De enige zekerheid in het leven is dat je dood gaat. Iedereen overkomt het. Op het Nieuws zie je hoe makkelijk er soms met het leven wordt omgegaan en we absorberen het alsof het een zware maaltijd is: je zucht ’n keer en je gaat weer over tot de orde van de dag. Je kan ook zo weinig doen vanaf de bank… Onze kinderen pikken ook wel eens wat beelden op die in het Nieuws vertoond worden en je ziet ze denken: “Waarom worden papa en mama niet boos? Waarom huilen ze niet?”
Elke dag weer maken mensen kennis met de dood. De kranten staan vol met advertenties, soms worden (vaak dezelfde) gezinnen compleet uit elkaar gerukt door ziektes of ongevallen, maar de boosheid blijft beperkt tot na de koffiepauze of een gedachte tijdens het wachten voor een stoplicht. Want de wereld draait door. Enkele weken geleden was mijn familie aan de beurt…. Binnen vijf weken krijg je het slechte nieuws te horen, krijg je God zij dank de gelegenheid om afscheid te nemen en sta je vervolgens aan een graf wat bedolven is onder prachtige bloemstukken. Als een roes gaat dit alles aan je voorbij, een mengeling van een mooie droom en een nachtmerrie. Een mooie droom omdat je van veel kanten enorme steun krijgt en een nachtmerrie omdat je weet dat het einde nadert. Met rasse schreden. Gedachten gieren door je hoofd en je snapt ineens hoe al die mensen zich moeten voelen waarvan je de feiten hoort op het Nieuws of leest in de kranten. Je snapt ineens dat de wereld naast je door gaat maar het liefst schreeuw je haar toe om alsjeblieft even stil te staan bij je verdriet. Maar je weet wel beter…. En dan de kinderen. Totnogtoe ging het mij en mijn vrouw redelijk makkelijk af om de kinderen te leren hoe het leven in elkaar zit. Uiteraard met vallen en opstaan. Maar een sterfgeval in de familie was nog nooit zo dichtbij geweest. Hoe verklaar ik het verdriet van hun moeder? Hoe verklaar ik het verdriet van degene die alleen achter blijft? Vroeger stopte men de kinderen gewoon weg, weg van het leed en van het verdriet. Youri en Sven wilden niet weggestopt worden. Ze wilden vanaf het begin tot het einde er bij zijn bleek na de vele gesprekken die we met ze voerden. Ze deelden hun verdriet met al hun familieleden. Zo hoort het ook. Op school werden ze goed opgevangen. Er waren zelfs klasgenootjes die ’s avonds een extra gebedje opzegden. Kippenvel. Daar tussendoor huppelde Sil van bijna vier jaar, zo nu en dan hevig verontwaardigd waarom we niet met hem wilden spelen. Maar op de momenten dat hij stil moest zijn was hij stil, en op de momenten dat wij huilden, pakte hij ook een zakdoek en huilde mee, voor spek en bonen zeg maar… We zijn weer wijzer geworden maar het was wel een keiharde leerschool. Een belangrijke schakel in onze familie zal voortaan ontbreken en de tijd zal ons leren daarmee om te gaan. Vast wel.
Arjen Veldhuizen
