De ééndaagse van Nijmegen
Wat begon als een grap op het werk werd werkelijkheid. “Jij houdt toch zo van lopen? Dat moet je ons dan maar eens laten zien” zeiden de collega’s van Jeannette van Santen. Ze zouden allemaal meelopen, maar stuk voor stuk vielen ze af. De een zwanger, de ander geblesseerd, weer een ander een knieblessure en de vierde geen tijd. Zo bleef ze samen met een mannelijk collega over. Wim moest (als man) de 50 kilometer per dag lopen en Jeannet was solidair met hem.
50 Kilometer per dag in de maand voordat zij 50 wordt en de 90e Vierdaagse, dat is een uitdaging. Gesponsord met loopschoenen en een regenjack! door hun werkgever gaan ze op stap.
Ze is gaan informeren bij ervaringdeskundigen zoals Marga, Bram, Anja, Mariska Marian en het trainings programma werd ingezet. Ze begon met rondjes polder, tweemaal per week 17 km vanuit haar werk naar huis en in de weekenden de langere afstanden. Dan werd ze door Sjaak bijvoorbeeld bij Woerden afgezet om het jaagpad langs de Oude Rijn richting huis te volgen. Haar eerste lange afstand was de elfdorpentocht van Nut en Vermaak van 45 km. Ze kreeg hier veel reacties op, omdat veel mensen 45 km fietsen al heel wat vinden, laat staan lopen. In die lange afstanden gaat echt veel tijd inzitten, soms liep ze alleen en vaak in gezelschap want daar houdt ze van.
Het interview vindt trouwens plaats op hun Kolibrie boot op de Nieuwe Vaart richting Vlietlanden. In de vakantie moet je het nuttige met het aangename zien te verenigen en dat is wat mij betreft goed gelukt. We genieten van de zon en de wind en ondertussen babbelen we wat af.

Huisvesting
Ze heeft op internet huisvesting gevonden, ze sliep op een zolder van een 71 jarige ex ballerina die nog 9 andere lopers in huis had gehuisvest. Haar collega stond met zijn vrouw en kinderen op een nabij gelegen camping. Dat vond ze wat te onrustig. Mevrouw kookte voor dit grote gezin, dus dat kwam goed uit.
De dag voorafgaande aan het grote evenement heeft zij zich rustige gehouden op de kermis, 2 rosé tjes en op tijd naar huis, want maandag was de dag van inschrijven. Vooraf hadden zich 48.630 personen zich ingeschreven. Wat een organisatie, het heeft ruim anderhalf uur geduurd voordat ze überhaupt een startbewijs hadden. Uiteindelijk zijn er op maandag 44.015 aangemeld, een groot deel was misschien al thuis gebleven vanwege de weersverwachting. Die wees immers op verlenging van de hittegolf.

Dé dinsdag
Op tijd naar bed, vroeg uit de veren en ’s ochtends om 04.15 uur van start. Het was nog donker en zij stonden al in de rij te trappelen van ongeduld. Goede schoenen, gewapend met hoed en kleine handdoekjes ging ze van start. Geweldig dat ’s morgens vroeg om 6.00 uur al mensen langs de kant zitten om je aan te moedigen, water uitdelen, komkommers en vooral héél véél water. Ze heeft nog nooit zoveel water op een dag gedronken. Indien je niet alles verdampte mocht je gewoon bij iedereen naar binnen lopen om gebruik te maken van het toilet. Om 10.00 uur was het tijd voor de eerste pauze en dat was eigenlijk wat laat. De zon begon al te prikken en werd met hoed en handdoekjes onder haar hoed uit haar gezicht gehouden en over haar schouders gelegd om verbranding tegen te gaan. Factor 20 moest de verzorging van de reeds aan de zon gewende huid voor haar rekening nemen. Je komt onderweg ook de leukste mensen tegen. Vooral als het bekenden van je zijn. Wat te denken van die Canadese jongens van de marechaussee die al zingend het tempo aangaven, de aanmoedigingen langs de kant en het medeleven.

Bloed, zweet en (vreugde) tranen
Het werd uiteindelijk behoorlijk zwaar, maar hiervoor had ze tenslotte getraind. Wel werd het achteraf gezien inderdaad veel stiller naarmate ze de eindstreep naderde, blik op het asfalt en doorzetten. Niet meer zingen, krachten sparen en eigenlijk alleen met jezelf bezig zijn, in jezelf gekeerd. Om vijf minuten voor drie ging ze eindstreep over. Kapot maar voldaan. Terug naar huis, opknappen en ze heeft zichzelf op een rosétje getrakteerd, dat had ze tenslotte verdiend.
Groot was de teleurstelling toen ze hoorde dat de rest van de vierdaagse werd afgelast. Verslagenheid overheerste. Niemand was in de stemming om te feesten, er waren tenslotte twee doden gevallen. Ze heeft er zelf ook de nodige zien flauwvallen, de meeste wandelaars na de eindstreep en ze geeft toe dat ze zeker niet nog 2 kilometer had kunnen lopen. Over de dag heen zijn er 1021 uitgevallen en 42.120 haalden de eindstreep. Ze had nog de hoop dat de afstanden ingekort zouden worden, maar nee het was echt ten einde En dan zit je daar, een beetje verslagen, niet wetende wat je moet doen. Blijven hangen of naar huis. Ook thuis was iedereen aan het werk en waren het vreemde dagen. Ze heeft nog wel een infectie opgelopen, ontstoken haarvaatjes in haar kuiten. De hitte was zo extreem, de zon scheen rechtstreeks op haar kuiten, maar ook het oververhitte asfalt gaf de
nodige warmte af. Openstaande poriën vergroten de kans op een infectie. Samen nog lekker nakletsen aan het Noord Aa strand met lotgenoten is de beste manier van afkicken. Ze is blij met de opgebouwde conditie en wil het volgend jaar in ieder geval weer opnieuw gaan proberen.

Petra Oliehoek van Es