Vorige week woensdag werd de eerste natuurwedstrijd gehouden op de 330 meter lange skeelerbaan van Noordlaren, dichtbij Groningen. De dames reden 100 ronden en de heren 125.
Een heel spektakel met alles erop en aan. De media was in grote aantallen gekomen, maar ook de toeschouwers stonden rijen dik. Bij de dames wisten in de tweede helft van de wedstrijd acht rijdsters te ontsnappen aan het peloton. In de eindsprint werden er vier zo van afgereden. Lisa van der Geest kwam als eerste over de streep, gevolgd door Emma Engberts en Irene Schouten. Deze had een misslag in de laatste bocht. Bij de heren pakten negen rijders een ronde voor. In de eindsprint was Simon Schouten de snelste, voor Robert Post en Sjoerd Huisman.
Zaterdag in Groningen was er een zinderende wedstrijd bij de Beloften. Niels Overvoorde en Jouri Klaus waren de halve wedstrijd vooruit. Het Groenhartteam deed er allen aan om Overvoorde naar een ronde voorsprong te helpen. Pas aan het einde van wedstrijd lukte dat. Klaus was net iets sneller dan Overvoorde. Bij de dames won Irene Schouten voor Lisa van der Geest en Carla Ketellapper. Bij de Topdivisie won Erwin Mesu voor Bob de Vries en Evert Hoolwerf. Tjilde Bennis reed in haar prille carrière de eerste marathon op natuurijs, ze werd 32e. In Groningen was ze attent en kwam als 18e over de streep. Het gaat goed met Tjilde.
Deze week vertrekt het peloton naar de Oostenrijkse Weissensee voor het Open Nederlands Kampioenschap op zaterdag 28 januari over 100 km. Woensdag 1 februari de Alternatieve Elfstedentocht over 200 km en zaterdag 4 februari de Aart Koopmans Memorial over 100 km. Tussendoor nog het open Schaatskampioenschap, ploegen achtervolging en een criterium. Het ijs ligt er momenteel goed bij. Kleine meer 40 cm en grote meer 28 cm.
Tot over enkele weken.
Aad de Haas
Dit is Jan Abbink, in een van de bivaks onderweg. Alle foto’s met dank aan Jan Abbink. Eigenlijk had ik beloofd om een dagboek bij te houden. Dat bleek onmogelijk. Ik raakte de dagen kwijt, maakte notities, raakte ook die kwijt, en ik had vaak nauwelijks door in welk land ik was. Niet belangrijk genoeg. Ik belandde, net als de rest van mijn team, in een soort roes met als enige prioriteit ervoor zorgen dat de vrachtwagens konden rijden. Dakar is als een trein die dendert en door blijft denderen tot je bij de finish bent. Er zijn drie gouden regels op de woestijnrally: als je kan slapen, slaap; als je kan eten, eet; als je kan drinken, drink. Dat toont al aan hoe hard het eraan toe gaat. Zodra je heel even een momentje niks te doen hebt, moet je proberen te slapen, eten of drinken. Die laatste twee waren mijn verantwoordelijkheid. Mijn taak bestond uit koken voor veertig man: negen rallyrijders, de rest monteurs. Maar het was meer dan dat: ik was niet enkel kok, maar ook deel van het team. De rijders sliepen ‘s avonds in campers, wij in tentjes of op veldbedden buiten tussen het ongedierte, kikkers zo groot als een kat, en vaak in de regen. Slapen is overigens een groot woord, want er is ‘s nachts zoveel lawaai van monteurs die auto’s repareren, dat we daar nauwelijks aan toekwamen. Meestal sliep je rond half vier, en om zeven uur moesten we weer vertrekken. Terwijl de rallytrucks hun route reden, reed ik samen met de monteurs een van de campers naar de volgende bivak. Daar aangekomen moest ik lunchpakketten maken, avondeten koken en ervoor zorgen dat er tot diep in de nacht wat te eten gebakken eieren, broodjes, een soepje, gebakken worsten klaarstond voor de monteurs die tot in de vroege uren aan de auto’s sleutelden.
