Vorige week gevonden:

Een deel 1A formulier van een bromfiets,

Tomos met kenteken DL-645-V.

Handig als je je bromfiets wilt verkopen!

Af te halen bij Dotterbloem 1

Afgelopen week viel aan fotograaf Adri de Groot de eer ten deel om opgenomen te worden in de orde van Oranje Nassau. Op zijn site is te lezen:

“Op een dag als deze waarop anderen op je borst kloppen door er een lintje op te hangen, mag je hun motivatie wel vermelden. Enkele passages uit de voordracht van de burgemeester van Rijnwoude.

“Het gaat om een bijzonder iemand met unieke activiteiten op het gebied van natuur, natuurbehoud en natuurbescherming, die met behulp van moderne media duizenden mensen bewust maakt van en laat meegenieten met een deelaspect van al het moois wat de natuur ons te bieden heeft, namelijk vogels.

Men kan zich op deze website aanmelden als (gratis) abonnee, en wordt vervolgens zo goed als dagelijks getrakteerd op zeer kundige verslaglegging van het vogelleven in uw regio maar ook wel daarbuiten. Dit doet hij middels de meest prachtige, door hem zelf gemaakte foto’s van bekende maar ook zeldzame vogels in hun dagelijkse activiteiten, voorzien van korte, heel toegankelijke verhaaltjes en opmerkingen over wat hij op zijn speurtochten observeert en meemaakt.

Die informatie biedt bovendien zoveel interessants dat er een grote educatieve waarde vanuit gaat. Hij geeft blijk van een bijzonder engagement met betrekking tot natuurbescherming, wat aan de orde komt op zijn website
door de verslagen die hij doet van ons mensen, op momenten dat wij natuur of dieren geweld aandoen”.

Bij de redactie kijken we regelmatig naar vogeldagboek.nl  waar hij de meest bijzondere vogels fotografeert en deelt op zijn vogeldagboek. Een echte aanrader.

Adri wordt veelvuldig gesignaleerd bij de Vogelplas. Zo ook afgelopen week toen Yvonne van Rijn met groep 7 hem tegen het lijf liep. Lees elders haar verslag.

Petra Oliehoek– van Es

Nynke Nevermind!

Net als half Nederland maak ik gebruik van Facebook en daar zag ik laatst mijn buurmeisje in de lakens hangen. In vaktaal heet dat tissues, maar dat klinkt zo breekbaar. Ze heet Nynke en zit op woensdag en zaterdag op de circusschool Nevermind in Zoetermeer en daar oefent ze met het balanceren op een bal  of op een koord of jongleren met ballen of kegels. Ik zag trouwens laatst Stijn met diabolo in op het speelveld bij de Appelboom aan de slag. Ook niet geheel onverdienstelijk. Hij heeft zich sinds kort ook aangemeld, nu hij zijn zus zoveel trucen uit ziet halen. Afgelopen week werd in het Stadshart het startsein gegeven voor de Nationale sportweek en ja hoor daar hing ze weer samen met 2 ook 13-jarige circusartiesten. Geheel in stijl van deze toch wel koninklijke week in het rood-wit-blauw. Nynke hangt in het wit geheel ondersteboven. Wij zijn hier ook ondersteboven van, maar dan van onder de indruk. Hier gaan we meer van horen.

Petra Oliehoek– van Es

Afgelopen vrijdag was het kaarten in de kantine. Deze keer kon men individueel inschrijven en dat gaf leuke combinaties en was toch weer eens wat anders. De opkomst kon veel beter, zeker nu de opbrengst ten gunste van de verbouwing van de kantine van de Stompwijk ‘92.  Vorige week de carwash actie, afgelopen week kaarten en komende vrijdag een walking dinner.

Val ik een keer in de prijzen is de uitslag niet bewaard gebleven omdat het buiten de competitie viel! Er waren 2 tafels met prijzen voor de prijsjassers en de loterij beschikbaar gesteld door de Stompwijkse Middenstand. De avond was weer uitstekend verzorgd mede door inzet van bijna de gehele familie van Hoeijen en Tess.

En dan Hoera het is vrijdag een Walking Dinner in de kantine.

Niet denken wat zullen we vandaag weer eens eten, maar aan een relaxt weekend beginnen waarin vrijheid hoog in het vaandel staat. vanuit je werk aanschuiven een aperitief, diverse voorgerechten en keuze gerechten en koffie met een overheerlijke  bonbon toe. Er zijn van die activiteiten daar moet je gewoon bij zijn. Dit wil je niet missen.  Dit is er zo een. Je hoeft geen lid te zijn, iedereen is welkom. Aanvang: 18.00 uur

Prijs: € 35,- per couvert

Aanmelding bij dhr. Ton Veenhof,

Bij voorkeur via e-mail:  tonveenhof21@gmail.com  

Of via: 06-25190804

Betaling via rek. 11.73.57.030 t.n.v. de renovatie-kantine.

