Rijwielen en bromfietsen, benzine en diesel; Arie Hooymans is al 50 jaar van alle markten thuis. Zijn vader, ook Arie, begon in 1930 een eigen rijwielhandel. Na de oorlog kwamen er meer auto’s en nam hij er een benzinepomp bij. Arie junior ging naar de technische school en de handelsavondschool voor het Middenstandsdiploma. Toen hij in 1963 op zijn 20^e uit militaire dienst kwam, begon hij voor zich zelf. In de schuur op het erf van Cors van den Bosch. De vakdiploma’s kwamen er ook via avondstudie.  

Zonder water

Zonder water, maar mèt een kolenkachel kon hij zich daar redden. De milieu eisen waren nog in opkomst. Brommers en fietsen werden nog schoongemaakt met een mengsel van petroleum en olie. Alles was vaak stoffig en vet. Ook de overall’s. Zijn vrouw was er druk mee.

Desnoods uitkoken; schoon moesten ze.

Het was een volle boel in de oude kleine schuur. Nieuwe fietsen stonden in dozen opgestapeld. Overal accessoires, gereedschappen enzovoort. Maar Arie wist altijd precies te vinden wat hij zocht.  

Kouwe prak

“Het waren mooie tijden,“ aldus Arie. Volgens zijn kinderen was hij van half acht ’s morgens tot half acht ’s avonds in de weer. Ze woonden nog verderop aan de Meerlaan en later aan de Van Santhorststraat. Dus voor koffie en eten moest de tent even dicht. Of de kinderen mochten om de beurt de benzinepomp bemannen. Terwijl zijn eten voor de zoveelste keer koud stond te worden plakte hij nog even een band of tankte benzine. Dat is nu wel makkelijker. Met een pasje kunnen klanten zelf tanken.  

Een nieuwe winkel

De gemeente wilde op hun plek huizen bouwen; de Van Merodestraat. Arie had zijn oog al laten vallen op een stuk grond aan de overkant van de Meerlaan. Dat had nog heel wat voeten in aarde. Maar in februari 1980 werd met de bouw begonnen en in het najaar konden ze daar de werkplaats en de winkel openen. Ook de benzinepomp wordt telkens weer aan de eisen van de tijd aangepast. De nieuwe voorschriften vliegen je als pomphouder om de oren.

En dat is maar goed ook. Veiligheid voor alles. Een dichte bak onder het geheel is natuurlijk beter voor het milieu. De hele levering en beprijzen door de benzinemaatschappij gaan tegenwoordig via GPS.

 Vrije tijd

Vakanties zaten er als ZZP-er die eerste jaren ook nog helemaal niet in. De laatste jaren is hij ’s maandags gesloten en kunnen ze wel vaker en verder weg met de caravan. Op latere leeftijd ging Arie nog leren zwemmen om met de familie te kunnen meedoen op de camping. Van fietsenmakers zou je verwachten dat ze vaak op de fiets zitten. Maar ze wandelen liever.  

Een opvolger is nog niet in zicht. Maar dat is ook helemaal niet aan de orde. Arie gaat ondanks zijn 70 jaren nog lekker door. Ook voor schaatsen slijpen; vlak, noren, en kunstschaatsen heeft hij de nieuwste spullen in huis. En ook van E-bikes weet hij alles af.

 Trappetje

Van de winkel naar de benzinepomp en weer terug; hoe vaak zal hij dat trappetje niet zijn afgegaan? Hij heeft er een snel loopje voor ontwikkeld. 

Eén keer ging het toch mis. Het schilderwerk van het pand doet hij graag zelf. Dat gaat doorgaans ook goed. Maar nu rolde hij om met een pot verf en een trap en eindigde geverfd en al bij de deur van het pand…………. 

 Arie gefeliciteerd. Nog vele jaren ! (en voorzichtig met het trappetje…….)

