* Martien Turkenburg de Vierdaagse van Nijmegen heeft uitgelopen? Wel 50 km, ondanks het extreme warme weer en een zere achillespees.
* Ook Anja en Bram Scholtes hebben het weer geflikt om de 40 km. te volbrengen, ondanks de blaren bij Bram.
Wij zijn trots op jullie!!

Tom, Wil, Lilia

De foto’s, die gemaakt zijn tijdens het weekendkamp Atlantis, liggen nog tot eind juli bij supermarkt De Graaf ter inzage. Tot die tijd kunt u ze daar bekijken en eventueel nabestellen.

Ans Luiten

De dames senioren handbal zijn dringend op zoek naar nog 3 speelsters. Dit is het aantal, wat nodig is om het DS2 team normaal te kunnen laten handballen. Mocht iemand de bal weer eens op willen pakken, dan is die harte welkom. Je kunt je opgeven bij Fred van der Hoek (tel. 071 5803437).

Leo Oliehoek

Na 4 avonden fantastisch te hebben gefietst met de avondvierdaagse van klavertje 4, was de afloop toch wel iets minder voor Sharon van Abswoude. Er werd namelijk een jongste deelneemster uitgeroepen, maar al snel bleek dat er nog een jongen jonger bleek te zijn, dan degene die ze hadden uitgeroepen als jongste deelnemer. Maar daar konden ze nog van maken jongste deelnemer. Maar toen bleek dat ook Sharon jonger was, konden ze daar niets mee. En toen we dat meldden werd er gezegd, dat ze volgend jaar beter op zouden letten. Toch jammer dat de organisatie niet even de moeite had genomen om dit te vermelden. Kinderen blijven nu eenmaal kinderen en aangezien ze ook bij elkaar in de klas zitten, weten ze ook precies wie er ouder is en wie niet. En lengte en grootte zegt niet altijd iets over de leeftijd!! Dus organisatie, volgend jaar beter jullie huiswerk doen om teleurstellingen te voorkomen!! Verder was het toppie.

Sonja van Abswoude

We hebben nog steeds niet genoeg figuranten…
De opnametijd is gewijzigd… namelijk van 11.30 (op de set zijn) 12.00 draaien en 16.00 uur klaar…
De draaidag staat nog steeds op donderdag 24 juli…
Mensen kunnen Robert Schmidt bellen om zich op te geven: 06 15390532

Groetjes en bedankt… Tim

Op zaterdag 26 juli verzorgen Ria Hoogstraat en Charlie van Marrelo een rondwandeling in park Rusthout in Leidschendam. Deze wandeling wordt georganiseerd door de Stichting Bomen Over Leven en het IVN, vereniging voor natuur en milieueducatie, afdeling Den Haag en duurt ongeveer anderhalf uur. Kinderen van 6 tot ongeveer 12 jaar en hun ouders of verzorgers zijn van harte welkom, evenals opa¹s en oma¹s. Het is hartje zomer. Als de zon schijnt, horen we de kikkers kwaken en zien we de libellen jagen bij het moerasje in dit voormalig heempark. De tweede generatie vlinders vliegt misschien al rond. De meeste bomen dragen nu vruchten en ook de planten hebben hun zaden verpakt in de mooiste en handigste zaaddoosjes.

Start: om 14.00 uur bij de ingang aan de Noordsingel, bij de bokkenwei. Park Rusthout is te bereiken met bus 22 en 39, halte Noordsingel, Leidsenhage. Kosten: een vrijwillige bijdrage is van harte welkom. U kunt deze storten op bankrekeningnummer 898014352 van de Stichting Bomen Over Leven, postbus 7124, 2701 AC Zoetermeer, onder vermelding van: excursiebijdrage.
Op de website van de stichting: www.bomenoverleven.nl vindt u het complete excursieoverzicht tot en met september. Tevens kunt u een gratis abonnement nemen op Natuur Net Nieuws, de jeugdversie Natuur Net Nieuws Junior voor kinderen van 6 tot 12 jaar, en meedoen aan de landelijke campagne Kijken naar bomen, waarmee prachtige prijzen te winnen zijn. Op de pagina actueel leest u hoe u voor slechts drie euro donateur kunt worden en bovendien kans maakt om een fantastisch naslagwerk over de flora te winnen.

