Adviesraad en veel Stompwijkers denken op de oude voet te kunnen doorgaan en houden er redeneringen op na die niet meer van deze tijd zijn. De gemeente is verplicht te handelen naar de Europese verdragen die Nederland heeft getekend om de gevolgen van klimaatverandering binnen de perken te houden en de (slechte) luchtkwaliteit in Leidschendam-Voorburg in overeenstemming te brengen met de Europese normen. Maar in de praktijk handelt de gemeente daar nauwelijks naar. Hoe komt dat?
Ambtenaren laten hun oren hangen naar de burger en lokale politici verwarren ‘luisteren naar de burger’ met ‘doen wat de burger wil’. En die wil in de eerste plaats consumeren, autorijden en vliegen. Dat verklaart waarom er nieuwe milieu verziekende projecten in onze regio zijn: de Rijnlandroute (duizenden bomen gesloopt), de Mall of the Netherlands (Leidschendam), het grootste outlet-center van Europa (Zoetermeer), de Rotterdamse baan et cetera. En de afgelopen maanden zijn we met het oor op het feit gedrukt dat Stompwijk in de omgeving van Schiphol ligt.
Tot pakweg de jaren zestig werden woningen, wijken, buurten, straten en parken gebouwd zonder enige bemoeienis van bewoners. Het woord ‘inspraak’ bestond nog niet. De gemeente bracht mensen die er écht verstand van hadden bij elkaar rondom de tekentafel. Dat resulteerde in snelle besluitvorming, evenwichtige opbouw, aantrekkelijke straten, pleinen, plantsoenen en een fraaie architectuur. In zulke wijken is het vandaag nog net zo aangenaam toeven als honderd jaar geleden. Kijk eens op de beeldenbank van Den Haag en zie hoe aantrekkelijk de openbare ruimte toen was. Met de afbraak van het gezag ontstond dit misverstand: mensen die er wonen weten zelf het beste wat goed is voor hun wijk. Inmiddels is de ‘inspraak’ zo ver doorgeschoten, dat bewoners zich bij het maken van plannen voor hun wijk verdringen rond de tekentafel. Het resultaat is meestal zo slecht, dat nieuwe wijken al na twintig jaar weer op de schop moeten doordat bij al de individuele meninkjes te weinig aan het algemene belang is gedacht. Het is een veel gehoorde klacht: Nederland oogt verrommeld. Geen wonder: als je tien mensen vraagt samen een paard te tekenen, krijg je een kameel.
Tijdens de bijeenkomst op 10 mei over de ‘woningbehoefte’ in Stompwijk stonden zo’n 60 Stompwijkers letterlijk rond de tekentafel. Zo ging het ook 10 jaar geleden, toen het programmateam van start ging om het Kulturhus, de verbindingsweg en de renovatie van het glastuinbouwgebied te regelen. Het resultaat van al dat meepraten is bedroevend.
Het Kulturhuis lijkt er – na 15 jaar praten! – nu eindelijk te komen, maar de verbindingsweg zal nog wel enkele jaren op zich laten wachten. Een werkbare 30-km zone in de Dr. Van Noortstraat? We hebben het niet voor elkaar gekregen. Het aanpakken van hardrijders? Op 9 september 2013 is voor het laatst in Stompwijk een bon uitgereikt. De lichthinder vanuit het kassengebied? Het mag volgens de wet niet, maar niemand doet er wat aan. In Stompwijk kunnen we het op de huidige manier gewoon niet.
Laten we onszelf dus niet langer wijsmaken dat meepraten goed voor ons is en voortaan afwachten wat er van de kant van de gemeente op ons af komt. Mochten haar plannen ons niet bevallen, kunnen we er altijd tegen in verzet komen.
Jos Teunissen