 Agnes van Boheemen-Vollebregt

Aan het woord: Cees Overdevest. Samen met Jo 60 jaar getrouwd. Als je dan nog zo gezond op jezelf woont, mag je dat rustig geluk noemen. Al zag het er eerst niet erg gezellig uit. Ze trouwden op 31 januari 1953. De dag van de februaristorm. De watersnood die ontzettend veel ellende bracht. In die storm kwamen ze thuis na het feest.

Ze kregen drie kinderen en vijf kleinkinderen. 

In de bouw

Cees is in 1928 geboren in Zoeterwoude. Zijn vader was aannemer en alle zeven zoons gingen in de bouw werken. Cees deed de ambachtsschool, ging in dienst en naar de oorlog in Indonesië. Hierdoor liep hij een leerachterstand op, die hij later tijdens zijn werk pas inhaalde. Zijn vader nam in 1952 het Aannemersbedrijf Beekman over aan de Stompwijkseweg 82. Broer Aad en Cees werkten daar samen bij hun vader. In 1960 begonnen zij zelf op die plek hun bedrijf A. en C. Overdevest. Aad was een geweldige metselaar. Tegelen en stukadoren kon hij als de beste. Cees was de timmerman. Vooral had hij veel plezier in het maken van  funderingen voor bruggen en huizen. Tegenwoordig komt de bekisting daarvoor kant en klaar aan op het bouwwerk.

Huizen en stallen

Het eerste huis dat ze bouwden was in 1965 van Johan en Ida van Vliet aan de Oostvlietweg. Er zouden er nog vele volgen. Het vervoer van kleine materialen ging met de bakfiets. Later een bakfiets met motor. Tussen kleine verbouwingen door kwam ook het grotere werk er aan. Kippenschuren, o.a. bij ons, ligboxenstallen en varkensstallen. In het begin werkte Cees zelf mee, maar met personeel erbij werd hij meer de regelaar. Kleine verbouwingen werden soms uitgerekend op de achterkant van een sigarendoos. Als het weer te slecht was voor buitenwerk werden kozijnen gemaakt in de werkplaats achter hun huis. Jo zorgde voor de koffie voor de medewerkers.

Geen opvolger

Hun zoon viel voor het administratieve werk. Terwijl twee schoonzoons timmerman werden, maar ook geen zelfstandig bedrijf zochten. Cees was 63 toen broer Aad met zijn gezondheid begon te sukkelen. Om voor twee jaar nog zo’n geweldige metselaar te vervangen, zag hij niet zitten. Zodat hij ook stopte. Nu kreeg hij meer tijd voor zijn hobby’s. Hij zat in het bestuur van Nooit Gedacht, ging mennen en badmintonnen.

Geluk bij een ongeluk

Terugkijkend zag het er In 1966  even slechter uit. Cees en Jo woonden vier dagen in hun nieuwe huis, toen hij in hun oude huis ernaast, door de zolder zakte. Gelukkig waren er veel mensen bij en werd hij binnen de kortste keren naar het ziekenhuis vervoerd. Met een gescheurde lever. “Kantje boord,“ volgens de artsen. Zijn goede conditie hielp hem er boven op, en binnen zes weken was hij weer aan het werk. Hij kan het nu nog mooi navertellen.

Cees en Jo: Nog veel geluk toegewenst!

Agnes van Boheemen- Vollebregt

  Op donderdagavond 10 januari 2013 zijn de plannen onthuld voor de renovatie van de kantine. De kantine renovatie commissie bestaande uit: Ton Veenhof, Ria van Rijn, Jokelien van Rijn, Carla en Ruud van Hoeijen en Tom Vurens. Er is door de commissie de afgelopen maanden hard gewerkt aan het uitwerken van de plannen. Er komt ongelooflijk veel werk bij kijken. Vragen als moet de vloer vernieuwd worden en met welke soort tegel dan? Welke brandveilige plafonds, andere meer (sfeer)verlichting, nieuwe beukenhouten bar en andere ruimere opstelling met dezelfde meters. Allerlei soorten kassa’s die bijvoorbeeld een directe verbinding heeft met de penningmeester en voorraadbeheer. Met allerlei technische snufjes die door juist gebruik enorm veel voordelen oplevert zoals het werken met pasjes die opgewaardeerd kunnen worden door vaste bezoekers. Van welk materiaal wordt het nieuwe meubilair en welke kleur? Mooi van vorm en toch hufterproef. Wat kan er anders en hoe kan het beter? Over elke grote en kleine beslissing is gewikt en gewogen.