Diverse groepen met in totaal 64 personen reden de Stomplandtocht naar Maasland. Er waren ook weer een paar fietsers bij die een keer de sfeer kwamen proeven. Nu de Frankrijkgangers weer teruggekeerd zijn was ook de A1 weer goed vertegenwoordigd met 13 man. Zij reden eerst terug naar Stompwijk om daarna grofweg via de route van de Elfdorpentocht naar Maasland te rijden. Net voor Berkel kwamen 2 fietspaden samen terwijl daar van de ene kant de A1 en vanuit de andere richting de A2 tegelijk kwamen aanrijden. De A2 kwam van rechts en was bovendien een fractie eerder en gingen dus voor. De A1 wilde er daarna snel voorbij, maar er kwamen nog wat tegenliggers aan, dus moest er gewacht worden. Iedere groep vervolgde zijn weg en een stukje verder bij de Zweth kwamen ze elkaar weer tegen, in tegenovergestelde richting, maar beide op weg naar dezelfde fietsbrug. Daarna reden beide groepen via Vlaardingen naar Maasland waarbij de A1 er voor koos via de ‘Hel van Maasland’ te gaan. De andere A2 groep raakte op de heenweg al 2 personen kwijt. Sjaak had een gebroken spaak en niemand in de groep had de spullen bij zich om dat tijdelijk op te lossen. Het wiel bleef aanlopen, zodat Sjaak besloot direct naar huis te gaan. En z’n vriendin was solidair en reed met hem mee. Bij de koffie was er geen bediening en zorgden enkele fietsers hiervoor. Het enige dat de bardame hoefde te doen was de koffiepot steeds bijvullen en appelpunten snijden. Maar op deze manier schoot het eigenlijk juist prima op. De terugweg verliep voor de meeste groepen via ’t Woudt en Delft zodat iedereen zo rond de 85 km op de teller hadden bij terugkomst.

De C groepen
Het kwam vast door het mooie zonnige weer dat er veel liefhebbers waren voor de Stomplandtocht. Misschien kwam het ook wel doordat er waren die af wilden trainen van de vierdaagse of gewoon omdat het een mooie tocht is! Wij waren met z’n 10en en kozen voor de route helemaal langs de Vliet en door Delft en Schipluiden met z’n karakteristieke “Brienenoordbrug”. En dan zit je al gauw in Maasland. Wij waren de eerste groep daar en 5 minuten later kwam ook de C2 met 5 man/vrouw die precies dezelfde route hadden gereden. Daarna werd het al gauw geel van de shirtjes en kwam de mevrouw van de koffietent vragen of Marja, die net voor het eerst weer met de C meereed, wilde helpen met de koffie, want haar personeel was niet komen opdagen. Dus hielp Marja haar uit de brand. Voor de terugweg namen we de Elfdorpentocht 2003 en konden we nog goed de pijlen volgen. Met nog aardig wat kilometers (60) waren we allemaal om 12.15 uur thuis.

Volgende week gaat de C naar Oud Verlaat (50km). De A en B gaan naar Vogelenzang (80km). Start om 8.30u vanaf Oostvlietweg 30.

Arno en Annie van Rijn

Vier dagen feest, zo heette twee weken geleden de Dorpsketting met het oog op de fietsvierdaagse, een knipoog naar de kermis en nu ook weer een link naar de echte Vierdaagse. Als je getraind en daardoor ontspannen loopt, is dat ook vier dagen feest. Ik tref Jeanet Schuyt op zaterdag stralend in de supermarkt en de vraag doet zich direct voor of ze de vierdaagse weer heeft gelopen. Ja hoor, het was heerlijk. Het blijft in mijn achterhoofd rond dwarrelen en eigenlijk is het fantastische pres tatie als je dat kunt.

Hoogste tijd voor een bezoek aan moeder Jeanet en dochter Ursula. Samen hebben ze ‘m al 7 jaar gelopen, Jeanet heeft hem een jaar langer gelopen, dat jaar was Ursula zwanger van Bjorn en zat zij tonnetje rond langs de kant toe te kijken. En dat was voor haar vermoeiender dan de Vierdaagse lopen, omdat je dan de hele dag zit te zoeken tussen al die lopers.

Dit jaar deden er 46.000 mee, die allemaal slaapplaats moeten hebben en de nodige supporters langs de lijn hebben zitten. Zelf staan ze met de caravan op een spe ciaal ingerichte camping ter grote van 9 sportvelden op een half uurtje fietsen af stand van de start. Ze staan ’s morgens om 4 uur op, overleggen de avond ervoor wat ze aantrekken, doen hun haar in model, tutten zich lekker op en gaan rond kwart voor zes van start. Elke dag starten en finishen ze op dezelfde plaats. En on danks het grote aantal lopers lijken ze elke dag dezelfde mensen tegen te komen.