Nederland in de trucks die naar het startpunt werden verscheept, maar opslag was beperkt en aangezien die schepen zes weken onderweg waren, moesten het ook producten zijn die houdbaar bleven. Ik bracht tien kilo spaghetti, tien kilo rijst, tien kilo macaroni, twintig kilo stoofvlees in blik, tomatensaus in blik, dressing en wat sauzen mee. Verder ook 11.000 liter water – iedereen in het team moet tien liter water per dag drinken, ook al moesten we dan drie keer per nacht opstaan om te plassen en dertig dozen snickers, twintig dozen marsen, vijftien dozen bifiworsten, dozen met gevulde koeken en wat erwtensoep en kippensoep in blik. Bij vertrek merkte ik al gauw dat ik erg beperkt werd qua opslag. Het gewicht van een rallytruck moet onder een bepaalde grens blijven, het was 49 graden en ik had maar een klein koelkastje. Ik moest dus voortdurend op zoek naar verse producten. In het begin was dat niet zo moeilijk, omdat we onderweg behoorlijk wat grote steden tegenkwamen, maar in Argentinië waren er momenten dat we twaalfhonderd kilometer reden zonder iemand tegen te komen. Het werd een gewoonte dat, als iemand in het team iets zag dat ook maar een beetje leek op een supermarkt, mensen zeiden: “Let op hoor, Jan wordt weer helemaal blij!”Bolivië was een ramp om boodschappen te doen. Mensen gaan er dood van de dorst door de droogte, en je kan er nauwelijks wat fatsoenlijks inkopen. Ik ontdekte ook veel te laat dat supermarkten er een geheime ruimte hebben. Als je door een achterdeur loopt, kom je in de slagersafdeling. Dat wist ik niet, ik dacht gewoon dat ze er geen vlees verkochten. Uiteindelijk heb ik in die twee weken vier keer goed boodschappen gedaan. Niet in een supermarkt, maar bij kraampjes langs de weg. Omdat ik telkens ingrediënten kocht voor twee dagen, heb ik in totaal acht dagen op een redelijk niveau kunnen koken. Gerechten waar ik als kok achter stond: soep vooraf, een hoofdgerecht met biefstuk en gewokte groente ik vond altijd hetzelfde assortiment: broccoli, bloemkool, aubergine en ui een grote salade, en als dessert watermeloen, ananas of banaan. Ik bereidde alles met de enige twee dingen die ik 
had: een wokpan en een gaspit. Koks van andere rallyteams kwamen soms naar me toe om te kijken hoe ik dat in godsnaam deed. Ze vonden het komisch, de meesten hadden een volledig uitgeruste keuken bij zich. Het vergde inderdaad nogal wat improvisatie. Zo deed de wokpan ook dienst als afwasteiltje. Ik merkte dat ik op een andere manier ging nadenken over koken. Bijvoorbeeld: er is een watertekort in Bolivia, dus ik kook aardappels en gebruik het overgebleven vocht om soep van te maken. Het enige moment dat ik dacht: ik wil naar huis, was in Bolivia. Er was een modderstroom geweest nadat de zijkant van een vulkaan was ingezakt. Er was een weg afgesloten en we moesten 1700 kilometer omrijden om bij het volgende kamp te komen. We reden 26 uur aan een stuk – mijn enkels waren drie keer zo dik als ze horen te zijn – en we moesten leven op roze koeken en Bifiworstjes. Het eten dat ik met mijn kniediep in de modder had proberen te koken, waaide weg en stroomde weg, met de modderstroom mee. De temperatuur schommelde tussen 49 graden overdag naar 6 graden ’s nachts. Die overgang was enorm zwaar, vooral omdat ze zeiknat waren. Nu ik thuis ben en lekker gedoucht heb, is het moeilijk om op de race terug te blikken en te omschrijven wat ik voel. Het was zwaar, maar het gaf ook veel voldoening. Ik kreeg bijvoorbeeld van de racers te horen dat ik een aanwinst was voor het team. Vorige jaren aten de jongens bij de catering in de bivaks, en dat was dramatisch slecht. Zo slecht dat ze er diarree van kregen. Dankzij mij werd er niemand ziek, dus ik ging met een goed gevoel naar huis. Koken tijdens de Dakar-rally is niet voor iedereen weggelegd. Ik heb in veertien dagen tijd drie keer ijskoud gedoucht, en kwam er zelfs niet aan toe mijn kleren te verversen: je slaapt, werkt en rijdt in dezelfde kledij. In die zin voelt Dakar als een 
veertien dagen lange commando-opleiding. Eten koken is eigenlijk maar twintig procent van het geheel. Je moet ertegen kunnen dat je extreem weinig slaapt, lang kunnen rijden op moeilijke routes, een goede conditie hebben en binnen het team passen. Niet lullen maar poetsen. Soms een grapje, maar vooral negentien uur per dag gefocust zijn, en bereid zijn zand te happen.
Wethouder Floor Kist zal er bij de provincie Zuid-Holland krachtig op aandringen dat de 60.000 vierkante meter die in het natuur- en recreatiepark Vlietland ontdaan is van alle groen, zo snel mogelijk wordt gecompenseerd door de aanplant van bomen, struiken en ander groen.
Heel Nederland weet ze te staan
door die 140 meter hoge molen
Na een korte vakantie is de minibieb weer helemaal fris en open voor iedereen. Het principe blijft hetzelfde” boekje pakken en een erin terug legen”
In het voorjaar van 2016 hebben kinderen uit Stompwijk al hun creativiteit ingezet om via een online tool hun eigen speelplekken in te richten aan de Van Santhorststraat en de Van Merodestraat. Met verschillende bouwstenen in de tool gingen de kinderen aan de slag om met beperkte ruimte en geld een “coole speelplek” te ontwerpen.
De Dakar Rally van 2017 zit erop en werd een van de zwaarste in de geschiedenis. Alle elementen van enorme hitte tot extreme regen en grote hoogte hebben de deelnemers moeten trotseren. Voor Van Velsen Rally Sport uit Stompwijk werd deze, voor hun tweede Dakar rally uiteindelijk een groot succes en hebben ze met een 25ste plek in het klassement boven verwachting gepresteerd.