Het is kort dag spoedige aanmelding is gewenst.

De opbrengst komt volledig ten goede voor de renovatie van de kantine

 Volgende week staat heel Nederland in het teken van de kroning van koning. We hadden dikke plannen om een Royale Ketting te maken, vol met wensen en dromen voor de koning. Nu na de ophef met het nieuwe koningslied durven we niet meer. We zijn bang voor taalkundig kromme zinnen, volgens mij is dit er al zo een.

Als u toch de koning iets wil wensen of Beatrix wil bedanken is plaatsing voor eigen risico. Leef u vooral uit, wij wachten af.

 We gaan op zaterdag starten met het maken van de Dorpsketting en op zondag maken we hem af. Dan kan de Dorpsketting op maandag geniet, gevouwen en bezorgd worden. Dat hebben alle partijen een echte laatste Koninginnedag. Zorg dus op tijd voor uw kopij.

Petra

Een bijzondere ontmoeting

Hiervoor ga ik een flink eind terug in de tijd. Het was in de begin jaren 60 dat ik lid was van gymnastiekvereniging Gyversto (gym vereniging Stompwijk). We gymden in de oude gymzaal achter het postkantoor en het huis van de hoofdmeester. Via stenen trapjes kwam je in de achtertuin bij de sportzaal terecht, waar een typisch luchtje hing. Een combinatie van zweterige sportsokken en de boenwas van de houten vloer.

De gymzaal is inmiddels vervangen door een nieuwe en ook die is al weer afgebroken na de komst van de sporthal. Zo wijzigt je leefomgeving steeds weer een beetje. Terug naar de gym. We hadden van die fel blauwe strechpakjes met een embleem van de vereniging op de linkerkant op borsthoogte genaaid (met dank aan Jona, die dit nog in een fotoalbum had zitten). Heel soms droegen we er een wit klokrokje overheen met verstelbare band. Alleen bij bijzondere gelegenheden werden de rokjes gedragen zoals bij een onderlinge wedstrijd waar wankelend op de evenwichtsbalk een danspasje werd gemaakt. Of bij een optocht door het dorp ter gelegenheid van een priesterwijding of zo.

Het was in die tijd, zo rond 1965, dat we mee mochten lopen met het defilé voor de koningin. Nee niet Beatrix, maar haar moeder, Juliana, de oma van Willem Alexander. De volledige koninklijke familie stond op het bordes het defilé af te nemen, zoals dat deftig heet. Dit hield in dat er hordes mensen voorbij kwamen van allerlei uiteenlopende verenigingen, organisaties en instellingen. De volksdansvereniging deed een klompendans, de jachtvereniging een saluut en vele bezoekers boden de koninklijke familie de meest onzinnige cadeautjes aan die dan op de trappen van het bordes gelegd werden. Wat moet het paleis een grote rommelzolder gehad hebben!

Ondertussen zat heel Nederland aan de televisie gekluisterd om dit allemaal te aanschouwen. Dat maakte het extra spannend, misschien kwamen we wel op de televisie.

30 April was een warme dag. Marga herinnert zich dat zij toch van haar moeder een borstrok aan moest. Een borstrok, wat is dat nou?, vroeg iemand van onze eigen oranje-vereniging. Anja, dat is een stevig gebreid hemd, met brede schouderbanden en een hoog kriebelgehalte. Het kan gezien worden als de voorloper van de hemdjes. De borstrok was bedoeld als extra beschermlaagje voor koude winterdagen. In de streng katholieke gezinnen werd er een blauw Maria medaillonnetje opgespeld om de hele week nog meer bescherming te bieden.

Beretrots waren we op de uitnodiging, hoe we er gekomen zijn weet ik niet meer. Dat weet Trees, ook zij was erbij,  dan weer wel, we gingen met de bus richting Soestdijk. We hebben er uren en uren gewacht.

Tijdens het wachten werden onze blazen op de proef gesteld. Even achter een boom was niet zo makkelijk, het weinige struikgewas was nog flink doorzichtig. Het gympakje moest over de schouders uitgetrokken worden schoven worden, zodat je hele lijf bloot was en dan moesten de billetjes nog bloot.