Op de eerste loopdag was er van alles gebeurd vanwege de hoge temperatuur van 33 graden en vielen er mensen onderweg flauw. Vooral bij de finish was het druk met ambulances en moesten ze een keer of zes wijken voor de ambulance. Mensen liepen over te geven of vielen bij bosjes neer. Hun schoenen bleven aan het warme asfalt plakken. Deze gebeurtenissen zorgden ervoor dat de tweede dag de afstand werd ingekort. De 50 km werd ingekort naar 40 en de 40 naar 30. De militairen mochten hun zware bepakking van 10 kg thuis laten. Ze drinken 6 á 7 liter water per dag weg. Onderweg stonden kinderen langs de route te spuiten met wa terpistolen en sommige enthousiaste mensen gooiden zelfs met emmers water en dat kon nog wel eens klappen op de spieren veroorzaken en dat was dus niet echt prettig. Bij de finish op het plein De Wedren, voorheen Keizer Karelplein, stond de brandweer de mensen af te spuiten met water.
Zelf zijn ze van mening dat ze beter eerder van start hadden kunnen gaan in plaats van de route in te korten. Toch lopen ze liever met warmte dan met regen. Met regen is iedereen weggedoken onder zijn capuchon of paraplu en is hierdoor minder aanspreekbaar. Als de zon schijnt is het een stuk gezelliger. Ook langs de route, de aanmoedigingen en de babbeltjes onderweg. Ze worden al herkend: “Hé daar heb je die moeder en dochter weer!’

Vaak krijgt men de indruk dat blaren het ergste is dat je kan overkomen. Dat is dus niet zo, wat te denken aan je spieren of het stuk zitten tussen de oren. Als je vier dagen met diverse groepen optrekt, komen er steeds meer gebreken boven, zoals doorgelopen billen, peesontstekingen, pijnlijke knieën. Gelukkig hebben ze daar geen last van gehad. Wel had Ursula last van warmteuitslag, een soort vochtophoping in de benen, dat vrij lang nog nasuddert. Kleding is erg belangrijk omdat randjes, naadjes en knopjes op den duur gaan irriteren.

Vooral de laatste 10 km van de dag zijn zwaar, de energie is een beetje weg en juist die laatste kilometers heb je elkaar hard nodig. Je trekt elkaar er dan door heen, door met mensen onderweg te babbelen ben je weer afgeleid. Met de een heb je een serieus gesprek, met een ander loop je te geiten en met weer een ander tap je moppen of ga je zingen. Het is dan ook een erg sociaal gebeuren met 46.000 mensen om je heen.

Het is prettig om met elkaar te lopen, je hoeft alleen elkaar in de gaten te houden, het lopen in grote groepen is gewoon lastig. Zij zijn enorm op elkaar ingesteld. Hun klokken lopen gelijk als het om plas en eetpauzes gaat. Door inspanning ont spannen, dat is heerlijk en dan het voldane gevoel aan het einde van zo’n dag. Heerlijk op het terras napraten, eten en op tijd naar bed. Normaliter om half 9, maar vanwege de warmte werd het gauw half tien, want om vier uur gaat de wekker weer.

Ze hebben niet het gevoel veel te trainen, ze lopen gewoon graag met elkaar. Heerlijk om lekker buiten bezig te zin. In het voorjaar gaat het dan ook altijd weer kriebelen. Eind maart, begin april wordt er opgebouwd en in de laatste maand wordt een keer of vier 40 km gelopen. Bij georganiseerde tochten in de buurt komen ze dezelfde mensen tegen, die ook de vierdaagse lopen. Doordat ze toch ki lometers in de benen hebben lopen ze ontspannen en kunnen dan ook volledig genieten van de dingen die om hen heen gebeuren.
Ze gaan niet voor het kruisje maar voor de gezelligheid. Na de finish is het altijd een beetje een vreemd einde. Je trekt vier dagen met elkaar op, je bouwt een band op en ineens is iedereen weg en kan je niet echt afbouwen. Ieder gaat zijn eigen weg en op zaterdag is het echt afkicken en lopen ze er wat verloren bij.