Middels een prachtige presentatie, gemaakt door Rick Westerman, zijn alle genodigden deelgenoot gemaakt van de plannen. De genodigden bestonden vooral uit Stompwijkse bedrijven en ervaringsdeskundigen, zoals Theo van den Bosch die zich al voor de 3^e keer  bezig gaat houden met de herinrichting. En Koos Bos die zich heeft gemeld voor het helpen slopen. Het doel van de avond was het presenteren van de plannen, het doorspreken ervan, het uitwisselen van ideeën om op die manier verder te kunnen gaan op de ingeslagen weg. Want één ding is duidelijk, na 20 jaar kan de kantine wel een facelift gebruiken. Als nu blijkt dat men op de goede weg zit, dat zal er gesproken gaan worden met het Stichtingsbestuur en de Omni. Dan zullen de plannen voor de financiering verder uitgewerkt gaan worden. Een deel kan men al opbrengen, maar er moet nog een groot deel gefinancierd worden. Hier is eveneens over nagedacht. Dit kan door het opkopen van vierkante meters vloer, barkrukken, verlichting, bar, gordijnen, luifels, noem maar op. Daar later meer over. Er kan nu over gepraat worden, nu de plannen naar buiten zijn gebracht. Als alles volgens plan verloopt is het de bedoeling dat men half mei gaat starten om na 9 á 12 weken klaar te zijn voor het nieuwe seizoen. De eerste reacties zijn goed en er werden die avond nog veel verschillende ideeën uitgewisseld. Wordt vervolgd.

Petra Oliehoek– van Es

Nederland telt ieder jaar minder boeren. Maar de bedrijven worden wel groter. En Stompwijk blijft daarbij niet achter. Op Bovenmeerweg 37 zit de familie Berg- Onderwater. Grootvader Quirinus Onderwater had tien kinderen. Een aantal daarvan werden boer of boerin. Bert en Engel Onderwater bleven samen boeren in de Bovenmeer. Uiteindelijk bleef Engel, de vader van Ria en haar zus, over. Ria werkte van jongs af aan hard mee. Ze hield altijd al van het boerenwerk. Vooral het melken en voeren van de dieren is haar lust en haar leven. Op een boerderij is altijd wel iets te doen. De schapen zijn ook helemaal haar liefhebberij. Ze hebben dertig fokschapen; dat is heel wat keren, ook ’s nachts, gaan kijken als er een moet lammeren.

Familie Berg

In mei 1973 trouwde Ria met Jan Berg uit Wassenaar en zetten zij samen het bedrijf voort. Ook Jan heeft een echt boerenhart. Hij constateert dat hij nu al vijftig jaar koeien melkt ! En hij wil er nog helemaal niet mee stoppen. Maar is toch blij dat hun oudste zoon Arjan, tien jaar geleden in de firma: de V.O.F., wilde komen. En als moderne ondernemer wil Arjan graag uitbreiden.

Twee  nieuwe stallen

De gemeente was niet helemaal onwelwillend, maar ook niet makkelijk. De vergunningen lieten dan ook drie-en-een-half jaar op zich wachten. Maar 11 april 2012 gingen toch de heipalen de grond in. Oude schuren waren afgebroken en asbest opgeruimd. Grote geulen werden gegraven voor de leidingen en ook de halve tuin; Ria ’s trots, ging op de schop. Maar nu staat er een prachtige stal.

