Deze week komt uw bezorger langs om de welverdiende bijdrage op te halen of misschien is deze zelfs al geweest. In dit digitale tijdperk vragen wij ons af of er mensen zijn die de Dorpsketting op maandagavond al via de site Stompwijk.nl of via facebook lezen en dan de papieren uitgaven niet meer op prijs stellen. Het kan ook zijn dat u de Dorpsketting liever op maandagavond al in uw mailbox wilt ontvangen. Dat kan namelijk ook, dat spaart papieren en overige drukkosten. Bespreek dit eens onderling, want degene die hem niet (meer) lezen, lezen dit niet. We leven steeds meer in het digitale tijdperk en we werken hier graag aan mee. Laat het ons weten via redactie@dorpsketting.nl dan geven wij dit door aan uw bezorger.
Red. Petra
In de speech van Prins Barry, na 44 jaar geen Stompwijkseweg, maar een kleine wens om een vuilnisbak nabij de bushalte te plaatsen op de Meerlaan.
Dezelfde week ging de wens al in vervulling. De foto’s zijn van facebook geplukt van Barry die wethouder Frans Rozenberg hartelijk bedankte.
Hoeveel commissies Ad Hoc, Dorpsraden, Adviesraden en Gemeenteraden hebben hier over vergaderd? Volgens wethouder Rosenberg waren de plannen veertig (40!) jaar oud. Maar nu gaat het er echt van komen. Donderdagmiddag konden we in De Bles de officiële start van de reconstructie van de Stompwijkseweg bijwonen. (Ook wel genoemd: de langste verkeersdrempel van Europa.) Directe bewoners hadden persoonlijk een uitnodiging gekregen, maar iedereen was welkom en rond drie uur was het gezellig druk bij de koffie. Na de projectleider mocht Rosenberg nog wat weetjes kwijt. Zo kregen we te horen dat de gemeente € 29.000.000,— heeft vrijgemaakt voor de Stompwijkseweg, het Kulturhuis en de Rondweg samen. Later bleek dat hiervan € 7.300.000,— naar de Stompwijkseweg gaat. De afsluiting gaat een jaar duren. Het zal voorlopig veel omrijden en overlast veroorzaken, maar dan ligt er ook wat. Ondertussen blijven ideeën voor betere oplossingen welkom. Er komt in ieder geval nog een tweede kraan om tempo te maken aan de waterzijde. Na deze uiteenzetting konden alle aanwezigen mee met de paardentrams die voorreden. Op naar het officiële gedeelte: het onthullen van het bouwbord bij het werkterrein. Ook kon het echte werk worden bekeken. En werd op de plaats waar de nieuwe pijlers worden gestort uitleg gegeven hoe de schoeiing hieraan wordt vastgemaakt. Wat allemaal, mede dankzij het prachtige weer, fantastisch liep. Hier en daar werd in het voorbij rijden al gezwaaid van over de Stompwijkse vaart. In de trams viel de opmerking dat je nu toch Stompwijk op een heel andere manier ziet. “Ik zit nooit overdwars op mijn fiets,” klonk het. Weer terug in De Bles was er nog een historische fotopresentatie. Het bleef nog lang gezellig met hapjes en drankjes.
In de Dorpsketting van deze week gaat het over: Alles is Liefde! Komt dat mooi uit. Jaap en Nel Verburg waren 6 februari 60 jaar getrouwd. Nel Waayer, ja haar voorouders kwamen uit Stompwijk, werd geboren als de jongste van acht kinderen in Nootdorp. Zij werd er steeds op uit gestuurd als er ergens hulp nodig was. Anderen helpen werd er met de paplepel ingegoten. Jaap kwam uit Pijnacker. Hij was net uit militaire dienst, waarvan hij ook nog een jaar in Bandoeng heeft gezeten. Hij zat bij de laatste lichting die daar heen ging. Ze trouwden in 1957. Er was niet makkelijk aan een huis te komen, maar Jaap ’s opa, Jaap Suikerland, had hier een boerderijtje waar ze bij in konden wonen. Ze kregen er vijf kinderen; allemaal jongens. Jaap ging bij Sweere aan het werk in de tuin. Later nog bij Steeneveld en bij Rijk Zwaan. Het was een hele verandering. ’s Morgens was hij nog aan het varkens voeren en ’s middags was hij aan het komkommers snijden. Van alle markten thuis dus. Hij had ook al zelfgebouwde stalletjes aan het Laantje van van Kampen met kalfjes en varkens. Nel verzorgde de biggetjes als Jaap weer vroeg naar zijn werk ging. In 1970 lieten ze daar ook een huis bij bouwen.
