtje…Ach, het is ook wel te verklaren. Maar wat ik niet verklaren kan hoe het dan toch mogelijk is dat er op TV een programma is dat gaat over de slechtste chauffeurs van Nederland. En waarom is het slagingspercentage bij het rijexamen zo laag terwijl op de gemiddelde VMBO/VWO dat percentage veel hoger is…  soms wel bijna honderd procent?

En de kassa blijft maar rinkelen want ja, je wilt toch je rijbewijs halen. Niemand kan foutloos rijden. Ik rij al drieëntwintig jaar auto en alle redenen die examinators noemen om je te laten zakken zijn mij met enige regelmaat overkomen en ik zie ze vaak genoeg ook om mij heen. Daarom sluit ik af met een spreekwoord: Wie geen fouten maakt, doet meestal niets.

>

Klik hier als u een ouderwetse versie van deze Dorpsketting wilt zien.

Als ‘bruin zijn’ de waardemeter was voor een goeie vakantie, dan hebben alle drollen het goed gehad.

– Backer, Huguette de (1944)

Muizenissen

We zitten vlak voor het einde van de zomervakantie en langzaam gaat iedereen weer zijn normale gang. Ik schrijf zomervakantie maar had net zo goed ‘herfstvakantie’ kunnen zeggen want tjongejonge, wat een klere zomer! Hoeveel mooie dagen zullen we gehad hebben? Schertsend zou je kunnen zeggen: ze waren op één hand te tellen! Nu gaan we met zijn allen weer beginnen met het normale leventje. Weer vroeg op naar het werk, school, de sporten beginnen weer voor het kroost en verenigen van allerlei allooi openen weer hun deuren. En dan maar snel vergeten die zomer en er gewoon weer vanuit gaan dat het volgend jaar wel weer mooi wordt. Positief blijven want anders blijft het herfst in je hoofd en dat willen we niet want Nederland zit al in de top drie van depressiefste landen…Eén van de redenen: de welvaart. Zo heeft elk voordeel zijn nadeel. Cruijfferiaans gebabbel maar dat is het bruggetje naar het volgende onderwerp, de voetbalcompetitie is weer begonnen! Voor mijn clubje niet onverdienstelijk mag ik wel zeggen want we staan nu bovenaan. Flauw hè, de competitie is net één weekendje jong. Wie niet meer zo jong is in de voetbalwereld is Edwin van der Sar. Vorige week werd zijn afscheid gevierd in een vol stadion en zag ik mooie momenten, momenten vol ontroering kan ik wel zeggen want wie mag Edwin nou niet. Hoe vaak heeft hij niet met zijn reddingen ons doen opveren vanuit de luie stoel naar het plafond, luid schreeuwend van opluchting en de handen in het gezicht van verrukking: wat was hij toch een goede keeper! En hij is altijd zo gewoon altijd gebleven, Jan Smit is er niets bij. Want Sar was wars van toeters en bellen. Hij ging niet naar Ibiza voor droomvakanties’ of ‘droomtrouwerijen’ zoals zijn collega sterren dat wel deden. Nee, Edwin ging na de wedstrijd gewoon eerst douchen, dan schoor hij zich netjes, kleedde zich aan en stond de pers te woord. Tijdens het stukje lopen naar zijn auto, een Ford Focus Station, deelde hij handtekeningen uit of ging hij met de aanvrager op de foto en dan ging hij naar huis, naar zijn vrouw en kinderen.

Toevallig weet ik wat het eerste was wat hij dan vroeg als hij thuis kwam, na de familie knuffel: “Schat, wat eten we?” “Boerenkool lieverd.” antwoordde zij, en dan was Van der Sar gelukkig want hij hield van de eenvoudige pot. Het klinkt allemaal misschien een beetje kleinerend van mij maar even voor de duidelijkheid, ik bedoel het goed. Zo was Edwin nu eenmaal, net zoals Dennis Bergkamp dat ook zo kon zijn. Dennis was er ook en hij scoorde op zijn Bergkamp’s: schitterend in de korte hoek. Dennis en Edwin zijn voor mij voetballers zoals elke voetballer zou moeten zijn.  Geen kapsones hebben. Dan gaan vanzelf de salarissen omlaag en staat iedereen weer met beide benen op de grond. Net zoals de financiële wereld zou moeten doen….In plaats van miljarden blijven pompen in een bodemloze put zouden ze weer terug naar af moeten. Ja, de gulden terug is een optie, alleen vraag ik mij af of dat wel zin heeft. In het ‘grote Amerika’, een land zonder de euro, is het ook dweilen met de kraan open.Helaas ben ik weer eens te naïef en zullen mijn gedachtekronkels onder ge- sneeuwd raken want ik weet dat de mensen die erover gaan er anders over denken. Slechts woorden van het gepeupel op papier. Schouderophalend vervolgen ze hun weg in hun leasebakken of privé vliegtuigen, lachen en drinken hun problemen weg in dure sterren restaurants en tellen op hun hotelkamer snel nog even de winst van de dag. Oei, voorgaande klinkt niet echt opbeurend. We hebben het weer al tegen en dan moet ook nog de echte herfst nog komen! Ineens schiet mij een liedje te binnen van…Bassie en Adriaan(!): Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen. Desnoods als een boer met kiespijn!Arjen Veldhuizen 

Als je je koffers pakt voor de vakantie:

neem maar de helft van de kleren mee

en het dubbele aan geld.

