Sven is negen geworden en hij wilde een drumstel. Plus nog een heleboel dingen waarvan wij het bestaan niet eens wisten… Op zich is een drumstel een leuke keus maar een fiets vonden wij een beter idee omdat zijn huidige fiets toch tekenen vertoonde van slijtage die niet eenvoudig meer te repareren waren, vooral niet na dertig onderhoudsbeurten door ondergetekende…Sven had elke keer wel weer wat te mopperen: dan deden zijn lichten het niet meer, dan had hij weer moeite met remmen en dan weer werkten de versnellingen niet meer. En omdat hij met die fiets naar school moest was ik min of meer verplicht mij direct op de ontstane problemen te storten, in twee keer want wanneer ik mij op de knieën voor de fiets nestelde, riep mijn vrouw me tot de orde want ik moest eerst oude kleren aan doen. Nu lijkt het of ik ontzettend onder de duim zit maar niets is minder waar: ze heeft namelijk gelijk want ik heb al diverse broeken verknald middels smeermiddelen of door op mijn knieën te werken waardoor vele broeken gaten begonnen te vertonen…Ik vond dat niet zo’n probleem want broeken met gaten of vale plekken kun je tegenwoordig zó kopen in de winkel maar daar had ik toch niet helemaal gelijk in.
We moesten dus op zoek naar een fiets en uiteindelijk werd het een ‘Marktplaatsje’ en vonden we een degelijke en stoere gazelle jongensfiets. De verkoper, een gezin uit Den Haag, accepteerde mijn bod en enkele dagen later stond hij in onze schuur. ‘Gelukkig’ was de fiets niet helemaal compleet en kon ik weer mijn oude kleren aantrekken om een standaard, een bel en een slot er op zetten. Met een blinddoek om werd Sven afgelopen zondag naar beneden geroepen en na het gezang van ons, op zich al een traktatie.., kreeg hij het sein om de blinddoek af te doen. Zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd en nadat hij weer was bijgekomen vroeg hij heel benepen: “Is het een nieuwe fiets?” “Nee, de vorige eigenaar was een olifant!” antwoordde ik. Direct rende hij weer naar boven om zijn kleren aan te trekken en één minuut later zat hij op zijn fiets en maakte hij de buurt onveilig. Na een kwartiertje was hij terug en vertelde hij ons dat dit ‘de mooiste verjaardag van zijn leven was!’ Zeer tevreden over dit antwoord richtte ik mij tot Sil want die brabbelde weer iets onverstaanbaars. Toen ik voor de derde keer tegen hem zei dat hij duidelijker moest praten, antwoordde hij geïrriteerd: “Ik kan niet goed praten!” Toch zien wij hem met de week beter praten maar dat mag ook wel want hij gaat twee keer in de week naar Logopedie, naar Paulien. Paulien, een jonge meid, kan goed met hem overweg en hij met haar. Dat scheelt een slok op een borrel. Ze hebben veel lol samen en Sil mag ook zo nu en dan lekker ondeugend zijn. De oefeningen zijn niet altijd even leuk maar wel vaak lekker: dan moeten we een rozijntje op een bord leggen waarna hij met het puntje van zijn tong het rozijntje over het bord moet schuiven. Nog intiemer is de oefening met pindakaas. We moeten dat wat pindakaas aan achter zijn tanden plakken waarna hij met zijn tong dat weg moet likken, en geloof me, dat levert prachtige smoelwerken op! Ja, Sil en Paulien, een leuk stel. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het goed zal aflopen. Sil trouwt uiteindelijk met zijn Logopediste en ze leefden en spraken nog lang en gelukkig!
Arjen Veldhuizen