Toen we het echt niet meer konden houden is er een paardenbaas benaderd en in zijn paardentrailer mochten we om beurten even plassen. Pfffffttt……

Eindelijk waren we aan de beurt en moesten we net als een Russisch leger voorbij marcheren. De gezichten recht vooruit, want we mochten niet naar de familie zelf kijken. Terwijl we daar juist voor gekomen waren. We mochten zelfs niet met onze ogen draaien. Ook Trees en Jona weten dit nog. Alleen had Trees juist op dat moment het gevoel dat iemand haar hoofd optilde en draaide. Ze is misschien wel als enige die koningin Juliana in de ogen heeft gekeken. En heel Stompwijk kon dat zien wat juist zij was op de televisie.

Het niet kunnen plassen en niet mogen kijken hebben er aan bijgedragen dat het een onvergetelijke dag was.

Over een bijzondere ontmoeting is dan ook geen sprake, wel was het bijzonder.

Petra Oliehoek – van Es

Mooi weer! En zeker 2 jaar geen voetbalwedstrijd van Stompwijk92 gezien.  Tegen SJZ een mooi affiche ……  ideale gelegenheid om mooi weer en kijkplezier combineren. Druk was het op Sportpark Meerhorst. Oud Stompwijk – Oud SJZ voorafgaand aan het spektakel heb ik gemist.

De match zelf gaf de 1^e helft van beide zijden geen goed voetbal en zo gezapig ging die dan ook voorbij; ruststand 0-1. Wel een beauty. Een eerste biertje op het terras en pas diep in de 2^e helft slaat bij een 1-2 stand de vlam een beetje in de pan. Met de inbreng van Toby van Marwijk en Nick Ammerlaan hangt een verwachtingsvolle sensationele sfeer in de lucht. Die kwam, maar niet voor het SJZ-doel.  Eindstand 1-3 en 4 rode kaarten! Details zijn in andere dag- en weekbladen vast wel te vinden.  Gelukkig was het binnen bij PSV- Ajax 2-3 en buiten in het zonnetje met een biertje en een wijntje erg gezellig, wat mijn zondagmiddag toch weer goedmaakte.

Ad hoc verslagje  van Leo O

Bijzondere ontmoetingen met de koninklijke familie

Ik weet niet precies meer in welk jaar het geweest is, maar het moet zo ergens 1998 of 1999 geweest zijn, dat op het interne mededelingen bord van Nutricia aangekondigd werd dat Prins Willem Alexander een werkbezoek zou komen afleggen. Er kwamen wel vaker bijzondere gasten uit het binnen- of buitenland dus erg opkijken deed ik daar niet van.

Mijn werkzaamheden lagen op het vlak van logistiek en automatisering en enkele jaren eerder was een prachtig project afgerond met de realisatie van een prachtig hoogbouwmagazijn, waarin we meer dan 10,000  pallets konden opslaan in stellingen.80 meter diep en 12 meter hoog werden pallets met bemande hoogbouwkranen willekeurig opgeslagen en na verkoop weer uitgeslagen.

Wifi bestond nog niet. Maar wel waren we begin jaren 90 een van de eersten in Nederland die deze heftrucks met radiografische terminals gingen aansturen. Draadloos kregen zij de opdrachten op de terminals en via scanning van de barcode werden de opdrachten in het computersysteem bevestigd. Een stukje hightech waar Nutricia best trots op was. In het excursieprogramma van Nutricia was dan ook steevast het nieuw hoogbouwmagazijn opgenomen. Vooral als er weer een hele klas verpleegsters met open mond tegen die 12 meter hoge muur met baby- en sondevoeding aan stond te kijken, waren wij ook altijd wel ergens op de werkvloer aanwezig om met open mond tegen zoveel jong schoons aan te kijken. Hoort wat, voor wat ….. was het motto.

Enkele dagen later moest ik bij mijn superieur komen. “Je weet dat Alexander op  werkbezoek komt!” zei hij. “Ja!” dat heb ik gelezen. “Nou, maak je borst maar nat, want jij moet hem de hoogbouw rondleiden en uitleggen hoe die radiografische terminals werken!” Dat was andere koek dan verpleegstertjes in de gaten houden ……

Gezamenlijk een plan gemaakt van wat we hem gingen laten zien en hoe we het aan zouden pakken. Eerst beneden op de vloer even rondkijken en de terminals uitleggen en dan kon je bij ons van boven vanaf een beveiligd bordes het logistieke proces van de hoogbouwkranen bekijken. Het programma werd doorgegeven aan de organisatie en het werd goedgekeurd, maar werd nog wel wat ingekort. Op de bewuste dag kwam Alexander met om hem heen een paar leden van onze directie, maar ook een aantal beveiligingsmensen.  

