Heerlijk hoor, zo’n WK. Verrassende uitslagen maken het lekker spannend en ‘we’ spelen behoorlijk Duits terwijl de Duitsers steeds Nederlandser gaan spelen. Dat constateerde ik na de wedstrijd Engeland- Duitsland. Vol ongeloof bekeek ik dit schouwspel en begon het twijfelen… Of het ophangen van Duitse vlaggetjes bij de buurman wel zo’n goede zet geweest is: sinds die er hangen gaat het Duitsland voetballend wel erg goed af. En volgens mij zag ik van de week mijn buurman in een oranje shirt lopen en begon hij ineens flink te springen toen hij mij zag… waarna zijn shirt wit uitsloeg! Oh mama mia, wat heb ik gedaan? De grap begint zich tegen mij te keren. Op het moment dat ik dit allemaal aan het papier toe vertrouw is de wedstrijd tegen Slowakije nog niet gespeeld. Wel heeft mijn middelste zoon, Sven, de afscheidsmusical van Groep 8 achter de rug. Oververmoeid begon hij dinsdag aan zijn eerste voorstelling want van de zenuwen kon hij niet slapen…Arme jongen. Hij speelde een soort van coole straatmuzikant, type nozem, met zonnebril, haarband, zelf gedraaid shaggie in de mondhoek (dat vond ik niet zo cool) en had in totaal een tekst die ongeveer een zin of tien behelsde. Maar toen eenmaal de kop eraf was en de musical een succes bleek te zijn, begon hij echt een coole kikker te worden en verzon hij er ook nog een paar zinnetjes bij. Vrijdag was de dag dat er twee uitvoeringen waren, s’ morgens voor opa’s en oma’s en s’ avonds voor de opvoeders. Oma kwam na de voorstelling langs en was wild enthousiast. Helaas bleef het daarbij want ze mocht niet in details treden over wat ze gezien had. Ook goed, doen we niet moeilijk over. In mijn enthousiasme begon ik direct met pannenkoeken te bakken voor de lunch, als een soort beloning voor Sven en omdat hij mij al enkele dagen aan de kop had gezeurd dat het al enige tijd geleden was dat ze pannenkoeken gegeten hadden. Toen de eerste pannenkoeken op het warmhoudplaatje warm lagen te zijn, ging de telefoon: “Pap, mag ik bij Jaimy eten?” Ik legde hem uit dat ik pannenkoeken aan het bakken was want dat was immers zijn wens. “Oh ja, euh, ja, dat is wel leuk en lekker maar mag ik nou bij Jaimy eten? En laat er maar een paar over voor mij, dan eet ik ze later wel op!” Ziehier het begin van kapsones bij een beginnend acteur…
De musical was top! Hoogtepunt vond ik het moment dat zoonlief, samen met drie kornuiten, op het podium verscheen in bikini en vervolgens een dansje maakte a la de revue in de Moulin Rouge: gevieren gelijke pasjes makend en tegelijk en op het juiste moment de beentjes omhoog. Uiteraard in combinatie met een zeer brede grimas op de mond! Je kon mij wegdragen. Niet alleen van het lachen maar ook doordat ik nogal moe was van een week was ophangen, koken, strijken, vaatwasser inruimen, vaatwasser uitruimen, hond uitlaten, boodschappen doen, boodschappen opruimen, koffie zetten , stofzuigen en dweilen. Met minimale hulp van mijn drie zonen, die hadden het steeds te druk of waren onderweg. Hun moeder was namelijk op haar werk door haar enkel gegaan en moest van de dokter rust nemen, koelen en het getroffen been hoog houden. En aangezien zij altijd keurig luistert naar de dokter moest ik haar taak overnemen. Vrijdag was ik uitgeteld, wist niet meer wie ik was en begreep ik ineens de zin ‘Ik heb geen tijd meer voor mezelf.’ Begon er zelfs aan te denken om de dokter aan te klagen! Het voetbal ontging mij. Zoon Youri briefde mij vanuit de huiskamer middels een luide schreeuw (‘GOALLLLLLL’) als er weer gescoord was. Ik klaagde hierover met mijn buurvrouwen tijdens de spaarzame koffiepauzes en klaarde uiteindelijk op na een goede tip van de dames: roep je schoonmoeder te hulp! Dat was een goed idee en na een telefoontje (‘Mam! Hellup!) was het geregeld. De volgende dag kwam ze al en als een ‘witte tornado’ vloog ze door het huis, met een gemak die mij vol verbazing haar deed volgen (Hoe doet ze dat toch?).
Ik ga haar voordragen als opvolger van Van Marwijk!
PS 2-1..Yes! We can!