De zijkanten kunnen helemaal open via rolgordijnen. De vloer is op de plaats waar het voer moet liggen afgewerkt met een coating. Maïs heeft nogal de neiging om op de vloer in te werken. Ze kunnen er 110 koeien melken. Het jongvee staat in de huisstal en nog een kleiner onderkomen. Ook de tweede nieuwe schuur, links naast het huis, is helemaal in gebruik. Deze kwam in de plaats van enkele oudere schuurtjes. Hier kan hooi worden opgeslagen, en dan is er nog plaats genoeg voor het hele machinepark, een gereedschapsbank en een carport. Er komen net twee vrachten graszaadhooi binnen.

Melkrobot

En dan de melkrobot! De tweede van Stompwijk. Makkelijker werken. Maar  ook een week dag en nacht achter de koeien aan om ze te leren hoe ze die moeten gebruiken. Ze hebben geen echt lastige koeien, dus het lukt prima.  “We hebben nergens spijt van,” zegt Jan.

Arjan heeft de middelbare landbouwschool doorlopen in Gouda. Een goede basis. Hij doet dan ook het meeste computerwerk. Boven het hok met de robot is het kantoortje. Als je hier zit kan je ook de koeien zien. Een mooi gezicht. Ze liggen of lopen allemaal rustig door de stal heen. En gaan zelf naar de robot als ze gemolken willen worden. Ze hebben een pootbandje waardoor de computer weet hoeveel melk ze geven en hoeveel voer ze mogen. Tien keer per dag gaat er een mestrobot  zijn rondje maken: oftewel de stal vegen. De zogenaamde gesloten vloer is weer iets nieuws. Emissiearm; dus minder ammoniak , helemaal volgens de laatste voorschriften.

Arjan heeft ook nog een baan, zoals veel jonge boeren.  En als het weer beter wordt gaat hij met zijn vader tussen alle gebouwen straatwerk aanleggen. Dan kunnen ze ook nog weer eens bezoekers ontvangen. Daar is namelijk nog een ruimte voor beschikbaar aan het begin van de nieuwe stal. Zoals op de foto’s is te zien: het is het bekijken waard.

Jan, Ria en Arjan veel succes met jullie aanwinst.

Agnes van Boheemen- Vollebregt

PS: Ondertussen hebben Arjan en Yvonne een zoon: Luuk. Gefeliciteerd !

Otto Havik 60 jaar lid van het koor

Gisteren werd in de Laurentiuskerk een jubileumviering gehouden ter ere van Otto Havik. De gehele dienst stond hij centraal in het midden van het koor, op zijn vaste plek; zijn eerdere onderscheiding fier op de borst  gespeld, doch genoeg ruimte overlatend voor een erespeld.

Op zijn 23^e werd hij lid van het koor om hier zijn passie te vinden, want na 60 jaar zingt hij nog steeds met een krachtige stem. Zijn stempartij is door de jaren heen van tenor naar de bassen  gezakt. Zo zie je dat zingen, je jong houdt, want 83 geef je hem zeker niet. 

Een rekensommetje van de voorzitter, Sjaak Kappetein, kwam op pakweg 11.000 bezoeken van Otto aan deze kerk. Heel vroeger bezocht men namelijk dagelijks en later minimaal 2 x per week de kerk. Als koorlid verzorgde hij mede  de rouw- en trouwdiensten en nam solo´s voor zijn rekening. Zijn voorkeur voor 3 stemmige mis van Perosie is met het huidige aantal koorleden helaas niet meer haalbaar.

Deze viering had allerlei liederen in zich, Nederlands maar ook Latijnse liederen, waarvan de tekst niet meer in mijn hoofd zit, maar de melodie wel. Het speciale lied werd gezongen als ode aan St. Ceclia de patrones van de koren; gisteren was het haar dag. En natuurlijk het 4 stemmig ´Lang zal hij leven´

Een woord van dank namens het koor, pastoor emeritus Banning en Rienus Odijk namens het kerkbeheer. Bloemen voor zijn vrouw Corrie. Een envelop met inhoud, een ere-speld die slechts weinige uitgedeeld krijgen. Otto deelt deze eer met pastoor Van der Plas. Een oorkonde voor boven zijn bed. `Ik heb geen behang meer nodig`, aldus Otto en de gekregen kaars moet er ook aan geloven. `Net zoals wij allemaal!`.