– Anderson, Susan Heller (1956)

Meestal hoef je niet trots te zijn als je aan iets verslaafd bent. Het liefst hou je het stil en loop je er niet mee te koketteren. Toch ga ik hier nu een boekje open doen over mijn verslavingen. De verslaving waar ik het minst trots op ben is roken. Daar ben ik ooit mee begonnen  en gebruik het excuus dat, toen ik begon, de sigaretten nog op tafel stonden en dat je in kroegen mocht roken..Ja, dat is lang geleden maar ik lieg er geen woord van. En nee, het was net iets later dan het hunebedden tijdperk! In het heden hebben rokers het makkelijker gekregen. Doordat je bijna nergens meer mag roken verbruik je minder rookwaar (dat compenseert de prijs een beetje) en, niet geheel onbelangrijk, je geniet er meer van. Mijn conditie wil ermee stoppen voordat de man met de zeis langs komt..Nu mijn verstand nog.

Ik ben nog niet klaar hoor, heb nog een verslaving. Vissen. Tegenwoordig niet meer een verslaving die algemeen geaccepteerd is want Marianne Thieme en consorten hebben hele andere ideeën over de vissport. Maar daar ga ik nu niet over uitwijden, ik heb het over mijn verslavingen en ben nog niet klaar..

Er is namelijk nog een derde…Ik ben verslaafd aan mijn computer! Zo, dat is er uit! Heb dat nooit willen erkennen maar opeens kreeg ik de geest na enkele verwikkelingen die ik van de week mee moest maken. Ziggo, mijn internetleverancier, had enige tijd geleden besloten mij een nieuw modem te geven. ‘Helemaal gratis’ stond er vet gedrukt in de brief waardoor mijn interesse zich uploade waar ik bij stond. Want gratis is goed voor de portemonnee, toch?  Elke dag keek ik uit naar de pakketdienst van de PTT..euh..TPG..euh..TNT.. euh PostNL, tot afgelopen donderdag. Want toen kwamen de pakketten binnen. Ja, meervoud, zoon Youri zag de wanhoop in de ogen van de postbode want niemand in de straat was thuis en die man wilde van die spullen af: “Zet ze hier maar neer”. Ik was duidelijk niet de enige die een nieuw modem kreeg! Om zes uur die avond begon ik met het demonteren van mijn oude spullen en het aansluiten van het modem. Een peulenschil, zelfs voor mij. Alleen ging het daarna mis. Om tien uur die avond had ik zes keer het modem opnieuw opgestart, was ik tien keer naar boven gelopen om de pc’s van de jongens te activeren en had ik drie keer de helpdesk aan de lijn gehad. Dat was ook de enige lijn van Ziggo die werkte, het internet bleef dood. Het laatste advies van de Helpdesk aan mij was dat ik de volgende dag, vanaf acht uur, moest bellen met de zogenaamde ‘Hotline’ van Ziggo. Mijn geduld werd nu stevig op de proef gesteld want hier zaten kosten aan verbonden: vijfenzestig cent per minuut…Maar goed, daar krijg je dan wel echte pc vreters voor aan de lijn. Dertig minuten later en twintig euro armer wist ik waar ik aan toe was: dit probleem kon alleen opgelost worden door een monteur. En die kon vier augustus op zijn vroegst langskomen..”Wat! Maar dan zit ik een week zonder internet! Zijn jullie nou helemaal van de pot gerukt!” 

Toen kwam dus het besef dat ik verslaafd was….Na een tip van zoon Youri (Pap, ik heb internet via een onbeveiligd netwerk!) bouwde ik nog een draadloos netwerkkaartje in maar ook nu geen verbinding…Nerveus liep ik rond, van pc naar de bank en van de bank naar pc. Ben toen door pure ontwenningsverschijnselen die avond op bezoek gegaan bij een vriend, sociale contacten moet je ook bijhouden. Nou wist die vriend, heel toevallig(!), veel van computerproblemen. Al gauw had ik een A-viertje met mogelijke oplossingen genoteerd en toen ik even na middernacht thuis kwam nam ik direct plaats achter de pc om een nieuwe poging te ondernemen. Voordat ik ook maar iets gedaan had zag ik het al..Ik had honderd procent verbinding met Ziggo!

Regen in de zomer

is hoop die tegen de ruiten te pletter slaat.

– ANONIEME UITSPRAKEN/AFORISMEN