Ja daar ontbrak het niet aan. Het hoofd van de school; meneer Put, zocht leesmoeders en zo viel Nel van het een in het ander. Pannenkoeken bakken op de befaamde schoolfeestjes en voorlezen bij de 1e Communie in de kerk. Ze was ook een kei in liederen maken en dat werden er steeds meer. Levenslopen voor bruiloften en partijen en bij priester jubilea. Met als hoogtepunt een complete musical bij het afscheid van pastoor De Jong in het Dorpshuis. Op de melodie van Dag Zuster Ursula van Rob de Nijs. Ze zat in het bestuur van de Vrouwenvereniging en heeft jarenlang de avondwake voorbereid samen met Marianne Turk. Teksten geschreven voor E.M.S. en het gebed van de Nar met Carnaval. Ook zat ze veertig jaar op het koor, waarvoor zij vorig jaar nog werd gehuldigd. Ze heeft ook meegedaan met de Musical Jackpot in 1999 bij het 25-jarig bestaan van de Nachtegaaltjes. Bij de repetities van het koortje in de kerk hielp ze mee om de kinderen bij de les te houden.
Nel haalde op haar 55e nog het rijbewijs. Zo kon ze overal heen tuffen. De groente wegbrengen of de fietsen achterop en het hele land door voor mooie tochten. Later werden dat busreizen; de leeftijd begint toch wel mee te spelen. Ze zijn allebei nog behoorlijk ziek geweest waardoor het er soms niet naar uitzag dat ze het jubileum zouden halen. Alle reden dus om dankbaar te zijn en het in de kerk en De Bles met veel mensen te vieren. Aan alle goede wensen mogen we er hier nog wel een toe voegen. Blijf gezond en nog veel geluk samen!
Het was op Aad zijn verjaardag, 28 juni 1967 het schuurfeest was al gevierd en nu was het een gezellig maar enigszins rustig samenzijn en ze zijn min of meer uit verveling gaan klaverjassen. Dat is zo goed bevallen dat ze dit vanaf dat moment elke week gingen doen. De jongens woonden nog thuis en gingen vaak met elkaar in het weekend op pad, kregen vriendinnetjes, uiteindelijk vaste verkering, gingen trouwen en de band werd wekelijks door het kaarten versterkt. In de beginjaren klaverjasten ze van half 9 tot half 2 en gingen daarna nog éven ‘zwikken’ en dan kon zo maar weer 2 uur later zijn. Niet goed voor de bedrust, maar wel voor de kas, want het gaat om de knikkers.
Ik tref de boys in actie, de tafel gedekt met een groen tafelkleed met de tekens van de kaarten er op. Op elke hoek staat een bijzettafeltje met lekkers voor bij de koffie, knabbels en glaasje water. Als Romeinen kunnen ze de druiven, tomaten en komkommer in de keel laten zakken. Wat een verwennerij. Er wordt al flink gelachen, want ze komen lachend binnen en gaan lachend weg. Het is jammer dat er geen geluid te horen is bij het lezen van dit interview, bij alles wat er gezegd wordt gelachen. Een groep giebelende meiden is er niets bij. 
De pretoogjes van Aad lichten op en die van Leo knijpen juist samen, Chris buldert van het lachen. Het collectief geheugen speelt hierbij een grote rol. Bij alles wat er gezegd wordt komen mooie herinneringen en beelden boven. Dat is van onschatbare waarde.
Met het 25 jarig bestaan zijn de jongens met aanhang naar Parijs gegaan, want het leven moet gevierd worden. Ze delen al 50 jaar lief en leed en ze hebben met elkaar ontzettend veel meegemaakt. Ze hebben veel steun van elkaar ondervonden en dit schept verbondenheid. Zij kijken naar de donderdag uit en er komt van alles op tafel en luchten hun hart bij elkaar. Dat kan soms even duren, maar het komt er altijd uit. De kaarten worden bij binnenkomst geschud en als er iets te bespreken is dan wordt er een pauze ingelast en de tijd genomen voor elkaar.