Ik werd netjes voorgesteld en begon met het uitleggen van hoe de terminals werkten en liet hem ook een paar barcodes op pallets scannen om een beetje mee te spelen.  Vervolgens  bekeek hij de hoogbouwkranen en voordat we naar het beveiligde bordes zouden gaan zei hij tegen mij: “Zo, dat is hoog, zo’n hoogbouwtruck!  Mag ik ook een ritje mee ? “ 

Dat stond niet in het protocol, dus ik keek mijn baas aan, die knikte en ik zei: “Ja hoor dat kan wel. Maar dan moet u wel alleen mee met de heftruckchauffeur, ik weet niet hoe ik zo’n ding moet besturen” . “Geen probleem” zei hij en stapte op bij Yalcin, de Turkse heftruckchauffeur  en samen verdwenen ze 12 hoog de hoogbouw in. De truck kon alleen achterin het magazijn van pad wisselen en al gauw waren we ze kwijt. De beveiligingslui begonnen al nerveus rond te lopen en te kijken waar de prins uithing.  Het duurde en duurde en plots kwam de hoogbouwtruck weer aanzetten een heel eind verder in een ander pad en niet met Yalcin, maar Alexander achter het stuur, pallet op zijn vorken, scanner in de hand en netjes de opdracht in de computer afgemeld. Je had die gezichten van de beveiligingsmensen moeten zien. Die waren echt in paniek. De prins bedankte Yalcin voor de spoedcursus Hoogbouwtruck besturen, die hij achterin het magazijn ongepland had gekregen en mij voor de uitleg van de radiografisch terminals. Dit was mijn erg leuke, maar zeker zeer bijzondere ontmoeting met onze aanstaande koning, wat ik niet snel zal vergeten.

Leo Oliehoek

Twee weken geleden stond Jan op maandagochtend ineens voor de deur, rode wangen van de kou. Hij schoof even aan de koffietafel aan en vertelde hoe het ooit begon. Het was in de jaren 50 dat er tbc heerste en buurman Piet van Leeuwen naar een sanatorium moest om op te knappen. Hij had destijds aan Jan gevraagd of hij dan tijdelijks de honneurs in de kerk wilde waarnemen inzake het collecteren. Dat wilde Jan wel. Toen maanden later Piet weer hersteld op de Dr. Van Noortstraat (nieuwe huizen) kwam heeft hij gevraagd of hij het wilde blijven doen, omdat het hem zo goed af ging. Zo kan het zijn dat je soms ergens ja tegen zegt en hier dan 60 jaar later nog plezier in hebt. Jan we zijn trots op je!

Petra Oliehoek– van Es

Koe alert

Afgelopen zaterdag op een zonnige, maar ontzettend koude lentedag werden de deuren van de stallen van Theo en Lydia van Leeuwen geopend. De koffie stond klaar en we werden niet alleen vriendelijk ontvangen door de gastheer en -vrouw, maar ook door de beide honden en poes die het heerlijk vonden om zo lekker aangehaald te worden. Zoveel mensen en zoveel handen om hen op de rug te laten aaien en te kriebelen.

De koeien stonden achter de deuren te trappelen. Vooraf hield Theo nog een toespraak over de koeien en hoe dat in vroeger dagen ging toen ze echt 6 maanden vastgebonden op de stal stonden. De omstandigheden zijn inmiddels verbeterd door de loopstallen waar ze de benen kunnen strekken een ommetje kunnen maken en hun neus al buiten de deur kunnen steken om een luchtje te scheppen. Het gras is nog onvoldoende gegroeid om echt voeding te kunnen bieden, vandaar dat de tijdsduur langzaam wordt opgebouwd, vandaag een paar uur en morgen weer wat langer. Het gebeurde vroeger wel dat zij zich echt letterlijk doodziek aten aan het groene gras, waar de 4 magen niet tegen bestand bleken.

Vele toeschouwers waren aanwezig om van het schouwspel getuige te kunnen zijn. Links en rechts stonden de rijen opgesteld. Op het aftellen van Theo van 5, 4, 3, 2, 1, gingen de staldeuren open en bleven ze een moment vol ongeloof op de drempel staan om daarna de eerste voorzichtige stappen buiten te zetten. En als er één koe in het land is volgen er meer. Wat een prachtig schouwspel, mooie bokkesprongen met 4 poten in de lucht. De eerste voorzichtige hapjes van het nog lang niet groene gras en dan lekker draven met zijn allen naar het einde van het land en weer terug.  Stofwolken alom vanwege de aanhoudende droogte. Wat een blijdschap daar word je zelf vrolijk van.

Na een kopje koffie, stukjes boerenkaas, echte scharreleitjes en 2 bossen rozen (handel van de buurmeisjes) in de fietstas ging ik nu weer lekker voor de wind huiswaarts. Mijn dag kan niet meer stuk.

Petra Oliehoek- van Es