Dinsdag 10 oktober stond de workshop fotografie onder leiding van Carmen op het programma. Er hadden zich veel vrouwen opgegeven, dus hoe ging zij dit in goede banen leiden? Tijdens de koffie en thee werd ons het een en ander uitgelegd over diafragma, sluitertijd en ISO. Als de camera op de M staat van Manual (handmatig) dan moet dit allemaal goed afgestemd zijn om de juiste lichtinval in de camera te krijgen om een duidelijk beeld te vangen. Na de koffie konden wij ons uitleven op de 3 camera’s die op verschillende plekken in de Brasserie lagen. Nou ben ik zelf van de makkelijke kleine camera waarop je alleen maar een knopje hoeft in te drukken om mooie foto’s te schieten, dus het was wel een uitdaging om de goede instellingen te vinden. Uiteindelijk kwamen er toch mooie foto’s tevoorschijn. Bij een groep vooraan in de zaal lukte het niet zoals zij het wilden, de foto’s waren te licht of juist veel te donker. Sommigen waren heel geduldig en moesten steeds weer poseren, maar uiteindelijk gingen ook zij met een prachtige ingelijste foto naar huis. De lijstjes zelf opgepimpt, sommige met lieve kinderfiguurtjes, andere maakten een stoere lijst en ook een aantal zeer romantisch met pareltjes. Het was gezellig dat er een aantal leden gewoon langs kwamen voor een praatje, daar is de avond tenslotte ook voor bedoeld. Rond half elf konden we afsluiten en ging iedereen tevreden naar huis. Het was een leuke avond, voor herhaling vatbaar, maar dan moeten wij volgens Carmen met bewolkt weer naar buiten om het beste resultaat te krijgen. Wie weet gaat dat nog eens gebeuren. Voor nu bedankt Carmen.
Volgende maand op 14 november komt Helen Boetekees ons vertellen over keuzes die we allemaal weleens moeten maken. Haar motto is Liefdevol Bewust Kiezen.
Namens Bestuur VrouwActief,
Ria Luiten
We begonnen (ondanks haar verkoudheid) met een mooie viering, onder leiding van Marianne Turk. Na de dienst naar de overkant voor koffie met gebak. De borrel kwam op tafel en Marian sprak ons bij, over haar nieuwe project. Over nabestaande hulp bij het overlijden van onze naaste. Financieel en kerkelijk. Zij heeft daar een mooie duidelijke flyer voor ontworpen. Wij wensen Marian heel veel succes bij het uitvoeren hiervan.
Na de lunch, uiteraard met een kroket, kwam Michel ons vermaken met leuke liedjes, die hij met een verhaaltje tussendoor aan elkaar verbond. Er kwamen veel namen in voor, o.a. Anny hou jij mijn tassie effe vast, of rozen voor Coby. Iedere naam, die in een liedje voorkwam werd vereerd met een foto van Michel. Goed voor zijn reclame.
Na het dankwoordje van Joop Schrader kregen we nog een borrel, en gingen we na de griepspuit van Dr. Barendse weer tevreden naar huis.
Op vrijdag 6 oktober, was er een kledinginzameling voor Mensen in Nood (Sam’s Kledingactie). Deze inzameling heeft maar liefst 82 volle zakken met kleding opgeleverd.
Tim Oliehoek vindt dat hij voor het maken van een speelfilm maar weinig erkenning krijgt. Daarom is hij tegenwoordig vooral druk met televisie. Dat vertelt hij in gesprek met Het Parool. Na een reeks bioscoopfilms werkte Oliehoek de laatste jaren aan series als Celblok H, Bureau Raampoort en De Zaak Menten. Een bewuste keuze? “Niet echt, maar toen het werd uitgezonden realiseerde ik me de kracht van het medium televisie ineens. Mensen hadden het erover“, zegt hij. Dat had Oliehoek ‘eigenlijk nog nauwelijks meegemaakt op die manier’. “Je werkt drie jaar aan een speelfilm, dan gaat hij de bioscoop in. Als filmmaker werk je al die tijd met het idee dat iedereen op jouw film aan het wachten is. Bij Wiplala hadden we 300.000 bezoekers. Dat schijnt aardig te zijn, maar na een paar weken was de film alweer uit de bioscoop. Toen dacht ik wel even: was dit het? Heb ik hier drie jaar voor gewerkt?” Daarna kreeg de film nog wel wat prijzen in Amerika en India. “Maar de erkenning heb ik in Nederland wel gemist. Dat maakt wel dat de urgentie groot moet zijn, wil ik weer een speelfilm maken.” Waar Oliehoek vroeger film als het hoogst haalbare zag, is hij nu minder ambitieus. “Nu ik ouder word – over twee jaar ben ik veertig – merk ik wel dat ik niet meer een film hoef te maken om maar een film te maken.” “Ik ben nog steeds wel ambitieus, maar op een andere manier“, besluit hij in de krant.
Bron: Media courant, 16 oktober 2017
In een dagboek beschrijft Hendrik Groen zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij mag dan wel oud zijn, hij is nog lang niet dood. Samen met enkele andere bewoners van het verzorgingstehuis richt hij de rebellenclub Omanido op: oud maar niet dood. Want, waarom zou het leven alleen nog moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?
Waar de herfst eigenlijk al was begonnen,
,