Ja, dat willen er wel meer. Mevrouw van Santen- Heemskerk, voor familie tante Nel, is het aardig gelukt. En elke dag heeft ze er nog zin in. Toch heeft ze niet echt een rustig leventje gehad. Ze is geboren in 1927 op een boerderij in Warmond in een gezin van elf kinderen. Het boerenleven was in die tijd hard werken en afzien. Ze herinnert zich nog dat ze op haar klompen naar school liep. Ze mochten niet met klompen aan de school in. Dus met klompen in de hand, vaak op sokken koud en nat van regen en sneeuw, naar binnen. Toen ze 13 jaar was brak de oorlog uit. Zij was best bang en hoopte maar dat niemand die ze kende zou omkomen. Ze kon goed leren en is nog een aantal jaren kraamverzorgster geweest.
haar 33e en kwam in Leidschendam aan de Oostvlietweg te wonen. Granneman bouwde voor hen een nieuwe boerderij op de grond van vader van Santen. Ze kregen er vijf kinderen. Vier jongens en een meisje. Hoewel Anneke zich ook wel de vijfde jongen noemt. Dat heb je in een dergelijk mannenhuishouden. Samen ravotten op de boerderij, in de strenge winter van 1963 schaatsen op de Vliet en op de schaatsen naar school. Eigenlijk runde moeder de boerderij. Vader Cees van Santen ging vier dagen in de week met paard en wagen naar “de stad.” Schillen en oud brood ophalen voor de varkens en de koeien. Goedkoop veevoer. Met zuinig zijn kan je een heel eind komen. Vijf kinderen groot brengen, koeien melken, varkens voeren, de boekhouding: ze kon het allemaal. Volgens Anneke kon bij hen ook alles. Haar moeder zat en zit altijd vol humor en grapjes. Op vijftigjarige leeftijd heeft ze nog geprobeerd haar rijbewijs te halen. Maar dat strandde. Volgens de rijschoolhouder zou ze dan alleen in een Dafje of driewieler de weg op mogen. Dat vond ze niet stoer genoeg.
Zaterdag 21 januari werd haar 90e verjaardag gevierd in het Dorpshuis, waar dochter Anneke de scepter zwaait. Ruim honderd familieleden vormden een complete reünie. Eerst kwamen de 65-plussers en later de 65-minners. Niet teveel gelijk. Ze kan er heerlijk op terug kijken en vindt dat ze het geweldig getroffen heeft met zoveel zorgzame mensen om haar heen. Ze geniet in een huiskamer vol plantjes, cadeaus en mooie kaarten. Als de zomer nu ook nog komt kan ze misschien weer zelf naar de supermarkt.
Maandagochtend aan de koffietafel informeert iemand of er zaterdag iemand is overleden, omdat de klok werd geluid. Dit blijkt niet het geval! Het was het landelijk kerkelijke sein dat de Kerkbalans van start was gegaan. Voorlopig waren we zelf helemaal uit balans. Iemand overleden, een begrafenis of toch een bruiloft met mogelijk de verkeerde klokken….. Er gaat van alles door ons hoofd bij horen van de kerkklok. Bij ieder van ons gaat er een ander belletje rinkelen. Mocht dit bij u ook het geval zijn (geweest). Dan is het nu toch weer duidelijk dat het om een landelijke actie gaat. De kerk heeft op deze manier aandacht willen vragen voor hun jaarlijkse actie. Dit jaar met als thema: Mijn kerk verbindt. De klok doet dat in ieder geval.
Vrijdagmiddag was hier een vogelspotter bezig op de Kniplaan. Die vertelde in wat voor uniek gebied wij hier wonen. Hier zijn verhaal. Terwijl hij foto’s maakte vlogen ze ineens over zijn hoofd naar onze stallen.
Even de achtergrond: deze zwarte ibissen, er zijn er nu 4 geteld, houden zich op in de Starrevaart plassen en foerageren bij o.a. Stompwijk in de polder. Ze zijn oorspronkelijk afkomstig uit Zuid Europa en komen, misschien ook door het warmere weer steeds vaker ook in noord Europa voor in kleine aantallen.
Enkele soorten zijn: smienten, wintertalingen, ibissen, waterrallen, wilde eenden, nonnetjes, brilduikers, futen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit is de reden dat omwonenden op soms de gekste plaatsen vogelspotters met sterke oculairs op statieven tegenkomen.