Ontwennen, bijkomen en losmaken van het geheel. Het weer op jezelf zijn aan gewezen. Gelukkig is er dan de kermis en informeert ieder naar hun ervaringen en kunnen ze hun verhalen weer kwijt. De lange afstanden gaan weer in de kast en vanavond lopen ze gewoon weer een rondje Stompwijk gelopen.

Ook Nel van Schie, Lia de Jong, Gerard en El Oudsoorn en Geert van den Bosch hebben hem weer uitgelopen. Uitspraak van Lia is dat ze drie dagen loopt om de vierde dag door te kunnen komen. Gefeliciteerd allemaal. Elders worden andere lopers nog speciaal gefeliciteerd.

Petra Oliehoek

Soms kun je plannen maken en die vervolgens in het kleinste detail uitwerken. Zo had ik een plan de campagne om de Kermisdagen (Paardendagen van Stompwijk) door te komen, ware het niet dat mijn rug het weer eens begaf tijdens, op het oog, wat lichte tilwerkzaamheden, om precies te zijn: kerkbanken! Een opdracht van Hogerhand zogezegd en dat kon ik natuurlijk niet weigeren, vooral omdat ik enkele dagen daarvoor nog tijdens een kerkdienst minimaal had meegezongen met de stichtelijke liedjes….Het was meer een soort neuriën….Zoon Youri daarentegen zong uit volle borst mee dus ik denk niet dat iemand het gezien had omdat mijn mond wel bewoog….een soort play backen dus…Zodoende wilde ik wel helpen om het weer een beetje goed te maken met Hogerhand. Uiteindelijk stonden de kerkbanken weer op hun plaats alleen zaten mijn rugwervels op de verkeerde…
Nu lukte het me wel om vrijdagavond naar de brommerraces te kijken, zij het dat ik zo scheef stond als de bekende toren van Pisa. Desalniettemin kon ik me aardig staande houden en was mijn grootste probleem twee kinderen van me die steeds aan me zaten te hangen en om me heen zaten te rennen omdat ze helemaal dol waren dat de Kermis weer begonnen was. De brommers vonden ze wel leuk maar het allerleukste vonden ze toch wel als er iemand met brommer en al naast de planken gingen rijen die over de sloot gelegd was….Helaas voor hen waren de deelnemers dit jaar optimaal getraind en werd er weinig geprobeerd om op het water te rijden…..
Daarna moesten er natuurlijk nog even wat kermisattributen uitgeprobeerd worden en kwamen we ver na zonsondergang thuis…Mét oliebollen voor Mama!
Zaterdag was gepland om samen met twee vrienden ‘even’ een scooter in elkaar te zetten maar door mijn rug kon ik alleen maar lijdzaam toezien vanuit een tuinstoel. Tussendoor strompelde ik nog wel even met de kinderen naar de snikhete tent waar een kindervoorstelling was maar de rug bleef zich verzetten. Halverwege de avond kon de brommer weer rijden en vroeg ik of ze geen onderdelen over hadden die in mijn rug geplaatst konden worden zodat mijn lichaam weer een beetje normaal kon functioneren. Helaas. Wel boden ze me nog een alcoholhoudend drankje aan om daarmee de spieren wat losser te maken maar ook dat werkte niet.
Op de rustdag van de week besloot ik om daar dan ook maar gebruik van te maken: languit op de bank en een elektrisch kussentje onder de rug. Heerlijk! Het zweet liep van mijn kop maar het resultaat mocht er wezen: ’s Avonds kon de kermis weer bezocht worden! Wel was ik zo verstandig om mezelf niet in het nachtelijk leven te storten wat nu eenmaal onlosmakelijk met de Kermis verbonden is. Nee, keurig op tijd naar huis, terug naar mijn lekkere warme kussentje en een koud drankje met een rietje.
Het is nu maandag en het zitten achter de pc gaat me goed af. Het lukte me vanmorgen zelfs om een broek aan te trekken en de hond uit te laten. Veters strikken moet ik nog aan mijn lieve vrouwtje of aan mijn kinderen overlaten…
Kortom, de Paardendagen zijn voor mij niet helemaal in het water gevallen. Ik gok er op dat ik de laatste nacht van dit festijn toch nog even mee kan maken. Alleen moet ik het dansen maar even overslaan….

Arjen Veldhuizen
P.S. Organisatie Stompwijkse Paardendagen: HET WAS WEER GRANDIOOS!

En straks de hardste “Jantje bedankt” ooit!!!