Dan gaan Otto, met Corry en haar kinderen en kleinkinderen en het koor gezellig naar de koffie in het Dorpshuis.

Otto ook dank namens alle parochianen voor jouw jarenlange inzet.

Petra Oliehoek- van Es

Donderdagavond was onze Laurentius geheel opengesteld voor het korenfestival. Een zestal koren gingen met elkaar de strijd aan om de vakkundige jury te overtuigen van hun kunsten. De jury, bestond uit Wilma Driessen (voormalig operazangeres), Jack de Bie (pianist, repetitor en zangbegeleider) en Erik Nelissen (zangdocent en hoofd muziek aan de VAK in Delft).

Om acht uur werd het festival officieel geopend en beet het seniorenkoor Dicentoria de spits af. Het koor bestaat al 35 jaar. Hun jongste lid is 65 en de oudste is afgelopen week 89 geworden, maar zij was niet aanwezig. Ze wordt gevolgd door een heer van 82 jaar. Aan hem was te zien dat zingen je jong houdt. Hun kleding straalde eenheid uit en die ene hoge noot werd gezongen door Swarovski Nel, die naam kreeg ze omdat haar kleding zo prachtig schitterde.

Het tweede koor was Flash Back, ooit opgericht door 4 vrienden die van gezelligheid en kwaliteit houden, inmiddels bestaat het koor uit 25 personen. Ze zongen eigentijdse liedjes onder begeleiding van een orkestband. Iets te laag ingezet aldus de jury achteraf.

Als 3^e trad het grootste koor, het Voorburgs Opera Koor op, waar ook Stompwijker Boudewijn v.d. Capelle zijn stem liet horen. Dirigent Wim Madderom zorgde tevens voor de begeleiding op de vleugel. Een koor dat bijna 60 jaar bestaat en geloof het of niet, maar dat hoor je. We werden meegenomen naar de Italiaanse opera, maar ook naar You’ll never walk alone, dat ik zelf associeer met een Engelse voetbalclub, maar oorspronkelijk uit een musical Caroussel komt.

Na drie optredens werd een pauze ingelast om de kelen te smeren en werd het kerkorgel nog even doorgeblazen door presentator en pianist Gregor Bak, wat een feestje weet die man er van te maken.

Na de pauze ging DZN aan de slag. Dit staat voor De Zingende Noteboom, naar de naam van de dirigente (Jolanda) die zich geheel in- en uitleeft voor het koor. Ze had drie koren die avond onder haar hoede. Ze hadden uitstraling, enthousiasme, deden aan staging (poses op het podium). Ze zongen uit het hoofd en met veel kleur en stemming, aldus de jury. Opvallend was dat er in dit koor van 23 vrouwen slechts één man, mee zong. Ook zijn zongen met een orkestband.

Hierna was het de beurt aan ‘Van Bach tot Beatles’ met uitsluitend vrouwen. Het is een gelegenheidskoor. Elk jaar wordt er een nieuwe cursus gestart voor beginnende zangers en zangeressen. Ervaring is niet nodig, aldus Marion Mulders. De begeleiding werd verzorgd door een gitarist en Marion zorgde ervoor dat ook een blokfluit een rol kan krijgen in een Oud Ierse afscheidslied. Zij is een vrouw die van vele markten thuis is of het nu om dirigeren, piano spelen, blokfluit of arrangeren gaat.

Tot slot was het de beurt aan Prestige. Een theaterzanggroep bestaande uit 21 getalenteerde zangers en acteurs. Ze worden muzikaal begeleid door een unieke en inspirerende duizendpoot Richard Fitzhugh. Hun lied Kayama, nam het gehele publiek mee op reis naar de Afrika. Wisselende posities en de begeleiding door piano maar ook het asymmetrische handengeklap van de leden was prachtig en het lied kreeg hierdoor nog meer cachet. Er werden solo’s gezongen in afwisseling met het gehele koor, een accent van een dwarsfluit en het was gewoon heel mooi, ook om naar te kijken. De uitdrukkingen, houdingen en hun gezang maakten een compleet plaatje. Niet alleen de jury, maar volgens mij was de hele kerk van mening dat dit echt de winnaars waren. Lovende woorden van Wilma Driessen met betrekking tot hun expressie en hun klassieke wijze van zingen met je middenrif, het zogenaamde belten. Technisch bijzonder moeilijk waar jarenlange oefening aan vooraf gaat.

