Om 5 uur n.m. reden we vlakbij de stad Lipova, het T.I.R. parkeerterrein op. Alle 15 vrachtwagens strak naast elkaar was een fraai gezicht. Omdat Het Verre Oosten, een bedrijf in Zoetermeer, onze tweede maaltijd sponsorde, kon het niet anders dan dat we gingen chinezen. Een wok van een meter doorsnede werd buiten op gaspitten gezet. 24 Pakken nasi erin en maar wokken. Zo ging het ook met de saté. De eieren werden in de keukenwagen gebakken. Er moesten een aantal eieren meer gebakken worden, want we kregen een gast. Niet aan tafel meer gewoon buiten en staande eten. Het was de burgemeester van Zevenhuizen Moerkapelle, de heer Westendorp. Hij ging op werkbezoek. Doel 1: een eventueel samenwerkingsverband met Altina, het dorp dat wij zouden bezoeken met onze hulpgoederen. Doel 2: Hij wilde het werk en het transport van de S.K.R. van dichtbij meemaken. Dat laatste heeft hij heel intens gedaan. Voor het eten werd er meestal wat gedronken, wat fris of een biertje. De burgemeester wilde wel een biertje. Sorry, glazen hebben we niet. Of uit een plastic bekertje of zo uit de fles. Hij koos voor het laatste. Na het eten met een ieder nog wat gekletst te hebben ging hij naar een slaapadres. Een slaapplaats, drie hoog op een stapelbed en een orkest van snurkers zag hij niet zo zitten.
Om 4.30 uur gingen we weer rijden richting Sibiu. Daar werden de vrachtwagens allen tot de rand toe volgetankt (9000 liter) en werden in volgorde gezet op weg naar het dorp Altina. Aan het begin van het dorp werden we opgewacht door de burgemeester en z’n gemeenteraad met het traditionele brood, zout, pulinka (een sterk drankje). Na veel vriendelijke woorden over en weer ging iedereen weer in de wagens en reden we met veel claxongeluid het dorp binnen. Het hele dorp was uitgelopen….. wat waren ze blij en waarmee? Met spullen die bij ons allemaal over zijn. Het was een emotioneel moment, dat zeker. Nadat alle vrachtwagens achter elkaar, op een speciaal voor ons verhard zandpad, waren geparkeerd, gingen we naar het dorpshuis (denk dan qua indeling niet aan ons dorpshuis). We werden verwelkomd en getrakteerd op weer brood en palinka. Door kinderen en volwassenen werd een zang en dansvoorstelling verzorgd. Toen ik aan de beheerder naar het toilet vroeg, liep hij met me mee. We gingen een aantal deuren door en toen stonden we weer buiten. Met een wijds gebaar wees hij naar een hout schot en jawel hoor. Daar achter stonden 4 ouderwetse plee’s. Twee zonder deur, gewoon een houten plank met een gat erin en stinken…… Ik hield het nog maar even op. Na het officiële gedeelte was een ieder vrij om even rond te kijken. Met m’n hoge schoenen aan en 4 paar sokken in m’n zak ging ik op weg. Alleen de doorgaande wegen zijn verhard, de rest zijn zandwegen. Tussen de armoedige huisjes in het dorp stonden er twee waarvan er één wat op een winkeltje en de andere op een duister kroegje leek. De bar was slechts een houten schot met een brede plank erboven. M’n sokken was ik zo kwijt. Terug in het dorpshuis wat gegeten, wat gekletst en vroeg naar bed. Voor het ontbijt om 7.30 uur stond er al een rij karren met paarden en mensen die geduldig zaten te wachten tot de douane de vrachtwagens zouden ontzegelen. De heren zouden vroeg komen en jawel hoor, om 10 uur kwamen ze aanzakken en kon het uitdelen beginnen. Hoe gaat dat nu in z’n werk? De SKR heeft iemand in Roemenië in dienst die alle 700 gezinnen van de vier dorpen bezoekt. Die kijkt wat ze het hardste nodig hebben, hoe is de gezinssamenstelling en wie heeft er een koe en een geit? Heb je ze allebei, dan krijg je minder dan een gezin die alleen een geit heeft. Al deze gegevens worden per e mail naar de SKR verstuurd. Die bekijken dan wat er in de loods staat. Daarna krijgen de mensen een lijst met wat ze kunnen verwachten aan kleding, aardappelen, conserven, bedden etc. Een kerstpakket krijgt iedereen sowieso.
Over de uitdeling en een bezoek aan een zigeunerin in een onbegaanbaar gebied buiten het dorp, dat leest u volgende week.
Theo v.d.Meer