Zoon Sven had nog een tien euro bon van de speelgoedwinkel dus ik ging met hem en Youri op pad om die bon te verzilveren. Youri ging mee voor de zogenaamde ‘left overs’ want het is inmiddels traditie om van je verjaardagsgeld ook een kleinigheidje te geven aan je broers…Vervolgens hebben we de winkel in al haar hoeken en gaten bekeken en heb ik steeds Ja of Nee moeten zeggen tegen Sven wanneer hij weer vroeg of wat hij aanwees binnen het budget paste….(Ik ken bijna alle prijzen nu uit mijn hoofd!) Ik moest wel lachen om ‘m, hoor, want hij klaagde honderduit over het feit dat alles zo duur was. Dat hij maar geen keus kon maken vond ik minder leuk want er lopen kinderen op deze wereld rond die daar niet moeilijk over gedaan zouden hebben, maar ja, er was ook zoveel keus en dan is het moeilijk knopen doorhakken. Zijn broer spoorde hem aan om lego te kopen want hij wist dat Sven eigenlijk lego alleen maar leuk vindt op de dag dat hij het doosje uitpakt en vervolgens kijkt hij er niet meer naar om…Youri wacht die dag dan geduldig af en voegt de lego dan schaamteloos toe aan zijn voorraad zodat hij zijn bouwwerken weer verder kan uitbreiden. Ja, onze Your’ is politiek gezien de man van het ‘vol bouwen’, van de prestigeprojecten zal ik maar zeggen…
Afijn, nadat we al enkele malen de begane, eerste en tweede verdieping van de winkel onderzocht hadden, vonden we ineens een bak met computerspelletjes en dat was direct het ei van Columbus: wild graaiden twee paar handen door de bak en steeds kreeg ik een hoes onder ogen waarop schietende en vechtende, gruwelijke personen op stonden. Nu ben ik niet zo van de vechtspelletjes want volgens mij heeft dat wél invloed op een kind, maar ja, je moet ze ook een beetje weerbaar maken dus de keus viel uiteindelijk op een spel van ‘The Lord of the Rings’, gasten die elkaar met zwaarden te lijf gingen en aangezien ik vroeger ook naar Floris mocht kijken, zag ik daar geen kwaad in. Het spel was afgeprijsd van 44 euro naar 6 euro (je zou er maar de volle mep voor betaald hebben!) dus we hadden er weer een probleem bij: wat doen we met de resterende 4 euro? Gelukkig zag Sven even verderop een soort sleutelhanger waaraan een apparaatje zat wat iets kon opnemen. Op dat moment zag ik er geen kwaad in (maar daar kom ik zo op terug….) en even later reden we weer tevreden huiswaarts. Eenmaal thuis gekomen moest Pa direct aan de slag: het spel moest op de computer geïnstalleerd worden. Daarna even de computer opnieuw opstarten en klaar is Pa! Mooi niet dus! Ik klom direct in de telefoon en belde met een vriend in Stompwijk die alles weet van computers en die wist te vertellen wat ik eigenlijk al vermoedde: De grafische kaart van de pc accepteerde het spel niet. Na vijf jaar blijkt dus dat mijn computertje eigenlijk alweer te oud is! Het zweet breekt me uit. Ik loop achter de feiten aan! Belachelijk! Nu hoor ik er níet meer bij… De rest van de avond was ik niet meer te genieten en de volgende morgen stond ik al op de stoep van de computer winkel. Vijf minuten later liep ik weer naar buiten, 58 eurootjes armer want zo’n kaartje kost een vermogen. In mijn ogen dan want als je een beetje bij de tijd wilt zijn dan kost zo’n ding hónderden euro’s… Dat vertelde ik dan ook als eerste aan mijn vrouw toen ik thuis kwam voordat ze grafisch van de schrik onderuit ging. Even later zat de kaart waar hij hoorde en probeerde ik het spel opnieuw, dit keer met succes. De vreugde hierdoor sloeg na een paar dagen om in ergernis want de mannen, alle drie, zijn niet meer bij de computer weg te slaan…Daar werd ik chagrijnig van en telkens als ik zat te mopperen op de jongens kreeg ik dat even later weer voor m’n voeten geworpen omdat Sven dat stiekum had opgenomen met z’n opname apparaatje, volgens mij heeft hij het zelfs op school laten horen…Ja, zo maak je geen goede indruk. Toen ik daags erna de lege envelop van de cadeaubon uit mijn jas haalde, ontdekte ik nog een tientje ín de envelop en realiseerde ik me dat we dan tóch dat ene hadden kunnen kopen waar je geen pc voor nodig hebt..dus óók geen grafische kaart!
Ik heb ook altijd pech…
Arjen Veldhuizen