Voordat de jury tot deze conclusie kwam werd de zaal bezig gehouden met zelf zingen. Een kleine ode aan de afgelopen week overleden Hetty Blok om in de sfeer te komen. Gregor zong voor en begeleidde het publiek dat als een koor: Ja, zuster, nee zuster zong. Met aansluitend een medley van Ramses Shaffy, het simpele maar o zo mooie lied ah, ah, ah klonk fantastisch. En als het niet zo ging als gewenst, werd alles stil gelegd en met korte instructies kwam er een geweldig resultaat, want na het horen van zoveel liedjes wil je zelf ook lekker zingen.

Prestige ontving de waarde cheque van € 250,- uit handen van Gregor Rensen. Hij sprak er over dat naast de twee theaters die de gemeente rijk is, er nu een extra concertzaal bij is gekomen, want in de Sint Laurentius kerk klinkt het als een klok.

Veel dank aan de gastvrijheid en het vele werk dat de vrijwilligers koffie, verkeersregelaars, EHBO, hapje en drankje, aan alles was gedacht. Mede dankzij ieders bijdrage is deze avond zo voortreffelijke verlopen.

                                            Petra Oliehoek- van Es

Afgelopen vrijdag was het Allerzielen en wordt er stilgestaan bij alle overledenen in het algemeen, en die van het afgelopen jaar in het bijzonder. Een ieder kan namen aandragen die herinnerd mogen worden. Bij het noemen van de namen gaat er telkens weer een luikje in je hoofd open en worden de beelden weer levend, ik zie de persoon weer geheel voor me.

Er is aan deze gedachtenisviering vanaf augustus gewerkt en dat was te merken. Elk lied en gelezen tekst was op elkaar afgestemd, mooie gedichten werden prachtig voorgedragen. Er waren toehoorders genoeg, want de kerk was bijzonder goed gevuld. Na de viering konden grafkaarsen gekocht worden.

Er is afgelopen weken hard gewerkt om het kerkhof onkruid- en bladvrij te maken en dat valt niet mee in de herfst. Er hing sfeervolle kerstverlichting langs de leibomen en op vele graven brandde een kaarsje. Het saamhorigheidsgevoel is enorm om dit met elkaar in zo’n bijzonder sfeervolle omgeving te mogen delen. Stel je voor; het is pikdonker, de wind waait om je oren en je bezoek een begraafplaats, meestal ontloop je deze in de avond. Maar nu zie je overal lichtjes. Een ieder bezoekt zijn familie, vrienden of kennissen en er wordt met elkaar bij stil gestaan. Het gemis wordt gedeeld. Kaarsjes flakkeren op de grafstenen. Een trompet schalt en de graven worden stuk voor stuk gezegend door familieleden of de voorganger van de avond Marianne Turk. Een heel bijzonder gebeurtenis waarbij ik mezelf gezegend voel om zo’n team rond de kerk te hebben. Allemaal heel veel dank.

Petra Oliehoek-van Es

Iedereen bedankt!

De bezorgers bedanken u weer voor uw bijdrage. Met z’n allen haalden ze maar liefst € 2555,38 op. Dit betekent voor iedereen weer een leuk zakcentje. In april 2013 komen ze weer bij u langs.

Bedankt voor uw bijdrage!

Bankpasje

Wie is zijn bankpasje kwijt, dit is gevonden zaterdagavond op de Dr. Van Noortstraat en bij ons afgeleverd. Inmiddels zijn we het zelf ook weer even ‘kwijt’, er wordt nog binnenshuis naar gezocht. Er is nog hoop!

Graag melden, Dotterbloem 1